สามีพันล้าน รักฉันให้มีสติหน่อย นิยาย บท 147

มันเป็นเรื่องที่ธรรมดามากเรื่องหนึ่ง เซี่ยซีหวั่นไม่รู้ว่าปฏิกิริยาตอบสนองของทุกคนจะรุนแรงถึงเพียงนี้

หญิงชราตกตะลึง พลางรับมือกับเรื่องนี้ด้วยระยะเวลาอันรวดเร็ว เรื่องนี้มันอยู่นอกเหนือการคาดเดา แต่เมื่อครุ่นคิดอย่างสมเหตุสมผล ลูกสาวของหลินส่วยเหยาจะเป็นคนธรรมดาได้ยังไง

หญิงชราตบหลังฝ่ามือของเซี่ยซีหวั่นอย่างแผ่วเบาด้วยความเอ็นดู “หวั่นหวั่น หนูทำให้ย่าเซอร์ไพรส์มากเหลือเกิน หนูยังมีเรื่องไหนที่ปิดบังย่าอยู่อีกมั้ยลูก”

เซี่ยซีหวั่นแลบลิ้นออกมา พลางพูดด้วยความรู้สึกน้อยใจแกมออดอ้อน “คุณย่าคะ หนูไม่รู้ว่าตกลงพวกคุณอยากฟังเรื่องอะไรกัน หนูไม่สนิทกับคุณป้าจริงๆ

และไม่เคยไปเรียนต่อที่มหาลัยเซิ่งหลีด้วย เลยไม่มีอะไรจะพูดค่ะ อีกอย่างเรื่องของคนอื่นๆก็เช่นกัน หนูรู้สึกว่าไม่มีความจำเป็นต้องพูดเลยค่ะ”

เธอพูดแบบนี้แล้ว หญิงชราก็รับรู้แล้ว เธอต้องมีเรื่องอื่นๆอีกแน่

บางทีเรื่องความภาคภูมิใจเรื่องนี้แล้วก็เหมือนกับลู่อินอินไม่มีความจำเป็นต้องเอ่ยถึง แต่ในสายตาของคนอื่นกลับเป็นความลับ

จู่ๆหญิงชราก็มองเห็นแสงที่เปล่งประกายมาจากตัวเด็กสาวคนนี้ เซี่ยซีหวั่นลูกสาวของหลินส่วยเหยาก็เหมือนกับไข่มุกเม็ดหนึ่ง เธอเปล่งประกายมาตั้งแต่นานแล้ว

หญิงชรากุมมือเล็กๆของเซี่ยซีหวั่นไว้แน่น พร้อมทั้งชมไม่หยุดปาก “อื้อหือ เรียนจบปริญญาเอกตอนอายุ 15ปี มิน่าละอินอินถึงได้บอกว่าหนูสร้างสถิติใหม่ให้กับวงการแพทย์ สายตาอินอินช่างเฉียบคมมาก หนูน่าจะเป็นเด็กผู้หญิงคนแรกที่เธอถูกชะตาด้วย”

ระหว่างที่หญิงชราพูดก็ชำเลืองมองมาทางลู่หานถิง พลางพูดตำหนิ “หานถิง

ไอ้ตัวแสบอย่างแกโชคดีมากเหลือเกินจริงๆ หวั่นหวั่นยอดเยี่ยมขนาดนี้ ต่อไปแกต้องดูแลหวั่นหวั่นให้ดีเพิ่มเป็นอีกเท่าตัว”

เซี่ยซีหวั่นเงยหน้ามองมาทางลู่หานถิง ชายหนุ่มรูปร่างสูงเพรียวขายาวยืนอยู่ในห้องรับแขกกำลังหลุบตาลงเพื่อปลดกระดุมสีเงินบนเสื้อเชิ้ตของตนเอง พลางแสดงท่าทางไม่แย่แส พอได้ยินจึงเงยหน้าขึ้นและจ้องมองมาที่ตัวเธอด้วยดวงตาเรียวเล็กอันลึกซึ้ง

ดวงตาทั้งสองคู่ประสานกัน พริบตาเดียวลู่หานถิงเบนสายตาหนี “คุณย่าครับ

ผมขอตัวไปจัดการเอกสารที่ห้องหนังสือนะครับ”

ลู่หานถิงก้าวขายาวเดินขึ้นชั้นบน

เซี่ยซีหวั่นมองเห็นร่างกายสูงชะลูดของเขาหายไปจากสายตา จึงพูดด้วยความรู้สึกอึดอัดในหัวว่า

“คุณย่าคะ หนูขอตัวขึ้นชั้นบนก่อนนะคะ”

“ได้ ไปสิ อาบน้ำแล้วก็ลงมากินข้าวเย็นนะ วันนี้ป้าอู๋ทำกับข้าวที่หนูชอบกินทั้งนั้นเลย”หญิงชรายิ้มพูดอย่างเมตตา

……

ภายในห้องหนังสือ

ลู่หานถิงนั่งอยู่บนเก้าอี้ นิ้วเรียวยาวทั้งสองนิ้วคีบบุหรี่เอาไว้มวนหนึ่ง เอกสารวางกระจัดกระจายอยู่บนโต๊ะทำงาน

เขากลับไม่ได้เปิดดูสักนิด ในทางกลับกันดวงตาของเขากลับอึมครึมขึ้น

ไม่นานขี้เถ้าบุหรี่หล่นอยู่ในที่เขี่ยบุหรี่เป็นกองเล็กๆ ลู่หานถิงลุกขึ้นเดินออกจากประตู

เดินมาถึงประตูห้องนอน

ฝ่ามือใหญ่วางลงบนลูกบิดประตูเตรียมจะผลักบานประตูเข้าไป แต่ก็หยุดการกระทำนั้นลงทันที

ลู่หานถิงยืนอยู่ด้านนอกประตูอย่างเงียบๆพักใหญ่ จากนั้นจึงหยิบเสื้อโค้ทและออกจากบ้าน

หญิงชรามองเห็นเขาในห้องรับแขกจึงรับรั้งเขาไว้ทันที “หานถิง ดึกป่านนี้แล้วแกจะไปไหน”

ใบหน้าหล่อเหลาของลู่หานถิงหลุบมองต่ำ น้ำเสียงลุ่มลึกจนฟังไม่ออกถึงความเปลี่ยนแปลงทางด้านอารมณ์ “ที่บริษัทมีเรื่องด่วนที่ต้องเข้าไปจัดการครับ คุณย่า คืนนี้ผมไม่กลับมานะครับ”

“คำพูดที่ว่าคืนนี้แกไม่กลับมาไม่ต้องมาพูดกับย่า แกพูดกับหวั่นหวั่นหรือยังล่ะ”

ลู่หานถิงเม้มริมฝีปากเล็กน้อย แต่ไม่ได้พูดว่าอะไร

“จื่อเซี่ยนถูกใจ...หวั่นหวั่นแล้วใช่มั้ย” นายหญิงลู่เป็นคนประเภทไหน

มองแวบเดียวก็เห็นความขัดแย้งระหว่างคนสองคน เมื่อเอาเรื่องมาปะติดปะต่อก็พอจะคาดเดาได้

ลู่หานถิงชำเลืองมองหญิงชรา “ไม่มั่นใจ น่าจะใช่ครับ”