สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 353

เวลาบ่ายสามโมง เมื่อหร่วนซิงหว่านทำงานในมือเสร็จแล้ว จึงหันไปมองเวลา หลังจากดูให้แน่ใจว่าไม่มีอย่างอื่นในสตูดิโอแล้ว เธอก็หยิบของและเตรียมจะออกไป

เมื่อวานก็ไปมาแล้วครั้งหนึ่ง ตอนนี้เธอรู้ว่าหลี่เสวี่ยอยู่ที่ไหน และสามารถตรงไปยังประตูบ้านของเธอได้เลย

และถึงแม้พวกเขาจะออกไปแล้ว ก็สามารถถามถึงเบาะแสจากเพื่อนบ้านข้างๆได้เสมอ

เมื่อหร่วนซิงหว่านเดินไปถึงหน้าประตู ร่างที่คุ้นเคยก็ปรากฏสู่สายตาของเธอ

อีกฝ่ายยิ้มให้เธอ ดูทำตัวไม่ถูกเล็กน้อย

หร่วนซิงหว่านนิ่งไปเสี้ยววิ ก่อนจะพูดออกมาคนแรก "คุณจี้"

จี้หรันยิ้มอย่างขมขื่น ก่อนพูด "อย่า......สุภาพขนาดนี้เลยค่ะ ตอนนี้ตระกูลจี้ก็อยู่ในสถานการณ์เช่นนี้แล้ว ฉันจะยังเป็นคุณจี้อะไรกัน"

หร่วนซิงหว่านมองไปยังรถเข็นเด็กที่อยู่ข้างหน้าเธอ ก่อนจะถอยหลังไปสองก้าว "เข้ามาก่อนสิคะ"

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะการพาเด็กมาด้วยหรือเปล่า ทั้งตัวของจี้หรันสวมชุดที่เรียบง่ายและแสนจะธรรมดา ไม่มีแม้แต่เครื่องประดับ ไม่มีอุปนิสัยและรสนิยมที่ดูทรงพลังของคุณหนูใหญ่แห่งตระกูลจี้เหมือนแต่ก่อนอย่างสิ้นเชิง

หร่วนซิงหว่านขอให้สาวๆ ที่แผนกต้อนรับรินน้ำเข้ามาให้สองแก้ว และพาจี้หรันไปยังเลานจ์ด้านใน

ตลอดกระบวนการนี้ จี้หรันดูระมัดระวังตัวอย่างเห็นได้ชัด สีหน้าของเธอดูผ่อนคลายลงเล็กน้อยหลังจากดื่มน้ำหมดแก้ว

หร่วนซิงหว่าน "คุณ......"

เดิมทีเธอเกือบจะพูดคำว่าคุณจี้ออกมาโดยไม่รู้ตัว แต่เมื่อนึกถึงคำที่จี้หรันเคยพูดเอาไว้ก่อนหน้า เธอจึงหยุดคำพูดของเธอเอาไว้ และไม่รู้ว่าจะเรียกเธอว่าอะไรดีไปสักพัก

จี้หรันวางแก้วลง ก่อนจะพูดต่อเธอว่า "ถ้าคุณไม่ถือสา เรียกฉันว่าพี่จี้หรันเถอะค่ะ"

เธอชะงักไปนิด ก่อนพูด "ที่พี่จี้หรันมาหาฉันในวันนี้ มีธุระอะไรเหรอคะ?"

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ก็มีร่องรอยของความอึดอัดใจปรากฏบนใบหน้าของจี้หรัน ใช้เวลานานกว่าเธอจะพูดออกมา "ที่จริงฉันน่าจะมาให้เร็วกว่านี้ค่ะ เพียงแต่ว่าเรื่องในบ้านมันเยอะเกินไป ลูกก็ยังเล็กอยู่ ฉันไปไม่ได้จริงๆ ก็เลยเสียเวลามานานขนาดนี้ ที่ฉันมาหาคุณในวันนี้ ก็คืออยากจะ......ขอโทษคุณค่ะ"

หร่วนซิงหว่านไม่เข้าใจเล็กน้อย "ขอโทษฉัน"

จี้หรันคล้ายกับจะประหม่าเล็กน้อย เธอสูดหายใจเข้าลึก ก่อนพูดว่า "เมื่อก่อนฉันมีอคติกับคุณมาโดยตลอด และพูดไม่ดีลับหลังคุณไม่น้อยเลย"

เมื่อได้ยิน หร่วนซิงหว่านทำได้เพียงหัวเราะ "ไม่เป็นไรหรอกค่ะ อย่างไรมันตอน แรกที่ฉันแต่งเข้าตระกูลโจว จริงๆ แล้ว มันก็ไม่ได้มีเกียรติยศอะไรขนาดนั้น ที่คุณจะมีอคติต่อฉัน มันก็เป็นเรื่องปกติค่ะ"

"ไม่ค่ะ" จี้หรันพูด "นอกจากเรื่องนี้แล้ว ฉัน ฉันยัง......"

