สามีพันล้าน รักฉันให้มีสติหน่อย นิยาย บท 146

บนรถยนต์โรลส์-รอยซ์ แฟนธอมสุดหรู ลู่หานถิงกำลังขับรถ เขาไม่พูดไม่จาตลอดทาง

เซี่ยซีหวั่นรู้ทันทีว่าเขาโกรธแล้ว เธอหันไปมองด้านข้าง มองเขาด้วยดวงตามีรอยยิ้ม “คุณลู่ คุณโกรธอยู่เหรอคะ”

มือทั้งสองข้างของลู่หานถิงจับอยู่บนพวงมาลัย พูดทั้งที่ไม่เหล่ตามองด้วยซ้ำ

“คุณรู้อยู่แก่ใจก็ยังจะถามอีก”

“…คุณลู่คะ เรื่องนี้ฉันพอเข้าใจได้นะ แต่ฉันไม่รู้นี่คะว่าอธิการบดีของมหาวิทยาลัยเซิ่งหลีจะเป็นคุณป้าของคุณนี่คะ

ฉันไม่รู้ว่าลู่จื่อเซี่ยนเป็นน้องชายของคุณด้วยซ้ำ วันนี้มันเป็นเรื่องเหนือความคาดหมายเท่านั้นเองค่ะ”

ลู่หานถิงเหล่ตามองเธอ “จื่อเซี่ยนเป็นเพื่อนร่วมงานคุณเหรอ”

เขาไม่รู้สักนิดว่าลู่จื่อเซี่ยนมาเมืองไห่ แถมยังไม่รู้ว่าลู่จื่อเซี่ยนเข้ามาทำงานในสถาบันวิจัยซูมี่

จนกลายมาเป็นเพื่อนร่วมงานของเซี่ยซีหวั่น ในเมื่อลู่จื่อเซี่ยนเป็นเจ้าหน้าที่ในมหาวิทยาลัยของเมืองตี้ดู อัจฉริยะอันไร้ที่ติ แล้วเขามาอยู่ที่เมืองไห่ทำไมกัน

เซี่ยซีหวั่นพยักหน้าด้วยความซื่อสัตย์ “ใช่ค่ะ ตอนที่ฉันเข้าไปทำงานในสถาบันวิจัยซูมี่เขาก็อยู่ในนั้นแล้วนะคะ”

“พวกคุณสนิทกันมากมั้ย”

“ไม่สนิทค่ะ ฉันเพิ่งจะรู้จักชื่อเขาเมื่อกี้นี้เองค่ะ...”

“ไม่มีอย่างอื่นแล้วใช่มั้ย”

“คุณอยากจะฟังเรื่องอะไรคะ ลู่จื่อเซี่ยนเขา... เขาเคยช่วยฉันมาหลายครั้ง...”

เซี่ยซีหวั่นยังพูดไม่ทันจบ ลู่หานถิงเอาปลายลิ้นกระทุ้งแก้มขวา

พลันเปล่งน้ำเสียงสุขุมแผ่วเบาออกมาจากในลำคอ ลู่จื่อเซี่ยนในความทรงจำของเขาไม่ได้เป็นคนชอบยุ่งเรื่องชาวบ้าน

ในทางกลับกันเป็นคนมีโลกส่วนตัวสูง

อีกทั้งความสัมพันธ์ไม่สนิทสนมกันขนาดชื่อพวกเขายังเพิ่งรู้จักชื่อกันแล้วทำไมเขาถึงช่วยเธอล่ะ

ฝ่ามือใหญ่ของลู่หานถิงที่กำลังจับพวงมาลัยจู่ๆก็เลี้ยวหักรถกลับทันควัน รถยนต์โรลส์-รอยซ์แฟนธอม

พุ่งทะลุออกไปราวกับลูกธนู

ว๊าย!

