สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 643

หร่วนซิงหว่านก็คิดไม่ถึงว่าจะเป็นเขา ชะงักเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยปาก: "คุณเจียง"

ตอนนี้ฝนตกหนักมากขึ้นอีกหน่อยแล้ว

เจียงหยุนจู๋จึงถือร่มไว้เหนือศีรษะของหร่วนซิงหว่าน: "รถไม่ได้เป็นอะไรมาก คุณหร่วนรีบกลับไปเถอะครับ"

"นั่นรถคุณ......"

"แค่สีถลอกนิดหน่อย ไม่ได้ส่งผลกระทบอะไรมากมาย แต่รถของคุณหร่วนสิครับ"

หร่วนซิงหว่านมองตามสายตาของเขาไป ไฟหน้ารถฝั่งซ้ายแตก

เจียงหยุนจู๋: "ไม่งั้นเอาอย่างนี้ไหมครับ ให้บริษัทประกันมาจัดการ ผมจะส่งคุณหร่วนกลับไปก่อน อีกเดี๋ยวฝนจะตกหนักแล้วนะครับ"

หร่วนซิงหว่านเห็นรถด้านหลังติดเป็นแถวยาวระยะหนึ่ง จึงพยักหน้า: "งั้นฉันขับรถไปจอดข้างทางก่อนนะคะ"

เจียงหยุนจู๋ที่ถือร่มอยู่ ส่งเธอขึ้นรถไป แล้วมองไปทางคนขับ น้ำเสียงเย็นชา: "เอารถไปจอดไว้ข้างทาง"

คนขับปาดเหงื่อ ตอบรับ แล้วรีบขึ้นไปบนรถ

หลังจากหร่วนซิงหว่านจอดรถไว้แล้ว จึงโทรหาบริษัทประกัน อธิบายเหตุการณ์ แล้วถือของลงมาจากรถ

เจียงหยุนจู๋ก็รออยู่ด้านนอก เห็นเธอออกมา จึงรีบก้าวเข้าไป

เห็นร่มที่อยู่เหนือศีรษะ หร่วนซิงหว่านจึงพูดขึ้น: "ขอบคุณค่ะ"

เจียงหยุนจู๋ยิ้มบางๆ: "เกรงใจไปแล้วครับ ควรทำอยู่แล้ว คุณหร่วนขึ้นรถเถอะ"

หร่วนซิงหว่าน: "ไม่เป็นไรค่ะ ฉันนั่งแท็กซี่ได้ค่ะ"

พูดๆแล้ว เธอจึงหยิบนามบัตรในกระเป๋าออกมาให้เจียงหยุนจู๋: "ด้านบนนี้มีเบอร์ของฉัน ถ้าภายหลังคุณเจียงต้องการค่าเสียหายใดๆ สามารถติดต่อฉันได้เลยค่ะ"

เจียงหยุนจู๋รับนามบัตรมา: "งั้นก็ได้ครับ"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้าให้เขาอย่างรู้สึกผิด: "เรื่องวันนี้ขอโทษด้วยนะคะ ทำให้คุณเสียเวลาเลย"

"คุณหร่วนพูดเกินไปแล้วครับ ก็ไม่ใช่เรื่องร้ายแรงอะไร ไม่ถึงขั้นเสียเวลาหรอกครับ"

พูดจบ เจียงหยุนจู๋ก็ส่งร่มในมือไปให้หร่วนซิงหว่าน: "ในเมื่อคุณหร่วนไม่ยอมให้ผมไปส่ง งั้นร่มคันนี้คุณเก็บไว้เถอะครับ"

"ไม่เป็นไรค่ะ ฉัน......"

เธอยังพูดไม่จบ เจียงหยุนจู๋ก็ยัดร่มใส่ในมือเธอแล้ว: "คุณหร่วนไม่ต้องเกรงใจผมหรอกครับ สาวสวยอย่างคุณ ถ้าเปียกฝนจนเป็นหวัดจะแย่เอานะครับ"

หร่วนซิงหว่านยังไม่ทันได้พูดอะไร เจียงหยุนจู๋ก็ยิ้มให้เธอ แล้วหมุนตัวก้าวยาวๆเดินไปที่รถเก๋งสีดำด้านหน้า

เจียงหยุนจู๋พูดถูกจริงๆด้วย ไม่นานฝนก็เทกระหน่ำลงมา

ช่วงนี้เป็นฤดูร้อนแล้ว น้ำฝนจึงเยอะเป็นพิเศษ

หร่วนซิงหว่านรออยู่ตรงนั้นครึ่งชั่วโมง หลังจากคนของบริษัทประกันมาแล้ว เธอถึงออกไปจากตรงนั้น

กลับมาถึงสตูดิโอ เนื่องจากฝนตกเป็นเหตุ ภายในร้านจึงไม่ค่อยมีคน เทียบกับเวลาปกติแล้วสงบเงียบกว่ามากเลย

เจียงชูหนิงวิ่งเข้ามา: "พี่คะ ฝนตกหนักขนาดนี้ พี่ไปไหนมา"

"ไปโจวซื่อกรุ๊ปมาน่ะ เมื่อวานให้เธอพักผ่อนอยู่บ้านสักวันสองวันไม่ใช่เหรอ ทำไมมาที่นี่ล่ะ"

"น่าเบื่อน่ะค่ะ ฉันมาที่นี่ดีกว่า"

"ก็ได้ ถ้าเธอรู้สึกเหนื่อยก็ไปที่ห้องพักนะ ฉันจะไปห้องทำงานแล้ว"

"ค่ะ"

ฝนตกๆหยุดๆติดต่อกันมาสองสามวันแล้ว จนกระทั่งเช้าตรู่ของสุดสัปดาห์ ในที่สุดแสงอาทิตย์ก็ส่องทะลุชั้นเมฆออกมาแล้ว

หร่วนซิงหว่านนั่งวาดรูปอยู่บนโซฟา เจียงชูหนิงกับเพ้ยซานซานนอนอยู่ข้างๆด้วยท่าทางเดียวกัน

ผ่านไปพักใหญ่ จู่ๆเพ้ยซานซานก็ลุกขึ้นมานั่ง: "ไม่ได้สิ วันนี้อากาศดีขนาดนี้ แล้วยังเป็นวันหยุดอีก ไม่ควรนอนอยู่ในบ้านอย่างนี้สิ ออกไปเดินเล่นข้างนอกกัน"

หร่วนซิงหว่านตอบกลับ: "เธออยากไปไหน?"

เพ้ยซานซานหยิบมือถือขึ้นมา: "ฉันขอดูหน่อยนะ"