ประโยคหลัง จี้หรันพูดไม่ออกเล็กน้อย

เมื่อเห็นเธอลำบากใจ หร่วนซิงหว่านจึงพูดว่า "พี่จี้หรัน เรื่องราวในอดีตมันได้ผ่านไปแล้วค่ะ พวกเราควรมองไปข้างหน้า"

จี้หรันส่ายหน้า "ถึงแม้ว่าเรื่องมันจะผ่านไปแล้ว แต่ฉันก็ต้องพูดออกมาค่ะ ฉันถูกเรื่องนี้รบกวนจิตใจทุกวัน และตอนกลางคืนฉันก็ฝันร้ายบ่อยๆ ฉันอกสั่นขวัญแขวนทุกขณะ และกลัว......"

พูดมาได้ครึ่งทาง ดวงตาของเธอก็มองลงไปยังเด็กน้อยที่กำลังหลับปุ๋ยในรถเข็น

"ในฐานะที่ฉันเป็นแม่คน ฉันมีความรับผิดชอบ และมีหน้าที่ต้องทำคือต้องรับผิดชอบในสิ่งที่ตัวเองเคยทำผิดเอาไว้" จี้หรันหลับตา ก่อนจะพูดต่อ "คุณยังจำเรื่องที่คุณเคยตกลงไปในสระว่ายน้ำของตระกูลโจวได้ไหมคะ?"

เธอไม่คิดมาก่อนว่าจู่ๆเธอจะพูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา หร่วนซิงหว่านชะงัก ก่อนจะรีบพูดทันที "จำได้ค่ะ"

ในช่วงเวลานั้นเองที่โจวฉือเซินค้นพบว่าเธอกำลังตั้งครรภ์

จี้หรันพูด "ที่จริงอุบัติเหตุในครั้งนั้น เป็นฉันที่หาคนไปทำค่ะ"

หร่วนซิงหว่านตกใจ ก่อนจะถามโดยไม่รู้ตัว "ทำไม?"

"ตอนนั้นโจวอานอานจะไปคิดบัญชีกับคุณราวกับคนบ้า ฉันเห็นว่าสถานการณ์มันไม่ถูกต้องแล้ว เลยห้ามเธอถึงค่อยรู้เรื่องที่คุณกำลังตั้งครรภ์ และช่วงนั้นหวยเจี้ยนก็เพิ่งกลับมาจากต่างประเทศด้วย คุณกับเขาก็อยู่ใกล้กัน ดังนั้นโจวอานอานกับฉันก็เลยเข้าใจว่า เด็กคนนั้นในท้องของคุณ......"

หร่วนซิงหว่านพูดต่อเธอด้วยอย่างสงบ "อาจจะเป็นลูกของจี้หวยเจี้ยน"

จี้หรันพยักหน้า "ตอนนั้นเวลาการหมั้นของตระกูลโจวและตระกูลจี้มันใกล้เข้ามาแล้ว ฉันไม่อยากให้อุบัติเหตุแบบนี้ส่งผลให้การสมรสล้มเหลว ก็เลยตัดสินใจทำแบบนั้น จนกระทั่งตอนนี้ ที่ฉันพูดทุกอย่างไปไม่ได้ขอให้คุณต้องมาให้อภัย ฉันแค่คิดว่า จะให้หลบหนีไปอย่างนี้ก็ไม่ใช่วิธี แทนที่ฉันจะใช้ชีวิตด้วยความกลัวทุกวัน จะดีกว่าไหมถ้ารับผิดชอบอย่างตรงไปตรงมา ไม่ว่าผลจะเป็นอย่างไร ฉันก็ควรจะต้องยอมรับมัน"

สายตาของหร่วนซิงหว่านมองไปยังทารกน้อยในรถเข็นเด็ก ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่สามารถคาดเดาอารมณ์ได้ "ตอนนั้นที่เกิดเรื่อง คุณน่าจะใกล้คลอดแล้ว"

คำพูดของเธอ ราวกับตอกย้ำความเจ็บปวดของจี้หรัน ดวงตาของเธอแดงก่ำขึ้นมาในทันที

ถึงแม้เธอจะไม่ต้องการที่จะยอมรับมัน แต่เธอตอนนั้น ต้องการชีวิตของเด็กในท้องของหร่วนซิงหว่านจริงๆ

หลังจากเวลาผ่านไปนาน หร่วนซิงหว่านก็ยิ้มออกมา "ไม่คิดเลยว่า กับอีแค่เด็กคนหนึ่ง จะมีคนมากมายรับเขาไม่ได้กันเสียขนาดนี้ แม้กระทั่งฉกฉวยโอกาสที่จะทำให้เขามีชีวิตอยู่ต่อบนโลกใบนี้ได้"

"คุณหร่วนฉันขอโทษจริงๆค่ะ ฉัน......"

