สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 355

ทันทีที่คำพูดนี้พูดออกมา ทุกคนก็เงียบลงอีกครั้ง

คนที่เสนอให้เอาผลงานไปวางบนแท่นก่อน และคนที่ทำสิ่งนี้ก่อนใคร ก็คือหร่วนซิงหว่าน

หากสิ่งนี้อยู่ในขอบเขตการให้คะแนนของผู้จัด ถ้าอย่างนั้นคนที่มีความสามารถด้านการตอบสนองและการปรับตัวเช่นเธอแล้ว ได้รับคะแนนสูงก็ถือว่าสมเหตุสมผลดี

ในตอนนี้ จู่ๆก็มีคนพูดเสียงเบาว่า "ใครจะรู้ละว่า เธออาจจะรู้ก่อนใครว่าต้องทำยังไงบ้าง"

เจ้าหน้าที่พูดต่อ "ในเมื่อทุกท่านเลือกเข้าร่วมการแข่งขันในครั้งนี้แล้ว ดังนั้นก็ควรเชื่อใจว่าผู้จัดของเราให้ความสำคัญอย่างยิ่งกับการแข่งขัน ตลอดการแข่งขันล้วนแล้วแต่มีความยุติธรรมและเที่ยงตรง ไม่มีการฉ้อฉลอื่นใด ถ้าหากว่าจนถึงตอนนี้แล้วยังมีคนตั้งคำถามกับคุณสมบัติของการแข่งขันอยู่ อย่างนั้นแล้วเพื่อหลีกเลี่ยงผลลัพธ์ที่ทุกท่านอาจจะยอมรับไม่ได้ของการแข่งขันในภายหลัง ทุกท่านมีสิทธิ์ที่จะถอนตัวออกจากการแข่งขันครับ "

เมื่อพูดจบ ทั้งห้องโถงก็เงียบสนิท ไม่มีใครพูดอะไรอีก

เจ้าหน้าที่พูดต่อ "ถ้าอย่างนั้นในเมื่อวันนี้ก็มาถึงตอนนี้แล้ว ขอให้ทุกท่านได้โปรดกลับไปเตรียมผลงานของการแข่งขันรอบที่สอง ระยะเวลาที่กำหนดไว้ของรอบนี้มีเวลา10วัน เมื่อถึงเวลานั้น ทุกท่านได้โปรดนำผลงานของตัวเองมาที่นี่ ผมจะรอพวกท่านอยู่ที่นี่ สุดท้ายนี้ ผมขออวยพรจากใจจริงขอให้ดีไซเนอร์ทุกท่านมีคะแนนที่ดี"

เมื่อเจ้าหน้าที่จากไป ภายในห้องโถงที่เงียบสงัดในที่สุดก็มีคนเริ่มพูดขึ้นมาด้วยเสียงกระซิบกระซาบ

"นี่เขาเห็นว่าพวกเราเป็นลิง ไม่รู้เรื่องอะไรเลยเหรอ ถึงได้ทำแบบนี้ มีกฎอะไรก็ไม่บอกพวกเราล่วงหน้า ใครจะไปรู้ว่าจะให้พวกเราไปเดากันเอง ใครจะไปเดาได้กันละ"

"ใช่ไหมละ ถ้าคนที่รู้ก็จะคิดว่าเรามาแข่งขันการออกแบบ แต่ถ้าไม่รู้ก็จะคิดว่าเรามาเล่นเกมลับสมอง ผู้จัดทำแบบนี้ ยังเห็นเราอยู่ในสายตาไหมนี่ นี่คิดว่าเราขอร้องมาร่วมแข่งเหรอ"

"เถอะน่า เมื่อกี้คนนั้นก็เพิ่งพูด ทำไมเธอไม่พูดอะไรสักคำละ ตอนนี้แล้วจะมาบ่น เอาเวลานี้มาคิดเรื่องการแข่งขันจะดีกว่านะ"

กลุ่มคนบ่นพลางทยอยออกจากสถานที่ หร่วนซิงหว่านที่เพิ่งออกมาจากสถานที่แข่ง ทันใดก็มีหญิงสาวคนหนึ่งวิ่งมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ "สวัสดีค่ะคุณRuan ฉันชื่อจางจิ้ง"

หร่วนซิงหว่านเคยได้ยินชื่อเธอมาก่อน เธอเป็นดีไซเนอร์ที่มีชื่อเสียงในช่วงสองปีที่ผ่านมา และแก่กว่าเธอเพียงหนึ่งปี

"สวัสดีค่ะ"

จางจิ้งไม่อ้อมค้อม และอธิบายความตั้งใจของเธอออกมาโดยตรง "ฉันขอคุยกับคุณหน่อยได้ไหมคะ คือฉัน......จับฉลากได้ผลงานของคุณ"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้า "ได้สิคะ"

