SAVAGE MAFIA โลกันตร์คนคลั่งรัก นิยาย บท 26

"จะว่าไปมึงก็สวยนะ"

"ฮะ..มาไม้ไหน..ปกติแกไม่ใช่คนดี..ปกติแกไม่เห็นจะชมฉัน..ทำไมอยู่ๆเป็นคนดีขึ้นมา" ชะเอมหรี่ตามองวกวนอย่างจับผิดเพิ่งต่อปากต่อคำกันไปเมื่อครู่ทำไมอยู่ๆวกวนถึงได้พูดชมเธอขึ้นมา

"กูบอกว่ามึงสวยมาก..ถึงจะสวยไม่เท่าน้ำขิงแต่ก็จัดว่าเป็นผู้หญิงที่สวยมากๆคนหนึ่ง"

"ฉันรู้น่า~" ชะเอมตบบ่าวกวนด้วยท่าทางเขินอายอย่างมีจริต

"แต่นิสัย..ไม่ได้..นิสัยโผงผางแบบนี้ชาตินี้มึงอย่าหวังว่าจะมีรักแท้เลย..ไม่มีผู้ชายที่ไหนหน้ามืดเอามึงเป็นเมียหรอกอย่างมากก็แค่ปิดไฟเอาแค่คืนเดียว" จากที่ชะเอมกำลังเขินตัวบิดอยู่ต้องปรี๊ดแตกขึ้นมาในทันทีเธอตวัดตามองวกวนอย่างเอาเรื่อง

"นิสัยมึงดีตายล่ะ..บูด!" ชะเอมตะคอกใส่ใบหน้าของวกวนด้วยความโมโห "นิสัยเสียแล้วยังไม่หล่ออีก..พี่ชายน้ำขิงหล่อกว่าเยอะเลยคนอะไรบูดทั้งนิสัยบูดทั้งหน้าตา"

"กูก็หล่อเหมือนกันเว้ย!..กูแค่หล่อน้อยกว่ามันนิดหน่อย" วกวนตะคอกใส่ใบหน้าของชะเอมกลับอย่างเหลืออด

"ไอ้สารเลวเอ๊ย..น้ำลายแกเต็มหน้าฉันเลย!" ชะเอมยื่นใบหน้าเข้ามาใกล้ๆใบหน้าหล่อเหลาของวกวนก่อนจะตะคอกใส่ใบหน้าหล่อเหลาของวกวนกลับทำให้น้ำลายของชะเอมโดนใบหน้าหล่อเหลาของวกวนเข้าเต็มๆ

"อีชะเอม" วกวนเค้นเสียงลอดออกจากไรฟันพลางง้างหมัดขึ้นมาหมายจะทุบแผ่นหลังของชะเอมแต่ ทว่าชะเอมเหลือบตาไปเห็นอชิและพนาเพื่อนสนิทของไฟที่กำลังเดินตรงมาหาไฟและน้ำขิงที่ยืนคุยกันอยู่ไม่ไกลนัก

"นั่นใคร" ชะเอมเอ่ยถามวกวนทำให้วกวนต้องหันไปมองตาม

"ไอ้อชิกับไอ้พนา..เพื่อนสนิทไอ้ไฟ" วกวนตอบพลางหยิบทิชชูขึ้นมาเช็คคราบน้ำลายของชะเอมออกจากใบหน้าของตัวเองลวกๆ

"คนหน้าตี๋ๆชื่ออะไร" ชะเอมเอ่ยถามวกวนพลางชี้นิ้วไปทางอชิ

"ไอ้อชิ" วกวนตอบ

"ชอบพี่อชิอะ..คือแบบโอปป้ามากๆ" ชะเอมจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาของอชิด้วยแววตาที่หวานเยิ้ม

"ว่ากูร่าน..มึงก็ไม่ต่าง" วกวนส่ายหน้าน้อยๆให้เพื่อนรัก

"คือแบบ...ให้อารมณ์แบบยอโบของฉันมากๆ..ฉันพร้อมพลีกายถวายมดลูกให้พี่เขาเลย..โปรดเอามดลูกฉันไป" (ยอโบแปลว่า ที่รัก มักใช้ในเฉพาะคู่ที่แต่งงานกันแล้ว เป็นภาษาเกาหลี)

