สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 338

จู่ๆหร่วนซิงหว่านก็รู้สึกว่า หลินจื้อหย่วนจงใจพาเธอมาที่นี่

นอกเสียจากว่าจะมีวัตถุประสงค์สองอย่าง

หนึ่งคือถือโอกาสนี้ถามว่าหลุมฝังศพที่แท้จริงของแม่เธออยู่ที่ไหน เพื่อให้เธอคุกเข่าทำความเคารพเหมือนอย่างที่เขากำลังจะให้เธอคุกเข่าให้ภรรยาของเขาในตอนนี้

ถ้าเธอไม่ตกลง เขาก็จะมีเหตุผลมาตำหนิว่าเธออกตัญญู และทำให้เขาสามารถหาข้ออ้างมากล่าวหาว่าเธอเข้ามาในตระกูลหลินเพราะมีจุดประสงค์อื่น

ช่างเถอะ

โฟกัสที่เรื่องสำคัญก่อนแล้วกัน

เธอต้องการสืบหาข้อมูลให้ได้มากกว่านี้ เธอจะพลาดท่าโดนหลินจื้อหย่วนไล่ออกจากตระกูลหลินในเวลานี้ไม่ได้

เธอคุกเข่าให้ก็ได้ มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร

ขนาดหร่วนจุนเธอยังเรียกว่าพ่อตั้งหลายครั้ง

ในตอนที่หร่วนซิงหว่านกำลังจะคุกเข่าลง ก็มีเสียงดังมาจากข้างๆ "ประธานหลิน คุณหร่วน"

หลินจื้อหย่วนกับหร่วนซิงหว่านหันไปมองพร้อมกัน

ใครก็คิดไม่ถึงว่าจะจะเจอWilliamที่นี่

ในมือของWilliamยังหอบดอกไม้มาอีกด้วย พร้อมยิ้มให้พวกเขาเล็กน้อย "พวกคุณก็มาไหว้ศพเหมือนกันเหรอ?"

หลินจื้อหย่วนแสดงออกชัดเจนว่าไม่พอใจที่เขาเข้ามาขัด ทว่ายังคงรักษาสีหน้าเอาไว้ได้ "คุณWilliam?"

Williamเอ่ยขึ้น "ผมมาเยี่ยมเพื่อนเก่าน่ะครับ คิดไม่ถึงเลยว่าจะบังเอิญเจอพวกคุณที่นี่"

ขณะที่พูด Williamก็มองไปยังป้ายสุสานตรงหน้าหร่วนซิงหว่าน สายตาทอดมองรอยยิ้มบางๆบนหน้าของหญิงสาวคนนั้น "คนนี้คือ?"

หลินจื้อหย่วนเก็บสายตากลับมา "ภรรยาผมเอง"

"คุณหญิงหลินเองหรอกเหรอครับ ผมนี่ก็เซ่อจริง"

หลินจื้อหย่วนโบกมือ "คุณWilliamไปทำธุระของคุณต่อเถอะครับ"

Williamผงกหัว แล้วหันไปพยักหน้าให้หร่วนซิงหว่าน แล้วเดินตรงไปข้างหน้าต่อ

อีกฝ่ายเดินออกไปได้ไม่กี่ก้าว สักพักลูกน้องที่รออยู่ข้างล่างก็เดินลิ่วๆเข้ามาหา แล้วกระซิบอะไรบางอย่างข้างหูหลินจื้อหย่วน สีหน้าของเขาพลันเปลี่ยนเป็นดูไม่ได้ในชั่ววินาที

หลินจื้อหย่วนหันมาทางหร่วนซิงหว่าน อ้าปากเตรียมจะพูดอะไรบางอย่าง แต่จู่ๆกับเปลี่ยนใจ "ฉันมีธุระต้องกลับก่อน เธออยู่เยี่ยมแม่ของเธอก่อนแล้วกัน"

พูดจบ หลินจื้อหย่วนก็ก้าวยาวๆเดินออกไป

ในตอนที่เดินมาถึงทางออก เขาก็หันกลับไปมอง ออกคำสั่งกับลูกน้องว่า "จับตาดูพวกเขาเอาไว้"

หร่วนซิงหว่านยืนอยู่ที่เดิม เหม่อมองรูปภาพบนป้ายสุสานอย่างเลื่อนลอย

ผ่านไปพักใหญ่ เสียงของWilliamก็ดังมาจากข้างๆ "คุณหร่วน"

หร่วนซิงหว่านดึงความคิดกลับมา "คุณWilliam"

Williamพยักหน้ายิ้มๆ แล้วมองเลยไปยังป้ายสุสานข้างหลัง ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ สักพักถึงได้พูดขึ้นมาว่า "คุณหร่วนกับแม่นี่หน้าตาเหมือนกันเลยนะครับ"

