สาวโก๊ะทะลุมิติ มาใช้ชีวิตในยุคโบราณ นิยาย บท 7

ฟางเหนียงมาถึงบ้านก็เข้าห้องมานอนพักเหนื่อย เพราะวันนี้งานที่ร้านยุ่งจริงๆ ทั้งเลือกผักที่มีคุณภาพ ทั้งหั่น ทั้งล้าง แถมวันนี้ก็ออกไปช่วยเหมยเหม่ยที่หน้าร้านอีก ถ้าหากไม่มีความทรงจำของหญิงสาวคนนั้นทิ้งไว้ให้ มันไม่ง่ายเลยจริงๆ สำหรับคนที่มาจากยุคอื่นอย่างนาง ฟางเหนียงนึกถึงตลาดของคนที่นี้มันน่าครึกครื้นจริงๆ นางอยากเดินเล่นไปให้ทั่วตลาด อยากรู้ว่าตลาดที่นี้เหมือนกับในซีรี่ย์หรือไม่

หายเหนื่อยแล้วฟางเหนียงก็ออกไปถางหญ้าที่สวนหลังบ้านของนางต่อ จวบจนยามโย่ว (5 โมงเย็นถึง 1 ทุ่ม) นางก็ไปอาบน้ำล้างตัวแล้วเข้านอน แต่เมื่อนางกำลังจะเข้านอนก็นึกคิดขึ้นมาได้เรื่องหนึ่ง คือเป้าหมายที่อยากจะทำในยุคนี้ว่านางจะทำอะไรได้บ้างบ้านนางก็มี ที่ดินนางก็มี ที่นานางก็มี มีครบแล้วนี่น่า แล้วจะให้นางทำอะไรล่ะ ถ้าเช่นนั้นก็ทำให้ชีวิตมีความสุขก็พอ

“ถ้าถามว่าเรื่องที่จะทำให้ข้ามีความสุขได้ในแต่ละวัน ก็มีอยู่แค่เรื่องเดียวเท่านั้น คือเป็นติ่งดารา นักร้อง ศิลปิน ที่หน้าตาแบบฟ้าประทานมาให้ ไม่รู้พวกเขาทำบุญด้วยอะไรมา จะหยิบจับหรือทำอะไรก็ดูดีไปซะหมดทุกอย่าง โอ๊ยยย พูดแล้วก็คิดถึงเมื่อชาติก่อนจริงๆ แค่มองรูปถ่ายของพวกเขาก็สามารถทำให้ข้ายิ้มเหมือนคนบ้าได้ตลอดทั้งวันแล้ว ฮ่าๆๆ ” ฟางเหนียงคิดถึงดารา นักร้อง ศิลปินที่นางชื่นชอบเมื่อชาติก่อน คิดไปนางก็หัวเราะไป คนอะไรก็ไม่รู้ทำไมพากันเกิดมาหน้าตาดีได้เช่นนี้นะ

“ข้านึกออกแล้ว ว่าเป้าหมายของข้าจะทำอะไรดี” ฟางเหนียงยิ้มเยาะออกมากับความคิดของตัวเอง หากนางมีเมนที่ชอบในยุคนี้ นั้นก็จะทำให้นางมีพลังจะใช้ชีวิตให้อยู่รอด ณ ยุคแห่งนี้ได้แน่นอน “แต่เอ๋!!! ผู้ชายที่นี้จะมีคนหน้าตาดีเหมือนเมื่อชาติก่อนไหมล่ะ ขนาดลูกค้าผู้ชายที่มาซื้อของ แต่ละคนถึงจะดูดีกว่าผู้ชายทั่วไปที่เคยเจอก็เถอะ แต่ยังไม่โดนใจข้าเลยสักคนนี่น่า เฮ้อออ แต่ลู่จื้อก็หน้าตาดีใช้ได้เลยนะ ข้าว่าต้องมีคนอื่นที่หล่อกว่านี้อยู่ที่นี้แหละน่าา” นางเถียงกับตัวเองไปมาเรื่องเมนที่นางอยากจะเป็นติ่งของเขา หากนางมีเมนก็จะทำให้นางไม่เหงามากนักเมื่ออยู่ที่นี้ อย่างน้อยเวลานางเหนื่อย ท้อ เหงา พอนึกถึงหน้าเมนแล้ว นางก็พอจะได้มียาบรรเทาบ้าง อิอิ นางเพลิดเพลินกับความคิดของตัวเองสักพัก ก็จำได้ว่ายังไม่ได้เอาเงินไปเก็บไว้เลย