จางจิ้งไม่คิดว่าเธอจะพูดด้วยดีขนาดนี้ จึงตะลึงไปเสี้ยววิ ก่อนจะรีบพูดทันที "ถ้าอย่างนั้นฉันขอเลี้ยงกาแฟคุณสักแก้วนะคะ ข้างหน้าไม่ไกลนี่มีร้านกาแฟอยู่"

หร่วนซิงหว่านมองเวลาพักหนึ่ง โดยคิดว่าอย่างไรก็ไม่มีธุระอะไรอยู่แล้ว จึงตอบรับ "โอเคค่ะ"

เมื่อมานั่งในร้านกาแฟ และสั่งกาแฟเสร็จแล้ว จางจิ้งก็พูดขึ้นมาว่า "จริงๆแล้วฉันค่อนข้างชอบผลงานของคุณเลยค่ะ ซีรีส์แรกของคุณ ‘รักแรก‘ นั่น ฉันก็เคยซื้อนะคะ เพียงแต่ไม่มีโอกาสได้รู้จักคุณ ตอนที่ฉันเห็นคุณในพิธีเปิดงาน ก็ไม่กล้าเข้าไปทักทายคุณด้วยสิ"

เมื่อได้ฟัง หร่วนซิงหว่านก็ประหลาดใจเล็กน้อย "ทำไมเหรอคะ?"

จางจิ้งพูดอย่างเก้อเขินว่า "ไหนบอกว่าคุณเป็นอดีตภรรยาของผู้อำนวยการแห่งโจวซื่อกรุ๊ปเหรอคะ ฉันรู้สึกว่าคุณเป็นเหมือนกับคนประเภทที่ยืนอยู่บนยอดพีระมิดนะค่ะ ไม่ง่ายเลยที่คบค้าสมาคมด้วยได้......แต่ตอนนี้ฉันไม่คิดอย่างนั้นแล้วค่ะ เรื่องครั้งก่อน คุณสามารถวางงานของคุณไว้บนชั้นวางแล้วเดินจากไปได้ แต่คุณกลับเตือนพวกเรา ฉันแค่รู้สึกว่า คุณไม่เหมือนกับคนที่ฉันได้จินตนาการไว้ว่าเข้าถึงยากขนาดนั้นนะค่ะ"

หร่วนซิงหว่านหัวเราะ การยืนอยู่บนยอดพีระมิดเป็นเรื่องที่พูดง่ายแต่ทำยาก แม้แต่โจวฉือเซิน สิ่งที่เขาประสบพบเจอมา มันยากกว่าที่คนอื่นจะจินตนาการได้

เธอพูด "ฉันก็แค่อยากลองเฉยๆนะค่ะ"

"โธ่ จริงๆแล้วเป็นเหมือนคุณมันก็ค่อนข้างดีนะคะ คุณก็รู้อาชีพของเราเป็นยังไง ง่ายต่อการกำหนดกรอบตามกฎและหัวข้อ ครั้งนี้ผู้จัดงานจึงตั้งกฎไว้มากมายเพื่อมาสร้างสรรค์ขึ้นใหม่" จางจิ้งถอนหายใจ และพูดอีก "ก็เหมือนกับผลงานแหละค่ะ เมื่อเวลาผ่านไป ดีไซเนอร์ทุกคนก็จะมีรูปแบบเป็นของตัวเอง และยังเติบโตมากขึ้นทุกวัน แต่ว่าในเวลานี้ คุณต้องทำตามเงื่อนไขที่ว่า ต้องวาดสไตล์ตามความถนัดของคนอื่น หากพวกเขายังไม่เข้าใจเจตนาที่แท้จริงของผู้จัด พวกเขาอาจจะตายในการแข่งขันรอบรองชนะเลิศแน่"

ผู้จัดงานได้เตรียมการดังกล่าวไว้ด้วยจุดประสงค์ 2 ประการ ประการแรกคือการสร้างสรรค์สิ่งใหม่ๆ ตามที่จางจิ้งกล่าว ส่วนประการที่สองนั้น คือการหลุดพ้นจากข้อผูกมัดเดิม และความกล้าทดลอง

หร่วนซิงหว่านพูด "จู่ๆให้มาเปลี่ยนสไตล์ของตัวเองมันก็ค่อนข้างยากนะคะ แต่ตราบใดที่คุณหาทิศทางที่แน่ชัดได้ คุณก็น่าจะสามารถเข้าใจได้ทีละน้อย"

จางจิ้งดื่มกาแฟ ก่อนจะพยักหน้า "คุณพูดถูกค่ะ จะว่าไปแล้ว คุณกับเวินเฉี่ยนก็เปลี่ยนหัวข้อกัน? ก็พูดได้ว่า หัวข้อของคุณ ก็คือสไตล์ของเวินเฉี่ยน"

