สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 515

คราวนี้ตระกูลโจวมีแขกมามากมาย เทียบกับงานวันเกิดท่านใหญ่โจวเมื่อปีก่อน มันยิ่งไปกว่านั้น

แค่สิ่งที่ต่างจากเมื่อก่อนคือ ก่อนหน้านี้โจวจู้นเหนียนแทบไม่ปรากฏตัวในสถานที่ที่มีคนเยอะๆ ซ่อนตัวในความเงียบสงบอยู่ตลอด

แต่ครั้งนี้ เขาอยู่เคียงข้างท่านใหญ่โจวตลอด แทบไม่ออกห่างเลยแม้แต่ก้าวเดียว

และถึงแม้ท่านใหญ่โจวจะถือไม้เท้า แต่ดูแล้วมีชีวิตชีวามาก แนะนำโจวจู้นเหนียนกับแขกที่เทียวไปเทียวมาไม่พลาดสักคนเดียว

ถ้อยคำทั่วไปก็คือ "สองสามปีก่อนจู้นเหนียนสุขภาพไม่ดี พักฟื้นอยู่ที่บ้านตลอด ตอนนี้ดีขึ้นเยอะแล้ว ต่อไปถ้ามีโอกาสได้เจอกันอีก หวังว่าพวกคุณจะดูแลเขาให้มากๆ"

ไม่ไกล เจียงย่านถือแก้วเหล้า พูดขึ้นเสียงเบา "ดูท่าคราวนี้ท่านใหญ่โจวตัดสินใจจะยัดโจวจู้นเหนียนเข้าโจวซื่อกรุ๊ปแล้ว"

เสิ่นจื่อซีทำเสียงจิ๊ "หรือว่าเขายังมีทางออกอื่นอีกไหม ที่ลอนดอนกลายเป็นแบบนั้นไปแล้ว"

หร่วนซิงหว่านมองโจวจู้นเหนียน เขานั่งบนรถเข็น ถึงแม้จะอยู่ข้างท่านใหญ่โจว แต่ไม่พูดแม้แต่ประโยคเดียวตั้งแต่ต้นจนจบ การแสดงออกเย็นชาเหมือนหุ่นเชิดที่ถูกคนชักใย

เธอขมวดคิ้วเบาๆ "โจวจู้นเหนียนไม่ได้ยินยอม"

เจียงย่านพูด "ถ้าเขาสนใจโจวซื่อกรุ๊ปจริงๆ ก็คงไม่รอถึงตอนนี้หรอก"

หร่วนซิงหว่านพูด "แต่ถ้าท่านใหญ่โจวให้เขาอยู่ข้างกายตลอด เราก็ไม่มีทางเข้าไปถามอะไรได้เลย"

เสิ่นจื่อซีจิบแชมเปญในแก้ว "รอแบบนี้ต่อไปไม่ได้ ดูฉันนะ"

สิ้นเสียงเขา ก็ก้าวเท้ายาวเดินไปข้างหน้า ไปถึงข้างกายท่านใหญ่โจว ยิ้มเล็กน้อยแล้วพูดขึ้น "คุณลุงโจว"

เดิมทีท่านใหญ่โจวใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มคุยกับคนข้างๆ แต่พอหันมาเห็นเขา สีหน้าก็มัวหมองลง พูดขึ้นอย่างไม่แยแส "นายนี่เอง กลับประเทศมาตั้งแต่เมื่อไร"

"สักพักแล้วครับ" เสิ่นจื่อซีมองไปทางโจวจู้นเหนียน "ได้ยินว่าพี่จู้นเหนียนได้รับบาดเจ็บ สาหัสไหมครับ?"

โจวจู้นเหนียนส่ายหน้าเบาๆ พูดประโยคแรกในคืนนี้ "ไม่ได้ร้ายแรงอะไร"

เสิ่นจื่อซีเปล่งเสียง "อุ๊ย" เข้าไปใกล้เพื่อสังเกตแล้วพูดขึ้น "ฉันเห็นหน้าผากตรงนี้ผิวหนังถลอก ระวังอย่าติดเชื้อนะ"

ขณะที่พูด ด้านหลังก็มีคนเดินมา เขาฉวยโอกาสนี้เดินไปข้างหน้า เทแชมเปญในแก้วใส่เสื้อผ้าโจวจู้นเหนียนไม่พลาดแม้แต่หยดเดียว

ที่อยู่ไม่ไกล

เจียงย่าน: "......"

