สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 387

ตอนเช้า เมื่อหร่วนซิงหว่านมาถึงสตูดิโอ ก็เห็นว่าเพ้ยซานซานยังไม่ถึง จึงได้ถามสาวๆในร้าน "ซานซานมาหรือยัง?"

สาวคนหนึ่งตอบว่า "ยังเลยค่ะ เมื่อก่อนพี่ซานซานก็มาถึงเวลานี้ตลอด วันนี้เกิดอะไรขึ้นกันนะ?"

หร่วนซิงหว่านพูด "เดี๋ยวฉันโทรถาม"

เมื่อต่อสายโทรหา ก็กลับไม่มีคนรับสาย

เมื่อวานเพ้ยซานซานกลับบ้านไปอย่างเมามาย ตอนนี้ก็ยังไม่รับโทรศัพท์เธออีก หร่วนซิงหว่านเกิดอาการกังวลใจ จึงคว้ากุญแจรถ เตรียมจะไปหาเธอที่บ้าน แต่เมื่อออกมาถึงหน้าประตูสตูดิโอ กลับเห็นเพ้ยซานซานลงมาจากรถPorsche และคนที่ออกมาจากที่นั่งคนขับ ก็คือDaniel

หร่วนซิงหว่าน "?"

นี่มันอะไรกัน เธอตาลายเหรอ

นอกจากใบหน้าประหลาดใจของหร่วนซิงหว่านแล้ว สาวๆในสตูดิโอคนอื่น ต่างก็ทยอยกันเข้ามาดูใกล้ๆ ยืนชิดติดกันซุบซิบกันถึงฉากตรงหน้าของพวกเธอ

เมื่อสังเกตเห็นถึงสายตาที่จ้องมองมา เพ้ยซานซานจึงเกิดอาการเขินอายเล็กน้อย เธอจึงรีบเร่งฝีเท้าเข้าไปในสตูดิโอทันที

Danielเลิกคิ้วมองตามหลังเธอไป และเดินเข้าไปในห้องเปียโนข้างๆ

ในสตูดิโอ ไม่รอให้หร่วนซิงหว่านชิงพูดอะไรก่อน สาวๆทั้งหลายก็พากันถามอย่างแย่งกันพูดเซ็งแซ่ "พี่ซานซาน ทำไมพี่ถึงมากับDanielละคะ เกิดอะไรขึ้น?"

"ใช่ ใช่ พวกคุณคงไม่ได้ปลูกต้นรักกันใช่ไหม ฉันจำได้ว่าเมื่อหลายวันก่อนเธอเห็นเขาแล้วยังหลบหน้าอยู่เลย"

"เกิดอะไรขึ้นกันแน่ รีบพูดมาสิ เม้าท์ให้ฉันฟังหน่อย"

ใบหน้าของเพ้ยซานซานเปลี่ยนเป็นสีแดงเมื่อถูกถาม เธออ้อมแอ้มอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะพูดว่า "ก็ไม่มีอะไรหรอก เขากำลังจีบฉันอยู่"

ทุกคน "......"

มิน่าละที่ทุกคนต่างก็ไม่เชื่อ เพราะเพ้ยซานซานไม่ได้พูดความจริง

เธอผลักคนตรงหน้า "เอาละ หยุดซุบซิบกันได้แล้ว ไปทำงานได้แล้ว ตั้งใจทำงานซะ"

พูดจบ เธอก็ไปแอบซ่อนตัวที่ห้องพักผ่อน

หลังจากที่หร่วนซิงหว่านชงกาแฟเสร็จแล้ว เธอจึงเดินเข้าไป ก่อนจะปิดประตูห้องพักผ่อน

เธอนั่งอยู่บนโซฟา มองไปยังเพ้ยซานซานที่กำลังขดตัวเป็นลูกบอลตรงหน้า "ซานซาน เกิดอะไรขึ้นกันแน่?"

เพ้ยซานซานยื่นหัวออกมาด้วยความเขินอาย "ก็......ตามที่ฉันพูดไป เขากำลังตามจีบฉันอยู่"

ไม่มีความหยอกล้อบนใบหน้าของหร่วนซิงหว่านสักนิด เธอถามออกไปด้วยความจริงจัง "เขาจริงจัง?"

