สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 747

หร่วนซิงหว่านคิด แล้วก็พูดอีกว่า "แต่คนพวกนั้นไม่ใช่คนโง่ ตั้งแต่ที่ท่านทวดเริ่มปรากฏตัวในตอนแรก พวกเขาน่าจะดูออก ว่านี่เป็นกับดัก"

โจวฉือเซินงอนิ้วดีดลงที่หน้าผากของเธอเบาๆ "ยังวนอยู่กับเรื่องนี้อีก?"

"ไม่ใช่ ฉันแค่รู้สึกว่า เรื่องแบบนี้ก็เสี่ยงอยู่ อีกอย่างหนิงหนิง......ถ้าเกิดเหตุการณ์ไม่สามารถควบคุมได้ แล้วเกิดเรื่องกับหนิงหนิงขึ้นจริงๆ จะทำยังไงคะ"

"ก็ค่อนข้างเสี่ยง แต่ตำแหน่งประมุขตระกูลเจียง ไม่เคยใช้ความมั่นคงแล้วจะสามารถแลกมาได้"

หร่วนซิงหว่านอ้าปาก แต่ก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไร

โจวฉือเซินพูดก็มีเหตุผล ในเมื่อทั้งปู่ทวดและคุณพ่อของเจียงชูหนิงต่างก็วางแผนเรื่องนี้ด้วยกัน นั่นก็ชัดเจนแล้วว่า พวกเขามั่นใจในความปลอดภัยของหนิงหนิง

ผ่านไปสักพัก โจวฉือเซินก็ปล่อยเธอ เอนหลังกับด้านบนของราว พูดเสียงเรียบว่า "ไม่ว่าจะเป็นเจียงซ่างหานที่ได้ช่วยชีวิตพวกเขาในช่วงเวลาหน้าสิ่วหน้าขวาน ทำให้พวกเขาเกิดความรู้สึกขอบคุณ แล้วยังเห็นกับตาว่าเจียงซ่างหานบีบบังคับเจียงหยุนจู๋ทีละก้าวๆ จนไม่มีทางถอยกลับอย่างไร พวกเขาทั้งหมดจะไม่มีทางทำอะไรบุ่มบ่ามอีกต่อไป อย่างน้อย ภายในช่วงเวลาอันสั้น ตระกูลเจียงจะไม่มีคนคัดค้านเจียงซ่างหานใดๆ อีก"

หร่วนซิงหว่านเอนตัวข้างเขา แล้วเม้มปากเบาๆ

เจียงซ่างหานอุบายของพวกเขานี้ที่จริงแล้วมีชั้นเชิงมาก เริ่มแรกให้คนตระกูลเจียงเหล่านั้นคิดว่าเจียงซ่างหานช่วยชีวิตพวกเขาก่อน แล้วเมื่อพวกเขาตระหนักว่าเรื่องทั้งหมดไม่ปกติ ก็ให้พวกเขาเห็นว่าเจียงซ่างหานจัดการกับเจียงหยุนจู๋อย่างไร ดังนั้นก็ทำให้พวกเขาที่ต่อให้มีคำพูดแสดงความไม่พอใจ ทำได้เพียงอดทนกล้ำกลืนเอาไว้

ผ่านไปสักครู่หนึ่ง หร่วนซิงหว่านยิ้ม "ในที่สุดฉันก็ได้รู้แล้ว ข่าวลือเกี่ยวกับเจียงซ่างหานพวกนั้น ว่าแพร่ออกมาได้อย่างไร"

เจียงซ่างหานโหดเหี้ยมอย่างแน่นอน ทั้งยังมีกลอุบาย ทำไมจะไม่สามารถทำให้คนเหล่านั้นขยาดได้

หร่วนซิงหว่านมองไปที่โจวฉือเซิน ท่าทีปรากฏความเป็นกังวลอยู่บางส่วน "ใช่สิ ถ้าอย่างนั้นตอนนี้เจียงโจวก็ไม่เป็นอะไรแล้ว พวกเราก็พาเจ้าตัวเล็กรับกลับไปได้แล้วใช่ไหมคะ?"

ก่อนหน้านี้คิดว่าท่านทวดเจียงเสียชีวิตไปแล้ว เจียงโจวทางนี้สถานการณ์ก็ซับซ้อน อีกทั้งยังไม่ปลอดภัย โจวฉือเซินจึงบอกว่าจะส่งทีมแพทย์รักษาไปที่หนานเฉิง

แต่ว่าตอนนี้......

เจียงซ่างหานคงจะไม่เห็นด้วย ที่พวกเขาจะนำทีมแพทย์รักษาของเขาไปด้วย

โจวฉือเซินลูบศีรษะของเธอ "ได้"

หร่วนซิงหว่านดวงตาเป็นประกาย "จริงเหรอคะ?"

