สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 745

ชายฝั่งแม่น้ำ ลมยามค่ำถูกปกคลุมไปด้วยความหนาวเหน็บ คลื่นก็ขึ้นสูง

ในยามค่ำเจียงชูหนิงถูกเจียงหยุนจู๋นำตัวไป ยืนอยู่ท่าเรือ

ดวงตาของเธอแดงก่ำ เสียงก็สะอื้นแหบเครือ "อารอง......"

เจียงหยุนจู๋พูดเสียงต่ำว่า "หนิงหนิง อาจะไม่ทำร้ายเธอ ขอเพียงพวกเขาปล่อยอาไป เธอก็จะกลับไปอย่างปลอดภัย"

เจียงชูหนิงสะอึกสะอื้นพูดว่า "แต่ว่าคุณอาแต่ก่อนก็ไม่ได้เป็นแบบนี้เลยนี่ค่ะ......คุณอากลับมาเถอะค่ะ ปู่ทวดและคุณพ่อพวกเขาทั้งสองจะไม่ถือโทษโกรธคุณอา คุณอาอย่าดึงดันอย่างนี้อีกเลยนะคะ"

ตัวของเจียงหยุนจู๋จนมุม แต่รอยยิ้มบนใบหน้ากลับดูผ่อนคลาย "หนิงหนิง ตอนนี้เธอยังเด็ก รอเธอโตกว่านี้อีกหน่อยก็จะรู้ คนตระกูลเจียงทั้งหมด ไม่มีใครสามารถรับได้ รวมถึงเธอ ก็ไม่เคยโกรธแค้นอาเลยเหรอ?"

เจียงชูหนิงพูด "นั้นเป็นเพราะคุณอาทำร้ายลูกของพี่ซานซาน ฉันจะโกรธ......"

"อย่างนั้นเหรอ?เรื่องที่เกิดขึ้นแล้ว ก็ได้เกิดขึ้นไปแล้ว ยังไงก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ อาไม่ได้ดึงดัน พวกเขาต่างหากที่บังคับให้อาก้าวมาถึงจุดที่อยู่ในตอนนี้ คิดว่าอาไม่อยากใช้ชีวิตอย่างปกติสุขอย่างนั้นเหรอ?แต่แล้วใครบ้างล่ะที่ให้โอกาสอา?ปู่ทวดของเธอเคยให้ไหม?คุณพ่อของเธอเคยให้ไหม?แล้วพี่ซานซานที่เธอพูดถึงอีก เธอจะให้อภัยอาเหรอ?"

เจียงชูหนิงอ้าปาก สุดท้ายก็ทำได้เพียงนิ่งเงียบไม่พูดจา

ขณะที่ท้องฟ้าค่อยๆ มืดลง แสงไฟฝั่งท่าเรือแต่ละดวงก็ส่องสว่างขึ้นมา สาดส่องสว่างไปทั่วทั้งสาย

เจียงซ่างหานยืนอยู่ไม่ไกล มือหนึ่งข้างล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง ท่าทางเย็นชาไม่สั่นไหว

เจียงหยุนจู๋ตะโกนหาเขา "ฉันไม่มีเวลามาเล่นกับแกให้เสียเวลาแล้ว อีกนานแค่ไหนกว่าเรือจะมาถึง"

เจียงซ่างหานก้มหัวลงมองนาฬิกาข้อมือ "สองนาที"

เจียงหยุนจู๋พูดยิ้มๆ "คิดไม่ถึงเลยจริงๆ ที่แกกลับร่วมมือกับพวกเขา ดูๆ แล้วเกียรติและหน้าของฉันก็ใหญ่อยู่ไม่น้อยนะ"

เจียงซ่างหานมองไปที่เขา น้ำเสียงไม่แม้แต่สูงขึ้นหรือต่ำลง "อย่าได้ประเมินตัวเองสูงขนาดนั้น ตอนนี้แกกลับไปก่อเรื่องที่เจียงโจว เบื้องหลังมีใครสนับสนุน แกและฉันต่างก็รู้ดี"

"ใช่ ในใจรู้ดีแล้วยังไง?ความจริงฉันก็สงสัย โจวฉือเซินเขาไม่เคลื่อนไหวก็ช่างเขา แต่แกทำไมยังเฉยเมยอยู่ได้ ชดใช้ให้ท่านใหญ่จริงๆ อย่างนั้นเหรอ?"

