สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 70

โจวฉือเซินลุกขึ้นและพูดอย่างเฉยเมย "ฉันจะให้เวลาคุณสามวันในการคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ คุณต้องการอะไรก็พูดออกมาพร้อมกันเลย ถ้าพลาดครั้งนี้ไป คุณก็จะไม่มีโอกาสอีกแล้ว"

เดินไปถึงที่ประตู โจวฉือเซินก็หยุดชั่วคราว กล่าวช้าๆ ว่า "ถ้าคุณเลือกแต่เนิ่นๆ น้องชายของคุณก็ไม่ต้องทิ้งอนาคตของตัวเองด้วยเงินเพียงหนึ่งล้าน"

หร่วนซิงหว่านกัดฟัน ตาแดงก่ำ และกลั้นน้ำตาไว้ไม่ให้ไหลออกมา .

หลังจากที่โจวฉือเซินออกไปแล้ว หร่วนซิงหว่านก็ดึงเข็มฉีดยาออกจากหลังมือ

ขณะที่เดินออกจากโรงพยาบาล ก็โทรหาเพ้ยซานซานไปด้วย แต่หร่วนเฉินไม่ได้ทำงานที่ร้านสะดวกซื้อแล้ว เพ้ยซานซานตามหาทั้งคืนก็ไม่เจอ

ตอนที่เพ้ยซานซานกับหร่วนซิงหว่านพบกัน เห็นเธอหน้าซีด ตาแดง เธอตกใจมาก "ซิงซิง คุณเป็นอะไร?"

หร่วนซิงหว่านส่ายหัว "ตามหาเสี่ยวเฉินก่อนแล้วค่อยคุยกัน"

เมื่อฟ้ามืด โทรศัพท์ของหร่วนเฉินโทรติดแล้ว หร่วนซิงหว่านพูดอย่างใจเย็น "เสี่ยวเฉิน คุณอยู่ที่ไหน"

"ฉันกำลังฝึกทหารอยู่........"

"ที่อยู่"

อีกด้านของโทรศัพท์หร่วนเฉินพูดอย่างเงียบๆ "คนนอกไม่สามารถเข้ามาได้ ในระหว่างการฝึก"

"คุณเอาโทรศัพท์ให้กับครูหรือผู้ฝึกของพวกคุณ ฉันจะบอกพวกเขาเอง"

หร่วนเฉินไม่ตอบ

หร่วนซิงหว่านเหนื่อยมาก ถามซ้ำอีกครั้ง "เสี่ยวเฉิน คุณอยู่ที่ไหน?"

หร่วนเฉินทำงานแถวๆ มหาวิทยาลัยA เขาคิดว่าถ้าวันหน้าหร่วนซิงหว่านมาหาเขา เขาสามารถบอกได้ว่าเขาทำงานพาร์ทไทม์ที่นี่ ก็จะสามารถปกปิดทุกอย่างไร

แต่คิดไม่ถึงว่า เธอจะรู้เรื่องเร็วขนาดนี้

ผ่านไปครู่หนึ่ง หร่วนเฉินพูดว่า "คุณอย่าไปไหน ฉันจะไปหาคุณเอง"

ระหว่างที่หร่วนเฉินเดินทางมา เพ้ยซานซานก็ได้รู้เรื่องทั้งหมดจากหร่วนซิงหว่าน ในขณะนั้นก็ไม่รู้จะพูดอะไร

เพ้ยซานซานรู้ว่าหร่วนจุนไม่ใช่มนุษย์ หร่วนซิงหว่านกับหร่วนเฉินสองพี่น้องสู้ด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก เธอยังไม่ทราบว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิตของหร่วนซิงหว่านก็คือน้องชายของเธอ ตอนนี้ หร่วนเฉินขายจดหมายตอบรับและทิ้งอนาคตของตัวเอง ถ้าหร่วนซิงหว่านไม่โกรธและกังวลก็คงจะแปลก

ครึ่งชั่วโมงต่อมา หร่วนเฉินปรากฏตัวที่บ้านของหร่วนซิงหว่าน

เพ้ยซานซานรู้สึกว่าในสถานการณ์เช่นนี้ ตัวเองไม่ควรอยู่ที่นี่ ก็เลยหาเหตุผลออกไปซื้อของ

หร่วนซิงหว่านหยิบบัตรที่หร่วนเฉินให้เธอก่อนหน้านี้ออกมาแล้ววางลงบนโต๊ะกาแฟ "เป็นเพราะหร่วนจุนใช่ไหม"

คำนวณตามเวลาที่เสี่ยวเฉินให้เงินกับเขา ก็พอดีกับสองวันนั้น

หร่วนเฉินยืนอยู่ที่นั่น ไม่ได้ถามว่าเธอรู้ได้อย่างไร เพียงแค่พูดว่า "ฉันกลัวว่าพวกเขาจะไม่ยอมวางมือ คนเหล่านั้นไม่มีบรรทัดฐานและสามารถทำทุกอย่างด้วยเงิน มีเงินเหล่านี้ไว้ข้างกาย ถ้าเกิดอะไรขึ้น ก็ยังสามารถป้องกันตัวเองได้"

"เสี่ยวเฉิน......"

หร่วนเฉินพูดอย่างเฉยๆ "ดีที่สุดอย่าเอาไปใช้หนี้หร่วนจุน ฉันบอกแล้วว่าฉันจะดูแลคุณ แม้ว่าในนั้นจะมีเงินไม่มาก แต่ก็น่าจะใช้ได้ระยะหนึ่ง หลังจากนั้นฉันจะ........"

หร่วนซิงหว่านขัดจังหวะเขา "เสี่ยวเฉิน คุณรู้ไหมว่าการสละจดหมายตอบรับในครั้งนี้ มันจะส่งผลอย่างไรกับคุณบ้าง"

หยุดไปชั่วครู่ หร่วนเฉินพูดขึ้นว่า "คุณก็ทิ้งโอกาสที่จะไปปารีสเหมือนกันไม่ใช่เหรอ"

"เป็นเพราะว่าฉันยอมแพ้ไปแล้วครั้งหนึ่ง และรู้ว่าสูญเสียอะไรไปบ้าง ดังนั้นฉันจึงไม่อยากให้คุณเสียใจ

"ไม่มีอะไรที่ต้องเสียใจ ถึงแม้ฉันจะไม่ได้เข้าเรียนมหาวิทยาลัยก็สามารถทำได้เช่นกัน........."

"ตอนนี้คุณอายุแค่18 ปี ถ้าคุณไม่เข้ามหาลัย แล้วคุณจะทำอะไร" หร่วนซิงหว่านจ้องไปที่บัตรที่อยู่ข้างหน้า

"ตอนนี้เอาเงินไปคืน ก็ช่วยอะไรไม่ได้แล้ว?"

หร่วนเฉินพยักหน้า

เงินหนึ่งล้านนี้ไม่มีค่าอะไรในสายตาของพวกคนรวย สำหรับพวกเขาแล้ว มันก็คือธุรกรรมที่เสร็จสมบูรณ์ และเป็นไปไม่ได้ที่จะให้โอกาสเขาอีก

หร่วนซิงหว่านพูด "เรื่องนี้ฉันจะจัดการเอง เสี่ยวเฉิน คุณรอฟังข่าวจากฉัน"