สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 583

หลังจากหมอตรวจร่างกายโจวฉือเซินแล้วจึงพูดว่า "เป็นหวัดครั้งนี้ค่อนข้างหนักเลยนะครับ โดยเฉพาะบาดแผลที่ยังคงอักเสบอยู่ ต้องพักผ่อนให้ดี ทานอาหารที่มีประโยชน์ อย่าทำตัวเหมือนแต่ก่อนอีกนะครับ"

หมอพูด พลางหันไปพูดกับหร่วนซิงหว่าน "คุณนายโจวครับ เดี๋ยวผมจะเปลี่ยนผ้าพันแผลให้ประธานโจว หลังจากนี้จะขอรบกวนคุณสักหน่อย เพื่อหลีกเลี่ยงที่จะให้แผลแย่ลงกว่านี้ ต้องเปลี่ยนทุกเช้าเย็นครั้งละหนนะครับ"

หร่วนซิงหว่านตะลึงนิดหน่อย "?"

เรื่องอะไรของเธออีก

หร่วนซิงหว่านยังไม่ทันปฏิเสธ หมอก็พลันถอดผ้าก๊อซที่พันรอบแผลของโจวฉือเซินออก

บนบาดแผลมีเลือดปะปน ดูแล้วน่ากลัวมาก

โจวฉือเซินมองไปที่เธอ ก่อนจะเอนกายให้ห่างจากสายตาของเธอ "ออกไปเถอะ ผมเปลี่ยนผ้าพันแผลเอง"

หร่วนซิงหว่านส่งเสียงรับคำ "ถ้าอย่างนั้นฉันไปนะ"

"อืม"

หลังจากหร่วนซิงหว่านออกไป หมอก็พูดว่า "ประธานโจวครับ บาดแผลของคุณที่แขนขวา เปลี่ยนเองมันยุ่งยากนะครับ"

โจวฉือเซินพูด "ไม่ตายก็โอเคแล้ว"

หมอ "......"

......เมื่อหร่วนซิงหว่านกลับมา ก็เห็นสายตาของเฉินหว่านลู่ที่จ้องมองมาอย่างมีความหมาย

เธอรินน้ำดื่ม "เป็นอะไร"

"ทำไมวันนี้เธอกลับมาเร็วจัง ที่หยิบผ้าปูที่นอนออกมาเมื่อกี้ นี่คือเอาไปให้โจวฉือเซิน?"

หร่วนซิงหว่านพูด "เขาไม่สบาย ฉันหาผ้าปูของเขาไม่เจอ ก็เลย......"

เฉินหว่านลู่ทำเสียงไม่พอใจ "ถ้าให้ฉันพูดนะพวกเธอนี่ เล่นอะไรกันอยู่ เดี๋ยวอยู่ด้วยกัน เดี๋ยวแยกกันอยู่ ทำอะไรน่ารำคาญ นี่ทะเลาะอะไรกันล่ะ"

หร่วนซิงหว่านถอนหายใจ ไม่พูดอะไร ก่อนจะหมุนกายเข้าครัวทำโจ๊ก

ในห้องนั่งเล่น เจ้าตัวน้อยกำลังนอนกลางวันอยู่ ตอนพลิกตัวเผยให้เห็นหน้าท้องขาวนวล

หร่วนซิงหว่านดึงผ้าห่มผืนเล็กออกมาห่มให้เขา

เฉินหว่านลู่พูด "นี่ เธอต้มทำโจ๊กนั่นให้โจวฉือเซินเหรอ ไม่เลวนี่ นี่พวกเธออยู่ในช่วงจังหวะที่จะคืนดีกัน?"

หร่วนซิงหว่านหันไปหาเธอ พูดอย่างสงบ "เธอรู้ไหมพวกตัวร้ายนี่ตายเพราะอะไร"

เฉินหว่านลู่ชะงักไปสักพัก "เพราะอะไร"

"ตายเพราะพูดมาก"

เฉินหว่านลู่ "......"

เธอตะลึงไปครู่หนึ่ง พูดด้วยความโกรธ "เธอพูดว่าใครเป็นพวกตัวร้ายกันนะ!"

หร่วนซิงหว่านยกยิ้ม "เธอก็ได้ยินนี่"

เฉินหว่านลู่หัวเราะหยัน "ช่างไม่รู้เลยว่าใครเป็นคนดี"

ตอนนี้เอง ที่โจ๊กในหม้อเริ่มเดือด

หร่วนซิงหว่านลุกขึ้น เปิดตู้เย็น หยิบไก่และผักออกมา ก่อนจะทำข้าวต้มไก่ใส่ผัก

ทำเสร็จแล้ว เธอก็เสริฟ์ลงในชาม ก่อนจะยกไปยังบ้านข้างๆ

ในห้องนอน ใบหน้าเคร่งขรึมของโจวฉือเซินเผยอาการป่วยเล็กน้อย ไม่รู้ว่าหลับหรือกำลังทำอะไร

หมอได้ออกไปจากห้องแล้ว

หร่วนซิงหว่านนำโจ๊กมาวางไว้บนหัวเตียง "ฉันใช้น้ำเย็นลดอุณหภูมิแล้ว ไม่ร้อน ตอนนี้คุณกินได้เลย รอกินนี่เสร็จ แล้วหลังจากครึ่งชั่วโมงค่อยกินยานะคะ"

โจวฉือเซินลืมตา "คุณทำให้ผม?"

สีหน้าของหร่วนซิงหว่านไม่เปลี่ยน "ให้หมาค่ะ"

โจวฉือเซิน "......"

หร่วนซิงหว่านพูด "คุณกินเถอะ ฉันไปแล้วนะ"

โจวฉือเซินคว้าแขนของเธอเอาไว้ ก่อนจะเหลือบมองไปทางมือขวาของตน "หมอบอกว่า มือข้างนี้ขยับไม่ได้"

หร่วนซิงหว่านมองไปยังมือของเขาที่จับมือของเธออยู่ "มือนี้ไม่ใช่ว่าใช้การได้ดีเหรอคะ"

โจวฉือเซินลดมือลงของเขาลงทันที "คุณก็เห็น ผมก็แค่พอฝืนขยับได้ แต่กินข้าวก็ยังค่อนข้างลำบาก"

หนังตาของหร่วนซิงหว่านกระตุก ไอ้นี่มันลูกไม้เยอะนัก

เธอนั่งลงบนเตียง ถือโจ๊กในมือ ก่อนจะตักโจ๊กมาหนึ่งช้อน แล้วยื่นไปจ่อริมฝีปากเขา