สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 406

เมื่อมาถึงโรงพยาบาล หลังจากหร่วนซิงหว่านได้ถามพยาบาลว่าหลี่เฟิงพักอยู่ห้องไหนแล้ว จากนั้นกล่าวขอบคุณ และเดินไปทางนั้น

ในห้องผู้ป่วยของหลี่เฟิง มีตำรวจกำลังจดบันทึกอยู่

หร่วนซิงหว่านเห็นดังนั้นก็ไม่ได้เข้าไป และรออยู่ที่หน้าประตู

ผ่านไปยี่สิบนาที ตำรวจถึงได้ออกไป

หร่วนซิงหว่านเคาะประตู และมีเสียงที่หงุดหงิดของหลี่เฟิงดังออกมาจากข้างใน "ฉันไม่ใช่พูดชัดเจนแล้วเหรอ ยังมีอะไรอีก......"

ก่อนที่เขาจะพูดจบ หร่วนซิงหว่านได้ปรากฏตัวต่อหน้าเขา

ความหงุดหงิดบนใบหน้าของหลี่เฟิงหายไปในพริบตา หรี่ตาลง และถามอย่างมีความหมายที่ลึกล้ำว่า "ทำไมถึงเป็นคุณ?"

หร่วนซิงหว่านพูด "ฉันมาเพื่อถามอะไรคุณน่ะ"

"เป็นงานประกวดนักออกแบบใช่ไหม?" หลี่เฟิงพูด "สิ่งที่ผมพูดนั้นเป็นความจริงทั้งหมด ผมช่วยเวินเฉี่ยนปลอมแปลงขึ้นมา ยังมีที่ว่าเธอติดสินบนกรรมการก็เป็นเรื่องจริง"

หร่วนซิงหว่านหัวเราะ และนั่งลงบนโซฟาในห้องผู้ป่วย "คุณพูดแบบนี้ งั้นฉันก็อยากจะถามคุณว่า ด้วยสถานะของเวินเฉี่ยน ซื้อคุณได้นั้นเป็นความสามารถที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเธอแล้ว และเธอติดสินบนกรรมการทั้งสองคนนั้นได้อย่างไรกัน?"

สำหรับการตั้งคำถามของเธอ หลี่เฟิงได้เตรียมการไว้นานแล้ว "คุณก็รู้ว่าอาจารย์ของเธอคือโรเบิร์ต โรเบิร์ตมีความสัมพันธ์ที่ดีกับกรรมการสองคนนั้น บวกกับเขาต้องการให้เวินเฉี่ยนชนะ เพื่อที่จะไม่ทำให้เขาเสียหน้า จึงช่วยเธอติดสินบนกรรมการ สำหรับเขาแล้วมันเป็นเรื่องเล็กน้อยมาก"

"ตามที่คุณพูดแบบนี้ โรเบิร์ตก็อยากจะให้เวินเฉี่ยนชนะ แล้วเขาบอกเรื่องการติดสินบนกรรมการทั้งสองคนกับคุณได้อย่างไร?"

หลี่เฟิงไม่คิดว่าเธอจะถามแบบนี้ แต่ได้รีบตอบกลับอย่างรวดเร็ว "แน่นอนว่าผมได้ยินมา ในโลกใบนี้ไม่มีกำแพงที่ไม่ระบายอากาศหรอกนะ"

หร่วนซิงหว่านพูดต่อ "คุณยังอยากจะบอกว่า เพราะเวินเฉี่ยนรู้ว่าคุณรู้เรื่องที่พวกเขาติดสินบนกรรมการ ก็เลยอยากฆ่าคุณปิดปากใช่ไหม?"

