เห็นพวกเขาไปแล้ว เฉินเป่ยเดินเข้ามาใกล้ๆ: "คุณหร่วน ไม่เป็นไรใช่ไหมครับ?"
หร่วนซิงหว่านส่ายหน้า: "ไม่เป็นไร"
เธอหันไปมองเจียงชูหนิง: "เธอเป็นยังไงบ้าง"
เจียงชูหนิงยื่นข้อมือที่โดนดึงจนแดงออกไป เบะปากพูดขึ้น: "เจ็บค่ะ"
หร่วนซิงหว่าน: "เดี๋ยวกลับบ้านไปฉันจะใช้เหล้ายานวดให้ พรุ่งนี้ก็ดีขึ้นแล้ว"
สีหน้าของเจียงชูหนิงมีรอยยิ้มกลับมาทันที: "ขอบคุณค่ะพี่!"
เพ้ยซานซานก็ก้าวยาวๆเข้ามา: "ซิงซิง เกิดอะไรขึ้น ถ้าไม่เห็นว่าพวกเขามาแล้ว ฉันก็ตกใจจนเกือบจะโทรแจ้งความแล้วนะ"
หร่วนซิงหว่าน: "ไม่มีอะไร คนในครอบครัวเธอส่งมาน่ะ อยากจะพาตัวเธอกลับไป"
เพ้ยซานซานเป่าปาก: "ไม่ใช่โจรลักพาตัวก็ดีแล้ว แต่เหตุการณ์นี้น่ากลัวเกินไปนะ"
เฉินเป่ยอธิบาย: "ช่วงนี้พวกเขาเอาแต่วนเวียนอยู่ใกล้ๆหนานเฉิงตลอดเลยครับ คาดว่าคงจะร้อนใจแล้ว"
เจียงชูหนิงคอตก ไม่พูดไม่จา
หร่วนซิงหว่านพูดขึ้น: "กลับกันก่อนเถอะ"
เฉินเป่ย: "ผมอยู่ด้านหลังนะครับ คุณหร่วนมีอะไรเรียกผมได้ตลอด"
"อื้ม"
หลังจากกลับมาถึงบ้าน เพ้ยซานซานกัดแอปเปิ้ลไปด้วย มองสองคนที่อยู่ตรงข้ามไปด้วย
หร่วนซิงหว่านเทเหล้ายาลงในฝ่ามือแล้วใช้ฝ่ามือถูกัน หลังจากถูจนร้อนแล้ว จึงเอาไปนวดที่ข้อมือของเจียงชูหนิง
แม้ว่าพวกเขากลัวจะทำให้เจียงชูหนิงบาดเจ็บ จึงไม่ได้ออกแรงมาก แต่สาวน้อยผิวพรรณบอบบาง ตอนที่พยายามดิ้นยังทิ้งรอยแดงๆเอาไว้ไม่น้อยเลย
หร่วนซิงหว่านกำลังนวดยาให้เธอ ผ่านไปสักพักถึงพูดขึ้น: "หนิงหนิง เธอเคยโทรหาพ่อบ้างหรือเปล่า"
เจียงชูหนิงส่ายหัว แล้วพูดขึ้นเบาๆ: "ฉันกลัวเขาด่าฉัน"
"ที่พ่อเธอด่า เพราะเขาเป็นห่วงเธอนะ"
"แต่ฉันไม่อยากกลับไปจริงๆ กลับไปเมืองเจียงโจว ฉันก็ไม่มีอิสระแล้ว อีกครึ่งชีวิตคงได้อยู่แค่ที่นั่น"
หร่วนซิงหว่าน: "ฉันเข้าใจความคิดของเธอ ต่อให้เธออยากอยู่ที่นี่ เธอก็ต้องคุยกับพ่อของเธอให้รู้เรื่อง ไม่งั้นเหตุการณ์อย่างในวันนี้ จะต้องเกิดขึ้นอีก แล้วคนที่บาดเจ็บก็คือเธอเอง"
เจียงชูหนิงไม่ได้แก้ตัว ไม่พูดไม่จา
ผ่านไปชั่วครู่ เธอจึงพูดขึ้น: "ฉันทราบแล้วค่ะ อีกเดี๋ยวฉันจะโทรไปหาเขา"
หร่วนซิงหว่านยิ้มๆ: "คุยกับเขาดีๆ อย่าทะเลาะกันล่ะ"
เจียงชูหนิงพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง
หร่วนซิงหว่าน: "งั้นฉันไปทำกับข้าวนะ ถ้าเธอหิวก็กินผลไม้ไปก่อน อย่ากินขนมนะ"
"ค่ะ"
หร่วนซิงหว่านลุกขึ้น หลังจากเก็บเหล้ายาแล้ว ก็เข้าไปล้างมือในครัว
เพ้ยซานซานเห็นแล้วรีบเดินตามเข้าไป พูดอย่างเหลือเชื่อ: "ไม่นึกว่าเจียงชูหนิงจะเชื่อฟังคำพูดของเธอขนาดนั้น"
หร่วนซิงหว่าน: "เธอไม่ได้เชื่อฟังคำพูดฉันหรอก เธอแค่......"
พูดๆอยู่ หร่วนซิงหว่านก็มองไปที่ด้านนอก แล้วพูดขึ้นเบาๆ: "คิดถึงบ้านแล้ว"
ถึงเจียงชูหนิงจะโวยวายอยู่หลายต่อหลายครั้งว่าต่อให้ตายก็จะไม่กลับเมืองเจียงโจว แต่อันที่จริงเธอเป็นแค่สาวน้อยคนหนึ่ง ทั้งยังไม่เคยออกห่างจากบ้านเลย หลังจากที่ความรู้สึกแปลกใหม่ในตอนแรกผ่านพ้นไป อยู่ในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย ยากจะหลีกเลี่ยงความรู้สึกที่ยังปรับตัวไม่ได้
ก็ตอนนี้แหละ ความคิดถึงบ้าน จะโหมซัดสาดเข้ามา
แม้เธอจะไม่ได้แสดงออกมาให้เห็น แต่หลายวันที่ผ่านมานี้ หร่วนซิงหว่านยังคงมองออก
ดังนั้นหลังจากคนที่พ่อของเธอส่งมากลับไป ระหว่างทางที่เธอกลับมา จึงค่อนข้างใจลอย
เพ้ยซานซาน: "จะว่าไปแล้วก็ใช่ ถึงเธอจะบอกว่าไม่ชอบเมืองเจียงโจวยังไง แต่ที่นั่นก็เป็นที่ที่เธอใช้ชีวิตมาตั้งยี่สิบปีแล้ว"
หร่วนซิงหว่านพยักหน้า: "ใช่"
เพ้ยซานซานถอนหายใจ: "จะว่าไป ฉันก็อยากกลับไปเยี่ยมบ้านบ้าง แต่ถ้าฉันกลับไปสภาพอย่างนี้ ฉันกลัวแม่จะตีฉันตายน่ะสิ"
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว
เอาอีกแล้ว รวบรัดตัดจบในสามบทสุดท้าย ตัดทิ้งดื้อๆ ไม่เล่าว่าพี่กับพ่อพระเอกเป็นยังไง และตระกูลของหนิงหนิงเป็นไงกัน น้าชั่วของหนิงหนิงตายจริงไหม...