สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 33

บทที่ 33 ตกลงเขาได้ยืมเงินเท่าไหร่

หร่วนซิงหว่านแข็งทื่อไปทั้งตัว เขารู้เรื่องหมดแล้ว...........

โจวฉือเซินดวงตาสีเข้มหรี่ลงอย่างน่ากลัว เสียงต่ำลง ทุกคำพูดเหมือนน้ำค้างแข็ง เย็นผิดปกติ “หร่วนซิงหว่าน เมื่อคุณอยากแต่งงานก็ใช้ทุกวิถีทางเพื่อได้แต่งงาน อยากหย่าก็มีวิธีหย่าได้ ฉันถูกคุณหลอกแล้วหลอกอีก คุณรู้สึกภาคภูมิใจมากใช่ไหม”

หร่วนซิงหว่านก้มหน้า “ขอโทษ ฉันไม่เคยคิดเช่นนั้น ฉันแค่...........”

“เพียงเพราะจี้หวยเจี้ยนกลับมาแล้ว คุณคิดว่าพวกคุณสามารถกลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง”

“อะไรนะ”

โจวฉือเซินนั่งไขว่ห้าง สีหน้าไม่เปลี่ยน “หร่วนซิงหว่าน คุณก็คิดได้สวยเกินไป คุณคิดว่าตระกูลจี้จะยอมให้เขาแต่งกับผู้หญิงที่เคยหย่ามาแล้วเหรอ”

หร่วนซิงหว่านยังไม่ทันดึงสติกลับมาจากคำถามที่แล้วของเขา ก็โดนเขาโจมตีซ้ำอีก หัวเราะอย่างเย็นชา “ฉันไม่เข้าใจที่ประธานโจวพูด ผู้หญิงที่เคยหย่าแล้วยังไงเหรอ คนที่เคยผ่านการหย่าก็ต้องถูกคนอื่นดูถูกเหรอ แล้วทำไมผู้ชายที่เคยผ่านการหย่าแล้วทำไมถึงหน้าด้านขนาดนั้น กินข้าวในถ้วยแล้วยังมองในหม้ออีก”

โจวฉือเซิน “.............”

“หร่วนซิงหว่าน คุณพูดอีกครั้งสิ”

หร่วนซิงหว่านคงไม่โง่พอที่จะเผชิญหน้ากับเขา กะพริบตาอย่างไร้เดียงสา “แน่นอน ฉันไม่ได้หมายถึงประธานโจว แค่ยกตัวอย่างเฉยๆ”

โจวฉือเซินเม้มปาก เหมือนกำลังระงับความโกรธของตัวเอง

หร่วนซิงหว่านพูดอีกว่า “สิ่งที่ประธานโจวอยากถามก็คือเรื่องนี้เหรอ”

โจวฉือเซินถามกลับ “ไม่อย่างงั้น”

“เช่นนั้นประธานโจวพูดจบแล้วกลับได้หรือยัง ฉันรู้สึกง่วงแล้ว”

ผู้สาวสารเลวคนนี้ถามถึงใครกันแน่ คำถามแปลกๆ หย่ากันตั้งนานแล้ว หรือว่ายังอยากสาดน้ำสกปรกใส่ตัวเธออีกเหรอ

น่าแปลกมากจริงๆ

หลังจากที่หร่วนซิงหว่านพูดจบ ถูกเขาจ้องมองอย่างไร้ความรู้สึก กำลังจะหลบสายตา แต่เขากลับโน้มตัวและบีบกรามของเธอ เตือนด้วยเสียงเบา “หร่วนซิงหว่าน อย่าคิดว่าตัวเองฉลาดมากนะ เรื่องที่คุณทำก่อนหน้านี้ ฉันไม่ได้ถือสาคุณเพราะไม่ได้ว่างขนาดนั้น ถ้าคุณจะเล่นฉันเหมือนคนโง่ ก็ลองดู”

ไม่รอหร่วนซิงหว่านตอบ เขาปล่อยเธออย่างเย็นชา ออกไปทันที

หร่วนซิงหว่านนอนลงอีกครั้ง ไม่รู้ว่าตัวเองไปทำอะไรให้เขาโกรธอีกแล้ว

แต่อย่างน้อยเงินสองล้านที่ติดเขาก็คืนให้เขาตามเวลาที่กำหนดแล้ว เธอก็สามารถโล่งอกได้แล้ว

หร่วนซิงหว่านถือโทรศัพท์อยู่ เปิดรูปโปรไฟล์ของโจวฉือเซิน กดปุ่มลบโดยไม่ลังเล

บุญคุณและความแค้นทั้งหมดควรได้รับการยุติแล้ว ก็จัดการเคลียร์ในครั้งเดียวแล้วกัน

วางโทรศัพท์ หร่วนซิงหว่านเอาผ้าคลุมหัวแล้วนอน

เช้าวันรุ่งขึ้น เธอลืมตาก็เห็นหร่วนเฉินนั่งอ่านหนังสืออยู่ตรงหน้าต่าง

หร่วนซิงหว่านกล่าว “เสี่ยวเฉิน คุณมาได้อย่างไร”

หร่วนเฉินหันกลับมามองเธอ “พี่ซานซานบอกฉันว่าคุณไม่สบาย ฉันมาดูแลคุณ”

“ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร” หร่วนซิงหว่านลุกขึ้นนั่ง “คุณจะต้องไปทำงานพาร์ทไทม์ไม่ใช่เหรอ รีบไปสิ ไม่ต้องอยู่เป็นเพื่อนฉันหรอก”

“วันนี้ฉันทำกะเย็น รอพี่ซานซานมาแล้วฉันก็จะไป”

หร่วนซิงหว่านขมวดคิ้ว รู้นิสัยดื้อรั้นของหร่วนเฉินดี จึงไม่ได้ให้เขากลับไปอีก

หร่วนเฉินพยุงเธอไปล้างหน้าล้างตาที่ห้องน้ำ “ฉันจะรออยู่ด้านนอก เสร็จแล้วเรียกฉันนะ”

“รู้แล้ว”

หร่วนซิงหว่านแกะแปรงสีฟันยาสีฟันที่เพ้ยซานซานซื้อให้เมื่อวาน เงยหน้าขึ้นเห็นมุมปากของตัวเองไม่รู้ว่าเป็นแผลตั้งแต่เมื่อไหร่ มันตกสะเก็ดแล้ว

เธอเพิ่งมานึกได้ มิน่าล่ะเมื่อคืนทานโจ๊กรู้สึกเจ็บที่มุมปาก