หร่วนซิงหว่าน: "......"

ไม่มีร่องรอยการแสดงสักนิดเลยจริงๆ

ทางด้านนั้น ท่านใหญ่โจวพูดอย่างโกรธเคือง "นี่นายทำอะไร!"

เสิ่นจื่อซีรีบเอาผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าสูทออกมา "ขอโทษครับๆ ดื่มเยอะแล้วเวียนศีรษะนิดหน่อย ลื่นมือไปแป๊บหนึ่ง"

"นาย......"

โจวจู้นเหนียนรับผ้าเช็ดหน้าจากมือเขามาเช็ดเหล้าบนตัว แล้วพูดเรียบๆ "ไม่เป็นไร"

ท่านใหญ่โจวระงับความโกรธเอาไว้ เนื่องจากสถานะของเสิ่นจื่อซี รวมถึงที่นี่มีคนเยอะมาก จะเกิดโทสะไม่ได้ ทำได้แค่ตะโกนเรียกคนรับใช้ที่อยู่ข้างๆ "มัวอึ้งทำไม พาคุณชายกลับห้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้า"

คนรับใช้ก้าวไปข้างหน้าตอบรับทันที "ค่ะ"

จากนั้น โจวจู้นเหนียนก็ถูกเข็นไป

เสิ่นจื่อซีเจียดเวลาไปมองหร่วนซิงหว่าน บ่งบอกให้เธอตามไป จากนั้นก็ขวางตรงหน้าท่านใหญ่โจว แล้วกล่าวด้วยใบหน้าจริงใจ "คุณลุงโจว ขออภัยจริงๆ ครับ เอาแบบนี้ดีไหม ผมจะช่วยคุณฟ้องร้องดำเนินคดีฟรีหนึ่งครั้ง"

ท่านใหญ่โจวรู้สึกว่าเขาป่วยแล้วจริงๆ ระเบิดความโกรธที่สะสมมา "ฉันจะมีคดีฟ้องร้องอะไรล่ะ ฉันว่านายอยู่ต่างประเทศจนสมองเบลอไปแล้ว"

ท่านใหญ่โจวเคยลองดึงตระกูลเสิ่นมาเป็นพวกอยู่สองสามรอบ แต่เสิ่นจื่อซีไปเป็นพวกเดียวกับโจวฉือเซินตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ และทางด้านตระกูลเสิ่นก็ไม่ได้หลีกเลี่ยงอะไร เขาจึงยอมแพ้ เดิมทีเกลียดชังเสิ่นจื่อซีอยู่แล้ว ตอนนี้เขายิ่งเกลียดกว่าเดิม แน่นอนว่าเขาก็อารมณ์เสีย

ก่อนหร่วนซิงหว่านจะไป เจียงย่านพูดขึ้นว่า "ฉันไม่เห็นโจงเสียนทั้งคืนเลย คุณก็ระวังอย่าไปบังเอิญเจอเธอล่ะ"

ได้ยินดังนั้น หร่วนซิงหว่านก็เงียบสองสามวินาทีก่อนพูดขึ้น "ค่ะ"

......

มาถึงประตูห้อง โจวจู้นเหนียนก็พูดเสียงเรียบ "คุณลงไปเถอะ ฉันเปลี่ยนเองเสร็จแล้วจะออกไป"

"แต่คุณท่านสั่งว่า......"

"ตอนนี้ฉันพูดอะไรก็ไม่ได้ผลแล้วใช่ไหม?"

คนรับใช้ไม่กล้าพูดมากอีก รีบพยักหน้าออกไปทันที

โจวจู้นเหนียนกลับไปที่ห้อง หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้า ก็ไม่ได้กลับไปที่ห้องโถงใหญ่ชั้นล่าง แต่ไปที่สวนหลังบ้าน

ภายในสวนไม่มีใครสักคนเดียว มันงดงามและเงียบสงบ

หลังจากเขานั่งสักพัก จู่ๆ ก็เอ่ยปาก "ออกมาเถอะ"

หร่วนซิงหว่านเดินไป "คุณโจว"

โจวจู้นเหนียนหันรถเข็นไป ดูเหมือนประหลาดใจนิดหน่อย "ซิงหว่าน?"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้า "ฉันได้ยินว่าคุณบาดเจ็บ ไม่รู้ว่าเป็นยังไงบ้าง"

โจวจู้นเหนียนยิ้ม "แค่ไม่ได้ระวังกลิ้งตกตอนลงไปชั้นล่าง ผิวถลอกนิดหน่อย ใกล้หายแล้วล่ะ"

หยุดไปสักพัก เขาก็พูดขึ้นอีก "ฉือเซินไม่ได้มากับคุณเหรอ?"

