สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 745

ชายฝั่งแม่น้ำ ลมยามค่ำถูกปกคลุมไปด้วยความหนาวเหน็บ คลื่นก็ขึ้นสูง

ในยามค่ำเจียงชูหนิงถูกเจียงหยุนจู๋นำตัวไป ยืนอยู่ท่าเรือ

ดวงตาของเธอแดงก่ำ เสียงก็สะอื้นแหบเครือ "อารอง......"

เจียงหยุนจู๋พูดเสียงต่ำว่า "หนิงหนิง อาจะไม่ทำร้ายเธอ ขอเพียงพวกเขาปล่อยอาไป เธอก็จะกลับไปอย่างปลอดภัย"

เจียงชูหนิงสะอึกสะอื้นพูดว่า "แต่ว่าคุณอาแต่ก่อนก็ไม่ได้เป็นแบบนี้เลยนี่ค่ะ......คุณอากลับมาเถอะค่ะ ปู่ทวดและคุณพ่อพวกเขาทั้งสองจะไม่ถือโทษโกรธคุณอา คุณอาอย่าดึงดันอย่างนี้อีกเลยนะคะ"

ตัวของเจียงหยุนจู๋จนมุม แต่รอยยิ้มบนใบหน้ากลับดูผ่อนคลาย "หนิงหนิง ตอนนี้เธอยังเด็ก รอเธอโตกว่านี้อีกหน่อยก็จะรู้ คนตระกูลเจียงทั้งหมด ไม่มีใครสามารถรับได้ รวมถึงเธอ ก็ไม่เคยโกรธแค้นอาเลยเหรอ?"

เจียงชูหนิงพูด "นั้นเป็นเพราะคุณอาทำร้ายลูกของพี่ซานซาน ฉันจะโกรธ......"

"อย่างนั้นเหรอ?เรื่องที่เกิดขึ้นแล้ว ก็ได้เกิดขึ้นไปแล้ว ยังไงก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ อาไม่ได้ดึงดัน พวกเขาต่างหากที่บังคับให้อาก้าวมาถึงจุดที่อยู่ในตอนนี้ คิดว่าอาไม่อยากใช้ชีวิตอย่างปกติสุขอย่างนั้นเหรอ?แต่แล้วใครบ้างล่ะที่ให้โอกาสอา?ปู่ทวดของเธอเคยให้ไหม?คุณพ่อของเธอเคยให้ไหม?แล้วพี่ซานซานที่เธอพูดถึงอีก เธอจะให้อภัยอาเหรอ?"

เจียงชูหนิงอ้าปาก สุดท้ายก็ทำได้เพียงนิ่งเงียบไม่พูดจา

ขณะที่ท้องฟ้าค่อยๆ มืดลง แสงไฟฝั่งท่าเรือแต่ละดวงก็ส่องสว่างขึ้นมา สาดส่องสว่างไปทั่วทั้งสาย

เจียงซ่างหานยืนอยู่ไม่ไกล มือหนึ่งข้างล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง ท่าทางเย็นชาไม่สั่นไหว

เจียงหยุนจู๋ตะโกนหาเขา "ฉันไม่มีเวลามาเล่นกับแกให้เสียเวลาแล้ว อีกนานแค่ไหนกว่าเรือจะมาถึง"

เจียงซ่างหานก้มหัวลงมองนาฬิกาข้อมือ "สองนาที"

เจียงหยุนจู๋พูดยิ้มๆ "คิดไม่ถึงเลยจริงๆ ที่แกกลับร่วมมือกับพวกเขา ดูๆ แล้วเกียรติและหน้าของฉันก็ใหญ่อยู่ไม่น้อยนะ"

เจียงซ่างหานมองไปที่เขา น้ำเสียงไม่แม้แต่สูงขึ้นหรือต่ำลง "อย่าได้ประเมินตัวเองสูงขนาดนั้น ตอนนี้แกกลับไปก่อเรื่องที่เจียงโจว เบื้องหลังมีใครสนับสนุน แกและฉันต่างก็รู้ดี"

"ใช่ ในใจรู้ดีแล้วยังไง?ความจริงฉันก็สงสัย โจวฉือเซินเขาไม่เคลื่อนไหวก็ช่างเขา แต่แกทำไมยังเฉยเมยอยู่ได้ ชดใช้ให้ท่านใหญ่จริงๆ อย่างนั้นเหรอ?"

