สาวโก๊ะทะลุมิติ มาใช้ชีวิตในยุคโบราณ นิยาย บท 19

รางวัลที่ฟางเหนียงได้มา 10 ชิ้นมีรางวัลใหม่อยู่ 3 อย่างคือ ที่ดักปลา 1 อัน ปุ๋ยเม็ด 2 ห่อ ถ่านหิน 3 อัน เสื้อคลุม 2 ตัว และรางวัลที่เคยได้มาแล้ว 1 อย่างคือปุ๋ยผง 2 ห่อ รางวัลที่ได้ซ้ำคือรางวัลที่ใช้แล้วหมดไป ระบบถึงทำการซ้ำรางวัลให้ แต่ถ้าหากนางต้องการรางวัลที่ระบบไม่ได้ซ้ำให้ก็สามารถซื้อเพิ่มได้ นางเอาของรางวัลทั้งหมดนี้ไว้ในตู้ก่อนเพราะตอนนี้นางยังไม่ต้องการใช้มัน

หลายวันมานี้เหมยเหม่ยกับฟางเหนียงขึ้นเขาไปขุดหน่อไม้เกือบทุกวัน นางเอาหน่อไม้ที่ได้มาทำเป็นหน่อไม้ตากแห้ง หน่อไม้ดอง หน่อไม้นึ่ง หน่อไม้ที่นางทำนี้เก็บไว้กินได้ตลอดทั้งปี วันนี้นางจะไปที่ลำธารเพื่อจะลองใช้ที่ดักปลาอันใหม่ ที่ดักปลานี้จะมีสรรพคุณอย่างที่ระบบบอกไว้รึไม่ นางมาถึงลำธารก็หาจุดดักปลาตรงที่ไม่ค่อยมีคน แล้วเดินลงไปในลำธารที่ตอนนี้น้ำไหลแรงมากแต่ไม่ลึก นางเอาที่ดักปลาลงไปในซอกหินที่พอดีกับที่ดักปลา เสร็จแล้วจึงเดินขึ้นมาทางที่นางวางตะกร้าไว้ ในขณะที่รอปลาติดกับอยู่นั้นนางหันไปเจอต้นพุทราที่มีผลดกอยู่เต็มต้น นางสะพายตะกร้าได้ก็รีบวิ่งไปทางต้นพุทราอย่างตื่นเต้นเพราะนางชอบกินพุทราเป็นอย่างมาก พุทราต้นนี้ไม่สูงมากนางจึงเก็บได้ง่าย นางเก็บพุทราจนพอใจแล้ว จึงเดินกลับมาดูว่าปลาติดกับแล้วรึยัง

“โอ้โห!!!ได้เยอะขนาดนี้เลยรึ ข้าออกไปเก็บพุทราแค่แป๊บเดียวเองนะ” เป็นอย่างที่ระบบบอกไว้จริงๆ ด้วย ที่ดักปลาอันนี่จะดึงดูดเอาแต่ปลาที่โตเต็มวัยเท่านั้น นางเอาพุทราที่ห่อไว้ในตะกร้าออกมา แล้วเทปลาลงในตะกร้าแทน นางแบกตะกร้าที่เต็มไปด้วยปลามือข้างหนึ่งก็ถือห่อพุทรากลับบ้านอย่างอารมณ์ดี นางเดินมาถึงหน้าบ้านก็ต้องแปลกใจ “รถม้าของใครกันทำไมถึงมาจอดอยู่หน้าบ้านของข้า” นางจึงเดินตรงไปที่คนขับรถม้าเพื่อสอบถามว่าทำไมถึงมาจอดรถม้าขวางทางหน้าบ้านของนาง คนขับรถม้าที่เห็นว่านางน่าจะเป็นเจ้าของบ้านที่เขากำลังตามหาอยู่จึงหันไปเรียกแม่สื่อที่มากับเขา