"ไม่ใช่เรื่องที่คุณจะมายุ่ง"

เจียงหยุนจู๋หัวเราะเสียงดังอยู่สองสามครั้ง "ใช่เรื่องที่ฉันจะมายุ่งหรือไม่ไม่สำคัญ กลัวแค่ตอนนี้แกแบ่งกำลังไม่ออกตั้งแต่แรก นับตั้งแต่ท่านใหญ่ได้จากไป ตระกูลเจียงทั้งหมดต่างก็ยุ่งเหยิง ตรงกันข้ามผู้อาวุโสเหล่านั้นเสียชีวิต แต่อำนาจเหล่านั้นของพวกเขาก็ยังอยู่ แกต้องการถอนรากถอนโคน อีกทั้งยังไม่ใช่เรื่องที่ทำได้ภายในวันเดียว แต่แรกแกไม่กล้าเร่งรัดพวกเขา เพราะว่าแกกลัวว่าแต่พวกเขาจะร่วมมือกับทางหนานเฉิง ในตอนนั้นตระกูลเจียง ก็จะถอดถอนการควบคุมของแกออกจนหมดแล้ว"

เจียงซ่างหานเงียบอยู่นาน ริมฝีปากยกขึ้นอย่างเย็นชา ราวกับเยาะหยันอย่างไร้เสียง

รอยยิ้มบนใบหน้าของเจียงหยุนจู๋จมดิ่งอย่างช้าๆ ท้ายที่สุดก็เข้าใจอะไรได้ "ดูท่าแล้ว การตายของผู้อาวุโสเหล่านั้น เหมือนว่าจะอยู่ในการคาดการณ์ของแกมานานแล้ว"

ทันทีที่พูดออกไป เจียงหยุนจู๋ถึงได้ตอบสนองออกมาอย่างทันใด ทำไมคนของเขาจึงลงมือฆ่าผู้อาวุโสเหล่านั้นได้อย่างง่ายดาย

ทำไมหลังจากที่เจียงซ่างหานกลับมาเจียงโจวอย่างเงียบเชียบไร้ข่าวคราว ถึงใช้ระยะเวลาแค่เพียงสองวัน ก็ขุดรากถอนโคนคนพวกนั้นได้

ที่แท้ ก็เป็นแบบนี้นี่เอง......

ตอนแรกเขาคิดว่าจะเอาเรื่องนี้โยนความผิดให้เจียงซ่างหาน คิดไม่ถึงเลยว่า เขากลับเป็นมีดฆ่าคนเล่มนั้น

ขณะที่เรือที่เจียงหยุนจู๋ต้องการ มาหยุดที่เบื้องหลังของเขา

คนบนเรือลงมา เดินตรงไปด้านข้างของเจียงซ่างหาน

เจียงซ่างหานมองเจียงหยุนจู๋ น้ำเสียงเย็นชา "ปล่อยเธอ"

เจียงหยุนจู๋ถอนสายตา หลังจากใช้เสียงที่ได้ยินเพียงสองคน พูดข้างๆ เจียงชูหนิงหนึ่งประโยคแล้ว เขาดันเจียงชูหนิงไปข้างหน้า กระโดดขึ้นบนด้านหลังของเรือด้วยความรวดเร็วและห่างไกลออกไป

หลังจากที่เจียงชูหนิงกระโจนไปข้างหน้าสองสามก้าว ก็ถูกรับเอาไว้

ยังไม่ทันที่เจียงชูหนิงจะได้ยืนอย่างมั่นคง จู่ๆ เสียงดังปังก็ดังขึ้นจากไกลๆ

วินาทีถัดมา แสงไฟก็พุ่งทะยานสู่ฟ้า!

เจียงชูหนิงตื่นตกใจ กำเสื้อของชายหนุ่มแน่นโดยทันใด

มือของเจียงซ่างหานวางไว้บนหลังของเธอ และลูบเบาๆ เงยหน้ามองพื้นน้ำที่กำลังลุกไหม้อยู่ไกลๆ คิ้วสวยขมวดกันเล็กน้อย

ในเวลาอันรวดเร็ว ก็มีลูกน้องเข้ามาบอกว่า "ประมุขเจียง เป็นประ......"