หร่วนซิงหว่านเก็บอารมณ์ ก่อนพูดด้วยสีหน้าสงบนิ่ง "ช่างเถอะค่ะ คำขอโทษมันไม่มีความหมายอะไร ไม่สามารถเปลี่ยนสิ่งที่เคยเกิดขึ้นได้ และไม่สามารถเปลี่ยนแปลงตอนจบที่ถูกลิขิตไว้แล้วได้"

แต่เธอไม่คิดมาก่อนเลยว่า เรื่องนี้จะมีเรื่องแบบนี้ซ่อนอยู่อีก

จี้หรันปาดน้ำตา "ไม่ว่ายังไง พวกเราตระกูลจี้ก็ติดหนี้คุณอยู่ ในภายหลังถ้าหากคุณต้องการอะไร เพียงแค่พูดออกมา ฉันจะช่วยคุณทุกอย่างเลยค่ะ"

หร่วนซิงหว่านพูด "คุณจี้หรันพูดจาหนักเกินไปฉันไม่มีเรื่องยากอะไรให้คุณช่วยหรอกค่ะ"

เมื่อได้ยินเธอเปลี่ยนคำสรรพนาม จี้หรันอ้าปาก แต่กลับไม่รู้ว่าควรพูดอะไรออกมา

ผ่านไปไม่กี่วิ จี้หรันจึงลุกขึ้น ก่อนพูด "ถ้าอย่างนั้น......ฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ ถ้าหากคุณมีเรื่องอะไร ติดต่อหาฉันได้ทุกเมื่อ"

หร่วนซิงหว่านก็ยันกายลุกขึ้นตาม "เดี๋ยวฉันไปส่งค่ะ"

เมื่อมาถึงหน้าประตูของสตูดิโอ จี้หรันอดไม่ได้ที่จะหันกลับมาพูดว่า "คุณหร่วน ฉันรู้ว่าคุณคงไม่ให้อภัยฉัน และฉันก็ไม่ได้พูดเรื่องเหล่านี้ขึ้นมาเพื่อให้ตัวเองหลุดพ้นจากความผิด แต่ฉันรู้สึกว่า......เรื่องมันค่อนข้างแปลก"

จี้หรันพูด "คุณก็รู้ นิสัยของโจวอานอานเป็นคนชอบใส่สีตีไข่คนอื่น ตอนนั้นที่จู่ๆเธอก็วิ่งไปหาคุณ ก็เพราะน่าจะรู้เรื่องที่คุณตั้งครรภ์แล้ว ถ้าหากเธอรู้ก่อนหน้านี้ก่อนละก็ ก็คงไม่รอจนถึงตอนนั้นแล้วค่อยไปหาคุณหรอก แล้วก็วันนั้น จืออี้เธอ......ก็อยู่ในเหตุการณ์ด้วย"

เมื่อได้ฟัง หร่วนซิงหว่านก็อดที่จะขมวดคิ้วไม่ได้

จี้หรันพูดต่อ "ฉันไม่รู้ว่าฉันคิดมากไปหรือเปล่า แต่ฉันเพิ่งมารู้ทีหลังว่า โรงพยาบาลที่คุณไปฝากครรภ์ ก็เป็นโรงพยาบาลที่ฉันไปเป็นประจำเหมือนกัน จืออี้ไปเป็นเพื่อนฉันอยู่สองสามครั้ง ฉัน......บางทีฉันไม่ควรพูดแบบนี้โดยไม่มีหลักฐานนะคะ แต่ฉันได้ยินมาว่าช่วงนี้คุณหร่วนอาศัยอยู่ในตระกูลหลิน ฉันขอพูดอะไรหน่อยนะคะ ถ้าระวังได้ก็ระวังเสียหน่อย ฉันรู้จักกับจืออี้มาสิบกว่าปีแล้ว แต่ไม่นานมานี้เองฉันก็เพิ่งรู้เหมือนกันว่าเธอไม่ได้เป็นคนอย่างที่ฉันคิด"

เมื่อจี้หรันพูดจบ เธอก็ไม่ได้หยุดอยู่กับที่ ก่อนจะพยักหน้าให้กับหร่วนซิงหว่านน้อยๆ และจากไป

หร่วนซิงหว่านมองแผ่นหลังของเธออยู่นาน ไม่ได้ดึงสติกลับมา