สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 731

เจียงชูหนิงกัดริมฝีปาก น้ำตาไหลพรั่งพรูออกมาพร้อมกับคำพูดของเธอทันที เธอพูดโต้กลับเสียงเบาว่า

"แต่......แต่ว่าเรื่องแบบนี้จะใช้เหตุผลมาพูดไม่ได้นะคะ ตอนที่คุณปู่เจียงจากไป คุณร้องไห้ไหม?"

"ไม่"

หยกน้ำตาที่คลอเบ้าอยู่บนดวงตาสวยงามของเจียงชูหนิง มองไปที่เขาอย่างไม่เชื่อสายตา ไม่คิดว่าเขาจะเป็นคนที่เลือดเย็นได้ถึงขนาดนี้

เจียงซ่างหานก้มหน้าดูนาฬิกาข้อมือ "เครื่องบินยังมีเวลาอีกกว่าครึ่งชั่วโมงถึงจะแลน เธออยากจะร้องก็ฉวยโอกาสนี้ แต่เธอต้องเข้าใจ น้ำตาเป็นสิ่งที่ไม่มีประโยชน์บนโลกใบนี้ การร้องไห้ไม่ช่วยแก้ไขปัญหา"

เจียงชูหนิงสะอื้นในลำคอ ไม่ปล่อยให้ตัวเองส่งเสียงร้องออกมา เธอหันหน้าวิ่งเข้าไปในห้องนอน ก่อนจะล็อคประตู ฟุบหน้าร้องไห้ฟูมฟายอยู่บนเตียง

หลังจากครึ่งชั่วโมง เครื่องบินลงจอดตรงเวลาที่สนามบินส่วนตัว

ระหว่างทางไปโรงพยาบาล เจียงชูหนิงมองออกไปยังนอกหน้าต่างด้วยดวงตาแดงก่ำ สะอื้นให้พอเป็นพิธี

หน้าประตูโรงพยาบาล นักข่าวสื่อมวลชนมากมาย ไม่รู้ว่าไปได้ข่าวว่าท่านทวดเจียงป่วยหนักมาจากไหน ทยอยมายืนออกันตรงหน้าประตู ต้องการข่าวใหม่ล่าสุด

ทั้งในและนอกโรงพยาบาล ก็มีคนของตระกูลเจียงมากมายไปๆมาๆ

รถสีดำจอดตรงประตูข้างของโรงพยาบาล ที่นี่มีรถจอดอยู่สองสามคัน ต่างก็ไม่ต้องการถูกสื่อมวลชนมารบกวน

หลังจากเจียงชูหนิงลงจากรถ เธอก็รีบพุ่งตัวเข้าไปในโรงพยาบาล เธอวิ่งไปได้ไม่กี่ก้าว ก็ได้ยินเสียงราบเรียบของชายหนุ่มดังจากด้านหลังเสียก่อน "หยุด"

เจียงชูหนิงหันกลับไป สะอื้นพลางพูดว่า "คุณ......"

เมื่อเธอเห็นเจียงซ่างหานเข้ามาใกล้ เธอก็ก้าวถอยหลังโดยไม่รู้ตัว

เจียงซ่างหานพูด "อย่าขยับ"

เจียงชูหนิงยืนนิ่งอย่างเชื่อฟังทันที

เจียงซ่างหานถอดเสื้อนอกของเขาออก ก่อนจะนำไปวางบนไหล่ของเธอ และก้าวขาเดินไปข้างหน้าทันที

เจียงชูหนิงตกตะลึง ก้มลงมอง ก่อนจะรู้ตัว ว่าตัวเองยังอยู่ในชุดนอน

เธอกระชับเสื้อตัวนอกของเขาแน่น ก่อนจะรีบตามเจียงซ่างหานเข้าไปด้านในทันที

ด้านนอกห้องพักผู้ป่วย มีคนมารวมตัวกันมากมาย

บรรยากาศที่เดิมที่ตึงเครียดอยู่แล้ว เมื่อเจียงซ่างหานปรากฏตัว ก็ยิ่งเพิ่มความเหนียวเข้าไปอีก

เมื่อเห็นเจียงชูหนิงที่อยู่ข้างหลังเจียงซ่างหานแล้ว สีหน้าก็แตกต่างกันออกไป

ในตอนนี้เอง เจียงจิ้งเหยาก็ออกมาจากห้องพักผู้ป่วย

เจียงชูหนิงเดินไปตรงหน้าเขา เตรียมพร้อมรับมือกับการถูกตีแล้ว "คุณพ่อ......"

