สายใยร้ายคู่นิรันดร์ นิยาย บท 6

มีนาไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิด แต่ก็ยังคงคุกเข่าลง “คุณย่า......”

“หุบปาก เรียกฉันว่านายท่านเหมือนป้าเค้กซะ” คุณแพรวเหลือบมองเธอแวบหนึ่ง

“นายท่าน หนูทำอะไรผิดไปหรือเปล่าคะ? นายท่านสอนหนูได้” มีนาลอบเอ่ยในใจว่านี่มันยุคสมัยไหนแล้ว ยังมีให้คนคุกเข่าลงอีก เห็นได้ชัดว่าการกระทำและวิธีการของตระกูลธวัชพลังกรนายท่านนั้นทั้งล้าหลังและอนุรักษ์นิยม

คุณแพรวไม่มองเธออีก ขยับตัวโยกเก้าอี้แล้วเอ่ยว่า “เธอคิดว่าไงกันล่ะ?”

มีนายืดหลังตรง “หนูไม่ทราบค่ะ รบกวนนายท่านช่วยสอนหน่อยได้ไหมคะ”

“ฉันเห็นนิสัยเธอท่าจะทั้งดื้อและหัวแข็ง ไม่ได้มาด้วยความเต็มใจหรอกใช่ไหม? ทั้งที่ไม่ได้แต่งกับมาร์ชอย่างเต็มใจ แล้วทำไมตอนทานข้าวเช้าถึงปกป้องเขาขนาดนั้นด้วย?” คุณแพรวไม่ได้ถามเธอเสียงแข็ง ทว่ากลับเต็มไปด้วยความกดดัน แค่ฟังก็รู้ว่าต้องเป็นผู้นำครอบครัวที่ผ่านมรสุมมามากมายแน่ ๆ

มีนาตอบอย่างไม่อิดออดทันทีว่า “ตอนที่พ่อกับแม่ให้หนูแต่งงาน หนูยอมรับค่ะว่าไม่เต็มใจมากๆ แต่หลังจากที่ได้เห็นมาร์ชในวันงาน ก็เพิ่งรู้ว่าเขาหล่อขนาดนี้ เหมือนดาราไม่มีผิด น่าจะเป็นเพราะเขาหน้าตาดี หนูเองก็ลองคิดดูดีๆจนเข้าใจ แม้ว่าเขาจะดูบ๊องไปหน่อย แต่กลับให้ความรู้สึกซื่อสัตย์และสบายใจ ในเมื่อหนูก็แต่งงานกับเขาแล้ว งั้นสู้ใช้ชีวิตกับเขาดีๆเสียจะดีกว่า”

คุณแพรวจ้องมองเธอไม่กี่วินาที ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนลงว่า “ลุกขึ้นมาเถอะ ป้าเค้ก เอาเก้าอี้มาให้นายหญิงสักตัวสิ”

มีนากัดฟันลุกขึ้นยืนอย่างลำบาก เมื่อคืนกับกลางวันวันนี้มาร์ชไม่ยอมปล่อยเธอไปเลย ตอนที่ทำเรื่องแบบนั้นเข่าเธอก็ถูกเสียดจนทั้งแดงทั้งเจ็บ ดังนั้นแค่คุกเข่าเพียงครู่หนึ่งก็ทำให้เธอรู้สึกเจ็บจนแทบร้องขอชีวิต พลันอดไม่ได้ที่จะใช้มือนวดเบาๆ

คุณแพรวเห็นดังนั้น ก็พลางคิดในใจว่าไม่แน่อีกไม่นานเธอก็คงจะได้อุ้มหลานแล้ว พลันลอบยิ้มมุมปากเบาๆ

ป้าเค้กเอาเก้าอี้มาตัวหนึ่ง วางไว้ข้างเก้าอี้โยก มีนานั่งลง ก่อนที่คุณแพรวจะจับมือเธอ พลางถอดกำไลหยกสีเขียวขจีออกจากข้อมือตัวเอง แล้วสวมที่ข้อมือข้างซ้ายของมีนา เอ่ยยิ้มๆว่า “เธอสวมได้พอดีเลย ฉันอายุเยอะแล้ว ผอมแห้งลงไม่น้อย กำไลหยกนี่ไม่เหมาะที่จะถูกสวมบนข้อมือฉันนานแล้วล่ะ”

แม้มีนาจะไม่ค่อยรู้เรื่องเกี่ยวกับเครื่องประดับอย่างพวกกำไลหยกสักเท่าไหร่ แต่ดูจากสีเขียวขจีของกำไลหยกนี้ก็รู้ว่าต้องไม่ใช่ราคาเบาๆแน่ ๆ เธออยากจะปฏิเสธ แต่กลับถูกคุณแพรวจับมือไว้แน่น ไม่ให้เธอถอดออกมา

“นายท่าน กำไลหยกนี้มีค่ามากเกินไป หนูรับไว้ไม่ได้......”

“ถือซะว่าฉันฝากให้เธอดูแล” คุณแพรวพูดขัดเธอ “ฉันจะเชื่อคำพูดเธอเมื่อกี้ก็แล้วกัน ฝากเธอดูแลมาร์ชด้วย ยัยแก่อย่างฉันไม่รู้ว่าจะอยู่ช่วยมาร์ชได้อีกนานเท่าไหร่ ถ้าเธอเห็นความดีในตัวมาร์ชจริงๆ ก็ปกป้องเขาแทนฉันด้วย ไม่งั้นตระกูลจรัลพรไพศาลของพวกเธอไม่เพียงแค่จะสูญเสียโปรเจกต์ใหญ่ แต่พ่อของเธอ ปริญก็จะ...... ช่างเถอะ ไม่พูดเรื่องนี้แล้ว เธอรู้ดีอยู่แก่ใจเองก็พอ”

แต่มีนาไม่รู้ว่าปริญจะเป็นยังไง พลันถามอย่างสงสัยทันทีว่า “พ่อหนูจะเป็นยังไงงั้นเหรอคะ?”

คุณแพรวเผยแววประหลาดใจเล็กน้อย เธอเหมือนไม่รู้เรื่องอะไรเลย หรือเธอไม่ได้แต่งงานเพื่อตระกูลจรัลพรไพศาลและพ่อของเธองั้นเหรอ? หรือปริญไม่ได้บอกกับครอบครัวตัวเองด้วยซ้ำ?

“เสื่อมเสียชื่อเสียงล้มละลาย กระทั่งอาจจะถึงขั้นต้องติดคุก”

“หนักขนาดนี้เลยเหรอคะ พ่อหนูทำอะไรกันแน่......”