สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 47

โจวฉือเซินกล่าวว่า "ไม่ใช่ของคุณแล้วเป็นของผมเหรอ ย้ายออกไป อย่าให้ผมต้องอารมณ์เสียเมื่อเห็นมัน"

หร่วนซิงหว่านเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดว่า "ถ้าประธานโจวไม่ต้องการแล้ว ก็โยนมันทิ้งไปเถอะค่ะ"

"ผมต้องจ่ายเงินให้คนรับใช้มาขนไปทิ้งให้คุณเหรอ? เอาไปทิ้งเอง"

"......"

"มากขนาดนี้ฉันก็ขนไปไม่หมด"

โจวฉือเซินยังคงไร้ความปรานีมาก "คุณค่อยๆ ทิ้งทุกวันไม่เป็นหรือไง"

หร่วนซิงหว่านถอนหายใจ "โอเคค่ะ แต่ตอนนี้ฉันมีงานแล้ว ฉันหวังว่าประธานโจวจะให้เวลาฉันสักสองสามวัน"

หลังจากนั้นไม่กี่วินาที เขาก็ทำเสียงฮึดฮัดจากปลายจมูก

"งั้นฉันไปก่อนนะคะ ลาก่อนค่ะประธานโจว"

ทันทีที่เธอก้าวไปสองก้าว เสียงของโจวฉือเซินก็ดังขึ้นมาจากด้านหลัง "ให้คนขับรถไปส่งคุณ"

หร่วนซิงหว่านพูด "ไม่ต้องลำบากหรอกค่ะ ฉันออกไปนั่งแท็กซี่เอง"

"คุณบอกไม่ใช่เหรอว่าใครเห็นใครก็ชอบอย่างคุณ เดินบนถนนในเวลากลางคืนจะไม่ปลอดภัย"

ผ่านไปครู่หนึ่ง หร่วนซิงหว่านก็หัวเราะออกมา "ฉันเคยพูดอย่างนั้นเหรอคะ......"

โจวฉือเซินถอนสายตากลับมา เห็นได้ชัดว่าไม่ต้องการคุยกับเธออีก

หร่วนซิงหว่านลูบจมูกของเขาอย่างเชื่องช้า และจากไป

เมื่อเธอลงจากบันได และกำลังจะออกไปข้างนอก คนขับรถก็ปรากฏตัวต่อหน้าเธอ "คุณหญิงครับ คุณชายให้ผมไปส่งคุณ"

หร่วนซิงหว่านตอบอย่างอดทน "อย่าเรียกฉันว่าคุณหญิงเลยค่ะ ฉันกับโจวฉือเซินหย่ากันแล้ว"

แต่ก็เห็นได้ชัดว่าคนขับรถไม่ยืดหยุ่นและโฉบเฉี่ยวเหมือนหลินหนาน เขาชะงักครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า "ครับ......คุณหญิง"

ระหว่างทางกลับ หร่วนซิงหว่านพิงหน้าต่างรถโดยถือถุงกระดาษ และถอนหายใจยาว