สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 317

โจวฉือเซินค่อยๆ พูดออกมาว่า "ขอร้องฉันสิ"

"......ขอร้อง"

"ไม่จริงใจ"

หร่วนซิงหว่านรู้สึกว่ามือของเธอกำลังจะเป็นตะคริว จึงหยุดคำพูดที่จะด่าเขาออกไป "ช่วยฉันลงไปก่อนแล้วค่อยว่ากัน ฉันอยู่ในสภาพแบบนี้ทำอะไรไม่ได้นอกจากจะพูดคำพูดเฉยๆ "

โจวฉือเซินพูดออกมาว่า "แค่คำพูด ก็รับได้ แต่...?"

หร่วนซิงหว่าน "?"

โจวฉือเซินเงยหน้าขึ้นไปมองเธอด้วยสายตาที่เร่าร้อน "ลองคิดให้ดีๆ ว่าควรจะเรียกผมว่าอะไร?"

ตาบ้า? ไอ้คนเฮงซวย? ไอ้คนหน้าด้าน?

คงไม่ดีมั้ง

เมื่อเห็นหร่วนซิงหว่านกำลังลังเลอยู่ โจวฉือเซินก็พูดออกมาว่า "ถ้าเรียกผมแล้ว ผมจะช่วยคุณลงมาทันที"

หร่วนซิงหว่านเก็บสายตาของเธอ เธอรู้สึกว่าหัวใจของเธอเต้นแรงขึ้นหลายเท่า

เธอรู้ว่าตาบ้านี่หมายความว่าอย่างไร แต่เธอพูดมันออกมาไม่ได้จริงๆ

แม้แต่ช่วงแต่งงานที่อยู่ด้วยกันมาตลอดสามปีเธอยังไม่เคยเรียกออกไป แล้วนับประสาอะไรกับตอนนี้

ในตอนที่หร่วนซิงหว่านกำลังลังเลอยู่ หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีขาของเธอก็อ่อนแรง เธอจะตกลงไปด้านล่างแล้ว

ทันใดนั้น จู่ๆ เธอก็รู้สึกว่าเธอเป็นคนขุดหลุมฝังตัวเอง

โจวฉือเซินก็ยังคงยืนรอเธออยู่ด้านล่าง

ผ่านไปไม่นาน หร่วนซิงหว่านก็พูดออกมาเบาๆ และรวดเร็ว

โจวฉือเซินขมวดคิ้ว "พูดว่าอะไรนะ? ผมไม่ได้ยิน"

หน้าของหร่วนซิงหว่านแดงไปถึงหู เธอกัดฟันและพูดออกมาว่า

"คุณสามี"

จากนั้นเธอก็พูดออกมาอีกว่า "ช่วยฉันด้วย"

โจวฉือเซินยิ้มออกมาทันที จากนั้นก็เดินไปช่วยเธอลงมา

นี่เป็นคำที่นึกถึงภาพบนเตียงในคืนก่อนหน้านี้แล้วเธอไม่มีทางที่จะพูดออกมา

หร่วนซิงหว่านตกลงไปในอ้อมแขนของเขาโดยตรง

เธอนอนลงบนไหล่ของโจวฉือเซิน เธอแหละเกลียดตาบ้าคนนี้จริงๆ

โชคดีที่ไม่มีใครอยู่ที่นี่ ไม่เช่นนั้นเธอจะต้องเสียใจจริงๆ

แต่จากไกลๆ หลินจืออี้เห็นฉากนี้เข้า เธอพ่นลมหายใจและเดินออกไป

โจวฉือเซินช่วยเธอถอดอุปกรณ์ออก ริมฝีปากของเขามีรอยยิ้มออกมา "สนุกจริงๆ ไว้ครั้งหน้ามาใหม่นะ"

ไม่มีครั้งหน้าแล้ว! ตาบ้า อยากมาก็มาคนเดียวเถอะ!

ถ้าหากสามารถย้อนกลับไปเมื่อวานได้ หร่วนซิงหว่านไม่มีทางที่จะตอบตกลงที่จะมาเดทกับเขาอย่างแน่นอน

สมองของเธอกระทบกระเทือนหรือเปล่า

โจวฉือเซินช่วยเธอบีบแขนขาที่สั่นเทา "ดีขึ้นบ้างหรือเปล่า?"

"ไม่เลย ฉันอยากกลับบ้านแล้ว"

โจวฉือเซินนำปากไปข้างๆ หูของเธอและพูดออกมาเบาๆ ว่า "คุณออกกำลังกายน้อยเกินไป ผมบอกแล้วว่าคุณไม่มีแรง คุณเชื่อแล้วหรือยัง"

หร่วนซิงหว่านเบะปากและขี้เกียจที่จะเถียงกับเขา

โจวฉือเซินบีบให้เธออีกสักพักถึงจะพูดออกมาว่า "เอาละ อยากไปที่ไหนอีกไหม?"