แต่เจียงจิ้งเหยาไม่โกรธเธอ เพียงแค่พูดว่า "เข้าไปหาคุณทวดเป็นครั้งสุดท้ายเถอะ"

เจียงชูหนิงที่เพิ่งอดกลั้นน้ำตาไว้ได้ไม่นาน ก็พลันร้องไห้อีก รีบวิ่งเข้าไปในห้องพักผู้ป่วย

ในห้องพักผู้ป่วย ท่านทวดเจียงนอนอยู่บนเตียง ดูคล้ายว่ากำลังหลับใหล

เจียงชูหนิงนั่งคุกเข่าอยู่ข้างกายเขา ในที่สุดก็อดไม่ได้ "คุณทวด......"

ท่านทวดเจียงลืมตาขึ้นมา ปากขยับ "หนิงหนิง"

เจียงชูหนิงร้องไห้อย่างหนัก "คุณทวดคะ หนูไม่ดีเอง หนูไม่ควรหนีไปเมืองหนานเฉิง......ต่อไปหนูจะเชื่อฟังค่ะ คุณทวดไม่จากไป......"

ท่านทวดเจียงมีสีหน้าชื่นใจ เขายังมือขึ้นลูบศีรษะของเธออย่างยากลำบาก ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงโรยราเหลือเกิน "กลับมา......ก็ดีแล้ว"

วินาทีถัดมา เครื่องตรวจคลื่นไฟฟ้าหัวใจที่อยู่ถัดจากเขาพลันส่งเสียง บี๊บ

"คุณทวด!!"

......

แดดยามเที่ยงนั้นสวยงามและสว่างจ้า สาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างทรงสูงเข้ามาในห้อง ความร้อนระอุเพิ่มขึ้นทีละน้อย

หร่วนซิงหว่านไม่รู้ว่าถูกปลุกด้วยความร้อน หรือว่าถูกแสงแดดแสบตาปลุกกันแน่

เธอลุกขึ้นมานั่งบนเตียง ขยับคอไปมา นอกจากจะรู้สึกปวดเมื่อยตามร่างกายแล้ว ก็ยังรู้สึกปวดศีรษะเพราะฤทธิ์สุราอีกด้วย

หนักหนาจริงๆ

หร่วนซิงหว่านเอาโทรศัพท์ออกมาดูเวลา อีกห้านาทีก็จะเที่ยงวันแล้ว

ไม่รู้ว่าโจวฉือเซินไปไหน

เธอเลิกผ้าห่มขึ้น เมื่อจะเตรียมลงจากเตียง ประตูห้องนอนก็ถูกเปิดออก พร้อมกับโจวฉือเซินที่เดินเข้ามา

หร่วนซิงหว่านขยี้ตา "สายขนาดนี้แล้ว ทำไมคุณไม่ปลุก......"

โจวฉือเซินพูด "เตรียมตัวเถอะ ตอนบ่ายพวกเราจะไปเมืองเจียงโจว"

หร่วนซิงหว่านชะงัก มองไปทางเขา "ไม่ใช่ไปเสาร์อาทิตย์เหรอคะ?"

โจวฉือเซินเดินมาข้างเธอ "เปลี่ยนแผน ท่านทวดเจียงเสียแล้ว รอให้ถึงเสาร์อาทิตย์ไม่ได้"

"ตอนไหนกันคะ?"

"เช้านี้"

"งั้นเจียงชูหนิง เธอ......"

"เมื่อคืนวานเจียงซ่างหานรับเธอกลับไปแล้วล่ะ ตอนที่ท่านทวดเจียงเสีย เธอก็นั่งอยู่ข้างๆ......"

หร่วนซิงหว่านถอนหายใจด้วยความโล่งอก โชคดีที่เจียงชูหนิงรีบกลับไป ไม่อย่างนั้นเธอจะต้องเสียใจทีหลังไปตลอดชีวิต

เธอลงจากเตียงพลางพูด "งั้นฉันจะรีบ......"