"จะหลอกคุณทำไม" โจวฉือเซินพูดอย่างเชื่องช้าอีกว่า "ไม่ใช่พูดแล้วเหรอ ว่าเป็นของขวัญแต่งงานใหม่"

หร่วนซิงหว่านมุมปากยกขึ้น "ขอบคุณค่ะ"

โจวฉือเซินหัวคิ้วยกขึ้นเล็กน้อย เขาโน้มตัวเข้ามาใกล้เธอมากขึ้น "คุณเองก็รู้ พูดคำนี้ไม่สู้......"

หร่วนซิงหว่านโอบรอบคอของเขา เงยศีรษะขึ้นจูบเขา

คราวนี้ เธอไม่ได้สัมผัสเหมือนที่เธอทำเมื่อสักครู่นี้แล้วถอยออกไป แต่หลับตาลง ค่อยๆ ยื่นปลายลิ้นออกมาเหมือนเช่นเคย

โจวฉือเซินดวงตาของเขามืดลงเล็กน้อย เหยียดแขนออกเพื่อโอบรอบเอวของเธอ ในทันทีก็กลับจากฝ่ายรับมาเป็นฝ่ายรุก และจูบอย่างลึกล้ำมากยิ่งขึ้น

ค่ำคืนยิ่งมืดมิด ความหนาวเย็นของลมยามค่ำคืนยิ่งแรง

โจวฉือเซินอุ้มหร่วนซิงหว่านกลับนอน วางเธอเอาไว้บนโซฟา แล้วเริ่มจุมพิตบนริมฝีปากเธออีกครั้ง

หลังจากที่คนสองคนบดเบียดเล้าโลมกันเป็นเวลานาน จู่ๆ หร่วนซิงหว่านก็ส่งเสียงพูดว่า"โจวฉือเซิน "

น้ำเสียงของชายหนุ่มต่ำลง "หืม?"

หร่วนซิงหว่านวางมือบนเอวของเขา กำแน่นอย่างไม่รู้ตัว พูดเสียงแผ่วเบา "พวกเรามีลูกอีกสักคนกันเถอะ"

โจวฉือเซินชะงัก ช้อนสายตามองเธอ "เป็นเพราะคำพูดที่เจียงหยวนพูดเมื่อวานเช้าเหรอ?ไม่ต้องไปสนใจเขา"

หร่วนซิงหว่านส่ายหัว มองไปยังเตียงที่อยู่ไม่ไกล "ฉันรู้สึกว่าถ้ามีน้องชายน้องสาวสักคน เจ้าตัวเล็กก็จะได้ไม่เหงามาก อีกอย่าง ถ้ามีลูกสองคน ก็จะได้คึกคักขึ้นมาอีกหน่อย คุณไม่รู้สึกว่าดีเหรอ?คิดภาพนั้นแล้วก็รู้สึกอบอุ่นมากๆ เลย"

โจวฉือเซินเงียบอยู่ไม่กี่วิถึงพูดว่า "คนเดียวก็คึกคักพอแล้ว"

หร่วนซิงหว่าน "......"

เธอพูด "ถ้าคุณไม่อยากมีก็ช่างเถอะค่ะ"

โจวฉือเซินพูด "คุณคิดว่าผมไม่อยากมีเหรอ?ผมไม่อยากให้คุณลำบาก......เกินไป"

หร่วนซิงหว่านรู้ว่าเขาหมายถึงอะไร หมอเคยพูดความเป็นไปได้ในการตั้งครรภ์ของเธอเป็นไปได้น้อยมาก โจวฉือเซินคงไม่อยากให้เธอคาดหวังว่าสูง และสุดท้ายก็ผิดหวัง

ความรู้สึกนี้ คงไม่น่ายินดีเท่าไหร่นัก

หร่วนซิงหว่านพูดเสียงดัง "เมื่อก่อนคุณก็เคยพูดเองไม่ใช่เหรอ?เป็นไปได้น้อย ไม่ได้หมายความว่าไม่มีความเป็นไปได้เลย ขอเพียงแค่ฟังคำพูดของคุณหมอ ค่อยๆ ปรับสภาพร่างกาย ก็ยังมีความเป็นไปได้สูง"

โจวฉือเซินเม้มริมฝีปากเล็กน้อย ไม่ได้พูดอะไร

หร่วนซิงหว่านเห็นอย่างนี้แล้ว ก็ใช้วิธีการยั่วยุ "ตอนที่อุ้มท้องเจ้าตัวเล็ก ร่างกายของฉันก็ปั่นป่วน คุณก็รังแกฉันขนาดนั้น จนฉันไม่มีเวลาแม้แต่จะสงบสติอารมณ์และดูแลครรภ์ให้ดี หลังจากที่คลอดเขาแล้ว ฉันก็ไม่ได้มองดูเขาเติบโต เลยอยากที่จะมีลูกอีกสักคน เพื่อสัมผัสสิ่งที่ได้ละเลย ในสิ่งเหล่านั้นที่พลาดไป......"