"นั่นใครจะไปรู้ละ ถึงยังไงเขาก็พูดอย่างนั้นนี่" เพ้ยซานซานเปลี่ยนอิริยาบถ และกอดขา "ซิงซิงอย่ากังวลไปใจนะ เขาจีบฉัน แต่ฉันยังไม่ตกลงเลย"

"ฉันรู้สึกว่าอีกไม่นานเธอคงตกลงแล้ว"

เพ้ยซานซาน "......"

ถ้าอย่างนั้นเธอก็ไร้หนทาง เพื่อที่จะไม่ให้ถูกจับได้ เธอก็ต้องเล่นละครให้จบ ก็ยังต้องเป็นแบบปฏิเสธบ้างยอมรับบ้าง

แต่บางทีนี่อาจเป็นการเติมเต็มความฝันของเธอในการเป็นผู้หญิงร้ายๆ ก็ได้ แบบคุยกับเขาเอาไว้เผื่อเลือก

หร่วนซิงหว่านพูด "ถึงแม้เธอจะอยากตกลง ก็อย่าไปตกลงให้เร็วนัก ฉันรู้สึกว่าตาDanielนั่น ไม่ได้มีปัญหาใหญ่อะไร แต่ดูเหมือนเขาจะไม่ค่อยน่าเชื่อถือนักในแง่ของการปฏิบัติต่อความสัมพันธ์"

เพ้ยซานซานพยักหน้าเห็นด้วย "ฉันก็คิดแบบนั้น"

พูดจบ เพ้ยซานซานก็ถามขึ้นมาอีก "จริงสิ เรื่องเมื่อวาน เธอคิดดีแล้วหรือยัง"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้า "ใกล้แล้ว"

เมื่อได้ยินสิ่งที่เธอพูด เพ้ยซานซานก็รู้ทันทีว่าคำตอบของเธอคืออะไร ทันใดเธอก็มีชีวิตชีวาขึ้นมาทันที "ถ้าอย่างนั้นฉันจะไปบอกลูกค้าคนอื่น ว่าพวกเราจะไม่รับสั่งทำแล้ว รอให้เธอดีไซน์ใบสั่งสินค้าในมือเสร็จเมื่อไหร่ คาดว่าเวลาก็คงพอเหมาะพอดีกัน"

"โอเค"

หร่วนซิงหว่านลุกขึ้นยืน "ถ้าอย่างนั้นฉันกลับห้องทำงานก่อน มีอะไรก็มาหาฉันนะ"

"OK ไปเถอะ"

เมื่อกลับมาถึงห้องทำงานแล้ว หร่วนซิงหว่านครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง แล้วจึงโทรหาโจวฉือเซิน

ไม่นานนัก เสียงทุ้มต่ำของชายหนุ่มก็ดังลอยมา "ที่รัก คิดถึงผมเช้าขนาดนี้เลยเหรอ?"

หร่วนซิงหว่าน "......"

เธอพูดอย่างโกรธเคือง "คุณยังไม่ตื่นสินะ"

มุมปากของโจวฉือเซินแย้มยิ้ม "มีอะไรเหรอ"

หร่วนซิงหว่านถาม "เรื่องที่ให้คนไปฟ้องร้องหลินจืออี้นี่ เป็นฝีมือคุณใช่ไหม"

หลังจากเกิดเหตุการณ์ของหร่วนเฉิน เธอโกรธมาก แต่ตอนนั้นเธอยุ่งวุ่นวายอยู่กับการแข่งขัน เดิมทีเธอต้องการรอให้ทุกอย่างจบลงก่อน แล้วจึงค่อยคิดที่จะใช้ประโยชน์จากเรื่องของหยางกุ้ยเฟินตอบโต้ แต่เธอไม่คาดคิดมาก่อน ว่าโจวฉือเซินจะปิดบังเธอ ตระเตรียมทุกอย่างไว้ล่วงหน้า

โจวฉือเซินพูดอย่างใจเย็น "ไม่เกี่ยวอะไรกับผมมาก"

หร่วนซิงหว่านไม่เชื่อ "ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณมาก แล้วมันแค่ไหนกัน?"

"เธอต้องการต่อสู้เพื่อผลประโยชน์ของตัวเอง ผมก็แค่ช่วยแนะนำทนายให้เธอเอง"

"เสิ่นจื่อซี?"

