สัมพันธ์สวาท นิยาย บท 8

ฉันกำหมัดแน่นจะว่าโกรธมันก็ต้องแน่นอนอยู่แล้ว ใครบ้างจะไม่โกรธ ความบริสุทธิ์ของฉันเชียวนะ !!

“ฉัน ต้อง การ จะ คุย กับ นาย” ฉันพูดเน้นทีละคำเสียงแข็ง มือที่กำหมัดอยู่มันเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ ฉันยังคงจ้องหน้าเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย เขาก็ไม่ต่างกัน

“มึงไปทำอะไรไว้วะไอ้กำปั้นทำไมเธอดูอยากจะฆ่ามึงจังวะ” เพื่อนในกลุ่มหันไปถามเขา ชื่อของเขาคือกำปั้นอย่างนั้นหรอ สุดทายฉันก็รู้สักทีนะ

“ไม่ได้ทำอะไร” เขาตอบเพื่อน ไม่มีอะไรงั้นหรอ กล้าพูดได้ยังไงว่าไม่มีอะไร

“ไม่มีอะไร เหอะ!! นี่นายความจำเสื่อมรึไง !!”

“งั้นมั้ง” เขาก้าวขาเดินมาหาฉันสองก้าวแล้วมองฉันด้วยสายตาที่เย็นชาเหมือนเดิมก่อนจะพูดขึ้น “คงต้องไปทบทวนความจำกันหน่อย”

พอได้ยินแบบนั้นฉันก็ถอยหลังหนีเขาโดยอัตโนมัติทันที ยิ่งเขาพูดแบบนี้มันยิ่งทำให้ฉันโกรธ

“ฉันแค่ต้องการถามเหตุผลว่าทำไมนายถึง...”

ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดอะไรออกไปมากกว่านี้ จู่ ๆ เขาก็เดินผ่านหน้าฉันไปเลย ฉันได้แต่บอกตัวเองให้ใจเย็น ๆ เอาไว้ อย่าเพิ่งไปดึงหัวเขาแล้วกระชากมาตบ ในเมื่อไม่อยากคุย งั้นได้!! ฉันจะไม่เอ่ยถึงมันอีก ต่างคนต่างอยู่ อะไรที่มันเสียไปแล้วสุดท้ายยังไงก็เอากลับคืนมาไม่ได้อยู่ดี

ฉันเดินเข้าไปในร้านเหล้าด้วยอารมณ์ที่ยังเดือนอยู่ ไม่รู้ว่าตั้งใจหรือเปล่า แต่กลุ่มของพวกกำปั้นเขานั่งโต๊ะอยู่ใกล้ ๆ กับโต๊ะเพื่อนของฉันด้วย

ฉันนั่งข้างกับลีโอ โต๊ะจะเป็นโต๊ะยาวมีให้นั่งสองฝั่ง ฝั่งละสองคนตรงข้ามกัน โต๊ะถัดไปคือกลุ่มของพวกกำปั้น นายนั่นนั่งหันหน้ามาทางฝั่งฉันนั่งด้วย ถึงจะมีเลย์กับเตชินนั่งบังอยู่ แต่ก็เห็นเขาอยู่ดี

“อิเจ้!! ไปไหนนานจังวะ ?” พอฉันนั่งลงที่โต๊ะไอ้เลย์ก็ถามขึ้นทันที

“ช่างเถอะ ไม่มีอะไรแล้ว” ฉันตอบ พวกมันก็มองฉันแบบ งง ๆ ลีโอยืนแก้วเหล้ามาให้ฉันพอฉันรับแก้วมาจากลีโอแล้วฉันก็ยกกระดกรวดเดียวหมด ก่อนจะวางแก้วลงบนโต๊ะเสียงดังลั่นจนโต๊ะอื่นหันมามอง

“เฮ้ย!! อิเจ้ ถ้าแก้วแตกใบละสี่สิบเลยนะเว้ย” เตชินรีบดึงแก้วออกจากมือฉัน ไอ้นี่ถึงจะรวยแต่มันก็ขี้งกที่สุด

“แค่สี่สิบฉันมีปัญญาจ่าย !!”

“โกรธไรมาวะ ?” ลีโอถาม ฉันส่ายหน้าตอบกลับไปก่อนจะมองหน้าเด็กเสริฟ

“น้องคะ น้อง !!” ฉันยกมือขึ้นเรียกเด็กเสริฟ แล้วก็มีเด็กเสริฟผู้หญิงคนหนึ่งเดินมาที่โต๊ะของฉัน

“คะ พี่ ?”