เมื่อเธอเหยียบพื้น สองขาของหร่วนซิงหว่านก็สั่นเทา เธอเกือบจะสูญเสียการทรงตัว

โจวฉือเซินเอื้อมมือมาประคองเธอไว้ทัน

หร่วนซิงหว่านหันไปมองชายหนุ่มตรงหน้า

โจวฉือเซินหลบสายตา มองไปทางอื่น หาข้ออ้างอย่างไม่ปกปิด "นี่เป็นเหตุฉุกเฉิน ไม่อยู่ในขอบเขตที่สามารถควบคุมได้ โทษผมไม่ได้นะ"

หร่วนซิงหว่านพูดอย่างขุ่นเคือง "อย่าเกินไปให้มันมากนักค่ะ"

หลังจากเข้าห้องน้ำ หลังจากหร่วนซิงหว่านอาบน้ำธรรมดา เธอก็อาบน้ำอุ่น จากนั้นเธอถึงค่อยรู้สึกว่าความปวดเมื่อยและเหนื่อยล้าในร่างกายของตัวเองหายไปหลายส่วน

ไม่รู้ว่าครั้งนี้ที่ไปเมืองเจียงโจวจะอยู่กี่วัน หลังจากกลับมายังคอนโด หร่วนซิงหว่านก็เก็บเสื้อผ้าเรียบง่ายสองสามชุด

หลังจากเก็บของเรียบร้อย หร่วนซิงหว่านเห็นเวลาว่ายังทัน จึงตรงดิ่งไปยังสตูดิโอ

โจวฉือเซินยังมีเรื่องให้จัดการที่หลินซื่อ เขาจัดการธุระเสร็จจะมารับเธอ

สตูดิโอ

เมื่อเพ้ยซานซานเห็นหร่วนซิงหว่านมา เธอจึงวางงานในมือก่อนจะเข้าไปหาเธอที่ห้องทำงาน "ซิงซิง เธอมาพอดีเลย เธอติดต่อเจียงชูหนิงได้ไหม ฉันไปเรียกเธอตอนเช้า ก็ไม่มีคนตอบรับ โทรไปหาก็ไม่รับสายอีก เกิดเรื่องอะไรขึ้น?"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้าน้อยๆ "คุณทวดของเธอเสียแล้วล่ะ กลับไปเมืองเจียงโจวเมื่อคืนนี้"

เพ้ยซานซานไม่คาดคิดว่าคำตอบจะเป็นอย่างนี้ หลังจากตกตะลึง เธอก็ลอบถอนหายใจ

หร่วนซิงหว่านพูดอีกว่า "ซานซาน บ่ายนี้ฉันกับโจวฉือเซินจะไปเมืองเจียงโจวนะ ไม่รู้ว่าจะกลับมาตอนไหน"

เพ้ยซานซานพูด "ไปเถอะ ที่นี่ยังมีฉัน ไม่ต้องห่วง"

หร่วนซิงหว่านนำสมุดร่างยัดใส่กระเป๋า เงียบไปสักพักจึงพูดต่อ "ซานซาน ฉันมีเรื่องจะบอกเธอ"

"เรื่องอะไร?"

หร่วนซิงหว่านมองเธอ "เกี่ยวกับDanielน่ะ โจวฉือเซินให้คนไปสืบมาแล้ว เรื่องมันไม่ได้เป็นอย่างที่เธอเห็น แม้ว่าตอนนี้ฉันจะยังไม่รู้แน่ชัดว่า ความสัมพันธ์ของเขากับผู้หญิงคนนั้นเป็นยังไง แต่ที่แน่นอนก็คือ เธอควบคุมDanielได้"

หลังจากได้ยิน เพ้ยซานซานก็โบกมือไปมาพลางยิ้ม "ฉันรู้ว่าเธออยากปลอบฉัน เขาตัวโตอย่างกับตึก ผู้หญิงคนนั้นก็สูงพอๆกับฉัน ทำไมถึง......"

"ในห้องพบเข็มฉีดยา ข้างในยังมีส่วนผสมของยาสลบในนั้นด้วย แล้วก็......" หร่วนซิงหว่านนิ่งไปนิด ก่อนจะพูดต่อ "Danielได้รับบาดเจ็บสาหัส ในสถานการณ์อย่างนี้ ถ้าผู้หญิงคนนั้นต้องการที่จะควบคุมเขา มันก็ง่ายมาก"

เพ้ยซานซานยังคงไม่เชื่อ "แต่ครั้งที่แล้วที่ได้เจอเขา ก็ดูสบายดีนี่ ไม่มีตรงไหนดูจะได้รับบาดเจ็บเลย"

หร่วนซิงหว่านหยิบมือถือออกมา เปิดรูปภาพข้อความแบล็คเมล์ให้เพ้ยซานซานดู

เธอพูด "Danielหนีออกมาจากเงื้อมมือของหลินจื้ออานได้ไม่ถึงครึ่งเดือน บาดแผลเหล่านี้ คงไม่ได้หายเร็วขนาดนั้น"