สัมพันธ์สวาท นิยาย บท 10

ฉันอาบน้ำแต่งตัวด้วยชุดนักศึกษาเพื่อจะไปเรียน พรางมองรอยแดงที่คอของตัวเองผ่านกระจกแล้วก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาทันที กว่าจะปิดรอยบ้านี่ได้ใช้เวลาไปครึ่งชั่วโมงเลย ไอ้บ้านั่น!! แถมยังเอารถฉันไปใช้อีก ฉันพยายามสะลัดความหงุดหงิดออกไปจากหัวเพราะต้องรีบไปเรียนตอนนี้มันสายแล้ว

เมื่อมาถึงมหาวิทยาลัยฉันก็ต้องคอยฉีกยิ้มหวาน ๆ ให้กับผู้คนที่เดินผ่านไปมา เพราะอะไรน่ะหรอ ก็เพราะว่าฉันเป็นดาวของที่นี่นะสิ วันที่อารมณ์ไม่ดีแบบนี้ยังต้องมาฝืนยิ้มให้คนอื่นอีก เฮ้อ!!

“น้องสายธารครับ น้องสายธาร” ในขณะที่ฉันกำลังเดินไปเรียนกับเพื่อน ๆ จู่ ๆ ก็มีผู้ชายใส่แว่นท่าทางเหมือนเด็กเรียนเดินตรงมาหาฉันพร้อมกับรอยยิ้ม

“ว่าไงคะ ^_^”

“เอ่อ คะ คือพี่เอาขนมมาฝาก” เขายื่นถุงขนมมาให้ฉันแต่ไม่ยอมมองหน้าฉันนะเอาแต่ก้มหน้าก้มตาเหมือนกำลังเขินฉันอยู่

“ขอบมากนะคะ ^_^” ฉันรับถุงขนมมาแล้วก็รีบเดินแยกตัวไปทางอื่น จู่ ๆ ถุงขนมในมือของฉันก็ถูกลีโอแย่งไปเฉยเลย

“มึงไปแย่งอิเจ้มันทำไมวะไอ้ลี” เตถาม

“กูหิว” พูดจบลีโอก็เปิดถุงขนมกินโดยไม่ขอฉันสักคำ แต่ก็ช่างเถอะฉันไม่อะไรอยู่แล้วอยากกินก็กินไป ฉันไม่ชอบกินของหวานน่ะ

“น้ำหน้าอย่างมึงเนี่ยนะกินขนม” เลย์พูดก่อนจะยิ้มแปลก ๆ แต่ฉันก็ไม่ได้สนใจอะไรหรอก พี่น้องมันแซวกันแหละ

“ระวังมียาพิษนะลีโอ” พริ้งพูดแซวลีโอ

“อร่อยดีนะ” ลีโอมันไม่สนใจอะไรหรอกเคี้ยวกินหน้าตาเฉย

“อื้อนี่ !! พรุ่งนี้เราต้องไปที่มหาวิทยาลัยนั้นด้วยนะ ที่อยู่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยเราน่ะ”

ฉันถึงกับหยุดชะงักทันทีเมื่อได้ยินพริ้งพูดขึ้นมาแบบนี้ แน่นอนว่ามหาวิทยาลัยที่พริ้งพูดถึงมีแค่ที่เดียวที่อยู่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยที่ฉันเรียนอยู่ แต่ที่ฉันชะงักไปก็เพราะว่าผู้ชายเลือดเย็นคนนั้นเรียนที่นั่นยังไงล่ะ

ฉันรู้ เพราะฉันเคยสืบมาแล้ว ไปเฝ้าที่หน้ามหาวิทยาลัยก็ไปมาแล้ว

“ไปทำไม” เตชินถามพริ้ง

“เหมือนจะมีการผูกมิตรกันกระหว่างสองมหาวิทยาลัยน่ะ นี่นะห่วงแต่ไปเที่ยวกันไม่รู้อะไรกับเขาเลยงั้นหรอ” พริ้งมองพวกฉันสี่คนก่อนจะถอนหายใจแล้วสายหน้าไปมา

