สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 377

เวลาผ่านไปเรื่อยๆ ผ่านไปประมาณสี่สิบนาที ในที่สุดหร่วนซิงหว่านก็เริ่มลงปากกา

คนที่มองอย่างตึงเครียดจากด้านนอก ล้วนรู้สึกโล่งใจกันถ้วนหน้า

โจวฉือเซินนั่งอยู่ในที่นั่ง ขาเรียวยาวไขว้กันไว้ ดวงตาดำขลับมองภาพตรงหน้าอย่างสงบนิ่ง

ในห้อง หร่วนซิงหว่านไม่ได้ออกแบบอะไรแปลกใหม่ แต่เป็นผลงานที่เคยออกแบบไว้ก่อนหน้านี้

งานเลี้ยงอาหารค่ำการกุศลที่บ้านตระกูลจี้จัดนั้น สร้อยที่เธอส่งไป อยู่ดีๆ ก็หายไปแล้ว มาจนถึงตอนนี้ยังไม่รู้เลยว่าหายไปไหน

และหัวข้อของการแข่งขันครั้งนี้ ก็ไม่ได้กำหนดหัวข้อด้วย

จากกติกาการแข่งขันตั้งแต่เริ่มต้น จนถึงความคืบหน้าไปข้างหลัง รวมถึงตอนนี้ของการแข่งขันครั้งสุดท้าย ทั้งหมดล้วนมีข้อความข้อหนึ่งออกมาว่า นั่นคือการทำลายข้อจำกัดโดยธรรมชาติ ไม่ยึดติดกับสถานการณ์ในหัวข้อใดๆ กล้าฝ่าฟันและกล้าสร้างสรรค์สิ่งใหม่ๆ นั้นถึงจะเป็นกุญแจที่สำคัญ

ดังนั้นความหมายก็คือ ไม่ว่าผู้เข้าประกวดจะมอบผลงานชิ้นไหน ล้วนแล้วแต่ตรงกับหัวข้อทั้งสิ้น

สร้อยคอนาฬิกาพกพานั้น นอกจากเคยให้หลินซื่อดูแล้ว ตั้งแต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยแสดงในที่สาธารณะเลย

ถ้าใครตั้งคำถามกับเธอ ก็หมายความว่า สร้อยคอที่ถูกขโมยนั้น คืออยู่ในมือของคนผู้นั้น

อย่างไรก็ตาม หร่วนซิงหว่านยังคงมีการเปลี่ยนแปลงรายละเอียดบางอย่าง แต่นอกเหนือจากตัวเธอเองแล้ว มันยากมากที่คนอื่นๆ จะสังเกตเห็นความแตกต่างได้

ไม่นานเวลาสามชั่วโมงก็มาถึง หร่วนซิงหว่านก็หยุดมือลง และถอนหายใจเบาๆ

หลังจากที่พนักงานเอาผลงานไป หร่วนซิงหว่านและคนอื่นๆ ได้แยกกันออกจากห้องไป

เดิมทีผู้ตัดสินที่นั่งอยู่ต่างลุกขึ้น และเดินเข้าไปในห้องประชุมที่เตรียมไว้

ก่อนที่จ้าวเชียนเชียนจะจากไป ยังจงใจมองไปที่หร่วนซิงหว่าน แล้วแค่นเสียงออกมา ราวกับว่ากำลังบอกให้คอยดูเถอะ

ส่วนหลินจืออี้แสดงออกถึงความสุขุม ยังคงเหลือภาพลักษณ์ของตัวเองไว้ตลอด สีหน้าเต็มไปด้วยความหยิ่งยโสบางๆ

เมื่อหร่วนซิงหว่านกำลังจะไปหาโจวฉือเซิน กลับพบว่าเขานั่งอยู่บริเวณของนักข่าว แต่เดิมทีนักข่าวเหล่านั้น กลับได้มารวมตัวกันที่มุมมุมหนึ่ง และมองซ้ายแลขวา พยายามลดความรู้สึกของตัวเองลง

หร่วนซิงหว่าน "?"

โจวฉือเซินเดินไปหาเธอ "มองอะไร?"

"พวกเขาทำไม......"

