สามีพันล้าน รักฉันให้มีสติหน่อย นิยาย บท 150

เซี่ยซีหวั่นเลื่อนสายตาขึ้นอย่างรวดเร็ว ใบหน้าหล่อเหลาปรากฏอยู่ในสายตาของเธอ ลู่จื่อเซี่ยนนั่นเอง!

เขามาได้ยังไง

ใบหน้าหล่อเหลาของลู่จื่อเซี่ยนมองเธอแวบหนึ่ง

จากนั้นสายตาเยือกเย็นแต่กระจ่างชัดก็กวาดตามองไปยังขวดเล็กที่บรรจุของเหลวมีพิษจากดอกลำโพง

“นั่นคืออะไร”

ขนตาเซี่ยซีหวั่นสั่นระริก รีบยื่นมือไปหยิบขวดเล็กนั้นมาซ่อนใส่กระเป๋าเสื้อตัวเอง “ไม่...ไม่มีอะไรค่ะ

ก็แค่ของที่ซวงซวงให้ฉันมาเล่น”

หญิงสาวพูดโกหกไม่เป็น ต่อให้ตอนนี้จะพยายามแสร้งทำเป็นสงบนิ่งสุดกำลัง แต่คิ้วสวยอันงดงามของลู่จื่อเซี่ยนก็ยังขมวดเข้ากัน “ทำไมผมว่ามันดูเหมือนพิษเลยล่ะ”

“…”

เซี่ยซีหวั่นคิดในใจว่าลู่จื่อเซี่ยนผู้มีพรสวรรค์คนนี้ เป็นสมาชิกที่อายุน้อยที่สุดในสภาวิทยาศาสตร์

ยากที่จะปิดบังเขาได้ เขาน่าจะมองอะไรออกบ้างแล้ว

เซี่ยซีหวั่นอยากตบหัวตัวเองนัก ทำไมเธอถึงไม่ระวังแบบนี้ เผลอให้เขาเห็นเข้าได้ยังไงนะ

แต่เขามักจะปรากฏตัวราวกับผีอย่างนี้ตลอด เวลาเดินไม่มีเสียงสักนิด

“จื่อเซี่ยน นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของฉัน คุณไม่ต้องสนใจหรอก ยังไงซะฉันก็ถือว่าเป็นพี่สะใภ้ของคุณ ดังนั้นฉันขอร้องคุณเรื่องหนึ่งนะ คุณอย่าเอาเรื่องนี้ไปบอกพี่ชายคุณได้มั้ย” มองสายตาวิงวอนขอร้องของหญิงสาว ลู่จื่อเซี่ยนไม่พูดอะไร

ทันใดนั้นเซี่ยซีหวั่นก็รู้สึกตัวว่าข้อมือของตนเองกำลังถูกเขากุมไว้ในมือ เธอขยับอย่างรวดเร็ว อยากจะดึงมือของตัวเองกลับมา

แต่กลับดึงกลับมาไม่ได้ เพราะลู่จื่อเซี่ยนจับไว้ไม่ยอมปล่อย

เรื่องที่ลู่หานถิงโกรธ เซี่ยซีหวั่นครุ่นคิดอย่างละเอียดแล้ว

เธอรู้สึกว่าคุณลู่คิดมากมากที่เธอไปมาหาสู่กับคุณป้าและน้องชายของเขา

ถึงแม้ว่าเธอจะยังไม่รู้เหตุผล ต่อให้คุณลู่จะรู้สึกห่างเหินกับป้าและน้องชายแท้ๆ ของตนเองขนาดไหน