"กลับบ้าน"

โจวฉือเซินหันไปมองหน้าเธอ จากนั้นก็ถามออกมาด้วยแววตาที่มีอะไรอยู่ในใจ "แน่ใจนะ?"

หร่วนซิงหว่านฝืนยิ้มออกมา "ไม่ๆ ฉันล้อเล่น ไปต่อเถอะ ไป......"

เธอยังไม่ทันพูดจบ จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงเชียร์ดังขึ้นมา

เธอรีบพูดออกมาทันทีว่า "ตรงนั้นมีอะไร พวกเราไปดูกันเถอะ"

ตรงนั้นคือสนามแข่งรถ

และเพิ่งจะแข่งเสร็จ

ในตอนที่โจวฉือเซินกับหร่วนซิงหว่านเดินเข้าไปนั้นก็เห็นเจียงย่านเดินลงมาจากรถ เขาถอดหมวกกันน็อคออกมาและพูดขึ้นมาว่า "ดูท่าผมจะแก่เกินไปแล้ว ตามคนหนุ่มอย่างพวกคุณไม่ทันจริงๆ "

คนที่อยู่ข้างๆ พูดออกมาว่า "คุณเจียงก็ถ่อมตัวเกินไป วันนี้เป็นเพราะว่าแลกรถกันคุณถึงได้ที่สอง ไม่อย่างนั้นที่หนึ่งคงจะต้องตกเป็นของคุณอย่างแน่นอน"

เจียงย่านยกมือขึ้น ยิ้มและพูดว่า "เอาละๆ ไม่โม้แล้ว"

ในตอนที่หร่วนซิงหว่านยังไม่ทันสังเกตเห็น โจวฉือเซินก็รีบจูงมือของเธอและพูดว่า "ไปกันเถอะ"

แต่น่าเสียดายที่มันช้าเกินไปแล้ว

เห็นพวกเขาจากระยะไกลผ่านกลุ่มของผู้คน อีกฝ่ายเดินเข้ามาพร้อมกับพูดว่า "วันนี้ลมอะไรพัดมาถึงได้พาประธานโจวมาที่นี่ได้?"

ในระหว่างที่พูดก็มองเห็นหร่วนซิงหว่านเข้าพอดี จากนั้นก็พูดอย่างมีความหมายว่า "ที่แท้ก็มากับผู้หญิงที่แสนสวยนี่เอง"

ในตอนนั้นหร่วนซิงหว่านถึงได้รู้ว่าทำไมโจวฉือเซินถึงรีบบอกว่าไปกันได้แล้ว

คำที่เจียงย่านพูดออกมาแน่นอนว่ามันดูไม่ได้จริงจังอะไร

ก่อนหน้านี้เขาเป็นคนที่สอนสิ่งต่างๆ ที่ไม่ดีให้กับโจวฉือเซิน

และเมื่อเจียงย่านเข้ามาทักทายทายแบบนี้ คนกว่าครึ่งสโมสรก็รู้แล้วว่าประธานโจวมาที่นี่ จากนั้นพวกเขาก็ค่อยๆ มองมาที่หร่วนซิงหว่านที่อยู่ข้างๆ

โจวฉือเซินมองไปที่เจียงย่านด้วยสายตาที่เยือกเย็น ทันใดนั้นเจียงย่านก็รู้ตัวทันทีว่าตนเองได้ทำผิดไปแล้ว เขากระแอมออกมา จากนั้นก็โยนหมวกกันน็อคให้คนที่อยู่ข้างๆ "พวกคุณไปเล่นต่อกันเถอะ เดี๋ยวฉันจะออกไปเดินเล่นกับประธานโจวสักหน่อย"

หลังจากนั้นเขาก็กล่าวทักทายหร่วนซิงหว่านขึ้นมาอีกครั้ง "คุณหร่วน ไม่เจอกันนานเลยนะ"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้าเล็กน้อย และตอบไปอย่าสุภาพ

หลังจากที่เดินออกมาจากตรงนั้นแล้ว เจียงย่านก็มองมาที่โจวฉือเซิน เห็นได้ชัดว่าเขาต้องการที่จะพูดอะไรบางอย่าง

โจวฉือเซินเม้มริมฝีปากของเขา หยุดฝีเท้าและหันมาถามหร่วนซิงหว่านว่า "อยากดื่มอะไรไหม ผมจะไปซื้อให้"

"แล้วแต่คุณเลย"

"งั้นรออยู่ตรงนี้นะ เดี๋ยวกลับมา"

เจียงย่านพูดออกมาอีกว่า "คุณหร่วน งั้น......ฉันไปกับเขานะ คุณก็เดินเล่นรอบๆ ไปก่อน"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้าและพูดออกมาว่า "ได้"

หลังจากที่พวกเขาเดินออกไปแล้ว เธอก็ยืนอยู่ใต้ร่มไม้ จากนั้นก็โทรหาเพ้ยซานซาน และถามเกี่ยวกับเรื่องอาการป่วยของแม่เธอ

เพ้ยซานซานตอบมาว่า "ดีขึ้นมากแล้ว หมอบอกว่าอยู่อีกไม่กี่วันก็กลับบ้านได้แล้ว เธอละ ตอนนี้กำลังทำอะไรอยู่?"

