สายใยร้ายคู่นิรันดร์ นิยาย บท 48

เมื่อคิดถึงเรื่องพวกนี้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะยืนริมหน้าต่าง ผลักหน้าต่างบานหนึ่งเปิดออกและมองลงไป พระอาทิตย์กำลังแผดเผาทั้งสวนด้านนอก และยังมีพื้นที่เล็กๆ ด้านนอกประตูของอาคารหลังเล็ก

มีนาก็ไม่ได้โง่ เธอคุกเข่าและเลื่อนซ่อนตัวอยู่ในที่ที่ไม่โดนแสงแดด แต่เมื่อเห็นว่ากระเบื้องหินอ่อนด้านนอกประตูทั้งหมดจะโดนแสงแดด หากคุกเข่าต่อไปไม่เพียงแต่จะทำให้เข่าของเธอเจ็บเท่านั้น กลัวว่าหล่อนอาจจะถูกย่างเป็นปลาแผ่นแห้งก็ได้

มาร์ชกล่าวในปากว่าสมควรได้รับมัน แต่ในใจของเขากลับอยากจะบอกให้เธอหยุดคุกเข่า รอให้นายท่านลุกขึ้นจากนอนกลางวัน เธอคงลืมเรื่องนี้ไปเอง และคงไม่มาสนใจหรอกว่าเธอคุกเข่าไปนานแค่ไหน

เขากำลังจะลงไปเรียกมีนาให้ลุกขึ้นมา เมื่อเขาเห็นป้าเค้กออกมาจากห้องอีกครั้งจากหน้าต่าง เขาก็พูดกับมีนาสองสามคำ แล้วก็เรียกเธอให้ลุกขึ้นมา

เมื่อเห็นว่าเธอไม่เป็นไร มาร์ชก็รีบปิดหน้าต่าง นั่งลงหน้าแล็ปท็อป และจัดการกับงานอย่างจริงจัง

หลังจากที่มีนายืนขึ้น เธอก็ใช้มือถูเข่า และป้าเค้กก็ประคองตัวเธอเข้าไปในบ้าน

ป้าเค้กเพิ่งเดินออกมาและพูดกับเธอว่า “นายหญิง ที่นายท่านทำเช่นนี้ก็เพราะดีต่อนายหญิง นายท่านเป็นห่วงว่าตัวเองปกป้องนายหญิงมันจะชัดเจนเกินไป และสองคนนั้นก็จะอิจฉาและเกลียดนายหญิงมากขึ้นไปอีก”

ตอนที่มีนาคุกเข่าอยู่ เธอก็รู้สึกเองว่านายท่านทำเช่นนี้อาจเป็นเพราะสาเหตุนี้ ถึงให้เธอคุกเข่าหลังจากได้ยินคำพูดของวรรณ

ด้วยความเฉลียวฉลาดของนายท่าน เธอคงจะไม่ได้รับผลกระทบจากคำพูดของวรรณหรอก

นายท่านลงโทษเธอ เป็นเพราะว่ายังไงพิมก็เป็นผู้อาวุโส และก็ได้คุกเข่าอยู่ต่อหน้าเธอไปแล้ว และให้เธอคุกเข่าสักหน่อย และก็หวังว่าความเป็นศัตรูระหว่างเธอกับพิมและวรรณจะไม่ลึกเกินไป

“ป้าเค้ก ฉันเข้าใจ ฉันไม่ได้โทษนายท่าน ฉันเองที่เจอกับปัญหา และคิดง่ายเกินไป ถึงทำให้คนอื่นมีโอกาสปองร้ายฉันได้”

ป้าเค้กยิ้มและพูดว่า “นายหญิงสามารถเข้าใจได้ก็ดีแล้ว รอสักครู่ ฉันจะไปเอาถุงน้ำแข็งจากตู้เย็น แล้วนายหญิงกลับไปประคบที่หัวเข่าในห้อง”

“ค่ะ ขอบคุณค่ะป้าเค้ก”

มีนารอให้ป้าเค้กนำถุงน้ำแข็งมา จากนั้นก็จับราวบันได และเดินขึ้นไปชั้นบนอย่างช้าๆ

อันที่จริงนายท่านก็ไม่ได้ให้เธอคุกเข่านานมาหนัก แต่สาเหตุของอาการปวดเข่าของเธอคือความบ้าคลั่งของมาร์ชในตอนเมื่อวานนี้ ซึ่งทำให้หัวเข่าของเธอถลอก และวันนี้ก็ยังไม่ดีขึ้นเลย ยังคุกเข่าอยู่บนพื้นกระเบื้องแข็งๆ ที่มีความหนาวเย็นอีกครั้ง หัวเข่าของเธอก็เจ็บปวดมากยิ่งขึ้น

เธอเดินกะโผลกกะเผลกกลับเข้าไปในห้อง และมาร์ชจดจ่อกับงานอย่างเป็นทางการในแล็ปท็อป โดยไม่แม้แต่จะมองเธอ หรือพูดคุยกับเธอเลย

เธอนั่งลง ม้วนขากางเกงขึ้นอย่างระมัดระวัง แล้ววางถุงน้ำแข็งที่ป้าเค้กให้มาไว้บนเข่าของเธอ ประคบไปด้วยและถูไปด้วย เจ็บปวดแค่ไหน ก็ไม่กล้าที่จะร้องออกเป็นเสียง เพียงแค่กัดฟันสู้อย่างอดทน

มาร์ชหันไปมองเธอด้วยสายตาที่เย็นชา และพูดว่า “มันแดงไปหมดแล้ว?”

“อืม กระเบื้องปูพื้นที่ประตูมันแข็งมาก” มีนาพูดอย่างกวนๆ

มาร์ชลุกจากที่นั่ง มาถึงที่ด้านข้างของเธอ คว้าถุงน้ำแข็งจากมือของเธอแล้วพูดว่า “ไม่ใช่ประคบอย่างที่คุณทำ นั่งลง! เหยียดขาของคุณให้ตรง และอย่าไปถูมัน!”

มีนาเงยหน้าขึ้นมองเขา “ฉันทำเองได้ ไม่ต้องการความช่วยเหลือจากคุณ”

“ฉันไม่ชอบพูดซ้ำสิ่งที่ฉันพูดตลอดเวลา” มาร์ชก้มลงและยกขาของเธอขึ้นบนเก้าอี้โดยตรง

มีนาถามอย่างระมัดระวังว่า “คุณอยากจะทำอะไรอีก?”

“อย่าขยับ” มาร์ชยืดขาของเธออย่างแรง และวางถุงน้ำแข็งตรงจุดที่เข่าของเธอแดง “ประคบอย่านิ่งๆ แบบนี้สักครู่ อย่าพึ่งนวดตอนนี้ เดียวรอให้มันหายบวมก่อนแล้วค่อยทายาแล้วนวดเอา”

มีนานั่งตัวตรงด้วยขาที่แข็งทื้อของเธอ “โอ้ ฉันรู้แล้ว”