ก็คงไม่ถึงขนาดที่จะต้องป้องกันกระทั่งเป็นการต่อต้านขนาดนี้หรอกมั้ง

เธอมักจะรู้สึกว่าคุณลู่กำลังมีเรื่องปิดยังเธออยู่

แต่คุณย่ากล่าวถูกต้อง บางทีอาจจะเพราะเธอไม่ได้ให้ความรู้สึกปลอดภัยมากพอกับคุณลู่

ไม่ว่าเหตุผลของคุณลู่คืออะไร แต่ก็สามารถรู้ได้ว่าคุณลู่ไม่ชอบที่จะพูดถึงมัน

ดังนั้นเธอควรที่จะรักษาระยะห่างระหว่างป้าและน้องชายคนนี้เอาไว้ก่อน

แต่เซี่ยซีหวั่นกำลังคิดว่าลู่จื่อเซี่ยนมาดึงเธอไว้ทำไม

“คุณมาหาฉัน มีเรื่องอะไรหรือเปล่า” เซี่ยซีหวั่นมองเขาอย่างสงสัย

“ไม่มีอะไร” ลู่จื่อเซี่ยนค่อยๆ ปล่อยมือจากข้อมือขาวเนียน จากนั้นก็หยิบเสื้อคลุมของตัวเอง

เขากล่าวช้าๆ อย่างไม่ใส่ใจว่า “ได้ยินว่าเมื่อเช้าเซี่ยเหยียนเหยียนช่วยหญิงชราไว้คนหนึ่งโดยการใช้เข็มทองกดจุดลมปราณเหรอ”

เซี่ยซีหวั่นพยักหน้า “เหมือนจะใช่นะคะ”

ลู่จื่อเซี่ยนไม่ได้หันกลับมา แต่กล่าวเสียงเบาว่า “เข็มทองกดจุดลมปราณนี้ ผมเคยเห็นผู้หญิงคนหนึ่งใช้มาแล้ว ตอนนั้นอยู่บนถนนสายหลักที่เมืองตี้ตู”

เซี่ยซีหวั่นหวนนึกไปถึงเรื่องเมื่อสองปีก่อนอย่างรวดเร็ว ตอนนั้นที่เธอไปเมืองตี้ตู

เคยช่วยผู้ป่วยหนักคนหนึ่งบนถนน ตอนนั้นยังมีคนอีกคน คนๆ นั้นมีมือคู่หนึ่งที่สวยมาก ถือมีดผ่าตัด

เธอและคนๆ นั้นช่วยกันทำการผ่าตัดให้ผู้ป่วยคนนั้นบนถนน

ลูกตาของเซี่ยซีหวั่นกวาดไปมองยังสองมือของลู่จื่อเซี่ยน เขาถือเสื้อคลุมของตัวเองอยู่ นิ้วเรียวทั้งห้างออยู่

เรียงสวยงามราวกับงานศิลปะ

รูม่านตาของเซี่ยซีหวั่นหดเล็กลง เธอนึกออกแล้ว คนที่ถือมีดผ่าตัดคนนั้น...ก็คือเขา!

คือลู่จื่อเซี่ยน!

“เป็นคุณเองเหรอ” เซี่ยซีหวั่นแสดงท่าทีประหลาดใจออกมา

ลู่จื่อเซี่ยนหันมามองเธอ พยักหน้า กล่าวเสียงเบาว่า “อืม ผมเอง”

เซี่ยซีหวั่นนึกไม่ถึงว่าจะเป็นลู่จื่อเซี่ยนตอนนั้นเธอสนใจแค่จะช่วยคน ไม่ได้แบ่งความสนใจไปยังลู่จื่อเซี่ยน

เลย เมื่อกลับถึงเมืองไห่ เธอก็ลืมเรื่องนี้ไปแล้ว

โลกใบนี้จะกลมเกินไปแล้ว ที่แท้เขาก็เคยเจอเธอตั้งแต่สองปีก่อนแล้ว

ทั้งยังเคยทำการผ่าตัดอันน่าตกใจร่วมกันอีกด้วย

เซี่ยซีหวั่นเผยอริมฝีปากแดง “งั้นพวกเราก็มีวาสนาต่อกันจริงๆ...”