สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 458

เมื่อถึงชั้นล่างของบริษัทแล้ว หร่วนซิงหว่านก็พูดขึ้นว่า: " ส่งถึงตรงนี้ก็ได้แล้วล่ะ รถฉันจอดอยู่ริมถนนตรงโน้น "

เฉิงเว่ยยิ้มให้: " โอเค ส่วนเรื่องซานซาน ผมจะลองเชิงDanielดู แต่ยังไงเมื่อกี้คุณก็กระตุ้นเขาไปแล้วเปราะนึง น่าจะมีผลใช้ได้อยู่ "

หร่วนซิงหว่านที่ยิ้มที่มุมปาก: " ฉันก็หวังอย่างนั้น แต่ถึงยังไงฉันก็ยังหวังว่าซานซานจะหาคนที่ดีกับเธอไปตลอดชีวิต "

เฉิงเว่ยตอบ: " ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว "

" งั้นฉันไปก่อนนะ บ๊ายบาย "

" ลาก่อน "

เฉิงเว่ยมองตามหลังหร่วนซิงหว่าน จนกระทั่งเธอหายลับไปแล้ว จึงจะดึงสายตากลับแล้วหันตัวขึ้นตึกไป

หลังจากที่หร่วนซิงหว่านออกมาจากบริษัทเทคโนโลยีดาวสว่าง ก็ขับรถกลับไปยังบ้านหลังเก่าของหร่วนจุนหลังนั้น

เธอใช้กุญแจเปิดประตู และหันไปพูดกับผ้าม่านตรงระเบียงที่ถูกลมพัดแล้วขยับไปมาเบาๆ ว่า: " ฉันเอง "

ผ่านไปไม่กี่วิ เซ่หรงที่อยู่นอกระเบียงก็เดินกลับเข้าไปข้างใน

หร่วนซิงหว่านเอ่ย: " คุณวางใจเถอะ ตอนนี้ที่นี่นอกจากฉันแล้วก็ไม่มีใครมา คุณอยู่ในนี้ได้อย่างสบายใจเลยนะ "

เซ่หรงตอบ: " ขอบคุณนะ "

หร่วนซิงหว่านหยิบถุงยาชนิดต่างๆ ที่ซื้อได้ระหว่างทาง: " ครั้งที่แล้วฉันเห็นว่าคุณเป็นแผลแล้วยังเลือดไหลอีก คุณจัดการมันให้เรียบร้อยเสียล่ะ แล้วไม่ต้องขอบคุณฉันหรอกนะ เพราะเอาจริงๆ เราต่างก็ได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการ "

"เจอตัวหร่วนจุนหรือยัง "

" หาเจอแล้วล่ะ " หร่วนซิงหว่านชะงักไปครู่หนึ่ง ก็หัวเราะแล้วพูดว่า " แต่จากปากของเขา ฉันถามอะไรก็ไม่ได้ความเลย "

เซ่หรงตอบ: " ให้ผมช่วยไหม "

หร่วนซิงหว่านส่ายหัว: " ไม่ต้องหรอกค่ะ แค่นี้ก็พอแล้ว "

ขณะพูด เธอก็หยิบบัตรใบหนึ่งขึ้นมา: " ในนี้มีเงินอยู่สามล้าน ก่อนหน้านี้ฉันเคยตอบรับคุณไว้ก่อนแล้ว ไหนจะพักนี้ที่ให้คุณทำอะไรหลายๆ เรื่อง ฉันเคยบอกโจวฉือเซินไปแล้ว เขากำลังจัดการตระกูลโจวทางโน้นอยู่ ไม่นานคนของเขาก็คงแยกย้ายกันแล้ว เพราะถึงเวลานั้นคุณก็ไม่ต้องอยู่แบบหลบๆ ซ่อนๆ และออกไปอย่างเปิดเผย "

เมื่อได้ยินดังนั้น เซ่หรงก็ขมวดคิ้ว: " คุณไม่เกลียดผมเหรอ "

" ฉันเคยพูดไปตั้งนานแล้ว ว่าหนี้ของเรานั้นถูกเคลียร์จนหมดแล้ว ตอนนี้แค่เอามันมานับมาชดให้ชัดเจนเฉยๆ " หร่วนซิงหว่านสูดลมหายใจเข้าเฮือกใหญ่ " คุณอาจจะไม่รู้ว่าหลายวันก่อนที่คุณช่วยเอาของออกมาจากบ้านตระกูลหลิน สำหรับฉันมันสำคัญแค่ไหน สิ่งพวกนี้ก็ควรค่าที่จะตอบแทนคุณ "

เซ่หรงจ้องไปยังบัตรเครดิตที่อยู่บนโต๊ะ และไม่ได้พูดอะไรต่อ

หร่วนซิงหว่านพูด: " ฉันขอตัวก่อนนะคะ คุณก็อยู่ที่นี่อย่างวางใจเถอะ รอให้ตระกูลโจวจัดการอะไรให้เรียบร้อยก่อน หลังจากนั้นคุณค่อยโทรหาฉันก็แล้วกัน "

