สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 672

ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ เสียงร้องไห้ของหร่วนซิงหว่านก็สงบลง เริ่มที่จะสะอื้นเบาๆแทน

หลังจากร้องให้ เธอก็สงบใจลงได้

ยิ่งกว่านั้นก็เข้าใจ ว่ามาเสียใจภายหลังตอนนี้นั่น มันไม่ได้ช่วยอะไรเลย

ตอนนี้สิ่งที่ทำได้ ก็คือภาวนาให้Williamผ่านพ้นขีดอันตรายไปได้อย่างปลอดภัย

หลังจากรอให้เธอสงบอารมณ์ได้แล้ว โจวฉือเซินก็พูดว่า "คุณรออยู่นี่นะ ผมจะออกไปดู"

ขอบตาหร่วนซิงหว่านแดงก่ำ ก่อนพยักหน้า "ค่ะ"

หลังจากโจวฉือเวินจากไป หร่วนซิงหว่านมองไปยังกำแพงกระจกที่อยู่ไม่ไกล พลางกัดริมฝีปากล่างแน่น

ผ่านไปสักพัก เธอก็หยิบโทรศัพท์ออกมา

บทสนทนาในโทรศัพท์ระหว่างเพ้ยซานซานกับหร่วนซิงหว่านยังคงหยุดอยู่ที่เมื่อวันก่อน เมื่อวานซืนเพ้ยซานซานยังพูดว่า เจียงชูหนิงเป็นเพื่อนเธอไปตรวจครรภ์ หมอบอกว่าเด็กในท้องของเธอแข็งแรงดี

หร่วนซิงหว่านไม่อาจบอกข่าวนี้กับเธอได้

เธอวางโทรศัพท์ลง นั่งพิงกำแพง

ไม่กี่วินาที จู่ๆเธอก็คิดขึ้นมาได้ว่า เฉิงเว่ยโทรมาหาเธอเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว

หร่วนซิงหว่านลุกขึ้น เดินไปที่ทางเดิน ก่อนจะกดโทรออก

เป็นเวลานาน กว่าที่เสียงของเฉิงเว่ยจะดังมา "ซิงหว่าน"

หร่วนซิงหว่านพูด "คุณโทรหาฉันเมื่อสัปดาห์ก่อน อยากจะพูดเรื่องที่Danielหายตัวไปหรือเปล่าคะ?"

ปลายสาย เฉิงเว่ยชะงักไป "คุณรู้แล้ว? เดิมทีผมอยากปรึกษากับคุณสักหน่อย ว่าต้องนำเรื่องนี้ไปบอกซานซานดีไหม แต่ผมมาคิดๆดูภายหลัง ว่าไม่ควรที่จะบอก"

หร่วนซิงหว่านส่งเสียงตอบรับ "ตอนนี้ฉันอยู่ที่ลอนดอน"

"งั้น......คุณก็เจอWilliamแล้ว? ตอนนี้เขาเป็นยังไงบ้าง?"

"เขายังไม่พ้นขีดอันตรายเลยค่ะ"

เฉิงเว่ยพูด "ตอนนี้ผมยังไปไม่ได้ชั่วคราว มีข่าวอะไรคุณก็บอกผมนะครับ"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้าเบาๆ "ค่ะ"

หลังจากวางสาย เธอก็เอนตัวพิงกำแพง และค่อยๆนั่งยองลง

ผ่านไปอยู่นาน โจวฉือเซินกลับมา ก่อนจะนั่งคุกเข่าด้วยขาข้างเดียวต่อหน้าเธอ แล้วลูบศีรษะ "ออกมาทำไม"

หร่วนซิงหว่านเงยหน้ามองเขา "ไม่มีอะไรค่ะ คุณเจออะไรไหม?"

โจวฉือเซินพยุงเธอขึ้นมา "ไปโรงแรมกันก่อน ผมจะบอกรายละเอียดให้คุณฟังทีหลัง"

หร่วนซิงหว่านหันกลับไปมองห้องพักผู้ป่วย "แต่ว่า......"

"ที่นี่มีหมอคอยดูแล มีข่าวอะไรเขาจะแจ้งกับเราเอง คุณอยู่นี่ต่อไปก็ช่วยอะไรไม่ได้"

หร่วนซิงหว่านเดินคอตกตามโจวฉือเซินไป

เพิ่งถึงโรงแรม เสียงโทรศัพท์ของโจวฉือเซินก็ดังขึ้น เป็นโทรศัพท์จากทางฝั่งเมืองหนานเฉิง

หร่วนซิงหว่านเห็นสถานการณ์ จึงเปิดกระเป๋าเดินทางหยิบเสื้อผ้าที่จะเปลี่ยนเดินเข้าห้องอาบน้ำไป

เมื่อเธอออกมา โจวฉือเซินก็ไม่รู้หายไปไหนแล้ว

หร่วนซิงหว่านรินน้ำ นั่งลงบนโซฟา

ไม่นานนัก เพ้ยซานซานก็โทรมา

เพ้ยซานซานพูด "ซิงซิง เป็นไงบ้าง เซมปอร์นาสนุกไหม?"

หร่วนซิงหว่านเม้มปากน้อยๆ "ยังไม่ได้ไปเซมปอร์นาเลย"

"เมื่อวันก่อนพูดว่าไปแล้วไม่ใช่เหรอ เธอตกเครื่องเหรอ?"

"เปล่า"

เพ้ยซานซานพูด "อ้อ ก็ใช่สิ ลืมไปว่าพวกเธอนั่งเครื่องบินส่วนตัวไปกัน แล้วตอนนี้พวกเธออยู่ไหนล่ะ"

หร่วนซิงหว่านมองออกไปนอกหน้าต่าง เงียบไปสักพักก่อนจะพูด "ยังอยู่ในไครสต์เชิร์ช โจวฉือเซินบอกว่ามีเรื่องต้องจัดการนิดหน่อยน่ะ"

"จริงๆเลยนะประธานโจวนี่ บอกไว้อย่างดิบดีว่าจะพาเธอไปเที่ยว สรุปก็ทำงานอยู่ดี แต่จะว่าไปแล้ว ตอนนี้เขาก็ส่งมอบโจวซื่อให้โจวจู้นเหนียนไปแล้วนี่ หลังจากนี้เขาคิดจะทำอะไรต่อล่ะ"

"ไม่รู้สิ ฉันยังไม่ถามเขาเลย เขาก็คงมีแผนของตัวเอง"

"ก็จริงนะ ประธานโจวเป็นคนมีความสามารถ ทำอะไรก็รุ่งอยู่แล้ว"

หร่วนซิงหว่านถาม "ตอนนี้เสี่ยวเฉินกับสวี่วานเป็นยังไงบ้างล่ะ"

"พวกเขาเหรอ สองวันที่แล้วสวี่วานมาที่สตูดิโอ ฉันก็ถามไปอ้อมๆนะ ดูเหมือนว่าจะยังไม่มีความคืบหน้าอะไร อีกอย่าง ฉันรู้สึกว่าเมื่อสวี่วานพูดถึงหร่วนเฉินเธอมีท่าทีแปลกๆ เธอจะรู้อะไรไหม?"