“วันนี้ข้าได้ค่าแรงมา 120 อิแปะนี่น่า เอาเงินนี้ไปเก็บไว้ดีกว่า” นางเดินไปเอาเงินที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อเพื่อจะเอาไปเก็บ นางยังไม่ได้ไปหาที่เก็บเงินเลย ฝนก็ดันตกลงมาอย่างรุนแรง ทำให้หลังคาบ้านของนางที่ไม่เคยได้ซ่อมแซม ก็มีน้ำหยดลงมาจากรอยรั่วเต็มไปหมด “ไอย๊าา!!ทำไมรอยรั่วมันเยอะเช่นนี้เนี่ย” นางวิ่งวุ่นไปทั่วบ้านหาถ้วยชาม กะละมัง ถัง หม้อ หาทุกอย่างที่ใช้รองน้ำได้ แล้วเอาไปรองจนครบทุกจุดที่รั่ว

“เฮ้อออ!!เสร็จสักที หญิงสาวคนนั้นอยู่ได้อย่างไรกัน ทำไมไม่หาคนมาซ่อมแซมหลังคาให้นะ” คงไม่ต้องไปหาเมนแล้วล่ะ ตอนนี้นางต้องทำบ้านหลังนี้ใหม่ซะก่อน ไม่เช่นนั้นถ้าฝนตกมาเช่นนี้อีก นางไม่มีที่ซุกหัวนอนแน่ๆ ไม่นานฝนก็หยุดตก นางจึงเอาน้ำที่รองไว้ไปเททิ้งจนหมด แล้วมานั่งพักที่เตียง “อ่า ลืมไปเลยว่าจะเอาเงินไปเก็บ แล้วที่เก็บเงินของหญิงสาวคนนั้นอยู่ไหนนะ” นางเดินหาไปสักพักก็เจอตู้แปลกๆ ตู้หนึ่ง นางจำได้ว่าหญิงสาวคนนั้นจะเก็บเงินไว้ที่นี้ “อยู่นี้นี่เองตู้เก็บเงินของหญิงสาวคนนั้น แล้วเปิดแบบไหนล่ะ ทำไมเปิดไม่ออก” นางดึงประตูของตู้อยู่หลายครั้งก็เปิดไม่ออกสักที หรือว่ามีลูกกุญแจ นางหาลูกกุญแจก็ไม่เห็นมี แล้วจะเปิดยังไงได้ล่ะ

“สวัสดีโฮสต์ ข้าคือระบบ ที่จะช่วยโฮสต์ทำภารกิจ ณ ยุคนี้” ฟางเหนียงได้ยินเสียงของระบบก็ต้องตกใจผวาถอยหลังล้มลงไปหลายเก้า “เสียงอะไรน่ะ ทำไมมันถึงได้ดังออกจากตู้นี้ล่ะ” ฟางเหนียงยังตกใจไม่หาย นางพยายามดึงสติของตัวเองกลับมาแล้วนึกคิดทบทวนประโยคที่ได้ยินเมื่อสักครู่ ระบบ โฮสต์ ที่นิยายหลงยุคเขาเจอกันนี่ นางก็มีกับเขาด้วยหรอเนี่ย ว้าว มหัศจรรย์เกินไปแล้ว นางดึงความกล้าออกมาแล้วเอ่ยถามระบบออกไป“เอ่อ เจ้าคือระบบ ใช่รึไม่” 

“ใช่แล้ว นี่คือระบบที่มีหน้าที่มอบภารกิจให้โฮสต์ได้ทำ ระบบจะอยู่ในตู้นี้ ภารกิจที่จะต้องทำโฮสต์ก็ต้องมาเอาในตู้นี้เช่นเดียวกัน” เอ๋!! มีภารกิจให้ทำด้วยเช่นนี้ ชีวิตในยุคนี้ก็มีสีสันขึ้นมาแล้วล่ะสิ “หากข้าไม่อยากทำล่ะ จะเป็นอย่างไร” นางเอ่ยถามด้วยความหยั่งเชิง “ไม่เป็นไรเลยโฮสต์ แค่โฮสต์จะไม่ได้เงินเก็บจำนวน 2 ล้านหยวนของโฮสต์คืนก็เท่านั้น” เอ๋!!! ระบบรู้เรื่องเงินเก็บนางด้วยรึ เหลือเชื่อเกินไปไหม แต่สิ่งที่น่าเหลือเชื่อไปกว่านั้นก็คือ มันสามารถเอามาใช้ในยุคนี้ได้ด้วย เงินที่นางสะสมมาทั้งชีวิตไม่สูญเปล่าแล้วใช่ไหม นางดีใจจริงๆ ที่นางจะได้กลับมาใช้เงินที่นางอดออมมาโดยตลอด “หากเป็นเช่นนั้นจริง แล้วข้าจะเอาเงินของข้ามาได้อย่างไรล่ะ” นางคิดว่ามันต้องมีเงื่อนไขในการใช้เงินก้อนนี้เป็นแน่ เพราะโลกนี้ไม่มีอะไรได้มาฟรีๆ