หลังจากที่หร่วนซิงหว่านออกไปแล้ว เซ่หรงที่นั่งอยู่บนโซฟาก็เลิกเสื้อขึ้นมา บริเวณท้องมีแผลฉกรรจ์พร้อมรอยเลือดกำลังไหลซึมออกมา เขาหยิบยาและผ้าก๊อซที่หร่วนซิงหว่านเพิ่งจะซื้อมาให้ จัดการทาลงไปบนแผล

หลังจากจัดการทำแผลทั้งตัวเรียบร้อยแล้ว เซ่หรงก็จัดเก็บขยะเสร็จ เขาก็เริ่มที่จะกวาดตามองบ้านหลังนี้อย่างละเอียดถี่ถ้วน

หร่วนจุนติดการพนันเป็นวิสัย เดิมทีก็ชอบกู้เงินดอกสูงตั้งแต่ไหนแต่ไร แม้กระทั่งขายลูกสาวตัวเองเรื่องพรรค์นี้ก็ยังทำ แต่เขาไม่เคยแม้แต่จะเอาบ้านหลังนี้ไปจำนำหรือค้ำประกันเลย มันเป็นเพราะอะไรกัน?

ถึงแม้ที่นี่จะขายไม่ได้ราคาเท่าไหร่ แต่เงินหลายแสนก็ไม่น่าจะใช่ปัญหาอะไร

สำหรับคนอย่างหร่วนจุนประเภทนั้น การพนันจนสิ้นเนื้อประดาตัว ก็เป็นเรื่องปกติ

แต่อย่างที่เห็น เขาไม่เคยแม้แต่จะมีความคิดแตะต้องบ้านหลังนี้เลยสักครั้ง

มันน่าแปลกเกินไปแล้ว

เซ่หรงอยู่ที่นี่ยังไงก็ไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว ก็เลยเริ่มสำรวจแต่ละมุมในบ้านหลังนี้อย่างละเอียดอีกที

.......

ในระหว่างทางกลับนั้น หร่วนซิงหว่านดูเวลาก็เห็นว่าค่อนข้างดึก จึงโทรหาเพ้ยซานซานแล้วบอกว่าวันนี้เธอไม่เข้าไปที่ทำงานแล้ว

มันนึกขึ้นได้ว่าตู้เย็นที่คอนโดไม่ค่อยมีของ เลยอยากจะไปห้างเพื่อซื้ออะไรสักหน่อย

แต่หร่วนซิงหว่านนึกไม่ถึงเลยว่า ตัวเธอจะมาเจอหลี่เสวี่ยในห้างแห่งนี้

หร่วนซิงหว่านเจอหลี่เสวี่ย ก็เห็นว่าอีกฝ่ายกำลังซื้อปลาอยู่

เมื่อหลี่เสวี่ยเห็นเธอ ก็เบิกตาโต และเปล่งเสียงออกมาเบาๆ : " คุณ.....คุณหร่วน "

หร่วนซิงหว่านยิ้มๆ และทักทายกับเธอ: " คุณอยู่แถวนี้เหรอคะ "

หลี่เสวี่ยอยากจะตอบออกไปว่า" ใช่ " แต่ก็พยายามกัดฟันฝืนกล้ำกลืนคำนั้นเข้าไป และหาเหตุผลอื่นแทน: " อ๋อเปล่าค่ะ พอดีวันนี้ฉันกับเพื่อนมาเดินเล่นแถวนี้ เหลือบไปเห็นว่าปลาสดดี ก็เลยอยากซื้อสักสองตัวกลับไปต้มน้ำซุปคงจะอร่อยน่าดู "

หร่วนซิงหว่านหันไปมอง: " ดูสดจริงด้วยนะคะ "

ขณะนั้นเอง หลี่เสวี่ยก็รีบโพร่งขึ้นมา: " พอดีฉันมีธุระนิดหน่อยขอตัวก่อนนะคะ ลาก่อนค่ะคุณหร่วน "

" รอเดี๋ยวสิคะ "

วินาทีที่ถูกเธอเรียกให้หยุด หลี่เสวี่ยเริ่มรู้สึกหนังหัวชาไปหมด พร้อมกับหันตัวมาด้วยคอที่แข็งเกร็ง: " ยัง... ยังมีธุระอะไรอีกเหรอคะ? "

หร่วนซิงหว่านหยิบถุงที่วางอยู่ข้างๆ ส่งให้เธอ: " คุณลืมหยิบปลาที่ซื้อไปค่ะ "

หลี่เสวี่ยรีบรับมันเอาไว้ และพยายามฝืนยิ้ม: " ขอบคุณคุณหร่วนมากเลยนะคะ งั้นฉันขอตัวก่อนนะ "

" โอเคค่ะ "

หลี่เสวี่ยถือถุงนั้นไว้ ไม่ได้ซื้อของอย่างอื่น ก็รีบเดินไปจ่ายเงินที่แคชเชียร์ จากนั้นก็รีบออกไป