"ใช่ค่ะ"

จางจิ้งพูด "โลกมันช่างกลมนะคะ คุณน่าจะไม่รู้แน่เลยใช่ไหม? แต่ก่อนเวินเฉี่ยนเคยใส่ร้ายคุณที่งานชุมนุมคนอาชีพเดียวกัน เธอบอกว่าที่เธอออกจากเซิ่งกวาง ก็เพราะว่าเจ้านายที่เซิ่งกวางสนใจในตัวคุณ เอาโอกาสดีๆไปไว้ที่คุณ เลยทำให้เธอไม่มีโอกาสได้ก้าวหน้า เธอก็เลยออกมา"

"ถึงเธอไม่ได้พูดอย่างชัดเจน แต่ที่เธอพูดคือคุณมีความสัมพันธ์ที่ไม่เหมาะสมกับผู้บริหารระดับสูงของเซิ่งกวาง แต่สิ่งที่น่าขำที่สุดก็คือ ไม่นานหลังจากที่เธอพูดแบบนี้ คนในอินเทอร์เน็ตก็บอกว่า คุณเป็นอดีตภรรยาของประธานโจว ถึงฉันจะไม่เห็นสีหน้าเธอ แต่ก็น่าจะน่าชมเหลือเกินค่ะ"

หร่วนซิงหว่านไม่รู้สึกแปลกใจเลย เมื่อได้ยินเรื่องนี้ เมื่อตอนที่เวินเฉี่ยนยังอยู่ในเซิ่งกวาง เธอเคยจงใจพูดสิ่งที่ไม่ดีเกี่ยวกับเธอไม่น้อย หลังจากที่เธอออกไปจากเซิ่งกวางแล้ว ก็มีเสียงวิพากษ์วิจารณ์จากโลกภายนอกกันเซ็งแซ่ เธอจึงหาข้ออ้างเพื่อให้ตัวเองหลุดพ้นจากข้อผิดพลาดโดยธรรมชาติ

จางจิ้งกับหร่วนซิงหว่านพูดคุยกันสักพัก เมื่อพบว่าหร่วนซิงหว่านไม่ได้ปิดบังผลงานออกแบบของตัวเองเลย มีอะไรก็พูดออกมา ซึ่งดีกว่าพวกคนในวงการเก่าๆ ที่มีนิสัยยโสโอหัง

เมื่อจางจิ้งเห็นว่าเวลามันดึกแล้ว จึงลุกขึ้นก่อนพูดว่า "ขอโทษด้วยนะคะที่รบกวนเวลาคุณนานเสียขนาดนี้ หลังการแข่งขันจบลง ฉันขอเลี้ยงข้าวคุณสักมื้อนะคะ"

"ไม่เป็นไรค่ะ ฉันควรทำค่ะ"

ทั้งสองเดินตามกันออกไปจากร้านกาแฟ

ในรถคันสีดำที่อยู่ไม่ไกล เวินเฉี่ยนมองดูฉากนี้ ดวงตาของเธอหรี่ลง ก่อนจะนำหนังสือภาพในมือส่งให้กับผู้ชายที่นั่งข้างๆ "นี่เป็นผลงานและฉบับร่างก่อนหน้าของฉันทั้งหมด คุณแค่เลียนแบบสิ่งนี้ และเพิ่มสไตล์การออกแบบตามปกติของคุณใส่เข้าไป"

หลี่เฟิงรับมา และพูดอย่างมั่นอกมั่นใจว่า "เรื่องที่คุณให้ผมทำนี่วางใจได้เลยครับ รับรองได้เลยว่าจะไม่มีข้อผิดพลาด"

เวินเฉี่ยนพูดว่า "ฉันรับปากว่าเงินครึ่งหนึ่งของคุณจะถูกโอนไปยังบัญชีของคุณ และเมื่อเรื่องนี้สำเร็จ เงินส่วนที่เหลือจะมอบให้คุณทั้งหมดภายในครั้งเดียว"

"ไม่รีบครับ ไม่รีบ ถ้าอย่างนั้นก็ขออวยพรให้พวกเราร่วมมือกันอย่างมีความสุข" หลี่เฟิงพูดพลางใช้มือลูบต้นขาของเวินเฉี่ยน เวินเฉี่ยนขมวดคิ้ว ก่อนจะสะบัดมือของเขาออก "เคารพกันหน่อย!"

หลี่เฟิงหัวเราะร่า "ทำเรื่องนี้แล้ว ผมคิดว่าเราก็เป็นคนประเภทเดียวกันนะครับ ได้สิ ได้ ผมจะให้ความเคารพคุณ"

หลังจากพูดแล้วหลี่เฟิงก็จัดเนคไทและลงจากรถไปพร้อมกับหนังสือภาพที่เวินเฉี่ยนมอบให้กับเขา