“แค่โฮสต์ทำภารกิจสะสมเงินให้ได้จำนวน 10,000 ตำลึงทอง โฮสต์ก็จะได้เงินคืนและยังได้เพิ่มเป็น 2 เท่าด้วย จาก 2 ล้านหยวนเป็น 4 ล้านหยวน” นั้นไงนางคิดไว้แล้วไม่มีผิด เอ๊ะ!! แต่เมื่อครู่ระบบบอกกับนางว่าได้สองเท่าอย่างนั้นรึ นาง แทบจะหยุดหายใจอยู่ตรงนั้น หลังจากได้ยินว่าเงินของนางจะเพิ่มขึ้น ถ้าเอาเงินนางมาเทียบกับเงินตำลึงของที่นี้จะมีมูลค่ามหาศาลขนาดไหนกัน นางได้สติอีกครั้งหลังได้ยินเสียงของระบบ “โฮสต์จะรับทำภารกิจรึไม่”

นางได้ยินเช่นนั้นก็รีบพยักหน้ารัวๆ ถึงนางจะไม่ใช่คนเห็นแก่เงินก็เถอะแต่นั้นเป็นเงินที่นางสะสมมาทั้งชีวิตเลยนะในเมื่อได้โอกาสจะได้ใช้มันอีกครั้งนางจะปฏิเสธได้อย่างไรกัน “ข้าจะรับทำภารกิจก็ได้ แล้วระบบจะให้ข้าทำอย่างไรบ้าง” นางเอ่ยถาม “ไม่มีอะไรมากเลยโฮสต์ โฮสต์จะได้รับภารกิจไปและจะต้องทำให้สำเร็จก่อนกำหนด หากเกินกำหนดโฮสต์จะไม่ได้ของรางวัลที่ระบบเตรียมไว้ให้ และหากโฮสต์ทำสำเร็จเงินที่ได้มาก็เพิ่มเป็น 2 เท่าอีกด้วย” มีรางวัลให้และยังเพิ่มเงินเป็น 2 เท่าอีกด้วยเช่นนั้นรึ จะดีเกินไปแล้ว

“หากโฮสต์ได้เงินมาโดยสุจริตไม่ขโมยหรือเล่นการพนันมา โฮสต์ก็จะได้เงินเพิ่มเป็น 2 เท่าเช่นกัน” ว้าววววว หากเป็นเช่นนี้ นางต้องขยันหาเงินซะแล้วสิ “สรุปคือ ถ้าได้เงินมาจากไหนก็ตามแค่สุจริตหรือได้จากการทำภารกิจก็จะได้เงินเพิ่มเป็น 2 เท่าเช่นกันใช่หรือไม่” นางถามอีกครั้งเพื่อความมั่นใจ “โฮสต์เข้าใจถูกแล้ว หากโฮสต์ตกลงจะทำภารกิจก็สแกนนิ้วตรงปุ่มด้านบนซ้ายมือเพื่อเปิดการใช้งานได้เลย” นางไม่รีรอให้มากความก็ใช้นิ้วชี้สแกนเพื่อเปิดการใช้งาน ติ๊ด เสียงปลดล็อคประตูดังขึ้น นางจึงเปิดประตูออก และเห็นว่ามีเงินในตู้จำนวนหนึ่งเรียงกันเป็นชั้นๆ อย่างสวยงาม

“เงินของหญิงสาวคนนั้นมีอยู่ในตู้จำนวน 10 ตำลึงทองระบบเพิ่มให้เป็น 2 เท่าของจำนวนเงิน” ระบบไขข้อสงสัยของทันที “เช่นนั้นก็หมายความว่า ตอนนี้ข้ามีเงินอยู่ในบ้าน 20 ตำลึงทองแล้วนะสิ แล้วเงินนี้ ข้าใช้ได้ปกติหรือไม่” หากมีเงินในบ้านแล้วใช้ไม่ได้มันก็น่าเสียดายแย่ “ได้ตามปกติโฮสต์ แต่ไม่สามารถมาแลกเอาเงินสะสมของโฮสต์ได้ โฮสต์ต้องหาเงินด้วยตนเองเท่านั้น”