"ไม่ใช่เรื่องที่คุณจะมายุ่ง"

เจียงหยุนจู๋หัวเราะเสียงดังอยู่สองสามครั้ง "ใช่เรื่องที่ฉันจะมายุ่งหรือไม่ไม่สำคัญ กลัวแค่ตอนนี้แกแบ่งกำลังไม่ออกตั้งแต่แรก นับตั้งแต่ท่านใหญ่ได้จากไป ตระกูลเจียงทั้งหมดต่างก็ยุ่งเหยิง ตรงกันข้ามผู้อาวุโสเหล่านั้นเสียชีวิต แต่อำนาจเหล่านั้นของพวกเขาก็ยังอยู่ แกต้องการถอนรากถอนโคน อีกทั้งยังไม่ใช่เรื่องที่ทำได้ภายในวันเดียว แต่แรกแกไม่กล้าเร่งรัดพวกเขา เพราะว่าแกกลัวว่าแต่พวกเขาจะร่วมมือกับทางหนานเฉิง ในตอนนั้นตระกูลเจียง ก็จะถอดถอนการควบคุมของแกออกจนหมดแล้ว"

เจียงซ่างหานเงียบอยู่นาน ริมฝีปากยกขึ้นอย่างเย็นชา ราวกับเยาะหยันอย่างไร้เสียง

รอยยิ้มบนใบหน้าของเจียงหยุนจู๋จมดิ่งอย่างช้าๆ ท้ายที่สุดก็เข้าใจอะไรได้ "ดูท่าแล้ว การตายของผู้อาวุโสเหล่านั้น เหมือนว่าจะอยู่ในการคาดการณ์ของแกมานานแล้ว"

ทันทีที่พูดออกไป เจียงหยุนจู๋ถึงได้ตอบสนองออกมาอย่างทันใด ทำไมคนของเขาจึงลงมือฆ่าผู้อาวุโสเหล่านั้นได้อย่างง่ายดาย

ทำไมหลังจากที่เจียงซ่างหานกลับมาเจียงโจวอย่างเงียบเชียบไร้ข่าวคราว ถึงใช้ระยะเวลาแค่เพียงสองวัน ก็ขุดรากถอนโคนคนพวกนั้นได้

ที่แท้ ก็เป็นแบบนี้นี่เอง......

ตอนแรกเขาคิดว่าจะเอาเรื่องนี้โยนความผิดให้เจียงซ่างหาน คิดไม่ถึงเลยว่า เขากลับเป็นมีดฆ่าคนเล่มนั้น

ขณะที่เรือที่เจียงหยุนจู๋ต้องการ มาหยุดที่เบื้องหลังของเขา

คนบนเรือลงมา เดินตรงไปด้านข้างของเจียงซ่างหาน

เจียงซ่างหานมองเจียงหยุนจู๋ น้ำเสียงเย็นชา "ปล่อยเธอ"

เจียงหยุนจู๋ถอนสายตา หลังจากใช้เสียงที่ได้ยินเพียงสองคน พูดข้างๆ เจียงชูหนิงหนึ่งประโยคแล้ว เขาดันเจียงชูหนิงไปข้างหน้า กระโดดขึ้นบนด้านหลังของเรือด้วยความรวดเร็วและห่างไกลออกไป

หลังจากที่เจียงชูหนิงกระโจนไปข้างหน้าสองสามก้าว ก็ถูกรับเอาไว้

ยังไม่ทันที่เจียงชูหนิงจะได้ยืนอย่างมั่นคง จู่ๆ เสียงดังปังก็ดังขึ้นจากไกลๆ

วินาทีถัดมา แสงไฟก็พุ่งทะยานสู่ฟ้า!

เจียงชูหนิงตื่นตกใจ กำเสื้อของชายหนุ่มแน่นโดยทันใด

มือของเจียงซ่างหานวางไว้บนหลังของเธอ และลูบเบาๆ เงยหน้ามองพื้นน้ำที่กำลังลุกไหม้อยู่ไกลๆ คิ้วสวยขมวดกันเล็กน้อย

ในเวลาอันรวดเร็ว ก็มีลูกน้องเข้ามาบอกว่า "ประมุขเจียง เป็นประ......"

เจียงซ่างหานเหลือบมองหางตา ก็เข้าใจโดยไม่ต้องพูดอะไรทันที คำพูดที่เหลือจึงไม่ได้พูดออกมาอีกต่อไป

ผ่านไปเนิ่นนาน เจียงชูหนิงจึงออกมาจากอ้อมกอดของเขา มองออกไปไกลอย่างตะลึงงัน

"นั่นคือ......เรือลำนั้นที่อารองนั่งใช่ไหม?"

เจียงซ่างหานส่งเสียงตอบอืมอย่างเย็นชา

เจียงชูหนิงหันคอที่แข็งทื่อมองเขา ขอบตาที่ชื้นแฉะเต็มไปด้วยความตื่นตกใจและความหวาดกลัว ถามอย่างไม่เชื่อว่า "คุณฆ่าเขาเหรอ?"

