สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 718

วันที่สอง หร่วนซิงหว่านกำลังนอนสะลึมสะลือ ก็ได้ยินเสียงกริ่งประตูดังขึ้น

เธอพลิกตัว เตะๆโจวฉือเซิน แล้วมุดหัวเข้าไปในหมอน: "ไปเปิดประตู"

ไม่กี่วินาที โจวฉือเซินก็ยกผ้าห่มขึ้น เดินไปที่ประตูด้านหน้า แล้วเปิดประตู

"พี่ พี่ซาน......"

เห็นสีหน้าที่น่าตกใจของโจวฉือเซินแล้ว คำพูดในปากของเจียงชูหนิง จึงต้องฝืนกลืนกลับไป เบิกตาโพลงมองเขา

โจวฉือเซินเอ่ยปากด้วยสีหน้าเรียบเฉย: "เรื่องอะไร พูดมา"

เจียงชูหนิงรู้สึกว่า มีความเย็นยะเยือก ล้อมรอบคอเธอ กำลังเค้นคอของเธออยู่ ส่งเสียงอะไรออกมาไม่ได้เลย

เห็นเธอไม่พูดไม่จา ตอนที่โจวฉือเซินกำลังจะปิดประตู เจียงชูหนิงก็เอาความกล้าหาญที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตนี้ออกมา เบียดข้างประตูแล้วเดินเข้าไป

เธอพลางวิ่งเข้าไปข้างใน พลางตะโกน: "พี่ช่วยด้วย!"

ตอนที่รอเธอวิ่งมาถึงหน้าห้อง หร่วนซิงหว่านก็เดินออกมาแล้ว เห็นได้ชัดว่ายังง่วงอยู่เลย ขยี้ๆตาพูดขึ้น: "มีอะไรเหรอ"

เจียงชูหนิงยืนอยู่ด้านหน้าเธอ กลืนน้ำลายแล้วพูดขึ้น: "พี่ซานซานค่ะ......เมื่อกี้นี้ฉันไปหาเธอมา เห็นเธอเอาแต่มุดตัวร้องไห้อยู่ในผ้าห่ม ฉันถามว่าเธอเป็นอะไร เธอก็ไม่ตอบ"

พูดๆแล้ว เจียงชูหนิงก็พูดขึ้นด้วยความเป็นห่วง: "พี่คะ พี่ซานซานเธอยังตำหนิฉันอยู่ใช่ไหม ฉันรู้ว่าฉันไม่ดี ถ้าเธอจะตีจะด่าฉันจะไม่ตอบโต้เลย......"

หร่วนซิงหว่านได้ฟัง ก็ตื่นขึ้นเล็กน้อยแล้ว: "ฉันจะไปดูเธอก่อน"

เจียงชูหนิงพยักหน้า เดินตามหลังเธอไป

เดินไปได้ไม่กี่ก้าว ก็เห็นโจวฉือเซินยังยืนหน้าตาเย็นชาอยู่ที่ประตู เจียงชูหนิงตกใจจนต้องรีบคว้าเสื้อของหร่วนซิงหว่านเอาไว้ วิ่งเหยาะๆออกไป

ถึงหน้าห้องของเพ้ยซานซาน ด้านในไม่มีเสียงร้องไห้ลอยออกมาแล้ว

เจียงชูหนิงกำลังมองหร่วนซิงหว่านที่ผลักประตูเปิดเข้าไป ด้วยใบหน้าที่ตึงเครียดและเป็นกังวล

ภายในห้อง เพ้ยซานซานนั่งอยู่บนเตียงด้วยแววตาเหม่อลอย ตาบวมราวกับลูกวอลนัท ยังคงสะอื้นอยู่เบาๆ

หร่วนซิงหว่านค่อยๆเดินเข้าไป นั่งอยู่ข้างๆเธอ เอ่ยปากถามขึ้นมาเบาๆ: "ซานซาน เป็นอะไรไป?"

ได้ยินเสียงของเธอ เพ้ยซานซานจึงหันไป กอดหร่วนซิงหว่านเอาไว้แล้วร้องไห้โฮออกมาอีกครั้ง: "ฮือๆๆ ฉันผิดไปแล้ว ฉันมันก็แค่คนปากเก่ง ฉันไม่ได้ทำตามที่สัญญาเอาไว้ทำให้กลายเป็นผู้หญิงไม่ดีอย่างเต็มภาคภูมิ พระเจ้าถึงได้ลงโทษฉันแล้ว......"

หร่วนซิงหว่านตบๆหลังเธออย่างพูดไม่ออกบอกไม่ถูก: "เกิดเรื่องอะไรขึ้น"

เพ้ยซานซานร้องไห้อยู่อีกสักพัก ถึงหยุดลงแล้วพูดสะอึกสะอื้น: "Danielโทรหาเธอหรือยัง?"

หร่วนซิงหว่านชะงักงัน แล้วส่ายหัวทันที: "เธอติดต่อเขาได้แล้วเหรอ?"

"เมื่อคืน......จู่ๆฉันก็คิดอะไรไม่รู้ จะไปรดน้ำต้นไม้ที่บ้านของเขา แต่กลับเจอเขาออกมาจากห้องนอนกับผู้หญิงที่ทั้งสวยทั้งเซ็กซี่คนหนึ่ง" พูดๆอยู่ เพ้ยซานซานก็ยิ่งร้องไห้เสียใจ "แต่ตอนนั้นฉันสวมเสื้อยืดแขนสั้นกับกางเกงขาสั้นตัวใหญ่ๆ แค่ภาพลักษณ์ภายนอกฉันก็แพ้ราบคาบแล้ว......"

หร่วนซิงหว่านฟังไม่ค่อยเข้าใจ: "เธอจะบอกว่า Danielกลับมาอยู่ที่บ้าน แล้วยังอยู่กับผู้หญิงคนหนึ่งงั้นเหรอ?"

เพ้ยซานซานออกมาจากอ้อมกอดของเธอ พยักหน้าสะอึกสะอื้น

พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสะอื้น: "พวกเธอไม่ต้องไปสนใจความเป็นความตายของเขาแล้ว ตอนนี้เขามีความสุขดี"

หร่วนซิงหว่านขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่ได้พูดอะไรออกมาในทันที

เพ้ยซานซานจึงพูดต่อ: "ซิงซิง ฉันเห็นด้วยตาตัวเองจริงๆ เธอต้องเชื่อฉันนะ"

หร่วนซิงหว่านเรียกสติกลับมา: "ฉันเชื่อเธอ แต่ฉันรู้สึกแปลกๆอยู่นิดหน่อย"

"แปลกตรงไหน"

"ในเมื่อDanielหนีออกมาแล้ว ทั้งยังกลับมาที่บ้านด้วย แสดงว่าตอนนี้เขาอยู่ในสภาวะที่ปลอดภัย ข่าวนี้ถึงเขาไม่บอกพวกเราก็ช่างเถอะ แต่กลับไม่ติดต่อแม้กระทั่งWilliam นี่ออกจะ......"