สัมพันธ์สวาท นิยาย บท 62

Talk กำปั้น

——————————

“แกจะอุดอู้อยู่ในห้องแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่” พ่อถามผมที่กำลังนั่งเอาหลังพิงกับขอบเตียงอยู่ ข้างตัวมีขวดเหล้า ในมือถือโทรศัพท์ หน้าจอแสดงให้เห็นว่าตอนนี้ผมกำลังโทรไปหาสายธาร ผมโทรไปหาเธอตั้งแต่เช้าแต่ก็ไร้วี่แววของเธอที่จะรับสาย

“มันเรื่องของผม”

“ใช่!! มันเรื่องของแก แต่แกลืมอะไรไปหรือเปล่าว่าแกมีหน้าที่ไปเรียนให้จบแล้วมาช่วยฉันบริหารบริษัท”

“ผมอยากไปเมื่อไหร่ผมจะไปเอง”

“ผู้หญิงคนนั้นมันมีค่ามากกว่าอนาคตแกอย่างนั้นสินะ” พ่อพ่นลมหายใจออกมาแรง ๆ ก่อนจะเดินผ่านหน้าผมไปที่หน้าต่างบานใหญ่ภายในห้องแล้วหมุนตัวหันกลับมาจ้องหน้าผมอีกครั้ง “ทั้งย้ายมหาวิทยาลัย ทั้งเอาอกเอาใจสารพัด ทั้งที่ตอนแรกแกก็ไม่ได้ใยดีเธอสักเท่าไหร่”

ใช่!! ตอนแรกผมไม่ได้สนใจเธอ ในความคิดของผมตอนนั้นมีแค่ความแค้น แต่พอผมรู้ความจริงทุกอย่าง เรื่องที่แม่เสีย มันคือฝีมือของ....ทั้งหมดเป็นฝีมือของน้าอิง ซึ่งเป็นฝาแฝดของแม่ผม ทุกเรื่องน้าอิงเป็นคนบงการ และคนที่เป็นเมียน้อยพ่อสายธารก็ไม่ใช่แม่ แต่เป็นน้าอิง

ตอนนี้พ่อจัดการจับน้าอิงเข้าคุกไปแล้ว เพราะตั้งใจยักยอกเงินในบริษัท และพยายามฆ่าแม่ของผม

ไม่คิดเลยว่าเรื่องทั้งหมดจะเป็นฝีมือของน้าอิง...

“ตอนนี้กับตอนนั้นมันไม่เหมือนกัน” ผมไม่รู้ว่าผมรู้สึกดีกับเธอได้ยังไง หลังจากที่เราหย่ากัน ผมกลับรู้สึกต้องการเธอ

“งั้นฉันจะให้คนไปจับตัวเธอมาดีมั้ย ?”

“พ่อ !!!”

“ลุกขึ้นแต่งตัวไปเรียนซะ !!” พูดจบพ่อก็เดินผ่านหน้าผมอีกครั้งเพื่อจะออกไปจากห้อง “อย่าให้ฉันต้องพูดซ้ำเป็นครั้งที่สอง”

เสียงเข้มขรึมพูดทิ้งท้ายเอาไว้ก่อนที่พ่อจะเปิดประตูออกจากห้องผมไป

ผมมาอยู่ที่บ้านหนึ่งอาทิตย์แล้ว มันก็ไม่แปลกที่จะถูกพ่อไล่ให้ไปเรียนแบบนี้ แต่ผมไม่อยากไป !!

ถึงพ่อจะเป็นพ่อเลี้ยงของผม แต่พ่อก็ดูแลผมอย่างดีตั้งแต่ผมยังเด็ก ถึงจะไม่ค่อยลงรอยกันเท่าไหร่ก็ตาม

เรื่องผมกับสายธารพ่อรู้ตั้งแต่แรก ผมไม่ต้องพูดอะไรเลยด้วยซ้ำ เพราะพ่อสั่งให้ลูกน้องตามดูผม นี่คือเหตุผลว่าทำไมพ่อถึงรู้ แต่ท่านก็ไม่ได้ห้ามอะไรเรื่องนี้

เรื่องคืนนั้นที่ทะเล มันคือความผิดผมเองที่ผมไม่ชัดเจนตั้งแต่แรก สายธารเธอถามเรื่องที่ผมลืมลินได้หรือยังและตอนนั้นผมตอบเธอไม่ได้ ผมสับสน จู่ๆลินก็เข้ามามำแบบนั้น ซึ่งผมเคยรู้สึกดีกับลินมาก่อนหน้าที่จะคบกับสายธาร

ผมคิดว่าผมไม่รู้สึกอะไรกับลินแล้วหลังจากที่ผมเริ่มรู้สึกกับสายธารเปลี่ยนไป แต่คืนนั้นผมกลับลังเลที่จะปฏิเสธ แต่ผมก็พยายามที่จะรั้งสายธารเอาไว้ ตอนนั้นผมสับสนไปหมด

ความสับสนของผม ทำให้ผมต้องเสียเธอไป ในตอนแรกผมไม่คิดว่ามันจะเป็นแบบนี้ มันก็คงจะเป็นเหมือนทุกๆ ครั้งที่เราทะเลาะกัน และผมคิดผิด ครั้งนี้มันจบแล้วจริงๆ

พอไม่มีเธออยู่ในชีวิตผมถึงคิดได้ว่า ถ้าวันนั้นผมกล้าที่จะตอบ เรื่องมันก็คงจะไม่เป็นแบบนี้ เราอาจจะแค่ทะเลาะกัน แต่เราคงไม่ได้เลิกกัน ปากผมมันพลาดยอมให้เธอไปเอง

ใครจะอยากไปเรียนวะไปก็เจอกับเธอ จะให้ผมทำตัวยังไง ขนาดโทรหาเธอยังไม่คิดจะรับสาย สาบานว่าเธอไม่เห็นเลยว่าผมโทรไปหา หน้าผมเธอก็คงจะไม่ยอมเจอแน่ แล้วถ้าบังเอิญเจอกันผมกลัวจะคุมอารมณ์ของตัวเองไม่ได้

ผมลุกขึ้นออกจากบ้านและขับรถกลับไปที่คอนโด และไม่รู้ว่าด้วยความบังเอิญหรืออะไรที่ทำให้ผมเจอกับลิน เธอขับรถมาจอดข้างๆ กับผม

“กำปั้น ลินมีเรื่องอยากจะคุยด้วย” ทันทีผมลงจากรถเสียงของลินก็เรียกผมเอาไว้ทันที ผมเดินไปหาเธออย่างไม่เต็มใจเท่าไหร่

“ว่าไงลิน”

“ไปคุยกันบนห้องปั้นดีกว่า ^_^”

“มีอะไรก็คุยตรงนี้ บนห้องไม่สะดวก” พอผมตอบไปแบบนั้นลินเธอก็หน้าเสียทันทีแต่ก็ยังฝืนยิ้มอยู่

“คือลินรู้ใจตัวเองแล้วว่าลินคิดยังไง ระ เราลองมาคบกันดูมั้ย”

“คงไม่ได้ว่ะลิน” ผมปฏิเสธออกไป

“ทะ ทำไมล่ะ ปั้นยังรู้สึกดีกับลินอยู่ไม่ใช่หรอ”