โจวฉือเซินไม่ได้หันหน้ากลับไปมอง และพูดช้าๆ "อาจจะนั่งนานไปหน่อยเลยไม่สบาย"

หยุดไปครู่หนึ่ง เขาจึงจับมือหร่วนซิงหว่าน "ไม่ต้องสนใจพวกเขาแล้ว ไปหาอะไรกินกันเถอะ"

หลังจากอยู่ในนั้นเป็นเวลานาน หร่วนซิงหว่านก็หิวมากเช่นกัน เธอกล่าว "การแข่งขันยังไม่จบเลยนะ"

โจวฉือเซินพูดว่า "ต้องใช้เวลาหนึ่งชั่วโมงกว่าผลจะออก คุณนั่งอยู่ที่นี่ก็รอเฉยๆ"

และนี้คือความจริง

"งั้นไปกันเถอะ"

สำหรับพวกเขาที่จากไปเช่นนี้ ความปั่นป่วนก็ค่อยๆ ผุดขึ้นมาไม่น้อย

ดูเหมือนว่าจะมั่นใจได้มากพอกับการแข่งขันครั้งนี้

แต่หร่วนซิงหว่านไม่ได้รู้สึกมั่นใจอะไร เธอแค่รู้สึกเพียงว่า ในเมื่อผลงานได้ถูกส่งไปแล้ว สิ่งที่เธอควรจะทำก็ทำเสร็จแล้ว แทนที่จะรอผลออกมาแต่ละนาทีๆ ไปทานอาหารรอจะไม่ดีกว่าเหรอตอนกลับมาก็พอดีกับเวลา

ระหว่างทานอาหาร หร่วนซิงหว่านก็ถามว่า "เสี่ยวเฉินอยู่กับคุณที่นั่นสองวันที่ผ่านมาเป็นอย่างไรบ้าง?"

โจวฉือเซินเติมน้ำลงในแก้วของเธอ "ก็ดี กินได้นอนได้"

"...... ฉันถามอาการบาดเจ็บเป็นไงบ้าง"

"ไม่ได้ทำร้ายเส้นเอ็นหรือกระดูก ยิ่งไม่ต้องพูดถึงคนที่ถูกทุบตี ไม่ใช่เขา หายนานแล้ว"

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ หร่วนซิงหว่านก็ขมวดคิ้ว "ยังไม่มีข่าวจากเซ่หรงเลยเหรอ?"

โจวฉือเซินพูดว่า "ถ้าเขาถูกหาเจอได้ง่ายขนาดนั้น ยังจะสามารถมีชีวิตอยู่ได้จนถึงตอนนี้?"

หร่วนซิงหว่านเงียบไป โดยไม่ปฏิเสธ

โจวฉือเซินกล่าวต่อว่า "บอกแล้วไงว่าเรื่องพวกนั้นคุณไม่ต้องเป็นห่วง ผมจะจัดการเอง"

"แต่คุณเองก็ยุ่งเหยิงไปหมด"

"ผมยุ่งเหยิงอะไร?"

"ทางตระกูลโจว ช่วงนี้ไม่ใช่มีความเคลื่อนไหวแล้วหรอกเหรอ"

ไม่อย่างนั้นโจวฉือเซินคงไม่ยุ่งขนาดนี้

ได้ยินดังนั้น เขาได้เพียงแค่ยิ้ม "ไม่มีรูปแบบใหม่อะไร ชินกับมันแล้วล่ะ"

ไม่มีอะไรมากไปกว่าการเรียกประชุมคณะกรรมการ และหยิบยกประเด็นที่ไม่มีเหตุผลพวกนั้นก็เท่านั้นเอง

หร่วนซิงหว่านดูเขาพูดอย่างสบายใจ แต่เข้าใจดีว่า การแก้ปัญหานั้น มันไม่ง่ายอย่างที่คิด

ผ่านไปครู่หนึ่ง เธอก็พูดต่อ "น้าสวี่....."

โจวฉือเซินเงยหน้ามองเธอ "ทำไมเหรอ?"

หร่วนซิงหว่านละสายตาออกไป "ไม่มีอะไร ฉันอยากจะบอกว่า รอช่วงนี้เสร็จสิ้นธุระแล้ว ไปหาเธอจะได้ไหม"

"ได้สิ"

หร่วนซิงหว่านเป็นฝ่ายที่ลองหยั่งเชิงดู แต่ไม่คิดว่าเขาจะตอบตกลงอย่างตรงไปตรงมาขนาดนี้ และไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรต่อดี หลังจากเงียบไปสักพัก ได้ดึงหัวข้อกลับมาอีกครั้ง "เสี่ยวเฉินสองวันมานี้ทำอะไรบ้าง? อยู่นั้นไม่ออกไปข้างนอกตลอดเลยเหรอ?"

โจวฉือเซินกล่าวว่า "ออกเช้ากลับดึกน่ะ"

หร่วนซิงหว่าน "?"

เธอไม่เข้าใจ "เขาไปทำอะไร?"