ประจวบเหมาะที่หลี่เฟิงหาเหตุผลไม่ได้ เมื่อได้ยินเธอพูดแบบนี้ พูดเสริมทันทีว่า "ใช่ๆ เพราะงั้น นังผู้หญิงชั้นต่ำอย่างเวินเฉี่ยน ที่อยากจะมีชื่อเสียงจนบ้าไปแล้ว และคิดไม่ถึงว่ากลับคิดกลอุบายแบบนี้ขึ้นมาได้ ไม่อย่างนั้นผู้ชนะการประกวดนักออกแบบครั้งนี้เดิมที่นั่นควรจะเป็นของเธอ ฉันรู้สึกเสียใจแทนเธอจริงๆ"

หร่วนซิงหว่านเลิกคิ้ว ไม่รู้ว่าในคำพูดของเขา มีจริงกี่คำ เท็จอยู่กี่คำ

ไม่กี่วินาทีต่อมา หร่วนซิงหว่านเปิดปากพูดอีกครั้ง ไม่ได้อ้อมค้อมกับเขาอีก และพูดตรงๆ ว่า "คนที่ทำร้ายคุณคนนั้น หน้าตาเป็นยังไง คุณยังจำได้ไหม"

ตำรวจเพิ่งได้ถามคำถามนี้

หลี่เฟิงหรี่ตาลง แสดงออกถึงความสงสัย "คุณถามถึงเรื่องนี้ทำไม?"

หร่วนซิงหว่านพูดเสียงเรียบว่า "ก่อนหน้านั้น เวินเฉี่ยนแอบวางแผนทำร้ายฉันมาหลายครั้งแล้ว ฉันอยากรู้ว่า คนที่เธอหามาทำร้ายคุณ จะใช่คนที่เคยทำร้ายฉันมาก่อนไหมน่ะ"

ในสิ่งที่เธอพูดจุดนี้ หลี่เฟิงเชื่ออย่างสนิทใจ ทุกคนในวงการออกแบบต่างรู้ว่า เวินเฉี่ยนกับหร่วนซิงหว่านไม่ลงรอยกัน หากถามอีกสักหน่อย ก็จะยิ่งเข้าใจมากขึ้น ว่าเวินเฉี่ยนทำอะไรกับเซิ่งกวางไว้บ้าง

หลี่เฟิงรู้สึกว่า หร่วนซิงหว่านกับเขามาจากเรือลำเดียวกัน พูดว่า "สวมหมวกน่ะ ไม่เห็นหน้าตาชัดเจนเท่าไหร่ แต่......"

เขาขมวดคิ้ว ราวกับว่าต้องการที่จะคิดให้ชัดเจนยิ่งขึ้น

หร่วนซิงหว่านพูดว่า "บนใบหน้ามีรอยแผลเป็นใช่ไหม ตั้งแต่ตาซ้ายไปจนถึงขากรรไกรล่าง"

หลังจากเธอเตือนแบบนี้ หลี่เฟิงก็รีบพยักหน้า "ใช่ๆๆ แบบนี้เลย"

หลังจากได้รับคำตอบแล้ว หร่วนซิงหว่านก็ไม่ได้อยู่ต่อ และลุกขึ้นเตรียมตัวจากไป

หลี่เฟิงหยุดเธอไว้ "หลังจากนี้ถ้าคุณยังอยากจะรู้ข่าวอะไรเกี่ยวกับเวินเฉี่ยนอีก ก็มาหาผมได้ ผมจะร่วมมือกับคุณอย่างเต็มที่"

หร่วนซิงหว่านได้ยินดังนั้นก็หันหน้ามามองเขาแวบหนึ่ง "คุณโชคดีมากที่ยังรักษาชีวิตนี้ของคุณไว้ได้"

พูดจบ ก็เดินจากไป

หลี่เฟิงมองตามหลังเธอและเฮอะออกมา จากนั้นหยิบโทรศัพท์ที่ซื้อมาใหม่ออกมาจากใต้หมอน และเปิดเอกสารบนดิสก์คลาวด์ขึ้น รอยยิ้มบนใบหน้าดูน่ากลัวมาก เขายังมีสิ่งนี้อยู่นี่ แค่นี้ก็เพียงพอที่จะทำลายเวินเฉี่ยนได้แล้ว

......