เจียงซ่างหานหันหลัง "ถ้าเธอคิดว่าใช่ ก็คือใช่"

เจียงชูหนิงยังอยากที่จะพูด แต่รู้สึกว่าทุกสิ่งอย่างในเบื้องหน้าก็พร่ามัวและบิดเบี้ยวขึ้นมา เธอหมดเรี่ยวแรงหมดสติไปในที่สุด

เจียงซ่างหานเดินไปได้สองก้าว แล้วก็หยุดฝีเท้าอีกครั้ง หลังจากได้ยินเสียงข้างหลังเขา

ลูกน้องพูด "ประมุขเจียง คุณหนูเจียงน่าจะแค่กลัวจนหมดสติไป ประมุขไม่ต้องเป็นห่วงครับ......"

เจียงซ่างหานพูด "เรือลำนี้ขนย้ายมาจากที่ไหน"

"จากท่าเรือขนส่งสินค้าของทางตระกูลเจียง ผลตรวจเช็คดูแล้ว ตัวเรือไม่มีปัญหาครับ"

เจียงซ่างหานมองไปที่ผืนน้ำ ริมฝีปากยกขึ้นเล็กน้อย "ค้น มีชีวิตต้องได้พบ เป็นศพต้องเจอซาก"

ลูกน้องส่งเสียงตอบรับ "ครับ"

เจียงซ่างหานเดินไปยังข้างกายเจียงชูหนิง แล้วอุ้มเธอขึ้นมา

......

ขณะที่หร่วนซิงหว่านและโจวฉือเซินกลับไป เจ้าตัวเล็กพึ่งอาบน้ำเสร็จเรียบร้อย กำลังคลานไปคลานมาอยู่ภายในห้อง เหมือนกับมีประสบการณ์อย่างไม่สิ้นสุด

สวี่เยว่พูด "กลับมาเย็นขนาดนี้ เป็นเพราะที่พิธีฝังศพเกิดเรื่องอะไรหรือเปล่า?"

โจวฉือเซินพูด "เรื่องมันยาวครับ"

สวี่เยว่เปิดปากพูดในทันใด "ถ้างั้นก็ไม่ต้องพูด คนปลอดภัยก็ดีแล้ว"

โจวฉือเซิน "......"

หร่วนซิงหว่านหยุดยิ้ม อุ้มเจ้าตัวเล็กขึ้นมา "น้าสวี่ ถ้างั้นพวกเราขอกลับห้องก่อนนะคะ"

สวี่เยว่พยักหน้า "ไปเถอะ รีบๆ พักผ่อน เจ้าตัวเล็กก็ใกล้จะได้เวลานอนแล้วเหมือนกัน"

"ราตรีสวัสดิ์ค่ะน้าสวี่ "

เมื่อมาถึงห้อง หร่วนซิงหว่านก็นำเจ้าตัวเล็กมาวางไว้บนเตียง ทั้งกล่อมเขานอนและพูดกับโจวฉือเซินว่า "คุณไปอาบน้ำก่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวฉันรอให้เขาหลับก่อนค่อยไป"

โจวฉือเซินโน้มตัวเข้าไป โอบกอดเธอจะทางด้านหลัง คางวางบนไหล่ของเธอ "รอเขาหลับแล้วไปด้วยกัน"

หร่วนซิงหว่าน "......"

ก็ได้

แต่ว่าเจ้าตัวเล็กเองก็ไม่รู้ว่าวันนี้ทำไมถึงได้เล่นอย่างสนุกสนานอย่างนี้ ที่ตกตะลึงก็คือดวงตากลมโตที่ลืมขึ้น เดี๋ยวก็มองตรงนี้ เดี๋ยวก็มองตรงนั้น ไม่มีทีท่าว่าจะนอนอย่างเด็ดขาด

หร่วนซิงหว่านกล่อมเขาก็หาวไปหลายที เขาก็ยังโบกมือเล็กๆ ของเขาและหัวเราะคิกคัก

โจวฉือเซินเอื้อมมือไปบีบแก้มเล็กๆ ของเขา "ต่อต้านพ่อใช่หรือเปล่าเนี่ย?"

เจ้าตัวเล็กปัดมือของเขาออกอย่างไม่สบอารมณ์ คลานเข้าไปในอ้อมอกของหร่วนซิงหว่าน "หม่าม๊า~กอดกอด~"

หร่วนซิงหว่านกอดเขาเอาไว้ พูดกับโจวฉือเซินว่า "เอาล่ะค่ะ คุณเลิกหยอกเขาได้แล้ว คุณอยู่ตรงนี้เขาเลยนอนไม่หลับ"

"เป็นเพราะผมเหรอ?"

"จะไม่ใช่ได้ยังไงล่ะคะ พวกคุณสองคนจ้องตากัน คุณไปด้านข้าง สักพักเขาก็จะผล็อยหลับไปเอง"