SAVAGE MAFIA โลกันตร์คนคลั่งรัก นิยาย บท 14

@หลายวันต่อมา

@โรงเรียนนานาชาติxxx

"น้ำขิงอยากกินอะไรเลือกเลยนะเดี๋ยวเราจ่ายให้เอง" วกวนเอ่ยปากบอกน้ำขิงเสียงหวานขณะที่เดินออกมาที่ตลาดหลังโรงเรียนพร้อมกันโดยที่มีชะเอมเพื่อนอีกคนเดินมาด้วย

"ทำไมจ่ายให้แค่น้ำขิงคนเดียวไม่เห็นจ่ายให้เราบ้างเลย" ชะเอมทักท้วงขึ้น

"เธอมีตังค์ก็จ่ายเองสิชะเอม" วกวนตอกกลับ

"แต่น้ำขิงก็มีตังค์เหมือนกัน" ชะเอมตอบกลับ "ถ้าเธอไม่ซื้อให้เรา...เราจะฟ้องพี่ชายน้ำขิงว่าเธอจีบน้ำขิง"

"พี่ชายของน้ำขิงอยู่ต่างประเทศมาไม่ได้...นั่น...สตรอว์เบอร์รี่เสียบไม้เคลือบน้ำตาล...น้ำขิงอยากกินสตรอว์เบอร์รี่เสียบไม้เคลือบน้ำตาลไหมเดี๋ยวเราซื้อให้" วกวนหันมาส่งยิ้มหวานให้น้ำขิงจนตาหยี

"อืม..เราขอหนึ่งไม้นะ" น้ำขิงตอบ

"วกวนซื้อให้เราด้วยสิเราก็อยากกินเหมือนกัน" ชะเอมกล่าว

"เธอมีตังค์ก็ซื้อกินเองสิ"

"ก็เธอซื้อให้น้ำขิงเราก็อยากได้บ้าง"

"วกวนซื้อให้ชะเอมด้วยได้ไหม" น้ำขิงหันมาถามกับวกวนตาแป๋ว

"ได้คร้าบบบบ" วกวนลากเสียงยาวพลางกระพริบตาปริบๆมองใบหน้าจิ้มลิ้มของน้ำขิงตาหวานเยิ้ม

"เราเอาสตรอว์เบอร์รี่ห้าไม้เลย" ชะเอมพูดขึ้นทำให้วกวนที่กำลังส่งสายตาหวานเยิ้มให้น้ำขิงอยู่ต้องหันวับกลับมามองแรงใส่ชะเอม

"เธอกินเยอะไปรึเปล่าชะเอม" วกวนว่าให้ชะเอมเสียงเขียวต่างจากที่พูดกับน้ำขิงอย่างสิ้นเชิง

"เราจะเอากลับไปฝากพ่อกับแม่และก็พี่ชายเราด้วย"

"ทำไมเธอไม่ซื้อเอง"

"เธอรวยไม่ใช่เหรอวกวน แค่สตรอว์เบอร์รี่เสียบไม้แค่นี้ทำเป็นงกไปได้"

"ก็เราอยากซื้อให้แค่น้ำขิงคนเดียวไม่ได้อยากซื้อให้เธอ"

"ชะเอมเดี๋ยวเราซื้อให้" น้ำขิงพูดแทรกขึ้นพลางเปิดหาธนบัตรในกระเป๋าสะพายข้างแบรนด์เนมหรู

"เดี๋ยวเราจัดการให้เอง น้ำขิงไม่ต้องจ่ายหรอกยืนรอเราตรงนี้แป๊บหนึ่งนะน้ำขิง เดี๋ยวเราไปซื้อมาให้" พูดจบวกวนจึงรีบเดินตรงมาที่ร้านขายสตรอว์เบอร์รี่เสียบไม้เคลือบน้ำตาลทันทีโดยที่มีชะเอมเดินตามหลังวกวนมาติดๆ

"ป้า..หมดนี่เท่าไหร่ครับ" วกวนเอ่ยถามแม่ค้าวัยกลางคนที่กำลังจัดเรียงสตรอว์เบอร์รี่เสียบไม้เคลือบน้ำตาลอยู่นับยี่สิบไม้

"สองพันจ๊ะ" แม่ค้าตอบ

"เอาไม้หนึ่งครับ"

"โว้ย...เราก็นึกว่าจะเหมาหมด" ชะเอมกรอกตามองบนใส่วกวนอย่างนึกหมั่นไส้

"ล้อเล่นครับ เหมาหมดนี่เลยครับ" หลังจากที่ซื้อสตรอว์เบอร์รี่เสียบไม้เคลือบน้ำตาลเสร็จวกวนที่เดินผ่านร้านน้ำผลไม้ปั่นจึงแวะเข้าไปซื้อน้ำมาไว้ให้น้ำขิงไว้ดื่มแก้กระหายด้วย

"ลุง..น้ำแตงโมปั่นเท่าไหร่ครับ" วกวนเอ่ยถามพ่อค้าวัยกลางคน

"ห้าสิบบาทลูก" พ่อค้าวัยกลางคนตอบพลางตักน้ำแข็งใส่เครื่องปั่นเตรียมจะปั่นน้ำแตงโมปั่นให้วกวน

"ไม่เอาหรอกขายแพงเกิน" พูดจบวกวนจึงเดินตรงไปหาน้ำขิงทันที

"ไอ้เด็กเวรมึงไม่รอให้กูปั่นเสร็จก่อนเลยล่ะมึงค่อยบอก" พ่อค้าวัยกลางคนตะโกนต่อว่าตามหลังวกวน

"รอนานไหมน้ำขิง" วกวนยื่นสตรอว์เบอร์รี่เสียบไม้เคลือบน้ำตาลให้น้ำขิงด้วยท่าทางอารมณ์ดี

"ขอบคุณนะวกวน"

"เปลี่ยนจากคำขอบคุณ เป็นให้เราไปเล่นกับเธอที่บ้านแทนได้ไหม"

"เราก็อยากให้เธอไปเล่นที่บ้านของเรานะแต่.." ยังไม่ทันที่น้ำขิงจะได้พูดจบวกวนก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน

"พี่ชายเธอไม่อยู่ไม่ใช่เหรอ"

"ปกติแล้วที่บ้านเราไม่ให้คนนอกเข้าไปน่ะ"

"งั้นวันเสาร์นี้ไปดูหนังกันไหมเดี๋ยวเราไปรับเธอเอง"