"เขาไปลอนดอนแล้ว" หร่วนซิงหว่านเม้มปากเบาๆ "คุณ......ไม่รู้เรื่องที่เขาไปลอนดอนเหรอ?"

โจวจู้นเหนียนพูด "ฉันยังไม่ได้ยินนะ ที่ลอนดอนเกิดอะไรขึ้นเหรอ?"

"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ได้ยินว่าเหมือนตระกูลโจวจะเป็นคนทำ"

โจวจู้นเหนียนตกตะลึงเล็กน้อย คิ้วขมวดทันที "งี้นี่เอง"

หร่วนซิงหว่านพูด "อะไรเหรอ?"

"ก่อนหน้านี้ ฉันแปลกใจมาตลอด ว่าทำไมเขาต้องจัดงานเลี้ยงนี้ ที่แท้ก็เพราะงี้นี่เอง" โจวจู้นเหนียนถอนหายใจไร้เสียง "ดูเหมือนเขายังไม่ยอมแพ้"

หร่วนซิงหว่านเม้มปาก ไม่พูดอะไร

ดูท่าแล้ว โจวจู้นเหนียนจะไม่รู้เรื่องนี้โดยสิ้นเชิง

ไม่ว่าจะเป็นเรื่องโจวฉือเซินไปลอนดอน หรือว่าอะไรคือแผนต่อไปของตระกูลโจว ล้วนแล้วดำเนินการโดยที่ปิดบังเขา

ก็จริง ถ้าให้เขารู้ล่วงหน้า เขาต้องไม่เห็นด้วยที่จะทำแบบนี้แน่นอน

ผ่านไปสักพัก โจวจู้นเหนียนก็พูดขึ้นอีกครั้ง "ซิงหว่าน ที่คุณมาหาฉันก็เพราะเรื่องนี้ใช่ไหม"

หร่วนซิงหว่านไม่ปฏิเสธ "ฉันนึกว่าคุณจะรู้ว่าพวกเขาคิดจะทำอะไร และฉันก็ไม่แน่ใจสถานการณ์โจวฉือเซินที่ลอนดอนด้วย ก็เลย......"

โจวจู้นเหนียนพูดขึ้น "ขอโทษที ฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้น แต่คุณไม่ต้องเป็นห่วงฉือเซิน เขาจะจัดการมันเรียบร้อย อย่างมากสุดก็ต้องใช้เวลานิดหน่อย"

"ฉันรู้ ขอบคุณค่ะ"

โจวจู้นเหนียนพูดขึ้นอีก "ช่วงนี้คุณเป็นยังไงบ้าง สบายดีไหม"

หร่วนซิงหว่านดึงมุมปาก "ก็เรื่อยๆ ไม่ถึงกับดี และไม่ถึงกับแย่"

"ฉันไม่มีอะไรช่วยคุณได้ แค่หวังว่าคุณจะลืมเรื่องแย่ๆ ในอดีตไปได้ แล้วดีขึ้นเรื่อยๆ นะ"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้าให้เขาเล็กน้อยแสดงการทักทาย "งั้นฉันไปก่อนนะ"

โจวจู้นเหนียนพูด "โอเค"

หร่วนซิงหว่านหันตัวกลับไปยังทิศทางที่เข้ามา

ขณะที่เธอจะเดินถึงห้องโถงใหญ่ จู่ๆ เส้นทางตรงหน้าก็ถูกใครบางคนขวางเอาไว้

โจงเสียนมองเธอ พูดเสียงเรียบ "ไม่เจอกันนานเลยนะ"

มุมปากหร่วนซิงหว่านเกร็งตรง มีความเย็นยะเยือกในสายตาเพิ่มขึ้น

โจงเสียนเห็นว่าเป็นดังนั้น ก็ยิ้มพูดขึ้น "ดูท่าเธอจะเกลียดฉันมาก ทำไมเหรอ เพราะฉันทำให้ลูกในท้องเธอแท้ง?"