ความรวดเร็วขนาดนี้คล้ายกับรถแข่ง เซี่ยซีหวั่นรู้สึกว่าตนเองถูกสะบัดออกไป

เธอตกใจจนหน้าซีดเผือด “คุณลู่ คุณขับช้าๆหน่อย ทำแบบนี้มันอันตรายมากนะคะ”

ใบหน้าอันหล่อเหลาของลู่หานถิงฉาบด้วยความหม่นหมอง เขากลับไม่ลดความเร็วสักนิด

อีกทั้งยังเหยียบคันเร่งจนมิดเลย

เซี่ยซีหวั่นมึนหัว จนอยากจะอาเจียน “คุณลู่ ถ้าขืนคุณยังพูดกันไม่รู้เรื่องงั้นฉันก็จะโกรธแล้วนะ

ฉันถามคุณหน่อย ลู่อินอินเป็นป้าของคุณ

คุณใช้เส้นสายจากอาหญิงของคุณเพื่อให้เซี่ยเหยียนเหยียนเข้าไปทำงานในมหาลัยเซิ่งหลีใช่มั้ย

คนรักเก่าของคุณยังมาเป็นเงาคอยไล่ตามฉันอยู่ที่นี่ต่อ ฉันไม่เข้าใจว่าคุณกำลังโกรธเรื่องอะไร

ฉันขออธิบายซ้ำอีกรอบนะคะ คุณไม่เชื่อก็ไม่เป็นไร ฉันไม่ได้สานสัมพันธ์กับลู่จื่อเซี่ยนเลยสักนิด!”

เซี่ยซีหวั่นนั่งหลังตรง โกรธจนเบนศีรษะมองออกไปนอกหน้าต่าง และไม่สนใจเขาอีกเลย

ภายในรถยนต์อันหรูหราเข้าสู่ความเงียบงันที่น่าอึดอัดอยู่สักพัก ครั้งนี้ถือว่าเป็นครั้งแรกที่ทั้งสองคนมีปากมีเสียงกันจริงๆ

ลู่หานถิงยกมือขึ้นมือปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออกสองเม็ด ราวกับการทำเช่นนี้สามารถทำให้ตนเองหายใจโล่งขึ้นได้

จะไม่ให้เขาโกรธได้ยังไง การรับประทานอาหารพร้อมหน้าพร้อมตากันในครั้งนี้ความจริงคือการดูตัว

ป้าของเขาถูกใจคุณนายลู่ของเขาเสียแล้ว จนอยากจะแนะนำคุณนายลู่ของเขาให้กับลู่จื่อเซี่ยนน้องชายของเขา

น้องชายของเขาเอง

เขาไม่ชอบเอาเสียเลยกับความรู้สึกที่ว่ามีคนอื่นคิดถึงเธอ

ไม่ชอบเลยสักนิด

ลู่หานถิงเหลือบมองไปทางด้านข้าง สีหน้าของหญิงสาวซีดเผือดราวกับกระดาษ ความเร็วเช่นนี้ทำให้เธอเครียดและไม่สบายตัว เธอใช้มือเล็กๆทั้งสองข้าวดึงกระโปรงของตนเองไว้แน่น แถมยังไม่พูดอะไร ตนเองต้องยอมทนรับสภาพอย่างเงียบเชียบ

ลู่หานถิงที่เต็มไปด้วยไฟแห่งความโกรธเคืองถูกน้ำเย็นสาดใส่จนดับมอดลง

ในฐานะที่เป็นผู้ชายที่เป็นผู้ใหญ่มีสติปัญญาคนหนึ่ง เขาย่อมรู้ดีแก่ใจว่าการที่ตนเองขับรถโดยการเหยียบมิดคันเร่งมันอันตรายขนาดไหน

แต่เขาก็ไม่สามารถควบคุมตนเองเอาไว้ได้ รวมถึงไม่คำนึงถึงความรู้สึกของเธอ พาเธอทำเรื่องที่สุดโต่งเช่นนี้