“สายธาร แกเป็นดาวของที่นี่แกน่ะต้องไปเลย ไม่ไปไม่ได้”

“โอ้ย!! เนี่ย ถ้าแกไม่ป่วยวันนั้นนะฉันก็ไม่ต้องลงประกวดแทนแกหรอก ใครจะไปคิดว่าจะได้ล่ะ”

พริ้งพูดถูก สำหรับฉันไม่มีข้อยกเว้นยังไงก็ต้องไป ถึงไม่อยากไปก็ตาม

“แกสวยไง ^_^”

“ฉันไม่ชอบแบบบนี้แกก็รู้”

“เฮ้ย ได้ข่าวว่าผู้หญิงที่นั่นโคตรแจ่มเลยนะเว้ย” เลย์เริ่มชวนพวกนั้นเพ้อฝันถึงผู้หญิงที่มหาวิทยาลัยนั้น คงมีแต่ลีโอคนเดียวที่ไม่ได้สนใจอะไรกับคำพูดของเลย์

ฉันไม่ได้ถามพวกนี้หรอกเรื่องเมื่อคืน เพราะถ้าถามไปเดี๋ยวพวกมันจะสงสัยกันเปล่า ๆ เรื่องแบบนี้เก็บไว้คนเดียวคงดีที่สุด พวกมันก็คงไปส่งฉันที่คอนโดนั่นแหละ ฉันแค่ซวย !

หลังจากเลิกเรียนฉันขับรถกลับคอนโดคนเดียวเพราะแฟนของยัยพริ้งอาสามารับ คู่นี้หวานกันไม่แคร์ฉันที่ยังโสดอยู่เลยจริง ๆ บางทีก็แอบอิจฉาเหมือนกันนะ แต่ชีวิตฉันสิเจอแต่ผู้ชายเหี้ย ๆ

พอเดินมาหยุดที่หน้าห้องฉันก็ต้องทำใจก่อนเพราะเปิดไปบางทีฉันอาจจะเจอกับคนที่ฉันไม่อยากเจอหน้าเขานั่งอยู่ก็ได้

“จะยืนจ้องประตูอีกนานมั้ย ?” เสียงหนึ่งดังขึ้นใกล้ ๆ กับฉัน ทำเอาฉันสะดุ้งแล้วรีบหันไปมองทันที เจ้าของเสียงก็คือผู้ชายที่ฉันไม่อยากเจอไงล่ะ

“เอากุญแจรถฉันมา แล้วเอาของนายไป” ฉันไม่ยอมให้เขาเข้าไปในห้องหรอก ฉันยื่นกุญแจรถไปให้เขาทั้งที่เรายังยืนกันอยู่หน้าประตู

“รถเธอมีปัญหานิดหน่อย” เขาพูดเสียงเรียบก่อนจะเสียบคีการ์ดในมือตัวเองแล้วเปิดประตูเข้าไปในห้องของฉันเฉยเลย ว่าแล้วมันต้องเป็นแบบนี้ !!

“ปัญหาอะไร” ฉันรีบถามเขาทันทีที่เดินเข้ามาในห้องแล้ว

กำปั้นเดินออกไปด้านนอกระเบียงก่อนที่เขาจะหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ ทั้งที่ฉันเคยบอกไปแล้วว่าฉันไม่ชอบกลิ่นบุหรี่ ผู้ชายคนนี้ทำไมถึงได้หน้าด้านหน้าหนาขนาดนี้กัน

“เธอเอารถฉันไปใช้ก่อน” เขาไม่ยอมตอบคำถามของฉัน แต่บอกให้ฉันเอารถเขาไปใช้แทน มันอะไรกันอีก !!

“นี่นายเอารถฉันไปทำอะไรมาห๊ะ นายเอารถฉันไปชนมาใช่มั้ย !!” ฉันกำหมัดแน่น บอกเลยนะว่าฉันรักรถคันนี้มาก เพราะมันคือรถคันแรกของฉัน แล้วฉันก็ไม่เคยขับชนเลยสักครั้ง เขากล้าดียังไง!!