ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 406

“เสียใจ นายมองผิดหรือเปล่า นั่นไม่ใช่เสียใจ แต่เป็นความเซ็ง เซ็งที่แผนของเธอไม่ได้ผล”

จากนั้นคนที่นั่งเบาะหลังก็ยิ้มเยาะออกมา

ดลธีมองไปที่กระจกหลังบนหัวของเขาทันที

แผนหรอ

เขาฟังอะไรผิดไปหรือเปล่า ผู้หญิงคนนั้นจะวางแผนอะไรได้

ดลธีมองบอสใหญ่อย่างตกตะลึง “ท่านประธาน คุณหมายความว่า…”

“ดิลกกำลังจะออกมาแล้ว ถ้าอยากตั้งหลักอย่างรวดเร็วในเมืองa วิธีที่ดีที่สุดก็คือต้องสร้างสัมพันธ์กับตระกูลหิรัญชาใหม่ เพียงแค่ต้นไม้ใหญ่อย่างฉันปกป้องพวกเขาสองพ่อลูก ตระกูลวชิรนันท์ของพวกเขาก็จะเติบโตขึ้นมาได้อีกครั้ง”

“ดังนั้นความหมายของคุณก็คือ…การกลับมาของเส้นหมี่ในครั้งนี้ ที่จริงก็มาเพื่อพ่อของเธอ และการให้เธอตามคุณครั้งแล้วครั้งเล่า ก็เพื่อตระกูลวชิรนันท์ของเธอ”

ในที่สุดดลธีก็เริ่มเข้าใจ

ท่านใดนั้นหัวใจของเขาก็เย็นชาลง และเริ่มเกิดความโกรธขึ้นมา

เขาไม่เคยเห็นผู้หญิงไร้หัวใจขนาดนี้มาก่อน โยนความผิดทั้งหมดไว้กับคนที่ไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบ และตัดสินประหารชีวิตเขาครั้งแล้วครั้งเล่า

เธอไม่มีหัวใจจริงๆหรอ

มองไม่เห็นสิ่งที่เขาทำเพื่อพวกเขาเลยหรอ

สุดท้ายดลธีก็ไม่ได้แนะนำอะไรอีก นอกจากขับรถขึ้นทางด่วนไป

…

เมื่อถึงเวลาตอนเที่ยง เส้นหมี่ถึงให้น้ำเกลือเสร็จ

เมื่อให้น้ำเกลือเสร็จ เธอก็นำถุงกระดาษไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องน้ำ

เธอไม่อยากใส่ โดยเฉพาะของที่ผู้หญิงใช้ ถ้าผู้ชายแปลกหน้าซื้อให้เธอ เธอจะรู้สึกไม่สบายใจมาก

แต่เธอไม่มีทางเลือก เสื้อผ้าเธอสกปรกแล้ว และไม่มีใครซื้อให้เธอ ถ้าเธอไม่ใส่แล้วจะทำยังไง

เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วออกมา

“ติ๊ง…ติ๊ง…”

“ฮัลโหล”

“เส้นหมี่ ผมชื่อประธานยุทธพงศ์คุณกลับไปหรือยัง ถ้ายังมาเจอกันหน่อยไหม ประธานพีรพัฒน์บอกว่ามีงานนิทรรศการ จัดอยู่ที่ตึกการค้าขนาดใหญ่ อยากไปดูหน่อยไหม”

คิดไม่ถึงว่าคนที่โทรมาจะเป็นเจ้าของคาเรย์คนนั้น

งานนิทรรศการหรอ

ไปดูก็ได้ อาจจะเจอคู่ค้าที่เหมาะสมก็ได้

ดวงตาของเส้นหมี่เป็นประกาย จากนั้นก็เรียกรถไปหาเจ้าของคาเรย์

เรื่องนี้นับได้ว่าเป็นพรหมลิขิต ตอนแรกเธอแค่มาหาลูกค้าเก่าด้วยความหวังอันริบหรี่ คิดไม่ถึงว่าหลังจากผ่านเหตุการณ์เมื่อคืน ทุกคนก็จะกลายเป็นเพื่อนกัน

เส้นหมี่ได้พบกับบอสทั้งสองอย่างรวดเร็ว

“คือ เส้นหมี่ เมื่อวานไม่เป็นไรใช่ไหม ผู้ชายคนนั้นเป็นใครกันแน่ ตอนแรกฉันว่าจะเรียกคนมาตีเขา แต่เห็นเธอตามเขาไป เลยไม่กล้าทำอะไร”

ทันทีที่ประธานพีรพัฒน์เห็นเส้นหมี่ เขาก็ถามสิ่งนี้เป็นอย่างแรก

เส้นหมี่ได้แต่ยิ้มอย่างอึดอัด