เฉินเป่ยที่ยืนมองเธอจากไม่ไกลนั้น ก็ถอนหายใจออกมาแบบไร้เสียง แล้วตามออกไป

ยังดีที่ก่อนหน้านี้ประธานโจวเคยสั่งไว้แล้ว กันไว้เผื่อเกิดเรื่อง ช่วงนี้พยายามอย่าให้คุณหนูสวี่กับหลี่เสวี่ยออกจากบ้านเวลาเดียวกัน

ดูเหมือนว่าประธานโจวจะมองเอาไว้ล่วงหน้าแล้ว ไม่นึกเลยว่าวันนี้จะต้องมาเจอกันที่นี่

หร่วนซิงหว่านเองก็ซื้อปลาสองตัว ในขณะที่กำลังจะออกไป ก็เหลือบไปเห็นการ์ดเล็กๆ ที่ตกอยู่บนพื้น

หร่วนซิงหว่านเก็บมันขึ้นมาดู ก็พบว่าเป็นคีย์การ์ดของคอนโดที่โจวฉือเซินอยู่

ท่าทางแบบนี้ คงจะเป็นของหลี่เสวี่ยที่ทำตกเอาไว้

หร่วนซิงหว่านเก็บคีย์การ์ดนั้นเอาไว้ แล้ววางปลาลงไปในตะกร้ารถเข็น จากนั้นก็ซื้อของอย่างอื่นต่อ

เธอซื้อของสองถุงใหญ่เต็มๆ เมื่อออกจากห้างแล้ว ก็รับสายจากโจวฉือเซินพอดี

โจวฉือเซินถาม: " คุณไปเจอเฉิงเว่ยมาเหรอ? "

หร่วนซิงหว่านตอบอืม: " ฉันออกมาตั้งนานแล้ว นี่เพิ่งมาซื้อของที่ห้าง คุณจะกลับมาเมื่อไหร่? ฉันซื้อของมาเยอะเกินไป ถือไม่ไหว "

" งั้นรอผมที่นั่น เดี๋ยวผมรีบไปตอนนี้เลย "

" ไม่ต้อง ตอนนี้ฉันขึ้นรถแล้ว แค่ไม่รู้ว่าจะหิ้วขึ้นตึกไม่ได้ยังไงก็เท่านั้นเอง "

" โอเค "

พอวางสายแล้ว หร่วนซิงหว่านก็วางโทรศัพท์ลง จากนั้นก็ขับรถกลับไปโดยไม่รีบร้อน

ห้างที่นี่ห่างจากคอนโดนิดเดียว ถ้าเดินก็ใช้เวลาสิบนาทีกว่าๆ เท่านั้น ถ้าขับรถก็บอกได้เลยว่าเป็นระยะที่ใกล้มาก แต่ตอนนี้เป็นช่วงเวลาเลิกงานพอดี รถก็เลยติดอยู่หลายนาที

หร่วนซิงหว่านมาถึงชั้นล่างของคอนโดแล้ว ก็ห่างจากเวลาที่เธอเพิ่งโทรหาโจวฉือเซินสิบนาทีนิดๆ

ชั้นใต้ดินของคอนโดอบอ้าวเกินไป เธอไม่อยากรอในนี้ ก็เลยวางของไว้แถวนั้น จากนั้นก็ขึ้นไปชั้นหนึ่งแล้วไปเดินทอดน่องอยู่ในสวนดอกไม้

หลังจากที่นั่งอยู่ตรงเก้าอี้ด้านหนึ่ง หร่วนซิงหว่านก็หยิบคีย์การ์ดออกมาจากกระเป๋า

บนคีย์การ์ดใบนี้มีสัญลักษณ์บอกว่าอยู่ตึกไหนชั้นไหน แต่ไม่ได้บอกเลขห้อง

หร่วนซิงหว่านนั่งไปสักพัก ก็มีสายโจวฉือเซินโทรเข้ามา เขาบอกว่าตอนนี้อยู่ชั้นใต้ดินแล้ว

หร่วนซิงหว่านตอบอ๋อไป: " คุณรอแป๊บนึงนะ ฉันกำลังรีบ "

เธอเก็บคีย์การ์ดกลับเข้าไปในกระเป๋าอีกครั้ง แล้วเดินลงไปชั้นใต้ดิน

เดินไปไม่กี่ก้าว เธอก็เห็นเงาของโจวฉือเซินยืนอยู่

หร่วนซิงหว่านและชี้ทางเดินให้เขาดู: " ทางนู้น "

หลังจากเปิดประตูรถแล้ว โจวฉือเซินก็เห็นของสองถุงใหญ่ ก็อดไม่ได้ที่จะเลิกคิ้ว: " ซื้ออะไรเยอะขนาดนี้? "

หร่วนซิงหว่าน: " ก็ใช่ไง ฉันคิดไว้แล้วว่าจะยังไม่ย้ายไปคฤหาสน์ซิงหูก่อน เรื่องนี้ค่อยคุยกันทีหลัง ฉันยังอยากอยู่ที่นี่เพราะสภาพแวดล้อมมันดี "

โจวฉือเซิน: " ...... "