“เจี้ยเช่าเหริน เจ้าของบ้านมาแล้วขอรับ” หญิงวัยกลางคนที่ตอนแรกนั่งรออยู่ในรถม้า ได้ยินเช่นนั้นก็ลงมาจากรถม้าทันที “แม่นาง ใช่หลิวฟางเหนียงหรือไม่ ตระกูลเหย่ส่งข้าให้มารับแม่นาง” ฟางเหนียงยืนนิ่งอยู่สักพักจึงพยักหน้าตอบ “ใช่เจ้าค่ะ เอ่อ เช่นนั้นเชิญทั้งสองท่านเข้าไปคุยข้างในก่อนเจ้าค่ะ” ทั้งสองคนเดินตามนางเข้าไปในบ้าน นางจัดน้ำจัดท่าให้ทั้งสองคนดื่ม หญิงวัยกลางคนผู้นี้จึงเอ่ยถึงเรื่องที่ได้รับมอบหมายขึ้นมาทันที

“ตอนนี้แม่นางก็อายุครบ 17 ปีแล้ว คุณชายเจิ้งเจี๋ยจึงส่งตัวข้าให้มารับแม่นางกลับไปแต่งงานตามสัญญาที่เคยหมั้นหมายไว้เมื่อครั้งในอดีต” ฟางเหนียงที่ได้ยินเช่นนั้นก็อึ้งไปในทันที ไหนท่านลุงบอกว่าเดือน 2 เดือนถึงจะมาแล้วนี่อะไรผ่านไปแค่ 2 อาทิตย์เองทำไมถึงได้มาเร็วถึงเพียงนี้ล่ะ เฮ้อ จะช้าจะเร็วก็ได้แต่งอยู่ดีสินะ ก็แค่แต่งงานมีสามี มีอะไรให้น่ากลัว แล้วแต่ชะตาฟ้าลิขิตก็แล้วกัน

การเดินทางไปเมืองเฟิ่งฟู่ครั้งนี้ปกติราบรื่นทุกอย่าง ฝนก็ไม่ตกเช่นกัน ใช้ระยะเวลาทั้งหมดร่วม 10 วัน นางแปลกใจอยู่บ้างว่าทำไมถึงใช้เวลาเดินทางนานกว่าครั้งที่แล้ว แต่นางก็ไม่ได้ถามอะไรออกมา หลังจากที่เดินทางมาอย่างเหน็ดเหนื่อยในที่สุดก็มาถึงที่หมาย แต่นางก็ต้องแปลกใจขึ้นไปอีกเพราะบ้านตะกูลเหย่ไม่ได้อยู่ที่หมู่บ้านแห่งนี้ แล้วหญิงวัยกลางคนท่านนี้พานางมาที่ไหนกัน นางเอ่ยถามทันทีด้วยความสงสัย “เจี้ยเช่าเหริน ตระกูลเหย่ไม่ได้อยู่หมู่บ้านนี้ไม่ใช่รึ” หญิงวัยกลางคนคิดว่าแม่นางคนนี้คงยังไม่รู้เรื่องของตระกูลเหย่เป็นแน่ จึงบอกเรื่องราวคร่าวๆ กับนางไป

“แม่นาง ตระกูลเหย่ย้ายมาที่หมู่บ้านนี้ได้ 3 ปีแล้ว ได้ยินมาว่าโดนโกงเรื่องการค้านี่แหละ ชาวบ้านเขาลือกันว่าพ่อแม่ของคุณชายเจิ้งเจี๋ยทำใจไม่ได้จึงตรอมใจตายเมื่อ 2 ปีก่อน เรื่องนี้ข้าเองก็ไม่ค่อยใจเท่าไหร่” หญิงวัยกลางคนท่านนี้พูดจบ รถม้าก็มาจอดที่หน้าบ้านหลังหนึ่ง นางลงมาจากรถม้าแล้วมองไปที่บ้านหลังนั้น มีชายร่างผอมคนหนึ่งยืนรออยู่หน้าบ้าน คนขับรถม้าเอาของลงให้นางหมดแล้วก็จากไปพร้อมหญิงวัยกลางคนท่านนั้น นางยืนมองบ้านที่มีสภาพทรุดโทรมเป็นอย่างมาก นางไม่คิดเลยว่าบ้านหลังนี้จะเป็นบ้านของตระกูลเหย่จริงๆ นางเดินเข้าไปหาชายผู้นั้นที่ตอนนี้กำลังมองนางอย่างไม่ละสายตา สายตาที่เขามองนางอยู่นั้นเป็นสายตาที่รู้สึกผิดอย่างมาก