หร่วนซิงหว่านเอ่ยขึ้น "ฉันจำไม่ได้แล้วว่าแม่หน้าตายังไง ทุกครั้งที่ดูรูปถ่าย ก็เหมือนจะจำขึ้นมาได้รางๆ แต่ก็มัวๆเหมือนอยู่ในฝัน จับโฟกัสไม่ได้เลยค่ะ"

และก็เพราะว่าแบบนี้ แค่เห็นรูปอย่างเดียว สำหรับเธอแล้ว มันก็ยังเหมือนมองคนแปลกหน้าอยู่ดี

Williamเอ่ยขึ้นว่า "สักวันเดี๋ยวก็จำได้ครับ"

หร่วนซิงหว่านหลุบตาลง จัดการกับอารมณ์ จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง "คุณWilliamเยี่ยมเพื่อนเสร็จแล้วเหรอคะ?"

"เสร็จแล้วครับ จะว่าไปก็บังเอิญเหมือนกันนะ ถ้ารู้ว่าสุสานของคุณหญิงหลินก็อยู่ที่นี่ตั้งแต่แรก ผมก็คงมาไหว้ตั้งนานแล้ว"

หร่วนซิงหว่านยิ้มออกมาจางๆ "ไม่ต้องยุ่งยากขนาดนั้นหรอกค่ะ คนที่นอนอยู่ข้างล่างนี่ ยังไม่รู้เลยว่าเป็นใคร"

ได้ยินดังนั้น Williamก็มองมาที่เธอ ขบเม้มริมฝีปากแต่ไม่ได้พูดอะไร

เขาเปล่งเสียงพูดว่า "คุณหร่วนจะกลับเลยไหมครับ?"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้า "ค่ะ"

เมื่อออกมาจากสุสาน ในตอนที่Williamกำลังถามว่าจะให้เขาไปส่งไหมนั้น ลูกน้องของหลินจื้อหย่วนก็เดินเข้ามา "คุณหร่วน รถจอดอยู่ด้านนั้นครับ"

ดูเหมือนละครของหลินจื้อหย่วนจะเป็นที่น่าพอใจแล้ว ถึงได้ไม่ทิ้งเธอเอาไว้ที่นี่

หร่วนซิงหว่านหันไปพูดกับWilliam "คุณWilliam งั้นฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ"

"แล้วเจอกันครับ"

หร่วนซิงหว่านให้คนขับไปส่งที่สตูดิโอ

ด้านลูกน้องหลังจากส่งเธอเสร็จ ก็กลับไปที่ตระกูลหลิน

หลินจื้อหย่วนนั่งอยู่ในห้องหนังสือ เอ่ยถามหน้านิ่งว่า "พวกเขาคุยอะไรกันบ้าง"

ลูกน้องจึงเล่าเรื่องที่แอบฟังตอนอยู่ที่สุสานให้เขาฟังทั้งหมด

หลินจื้อหย่วนขมวดคิ้วครุ่นคิด บทสนทนาของพวกเขาก็ทั่วๆไป ฟังดูแล้วไม่เห็นจะมีอะไรผิดปกติตรงไหน

ลูกน้องเอ่ยถามว่า "คุณท่านกำลังสงสัยว่าหร่วนซิงหว่านคือคนที่Williamส่งมาใช่ไหมครับ?"

หลินจื้อหย่วนเอ่ยพูด "มันไม่เมคเซนส์ที่จู่ๆเธอจะรู้เรื่องราวในอดีต แต่ฟังจากคำพูดของเธอ เหมือนเธอจะรู้เรื่องตัวตนของฉันแล้ว"

"แล้วทำไมคุณท่านยัง......"

"ในสถานการณ์คับขันอย่างนี้ ถ้าทำให้เป็นเรื่องใหญ่ก็มีแต่ยุ่งยาก" หลินจื้อหย่วนหรี่ตาลง "อีกอย่าง ข้างหลังเธอยังมีโจวฉือเซินอยู่อีกคน"

ที่สำคัญก็คือ หลินจื้อหย่วนรู้ดีอยู่แก่ใจว่า เมื่อใดก็ตามที่ความลับเกี่ยวกับหลินซื่อกรุ๊ปรั่วไหลออกมา สิ่งที่หลินซื่อกรุ๊ปต้องเผชิญก็คือการโจมตีที่มีพลังทำลายล้าง ระดับนี้มันไม่ใช่การดันผู้บริหารระดับสูงออกไปรับหน้าแทนแล้ว

ซึ่งหร่วนซิงหว่านคือตัวเลือกที่ดีที่สุด ในเมื่อเธอมาหาเรื่องเองถึงที่ แบบนั้นก็โทษเขาไม่ได้แล้ว

ลูกน้องเอ่ยพูดขึ้นมาอีกว่า "แต่ว่าทางWilliam จากที่สืบมาก็ดูไม่มีปัญหาอะไรเลยนะครับ คุณท่านลอง......"