หร่วนซิงหว่านพูดออกมาเบาๆ ว่า "อยู่ด้านนอก"

เมื่อได้ยินอย่างนั้น เพ้ยซานซานก็ลองถามออกมาดู "คงจะไม่ได้เดทกันอยู่หรอกนะ?"

หร่วนซิงหว่าน "......"

ทำไมถึงเดาแม่นขนาดนี้?

เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่พูดอะไร เพ้ยซานซานก็รู้แล้วว่าตนเองเดาถูก เธอหัวเราะออกมา "เป็นไงบ้าง ไปเดทกันที่ไหน?"

หร่วนซิงหว่านคิดว่ามันเป็นยากที่จะพูดอะไรสักคำ

คุยกันไปได้สักพักหนึ่งแม่ของเพ้ยซานซานก็เรียก จากนั้นก็วางสายโทรศัพท์ไป

ในเวลานี้แสงแดดส่องผ่านเมฆและฉายแสงลงมาอย่างเงียบๆ

บริเวณโดยรอบอบอุ่นขึ้นมาก

ดูเหมือนว่าฤดูใบไม้ผลิจะมาถึงแล้ว

หร่วนซิงหว่านรู้สึกเบื่อเล็กน้อย จึงค่อยๆ เดินออกมาที่พื้นที่รับแดด

เธอยังเดินออกไปได้ไม่กี่ก้าว จู่ๆ ด้านหลังของเธอก็เหมือนจะมีเสียงร้องอะไรบางอย่าง

ในตอนที่เธอหันกลับไป เธอก็เห็นม้าตัวหนึ่งกำลังวิ่งตรงมาทางเธอ

และระยะห่างก็เหลือเพียงไม่กี่เมตร

แน่นอนว่าหร่วนซิงหว่านหลบไม่ทัน แต่ในตอนที่ม้ากำลังจะชนเธอ ร่างกายของเธอก็ตกไปอยู่ในอ้อมแขนที่อบอุ่น เนื่องจากแรงเฉื่อย พวกเขาจึงกลิ้งบนพื้นหลายครั้งก่อนที่จะหยุด

เสียงชายหนุ่มดังขึ้นด้านบนศีรษะของเธอ "เจ็บตรงไหนหรือเปล่า?"

หร่วนซิงหว่านดึงสติกลับมาทันที เธอรีบลุกขึ้นมา "ฉันไม่เป็นไร คุณละ?"

โจวฉือเซินนอนอยู่บนพื้น เงียบไปพักหนึ่งถึงจะพูดขึ้นมาว่า "ไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่"

เมื่อได้ยินแบบนั้นหัวใจของหร่วนซิงหว่านก็เต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมาจากอก รีบมองไปที่ร่างกายของเขา แต่ก็ไม่กล้ายื่นมือออกไปจับ "กระดูกหักเหรอ? เป็นไงบ้าง? ฉัน......ฉันโทรเรียกรถพยาบาลให้......"

ในตอนที่เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา โจวฉือเซินก็จับมือของเธอไว้ "ไม่ได้หนักอะไรขนาดนั้น เรียกผมว่าคุณสามีอีกครั้งก็หายแล้ว"

หร่วนซิงหว่าน "......"

เธอผลักโจวฉือเซินออกไปด้วยความไม่พอใจเล็กน้อย

นี่มันเวลาไหนแล้ว ตาบ้านี่ยังจะมาล้อเล่นกับหัวใจของเธออีก

พนักงานที่สนามม้าวิ่งเข้ามาทันที เมื่อเห็นฉากที่เกิดขึ้น เขาก็ตกใจจนวิญญาณแทบจะหลุดออกจากร่าง "ประ......ประธานโจว......"

โจวฉือเซินค่อยๆ ลุกขึ้นมานั่ง ท่าทางของเขาเคร่งขรึมและเยือกเย็นแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร แต่แค่นั้นก็เพียงพอที่จะทำให้คนในสนามม้ารับรู้ได้ถึงสิ่งที่จะตามมา

เจียงย่านเดินไปควบคุมม้าตัวนั้นเอาไว้ได้แล้ว เขาขมวดคิ้วและถามออกมาว่า "เกิดอะไรขึ้น?"