ดวงตาสีดำของโจวฉือเซินจ้องเธอ พูดเสียงต่ำว่า "ผมรังแกคุณยังไง?"

"......คุณผิดจุดแล้ว"

โจวฉือเซินพูด "ผมรู้ว่าคุณหมายถึงอะไร หมอเคยบอกว่าจะปรับสภาพยังไงเหรอ?"

สายตาของเขาร้อนรุ่มเกินไป จนทำให้หร่วนซิงหว่านจิตใจไม่สงบ จึงเลี่ยงสายตาอย่างช่วยไม่ได้ "แค่กิน ดื่มและพักผ่อนให้พอดี"

"ง่ายขนาดนี้เลย?"

"ก็ใช่สิคะ ของแบบนี้ต้องค่อยๆ ปรับ ไม่ใช่ว่าไม่กี่วันก็สามารถดูแลรักษาได้เลย รอให้ร่างกายดีขึ้นแล้ว ก็จะเป็นปกติ......"

โจวฉือเซินขัดเธอ "หร่วนซิงหว่าน คุณคิดว่าผมเป็นคนโง่เหรอ?ถ้าแค่ทำแบบนี้แล้วจะสามารถเพิ่มโอกาสการปฏิสนธิได้ ยังต้องการหมอไปทำไมกัน"

หร่วนซิงหว่านอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว เถียงกลับเสียงเบาว่า "อย่างมากที่สุดก็คือให้ทานยานิดหน่อย แล้วใครบ้างยังไม่เคยกินยากัน"

"คุณอยากมีลูกเพิ่มอีกหนึ่งคน ก็ได้ แต่ก่อนอื่น คุณจะทำลายสุขภาพตัวเองไม่ได้"

หร่วนซิงหว่านพูด "ก็บอกแล้วไงคะว่าเป็นการปรับสภาพ แน่นอนว่ามันดีต่อร่างกาย มันจะทำลายได้ยังไงคะ"

โจวฉือเซินพูด "รอผมกับหมอของคุณพูดคุยกันแล้ว รู้วิธีการปรับสภาพอย่างละเอียดแล้ว ค่อยพูดเรื่องอื่นๆ "

"หมอของฉันอยู่ที่หนานเฉิงนะคะ......"

"ถ้างั้นรอกลับหนานเฉิงแล้วค่อยว่ากัน"

หร่วนซิงหว่านกำลังจะพูดอะไร โจวฉือเซินก็พูดปรามอย่างใจเย็น "คุณก็บอกเอง ต้องค่อยๆ ปรับสภาพ ไม่ใช่เรื่องที่จะทำได้ภายในวันเดียว จะรีบทำวันนี้พรุ่งนี้เพื่ออะไร"

หร่วนซิงหว่าน "......"

ใครรีบกันเล่า!

เธอแค่อยากจะคุยเรื่องนี้กับเขาก่อน

ทำไมทำเหมือนเธอรีบร้อน......จะทำอะไรอย่างนั้น

หร่วนซิงหว่านออกมาจากอ้อมกอดของเขา นั่งตัวตรงแล้วพูดอย่างจริงจัง "ฉันรู้สึกว่าที่คุณพูดก็มีเหตุผล ดังนั้นคืนนี้คุณก็นอนที่โซฟาต่อก็แล้วกัน"

โจวฉือเซิน "......"

โจวฉือเซิน "?"

ไม่รอให้เขาพูด หร่วนซิงหว่านก็พูดอีกว่า "คืนนี้คุณห้ามแอบขึ้นมาบนเตียงอีก อีกอย่างอีกไม่กี่วันก็จะกลับหนานเฉิงแล้ว จะรีบทำวันนี้พรุ่งนี้เพื่ออะไร"

หร่วนซิงหว่านพูดคำพูดที่เขาเพิ่งพูดไปนั้นบอกแกเขา โดยคงคำเดิมไว้อย่างไม่ขาดตกบกพร่องไปแม้แต่คำเดียว

พูดจบ ก็จัดผม เดินไปยังเตียงนอน

โจวฉือเซินมองด้านหลังของเธอ มุมปากยกขึ้นอย่างช้าๆ แน่นอนว่าเขายังขุ่นเคืองอยู่ และแค้นนี้ต้องชำระ

ใจแคบแล้วยังน่ารัก

ยิ่งมองก็ยิ่งชอบ