สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 542

หลังจากที่ตำรวจออกไป โจวฉือเซินก็กลับเข้าไปในห้องพักผู้ป่วยอีกครั้ง เมื่อเห็นหร่วนซิงหว่านนั่งอยู่ที่นั่นด้วยสีหน้าเคร่งเครียด จึงเดินเข้าไปถาม "ยังเวียนหัวมากหรือเปล่า?"

หร่วนซิงหว่านมองมาที่เขา และพูดอย่างน่าสงสาร "หิวแล้ว"

โจวฉือเซิน "........"

เขาพูดว่า "ฉันจะถามหมอว่า คุณกินอะไรได้บ้าง"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้า แต่ขณะที่โจวฉือเซินกำลังจะออกไป ก็จับมือของเขาไว้ "เฮ้ คุณทำงานที่บริษัทเสร็จแล้วหรอ ฉันก็ไม่เป็นไรแล้ว ถ้าคุณยุ่งอยู่ก็........."

โจวฉือเซินยกมือขึ้นและงอนิ้ว เดิมทีต้องการจะดีดหน้าผากของเธอ เห็นว่าเธอพันผ้าก๊อซไว้จึงทำไม่ลง จึงดีดปลายจมูกของเธอแทน และพูดอย่างหงุดหงิดว่า "ในหัวของคุณคิดอะไรอยู่?"

หร่วนซิงหว่านลูบจมูก หายากที่จะไม่ได้ทะเลาะกับเขา แต่พูดว่า "เมื่อก่อนฉันไม่เคยรู้สึกอะไรมาก่อน แต่เมื่อฉันมาถึงหลินซื่อ จึงได้รู้ว่าจะดูแลบริษัทที่ใหญ่ขนาดนี้ต้องใช้พลังงานและเวลาในการจัดการไม่น้อยเลย ไม่ต้องพูดถึงโจวซื่อกรุ๊ปเลย ฉันก็กำลังคิดเผื่อคุณนะ"

"อย่าคิดเรื่องยุ่งๆพวกนั้นอีก แล้วไปนอนซะ"

"นอนไม่หลับ หิว"

โจวฉือเซินกล่าวว่า "ฉันจะไปหาหมอ คุณนอนลงและอย่าขยับ"

หร่วนซิงหว่าน "อ้อ"

หลังจากที่ โจวฉือเซินออกไปแล้ว หร่วนซิงหว่านก็เอนกายลงบนเตียง แล้วหาโทรศัพท์ของเธอบนตู้ข้างๆเธอ

มีข้อความที่เพ้ยซานซานส่งถึงเธอเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้ว ถามว่าเธอถึงบ้านหรือยัง

หลังจากที่หร่วนซิงหว่านตอบว่า "ถึงแล้ว" ก็รู้สึกเริ่มเวียนหัว ดังนั้นจึงวางโทรศัพท์ลงและหลับตาเพื่อพักผ่อน

หลังจากนั้นไม่นาน โจวฉือเซินก็กลับมาพร้อมกับถุงอาหารในมือ

กลิ่นหอมของอาหาร หร่วนซิงหว่านรู้สึกสดชื่นทันที

โจวฉือเซินวางถุงกระดาษไว้ข้างๆ แล้วยกโต๊ะเล็กๆ ไว้หน้าเตียง

ขณะที่หร่วนซิงหว่านกำลังจะหยิบอุปกรณ์ทานข้าวบนโต๊ะอาหาร โจวฉือเซินก็กล่าวว่า "นั่งดีๆ"

เธอก็พิงกลับไปอีกครั้ง

โจวฉือเซินนั่งอยู่ข้างเตียง หยิบช้อนออกมา ตักโจ๊กหนึ่งช้อน ก้มศีรษะแล้วเป่า แล้วใส่เข้าปากของเธอ

เมื่อหร่วนซิงหว่านเห็นเช่นนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะยกมุมปากขึ้น

โจวฉือเซินยักคิ้วเล็กน้อย "คุณบ้าหรอ?"

หร่วนซิงหว่านคิดไม่ทัน "หือ?"

"นอนอยู่บนเช่นนี้ยังมีความสุขได้"

หร่วนซิงหว่านกล่าว "นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นคุณดูแลคนแบบนี้ รู้สึกว่า........"

"รู้สึกอะไร?"

"มันแปลกๆ"

โจวฉือเซิน "........"

รอยยิ้มบนใบหน้าของหร่วนซิงหว่านกว้างขึ้น และดูเหมือนว่าอารมณ์ของเธอจะไม่ดีเช่นนี้มาเป็นเวลานานแล้ว

โจ๊กเนื้อชามหนึ่งหมดก้น หร่วนซิงหว่านก็รู้สึกสบายใจขึ้นมาก

เธอกล่าวว่า "โจวฉือเซิน"

เสียงของชายคนนั้นต่ำ "อืม?"

"ฉันจะออกจากโรงพยาบาลได้เมื่อไหร่"

โจวฉือเซินกล่าว "คุณไม่เวียนหัวแล้วหรอ?"

หร่วนซิงหว่าน "............"

ก็มีอยู่นิดๆ

โจวฉือเซินวเก็บโต๊ะเล็กๆลง "อย่าคิดเรื่องจะออกจากโรงพยาบาล สองสามวันนี้คุณพักผ่อนมากๆ เรื่องอื่นไม่เป็นต้องกังวล"

"แต่......"

โจวฉือเซินมองมา สายตาไม่เย็นชาและไม่เฉื่อยชา