"อืม"

ในที่สุดหร่วนซิงหว่านก็เข้าใจ ตอนนี้ดูเหมือนว่า ที่จู่ๆเสิ่นจื่อซีกลับประเทศมาน่าจะไม่ใช่เรื่องบังเอิญ หยางกุ้ยเฟินมีสติมาได้สักระยะหนึ่งแล้ว ตามลักษณะนิสัยของเธอ ไม่มีทางที่จะโดนเอาเปรียบแล้วไม่เอาคืน แน่นอนว่าจะต้องจัดการหลินจืออี้ให้สาสมอย่างแน่นอน

ทางด้านของเสิ่นจื่อซี ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นแค่ทนาย แต่ตระกูลของเขา ก็เป็นบุคคลที่มีชื่อเสียงโดดเด่นในเมืองหนานเฉิง ด้วยเหตุนี้หลินจื้อหย่วนจึงไม่สามารถฉีกทึ้งใบหน้าของเขาได้ ดังนั้นจึงมาลงที่เธอ

นึกไม่ถึงเลยว่าโจวฉือเซินจะเริ่มแผนการทั้งหมดนี้มานานแล้ว และเธอก็ไม่สังเกตเลยสักนิด

เมื่อไม่ได้ยินเธอพูด โจวฉือเซินจึงพูดขึ้นว่า "คุณเสนอเงื่อนไขอะไรกับหลินจื้อหย่วน"

หร่วนซิงหว่านเบะปาก "ฉันไม่สามารถซ่อนอะไรจากคุณได้เลย"

"ผมเป็นคนกำกับละครเรื่องนี้ ถ้าหากยังเดานี่ไม่ถูก ก็เท่ากับว่าเสียเวลาเปล่า"

"ฉันบอกเขาว่า ฉันต้องการที่ดินสองสามแห่ง"

"เขาตกลง?"

หร่วนซิงหว่านพูด "ปฏิเสธ"

โจวฉือเซินพูดอย่างสงบ "เป็นไปตามคาด ถ้ารับปาก นั่นละถึงค่อยมีปัญหา"

"ยังไงคนที่ต้องรีบไม่ใช่ฉัน จะค้างคาให้มันช้าก็ได้"

"ทางฝั่งของเสิ่นจื่อซีเองก็กัดเรื่องนี้ไม่ปล่อย ไม่เกินสามวัน หลินจื้อหย่วนจะมาหาคุณอีกครั้ง" เงียบไปสักพัก โจวฉือเซินก็พูดขึ้นมาอีก "รอให้เรื่องนี้จบลง ผมจะพาคุณออกไป"

หร่วนซิงหว่านถาม "ออกไปไหนคะ?"

"คุณอยากไปไหน"

หร่วนซิงหว่านยังไม่ทันพูด พลันก็ได้ยินเสียงเคาะประตูห้อง ก่อนจะมีเสียงของหลินหนานดังมา "ประธานโจวครับ การประชุมใกล้จะเริ่มแล้วครับ"

โจวฉือเซินส่งเสียงตอบรับ ก่อนจะพูดกับหร่วนซิงหว่าน "เลิกงานแล้วรอผมนะ"

มุมปากของหร่วนซิงหว่านยกขึ้น "อืม"

หลังจากวางสาย หร่วนซิงหว่านก็หยิบนามบัตรที่หลุยส์ให้ไว้กับเธอจากในกระเป๋าออกมา จากนั้นจึงต่อสายหาเขาทันที

เธอพูด "สวัสดีค่ะ หลุยส์ ฉันRuanเองค่ะ"

เมื่อได้ยินเสียงของเธอ หลุยส์จึงหัวเราะร่า "ผมคิดว่า ผมรู้คำตอบของคุณแล้ว"

หร่วนซิงหว่านยิ้ม "ขอบคุณค่ะ"

เธอพูดต่อ "แต่ฉันอาจต้องใช้เวลาเตรียมตัวสักหน่อย ฉันยังมีอีกหลายสิ่งที่ต้องทำในสตูดิโอค่ะ"

"ไม่ต้องรีบครับ อย่างไรแฟชั่นวีคก็ยังมีเวลาอีกสองสามเดือน คุณยังมีเวลาเตรียมตัวอีกมาก"

เมื่อทั้งสองคุยกันเสร็จแล้ว หลุยส์บอกว่า รอเธอเตรียมพร้อมทำสัญญา แล้วจะส่งไปให้หร่วนซิงหว่าน

หลังจากวางสาย หร่วนซิงหว่านจึงมองไปที่ใบสั่งซื้อที่เธอได้รับก่อนหน้านี้ สูดลมหายใจเข้าลึก และเริ่มทำงานอย่างขะมักเขม้น