"ขอเพียงไม่ทำเรื่องที่เลวร้ายก็พอแล้ว"

เมื่อได้ยินเสียงที่ผ่อนคลายของเขา หร่วนซิงหว่านก็รู้ว่า ความกังวลของตัวเองนั้นไม่จำเป็นแล้ว

ด้วยบทเรียนครั้งก่อน บวกกับโจวฉือเซินที่อยู่ข้างๆ เสี่ยวเฉินคงจะไม่ทำอะไรอีก

อาหารมื้อนี้ทานเสร็จอย่างรวดเร็ว ขณะที่พวกเขากำลังกลับไป กว่าจะประกาศผลการแข่งขัน ยังเหลือเวลาอีกสิบห้านาที

หร่วนซิงหว่านเพิ่งนั่งลง ได้มีนักข่าวที่ต้องการจะมาสัมภาษณ์

เกี่ยวกับว่าการแข่งขันรอบชิงชนะเลิศครั้งนี้ใครจะได้เป็นผู้ชนะ หลายคนวางเดิมพันอยู่ที่เธอกับเวินเฉี่ยน ยิ่งไปกว่านั้น เธอยังมีภูเขาขนาดใหญ่ที่หนุนหลังอยู่ ต่อให้ทุกคนไม่ได้เอ่ยออกมา แต่ในใจกลับรู้สึกว่า ผู้จัดงานส่วนใหญ่ก็มักเอาหน้าโจวฉือเซินไปขายให้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้

ดังนั้นหร่วนซิงหว่านมีความเป็นไปได้สูงมากที่จะได้เป็นผู้ชนะ

นี่จึงเป็นที่มาของการสัมภาษณ์ก่อนหน้านี้

หร่วนซิงหว่านยิ้มเล็กน้อย และตอบกลับอย่างสุภาพว่า "รอการแข่งขันเสร็จค่อยว่ากันนะคะ"

ถ้าผู้ชนะไม่ใช่เธอ ตอนนี้เธอมาให้สัมภาษณ์แบบนี้ นั้นจะรู้สึกเจ็บหน้าจริงๆ

นักข่าวเห็นเธอปฏิเสธ จึงจากไปด้วยความเสียดาย

โจวฉือเซินถามเธอเสียงเบาว่า "ไม่มั่นใจเหรอ?"

"ฉันแค่คิดว่าถ่อมตัวจะดีที่สุด" หร่วนซิงหว่านพูดช้าๆ "ยิ่งไปกว่านั้น ถ้าเกิดแพ้ในรอบนี้ ก็ไม่ใช่เพราะของฉัน ฉันแค่กันปืนให้คุณก็เท่านั้นเอง"

โจวฉือเซิน "?"

หร่วนซิงหว่านกล่าวว่า "ฉันได้ยินมาว่า ความสัมพันธ์ระหว่างพวกตระกูลที่ร่ำรวยนั้น มีความใกล้ชิดสนิทสนมกันมาก โดยเฉพาะเหล่าคุณหนูผู้มีชื่อเสียง ปกติแล้วมักจะไม่มีเวลาส่วนตัวที่จะไปดื่มชาในยามบ่าย หรือดูแลบำรุงรักษาอะไรพวกนั้น ใช่ไหม?"

"ใช่"

"เช่นนั้นประธานโจวคิดว่า ผู้หญิงสองคนที่คุณเคยล่วงเกิน จะดึงคุณหนูผู้สูงศักดิ์คนอื่นๆ ให้มาโจมตีฉันด้วยกันล่ะ"

ริมฝีปากบางของโจวฉือเซินเม้มเข้าหากันเล็กน้อย ไม่กี่วินาทีต่อมาจึงเอ่ยว่า "มีหนึ่งคนที่คุณล่วงเกิน"

หร่วนซิงหว่าน "เฮอะ"

อิตาบ้า

โจวฉือเซินจับมือเธอไว้ พูดอย่างใจกว้างว่า "แพ้การแข่งขันก็ไม่เป็นไร อย่างมากผมก็แค่เลี้ยงคุณ"

หร่วนซิงหว่านขี้เกียจจะสนใจเขา จึงหยิบโทรศัพท์ออกมาตอบข้อความของเพ้ยซานซานที่ส่งมาให้เธอเมื่อไม่กี่นาทีก่อน

ไม่ว่าสุดท้ายแล้วจะแพ้หรือชนะ สรุปแล้วคือความพยายามทั้งหมดก็ได้ทำอย่างเต็มที่แล้ว

ดังนั้นก่อนหน้าตกลงกันไว้แล้ว ว่าเมื่อการแข่งขันในวันนี้สิ้นสุดลง ทุกคนในสตูดิโอจะไปรับประทานอาหารค่ำด้วยกัน

หร่วนซิงหว่านคิดอยู่พักหนึ่ง แล้วส่งข้อความหาสวี่วาน ถามเธอว่าคืนนี้มีเวลาไหม