โจวฉือเซินตอบ: " พวกเขาทั้งครอบครัวเตรียมที่จะย้ายออกจากประเทศแล้ว "
ชะงักไปสักพัก จึงจะพูดต่อ : " ผมไม่ได้บอกคุณเหรอ? "
หร่วนซิงหว่าน: " ....... "
บอกกับผีน่ะสิ!
โจวฉือเซินพูด: " ถ้าคุณไม่อยากไป งั้นก็ช่างเถอะ ลำบากคนอื่นแบบนี้บ่อยๆ ผมก็กลัวจะถูกเกลียดอยู่เหมือนกัน "
หร่วนซิงหว่านขบฟัน ผู้ชายนิสัยแย่คนนี้ตั้งใจสินะ
มือที่เธอใช้ลากแขนของเขาก็เปลี่ยนเป็นกอดแน่น จากนั้นก็พูดเสียงเบาว่า " ฉันผิดไปแล้ว "
" อะไรนะ? "
หร่วนซิงหว่านเพิ่มระดับเสียงขึ้นเล็กน้อย: " ฉันบอกว่า อันที่จริงคุณก็ทำให้คนอื่นเกลียดอยู่แล้วนั่นแหละ "
สายตาของหร่วนซิงหว่านมองลงมายังมือของเธอ จากนั้นก็โน้มตัวลงไป แล้วพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำข้างหูของเธอ: " เกลียดผมแต่ยังกอดแน่นขนาดนี้เลยเหรอ? "
เพียงชั่วพริบตาหร่วนซิงหว่านก็รีบปล่อยแขน
โจวฉือเซินฉีกยิ้มต้องริมฝีปาก จากนั้นก็จูงมือเธอเดินไปยังสนามเด็กเล่น
หลี่เสวี่ยยังคงเหมือนแต่ก่อน เธอยังคงพาลูกมานั่งอยู่ตรงบริเวณผู้ปกครองรอลูกเล่นข้างสนาม
ขณะที่เธอไงหน้าขึ้นมา หร่วนซิงหว่านที่อยู่ในนั้นก็เห็นผู้ชายคนหนึ่งกับเด็กที่มารับเธอครั้งที่แล้ว
เมื่อเห็นพวกเขาแล้ว หลี่เสวี่ยก็รีบลุกขึ้น: " ประธานโจว คุณหร่วน "
หร่วนซิงหว่านหลุบสายตากลับมา แล้วยิ้มทักทายให้กับเธอ
หลังจากคุยกันไม่กี่ประโยค หลี่เสวี่ยก็อ้างขึ้นมาว่าจะไปซื้อน้ำ จึงเอาเด็กน้อยที่อยู่ในอ้อมอกให้กับหร่วนซิงหว่าน แล้วรีบออกไป
ขณะที่อุ้มเด็กน้อยแล้วนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวยาว หร่วนซิงหว่านก็มองเขา และปรากฏเป็นรอยยิ้มที่กว้างโดยไม่รู้ตัว
เด็กชายตัวน้อยก็ดีใจที่ได้เจอเธอเช่นกัน เมื่อได้น้อยนั้นไม่หยุดที่จะโบกไปเต้นมาอยู่กลางอากาศ
หร่วนซิงหว่านเห็นว่าในรถเข็นเด็กมีของเล่นอยู่ชิ้นหนึ่ง ถึงวางไว้บนมือของเด็กชาย
ขณะที่รอเด็กน้อยเล่นของเล่นนั้น หร่วนซิงหว่านก็ไงหน้าขึ้นพร้อมพูดว่า: " ประธานโจว "
" หืม? "
" คุณเคยรู้สึกไหมว่า เด็กคนนี้โตมาคล้ายคุณเลย "
โจวฉือเซินเกือบตามองเด็กน้อยที่อยู่ในอ้อมกอดของเธอ และพูดออกมาโดยไม่รีบร้อน: " เหมือนเหรอ "
หร่วนซิงหว่านพยักหน้า และพูดอย่างเอาจริงเอาจัง: " แต่ก่อนฉันก็ไม่ได้รู้สึกแบบนั้น แต่พอโตขึ้น ก็มีคล้ายอยู่เหมือนกัน "
" ถ้าเป็นอย่างนั้น คนที่ควรกังวลก็คือเธอแล้วล่ะ "
" ทำไมฉันต้อง.... "
เมื่อพูดได้ครึ่งประโยค หร่วนซิงหว่านก็มันเพิ่งนึกขึ้นมาได้ว่าเขาหมายความถึงอะไร เธอจึงเบะปาก แล้วอุ้มเด็กน้อยไปไว้อีกฝั่งหนึ่งให้ห่างจากเขาเล็กน้อย
โจวฉือเซินหัวเราะหึๆ แล้ววางมือลงบนหัวไหล่ของเธอ: " พอได้แล้วน่า แค่ล้อเล่นเอง "
หร่วนซิงหว่านก็อยากจะลองเชิงเขาอีกสักรอบ เด็กคนนี้ก็ไม่ได้คล้ายกับเขาตรงไหนเลยสักหน่อย
ผ่านไปสักพัก หร่วนซิงหว่านก็พูดขึ้นมาอีกว่า: " ถ้างั้น....
พวกเขาทั้งครอบครัวย้ายกันไปหมด น้าฉินล่ะ เธอจะทำยังไง? "
" เธอไม่ได้ไปด้วย "
หร่วนซิงหว่านขมวดคิ้ว: " ถ้างั้นก็เหลือเธอแค่คนเดียวน่ะสิ "
โจวฉือเซินตอบเนิบๆ : " เรื่องนี้คุณคงต้องไปถามพวกเขาเอง ผมก็ไม่แน่ใจ "
หร่วนซิงหว่านตอบ: " อ๋อ "
เรื่องพวกนี้ เธอคงไม่สามารถไปถามหลี่เสวี่ยได้อยู่แล้ว แต่แค่พูดสองสามคำต่อหน้าโจวฉือเซินไปอย่างงั้น
หลังจากคุยเสร็จแล้ว หร่วนซิงหว่านก็ก้มหน้าลงไปมองเด็กชายตัวเล็กในอ้อมอกของตนเอง และกำมือของเด็กน้อยเอาไว้แน่นอยู่สักพัก เพราะรู้สึกเสียใจที่ต้องจากกัน
ถึงแม้จะไปมาหาสู่เด็กน้อยคนนี้ได้ไม่นานนัก แต่ก็คงเป็นโชคชะตาที่ถูกกำหนดไว้ เธอสูญเสียลูกคนหนึ่งไป แล้วเด็กคนนี้ก็ปรากฏตัวมาในช่วงเวลาที่หน้าบังเอิญพอดีเช่นกัน
เธอรู้สึกอยู่หลายครั้งว่าเด็กคนนี้ อาจจะเป็นลูกของเธอก็ได้
แต่ยังไงเธอก็คงจำยอมต้องรับความจริงให้ได้
ผ่านไปสักพักใหญ่ หร่วนซิงหว่านก็อุ้มเด็กน้อยวางลงในรถเข็นเด็กเบาๆ
โจวฉือเซินพูดว่า: " ผู้หญิงคนนั้นยังไม่กลับมาเลย ทำไมไม่อุ้มแล้วล่ะ? "
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว
เอาอีกแล้ว รวบรัดตัดจบในสามบทสุดท้าย ตัดทิ้งดื้อๆ ไม่เล่าว่าพี่กับพ่อพระเอกเป็นยังไง และตระกูลของหนิงหนิงเป็นไงกัน น้าชั่วของหนิงหนิงตายจริงไหม...