"สำคัญตรงที่ไม่มีปัญหาอะไรเลยนี่แหละ" หลินจื้อหย่วนยิ้มเยาะ "นักธุรกิจที่พาบริษัทเติบโตมาได้ถึงขนาดนี้ จะเป็นไปได้ยังไงที่จะไม่มีเล่ห์เหลี่ยมหรือุบายอะไรเลย ขนาดโจวฉือเซิน ก็ยังรบราฆ่าฟันกับตระกูลโจวตั้งหลายปี กว่าจะกำจัดอำนาจของท่านใหญ่โจวไป แต่Williamที่ย้ายไปอยู่ต่างประเทศ ไม่มีแม้แต่อำนาจดันหลัง แต่กลับสามารถขึ้นมาอยู่ตำแหน่งอย่างทุกวันนี้ได้ แกรู้สึกว่ามันเป็นไปได้ไหม"

เหตุผลที่หลินจื้อหย่วนตัดสินใจร่วมงานในครั้งนี้ อย่างแรกคือสนใจในความสามารถของWilliam ถัดมาคืออยากให้ทุกคนที่กำลังจับตามองเขาอยู่ได้รู้ว่าหลินซื่อกรุ๊ปยังปกติทุกอย่าง และอีกด้าน แน่นอนว่าเพื่อลองเชิงอีกฝ่าย

ผ่านไปสักพัก หลินจื้อหย่วนก็พูดขึ้นมาว่า "แกไปสืบมาว่าเพื่อนที่เขาไปเยี่ยมที่สุสานวันนี้ เป็นใคร หรือไม่ก็ไปสืบมาว่ามีเพื่อนคนนี้อยู่จริงไหม"

ลูกน้องขานรับแล้วจึงเดินออกไป

ประตูห้องหนังสือถูกปิดลงอีกครั้ง หลินจื้อหย่วนหยิบนาฬิกาพกจากในลิ้นชักออกมา ท่าทางทอแววดุดัน

ขนาดคืนเสี่ยงตายในคืนนั้นเขายังทำสำเร็จ กว่าเขาจะมีทุกอย่างเหมือนในตอนนี้ก็ไม่ใช่ง่ายๆ แล้วทำไมเขาต้องยอมให้คนที่เข้ามาโดยไม่รู้เจตนามาแย่งทุกอย่างไปล่ะ?

......

ตกเย็น หร่วนซิงหว่านได้รับอีเมลที่ส่งมาจากทางผู้จัดการแข่งขัน

ซึ่งส่งมาแจ้งหัวข้อในครั้งนี้

"สารภาพรัก"

เงื่อนไขคือต้องมีทั้งความโรแมนติกที่ทำให้คนใจสั่นขณะสารภาพ และมีทั้งความเรียบง่าย

จริงๆแล้วหัวข้อนี้ไม่ถือว่ายาก หลักๆต้องการเห็นถึงความเข้าใจและการแสดงออกของตัวนักออกแบบ

ระยะเวลาที่กำหนดคือหนึ่งอาทิตย์ นอกจากวาดรูปผลงานให้เสร็จแล้ว นักออกแบบยังต้องสร้างผลงานสำเร็จรูปออกมาด้วย เมื่อถึงเวลาห้าโมงของวันที่ครบกำหนด ผู้เข้าแข่งขันต้องส่งผลงานไปยังสถานที่ที่ทางผู้จัดกำหนดเอาไว้

ห้ามส่งก่อน และห้ามส่งช้า

บวกผลงานสำเร็จรูปเข้าไป จริงๆแล้วเวลาที่ให้มาก็ไม่ถือว่านานเลย

ตอนนี้ในหัวของหร่วนซิงหว่านเต็มไปด้วยเรื่องราวตอนที่อยู่สุสาน ไม่สามารถรวบรวมสมาธิมาคิดเรื่องออกแบบได้เลย ไม่มีแรงบันดาลใจอะไรทั้งนั้น

ในตอนที่เธอเงยหน้าขึ้นมาขยี้ตา กลับพบว่าข้างนอกมืดลงตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ แถมฝนยังตกอีกด้วย

อาจเป็นเพราะช่วงต้นของฤดูใบไม้ผลิ สองวันมานี้อุณหภูมิถึงได้ลดลง

หร่วนซิงหว่านลุกขึ้น หยิบแก้วเตรียมเดินไปรินน้ำ