สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 763

เจียงหยวนรับเพ้งหนีออกไป

เจียงซ่างหานกำลังหันหลังเดินจากไป แต่ก็พบกับเจียงชูหนิงที่ซ่อนอยู่หลังเสาหินที่อยู่ไม่ไกล จนสบตากับเขาเข้าด้วยกัน เธอจึงรีบถอยกลับแล้วใช้เสาหินปิดบังตัวเธอ

เขามองไปที่นั้นแล้วพูดเบาๆว่า: "เธอยืนอยู่ตรงนั้นทำอะไร"

ไม่กี่วินาทีเจียงชูหนิงก็ยอมค่อยๆเดินออกมาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เบาว่า: "คุณน้า......"

มือข้างหนึ่งของเจียงซ่างหานล้วงอยู่ที่กระเป๋ากางเกง แล้วพูดว่า: "เธอมีธุระอะไรกับฉัน"

เจียงชูหนิงยืนอยู่ข้างหน้าเขา เธอประสานมือเข้าด้วยกันแล้วก้มหัวเล็กน้อย: "ฉันมาเพื่อขอโทษคุณ"

"ขอโทษเรื่องอะไร"

เจียงชูหนิงพูดว่า: "เรื่องในอดีตเป็นความผิดของฉันทั้งหมด เป็นเพราะฉันเอาแต่ใจ และคำพูดที่ฉันเคยพูดไว้คุณ คุณอย่าใส่ใจเลยนะ แต่......แต่ถ้าคุณโกรธจริงๆ คุณก็มาลงที่ฉันอย่าทำอะไรคุณทวดกับพ่อเลยนะ"

สักพักหนึ่งเจียงซ่างหานก็ยิ้มแล้วพูดว่า: "เธอคิดว่าฉันจะโกรธเพียงเพราะเธอไม่อยากแต่งงานกับฉันหรือ"

เจียงชูหนิงมุ่ยปากและแหย่นิ้วของเธอ: "ก็ไม่ใช่เรื่องนี้เท่านั้น......ตอนนั้นฉันยังพูดหยาบคายกับคุณอีกด้วย"

พอมองย้อนกลับไปแล้วเธอรู้สึกมันเกินไปมากจริงๆ

แถมยังทำเหมือนเจียงซ่างหานคิดไม่ซื่อกับเธออีก

ทั้งๆที่เขาเองก็ไม่อยากแต่งงานกับฉัน

เรื่องทั้งหมดก็เป็นเพราะสัญญาหมั่นที่ไม่ควรมีอยู่นั่น

เจียงซ่างหานเห็นเจียงชูหนิงก้มหัวลงเรื่องๆเลยพูดว่า: "เอาล่ะฉันจะไปจริงจังอะไรกับเด็ก และตอนนี้สัญญาหมั่นก็ยกเลิกไปแล้ว เธอหยุดคิดในเรื่องที่ไม่เป็นเรื่องได้แล้ว"

ไม่รู้ทำไมเจียงชูหนิงรู้สึกว่าคำพูดที่เจียงซ่างหานพูดในตอนนี้จะอ่อนโยนกว่าเมื่อก่อนนิดหน่อย

เขาปลอบใจเธอราวกับว่าเธอเป็นยังเด็ก

เธอตอบคัดค้านแล้วกลับด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา: "ตอนนี้ฉันอายุยี่สิบแล้วนะ ทำไมต้องมักบอกว่าฉันเป็นเด็กเป็นเล็ก ทั้งที่ตอนนี้ก็ถึงอายุที่สามารถจดทะเบียนสมรสได้แล้ว"

เจียงซ่างหาน: "......"

เขาพูดขึ้นว่า: "เธอควรกลับไปแล้วนะ"

เจียงชูหนิงตอบตกลงแล้วเดินหลังกลับได้สองก้าวก็เดินวนกลับมาอีก ดวงตาอันงดงามที่เปล่งประกายของเธอได้จ้องมาที่เจียงซ่างหาน: "ถ้าอย่างนั้นคุณไม่โกรธแน่นะกับเรื่องในอดีต และอย่าโทษถึงท่านทวดและพ่อละ! คนโกหก......จะกลายเป็นน้องหมานะ"

เจียงซ่างหานมอกไปที่เธอโดยไม่พูดอะไรด้วยสีหน้าที่นิ่งเฉย

น่าจะเป็นเพราะว่าทั้งชีวิตมานี้ เขาไม่เคยได้ยินคำข่มขู่ที่น่าตลกอะไรแบบนี้

เจียงชูหนิงเห็นว่าเขาไม่พูดอะไรเลยรู้สึหวาดระแวงขึ้น เขาไม่คิดจะปล่อยเธอไปจริงด้วย

เธอยื่นมือออกไปอย่างลังเล แล้วชูมือขึ้น: "เรามา......เกี่ยวก้อยกัน"

คิ้วของเจียงซ่างหานขยับเล็กน้อย และจ้องมองไปที่นัยน์ตาที่เต็มไปด้วยความกังวลและตื่นเต้นของเธอแล้วยิ้มออกมา

ผ่านไปสักพัก เขาหันศีรษะไปด้านข้างแล้วยื่นมือออกไป เพื่อนเล่นเล่นอะไรที่ไร้สาระกับเธอ

ใบหน้าของเจียงชูหนิงก็เต็มไปด้วยรอยยิ้ม ไม่ได้สนอะไรแล้วเกี่ยวก้อยกับเขาแล้วพูดว่า: "เกี่ยวก้อยสัญญากัน ใครโกหกต้องกลายเป็นน้องหมา"

พอสาบานเสร็จแล้วเจียงชูหนิงก็ดงมือออกด้วยความพึงพอใจ: "เรียบร้อยล่ะ!"

หลังจากนั้นเธอเงยหน้ามองเห็นยังสีหน้าที่นิ่งเฉยของเจียงซ่างหาน รอยยิ้มก็ค่อยๆหายไปและก็ค่อยๆหดคอลงเรื่อยๆ

เจียงซ่างหานวางมือลง และสบตากับเธอแล้วค่อยๆพูดขึ้นว่า: "เจียงชูหนิง ใครก็ตามที่อายุเกินสิบปีก็ไม่ทำอะไรที่ปัญญาอ่อนแบบนี้แล้ว"

เจียงชูหนิง: "......"

เธอพูดตะกุกตะกัก: "แต่......แต่ฉันไม่สน เมื่อกี้คุณรับปากฉันแล้วนะ! คุณห้ามคืนคำ"

เมื่อพูดถึงประโยคสุดท้ายเจียงชูหนิงกลัวเขาจะคืนคำเลยรีบวิ่งหนีไปก่อนเลย

วิ่งไปด้วยและหันไปมองด้วยอย่างระมัดระวัง

ซึ่งการที่ไม่ดูทางดีๆนั้น เลยทำให้เธอล้มลงบนกองหญ้าที่คนใช้กวาดรวมกัน

ทันใดนั้นเธอเลยถูกเศษใบไม้ท่วมท้นทันที

เจียงซ่างหานเห็นเหตุการณ์นี้แล้วก็ยกมือขึ้นนวดหัวทันที