ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 407

ดูเธอไปที่ไหนแล้ว

ปอร์เช่รีบโทรหาประธานยุทธพงศ์ แต่ก็ได้ข่าวว่าหลังจากดูนิทรรศการแล้ว ทุกคนก็ไม่ได้ข่าวเกี่ยวกับเส้นหมี่อีก ต่างคิดว่าเธอกลับมาแล้ว

ปอร์เช่ได้ยินก็เริ่มกังวล

ปอร์เช่รีบพาเด็กไปที่ตระกูลอัครนันท์ “คุณลุงช่วยดูรินจังให้ผมหน่อยได้ไหม ผมจะเข้าไปในเมือง พี่สาวของผม…หายตัวไป ผมต้องไปตามหาเธอ”

เขากระสับกระส่าย เพราะเขาไม่เคยเห็นโลกมาก่อน

ธนาตย์ได้ยินก็ดวงตาเบิกกว้างทันที “หมายความว่ายังไง เธอไม่กลับมาคืออะไร เธอโตแล้วนะ จะหลงทางได้ยังไง”

ปอร์เช่ไม่พูดอะไร แต่ใบหน้าของเขาซีดขาวไปหมด

สุดท้ายธนาตย์ก็ไปในเมืองพร้อมกับปอร์เช่

แต่สิ่งที่ทำให้ทั้งสองคนคาดไม่ถึงก็คือ พวกเขาหามาแล้วสองวันเต็มๆ ก็ยังไม่พบร่องรอยของเส้นหมี่

เรากับเธอได้หายตัวไปจากโลกแล้ว

“คุณลุง เราไปหาพี่เขยดีกว่า ผมกลัวจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอ”

เมื่อปอร์เช่เห็นสถานการณ์อย่างนี้ เขาก็นึกถึงแสนรักขึ้นมา

แต่เมื่อธนาตย์ได้ยิน เขาก็โมโหทันที

“ไปหาเขาทำไม พี่สาวของนายตอนนี้เกี่ยวข้องอะไรกับเขา ไปแจ้งตำรวจ!”

เขาให้ปอร์เช่ไปแจ้งตำรวจ

แต่แสนรักก็รู้เรื่องนี้ในวันนี้เหมือนกัน

“ท่านประธาน ได้ข่าวมาว่าคุณเส้นหมี่หายตัวไปในนิทรรศการ ตอนนั้นมีบริษัทชื่อเอสอาร์ให้เธอดูตัวอย่างสินค้า จากนั้นก็ออกไปไม่กลับมาอีก”

“บริษัทนั้นเป็นบริษัทอะไร”

เมื่อได้ยินชื่อบริษัท เขาก็หยุดมือที่ทำงานลง และใบหน้าที่หล่อเหลาก็เย็นยะเยือกขึ้นมาทันที

เคมีกลืนน้ำลาย “บริษัทนี้เป็นบริษัทที่เป็นทางการมาก และมีขนาดค่อนข้างใหญ่ แต่จากข้อมูลที่พวกเราตรวจสอบ พวกเขาไม่ได้เข้าร่วมงานนิทรรศการ และไม่ได้พาใครกลับมา”

“…”

บรรยากาศในห้องทำงานอึดอัดขึ้นมา

ตอนนี้ผู้ชายที่นั่งบนโต๊ะทำงานนอกจากจะมีรังสีอำมหิตน่ากลัวแล้ว สีหน้าของเขายังแสดงความซีดขาวจางๆด้วย

ในที่สุดเคมีก็ตามบอสไปที่เมืองหลวง

หลังจากนั้นสองชั่วโมง ทั้งเมืองก็แทบพลิกแผ่นดินหา นอกจากคนของตระกูลหิรัชญาแล้ว ยังมีตำรวจและหน่วยงานที่เกี่ยวข้องที่ต่างตามหาผู้หญิงที่หายตัวไปในงานนิทรรศการการค้า

แต่โชคดีที่ในที่สุดผลก็ออกมาในตอนบ่ายวันนั้น

“ประธานแสนรัก หาเจอแล้วครับ อยู่ในโรงแรมเล็กๆชื่อรีเก้นทางตอนเหนือของเมือง”

“อะไรนะ โรงแรมหรอ”

แสนรักจ้องไปที่ผู้ชายคนนั้น เขาสูบบุหรี่มาสองมวนแล้ว กำลังสงสัยว่าเขาพูดผิดหรือเปล่า

แต่เขากลับพยักหน้า “คืออย่างนี้ครับ ตอนที่พวกเราหาเจอ พนักงานในโรงแรมนั้นบอกว่า เธออยู่ในนั้นมาห้าวันแล้ว ไม่ไปไหนทั้งนั้น”