สัมพันธ์สวาท นิยาย บท 8

ฉันกำหมัดแน่นจะว่าโกรธมันก็ต้องแน่นอนอยู่แล้ว ใครบ้างจะไม่โกรธ ความบริสุทธิ์ของฉันเชียวนะ !!

“ฉัน ต้อง การ จะ คุย กับ นาย” ฉันพูดเน้นทีละคำเสียงแข็ง มือที่กำหมัดอยู่มันเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ ฉันยังคงจ้องหน้าเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย เขาก็ไม่ต่างกัน

“มึงไปทำอะไรไว้วะไอ้กำปั้นทำไมเธอดูอยากจะฆ่ามึงจังวะ” เพื่อนในกลุ่มหันไปถามเขา ชื่อของเขาคือกำปั้นอย่างนั้นหรอ สุดทายฉันก็รู้สักทีนะ

“ไม่ได้ทำอะไร” เขาตอบเพื่อน ไม่มีอะไรงั้นหรอ กล้าพูดได้ยังไงว่าไม่มีอะไร

“ไม่มีอะไร เหอะ!! นี่นายความจำเสื่อมรึไง !!”

“งั้นมั้ง” เขาก้าวขาเดินมาหาฉันสองก้าวแล้วมองฉันด้วยสายตาที่เย็นชาเหมือนเดิมก่อนจะพูดขึ้น “คงต้องไปทบทวนความจำกันหน่อย”

พอได้ยินแบบนั้นฉันก็ถอยหลังหนีเขาโดยอัตโนมัติทันที ยิ่งเขาพูดแบบนี้มันยิ่งทำให้ฉันโกรธ

“ฉันแค่ต้องการถามเหตุผลว่าทำไมนายถึง...”

ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดอะไรออกไปมากกว่านี้ จู่ ๆ เขาก็เดินผ่านหน้าฉันไปเลย ฉันได้แต่บอกตัวเองให้ใจเย็น ๆ เอาไว้ อย่าเพิ่งไปดึงหัวเขาแล้วกระชากมาตบ ในเมื่อไม่อยากคุย งั้นได้!! ฉันจะไม่เอ่ยถึงมันอีก ต่างคนต่างอยู่ อะไรที่มันเสียไปแล้วสุดท้ายยังไงก็เอากลับคืนมาไม่ได้อยู่ดี

ฉันเดินเข้าไปในร้านเหล้าด้วยอารมณ์ที่ยังเดือนอยู่ ไม่รู้ว่าตั้งใจหรือเปล่า แต่กลุ่มของพวกกำปั้นเขานั่งโต๊ะอยู่ใกล้ ๆ กับโต๊ะเพื่อนของฉันด้วย

ฉันนั่งข้างกับลีโอ โต๊ะจะเป็นโต๊ะยาวมีให้นั่งสองฝั่ง ฝั่งละสองคนตรงข้ามกัน โต๊ะถัดไปคือกลุ่มของพวกกำปั้น นายนั่นนั่งหันหน้ามาทางฝั่งฉันนั่งด้วย ถึงจะมีเลย์กับเตชินนั่งบังอยู่ แต่ก็เห็นเขาอยู่ดี

“อิเจ้!! ไปไหนนานจังวะ ?” พอฉันนั่งลงที่โต๊ะไอ้เลย์ก็ถามขึ้นทันที

“ช่างเถอะ ไม่มีอะไรแล้ว” ฉันตอบ พวกมันก็มองฉันแบบ งง ๆ ลีโอยืนแก้วเหล้ามาให้ฉันพอฉันรับแก้วมาจากลีโอแล้วฉันก็ยกกระดกรวดเดียวหมด ก่อนจะวางแก้วลงบนโต๊ะเสียงดังลั่นจนโต๊ะอื่นหันมามอง

“เฮ้ย!! อิเจ้ ถ้าแก้วแตกใบละสี่สิบเลยนะเว้ย” เตชินรีบดึงแก้วออกจากมือฉัน ไอ้นี่ถึงจะรวยแต่มันก็ขี้งกที่สุด

“แค่สี่สิบฉันมีปัญญาจ่าย !!”

“โกรธไรมาวะ ?” ลีโอถาม ฉันส่ายหน้าตอบกลับไปก่อนจะมองหน้าเด็กเสริฟ

“น้องคะ น้อง !!” ฉันยกมือขึ้นเรียกเด็กเสริฟ แล้วก็มีเด็กเสริฟผู้หญิงคนหนึ่งเดินมาที่โต๊ะของฉัน

“คะ พี่ ?”

ฉันจ้องหน้าเขาตาเขม่งนานพอสมควร แต่ก็ไม่พูดอะไร ก่อนจะเดินห่างออกไปจากเขาเพื่อจะกลับเข้าไปที่โต๊ะ ฉันไม่อยากเอ่ยถึงเรื่องนั้น ถ้าเขาลืม ฉันก็จะลืมเหมือนกัน

หมับ!! เดินไปไม่กี่ก้าวแขนของฉันก็ถูกรั้งเอาไว้ซะก่อน

“ปล่อย สกปรก !!” ฉันสะบัดแขนออกจนหลุดพ้นจากการจับกุมของเขา

“สกปรก ?” เขาเลิกคิ้วขึ้น

“ใช่ นายมันสกปรก”

“มีอะไรไว้คุยที่ห้อง”

“ฉันไม่คุย ไม่มีอะไร ฉันลืมไปหมดทุกอย่างแล้ว และนาย!!! อย่าไปที่ห้องของฉันอีก”

“อื้ม” เขาตอบสั้น ๆ มันเป็นคำตอบที่ฉันโคตรเกลียดเลย

ไอ้สายตาเย็นชาคู่นั้งของเขาอีก ฉันก็เกลียด

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สัมพันธ์สวาท