"กูอยากจะบ้าตายรายวันกับมึงจริงๆ..ว่ากูร่านมึงเองก็ร่าน..เห็นผู้ชายหล่อเป็นไม่ได้..กลีบกระพือเลยนะ" วกวนพ่นลมหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย

"อย่าเพิ่งรีบตาย..โอนตังค์มาไว้ในบัญชีฉันก่อนค่อยตาย"

"มึงเป็นอะไรกับเงินกู"

"ช่วงนี้หิวเงิน" ชะเอมหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองขึ้นมาถ่ายภาพของอชิเก็บไว้ "มอชิทซอโย..อ๊า~" (มอชิทซอโย แปลว่า หล่อจัง) ชะเอมมองรูปถ่ายของอชิในโทรศัพท์มือถือของตัวเองด้วยใบหน้าแดงก่ำเธอยิ้มให้กับรูปภาพของอชิบนหน้าจอมือถือของเธอไม่หุบ วกวนที่เห็นอย่างนั้นได้แต่ส่ายหน้าให้ชะเอมอย่างเอือมระอา "แล้วแกรู้จักพวกพี่เขาได้ยังไงอะ" ชะเอมหรี่ตาถามวกวน

"กูรู้จักหมดนั้นแหละ..กูชอบใครจีบใครอยู่กูให้เลขาพ่อกูตามไปสืบเรื่องของเขามาทุกอย่างกูรู้หมดแหละรู้แม้กระทั่งญาติโกโหติกาของน้ำขิงตั้งแต่บรรพบุรุษคนแรกของตระกูลน้ำขิงจนถึงปัจจุบัน..ใครมากดหัวใจกดรักกดห่วงใยกดว้าวในเฟซบุ๊กของน้ำขิงกูสงสัยหมดกูตามสืบหมดทุกตัวกูเก่งกูโคนัน"

"น่ากลัวมาก" ชะเอมอึ้งกับคำพูดและความคิดของวกวนจนอ้าปากค้างไม่คิดว่าวกวนจะคลั่งไคล้น้ำขิงมากขนาดนี้

"เพื่อนไอ้ไฟหน้าตากวนตีนวะ" วกวนหันไปมองไฟและเพื่อนๆของเขาที่ยืนคุยกันอยู่ไม่ไกลนัก "รวมถึงมันด้วย..ต้องได้เจอกับกูสักหน่อยล่ะ..เดี๋ยวใส่เดี่ยวแม่ง"

"ฮะ..มั่นหน้าอีกแล้ว..นั้นมาเฟียทั้งแก๊งเลยนะ"

"มาเฟียแล้วไง..กลัวที่ไหน..ใครก็ได้แก๊งนั้นกูไม่เรื่องมาก"

"ป๊าดโท๊ะ..มั่นมากกก..พี่ชายน้ำขิงตัวสูงใหญ่ตัวหนาอย่างกับไมค์ไทสันส่วนแกตัวสูงถึงแค่ไหล่ของพี่ชายของน้ำขิงเองจะเอาอะไรไปสู้กับพี่ชายของน้ำขิงไม่ส่องกระจกดูเงาหัวตัวเองอีกแล้ว" ชะเอมส่ายหน้าให้เพื่อนรักอย่างเอือมระอาพลางหันหน้าไปมองไฟและวกวนสลับกัน "อันนี้ไม่ได้จะบูลลี่นะ..แบบว่าให้อารมณ์เหมือนนักมวยเด็กประถมจะไปต่อยกับนักมวยระดับไทยไฟต์อ่ะ..กระดูกคนละเบอร์เลยวกวนเอ๊ย"

"กลัวที่ไหนก็แค่ตัวใหญ่กว่ากู..ไม่ได้แปลว่าจะเก่งกว่ากูสักหน่อย" วกวนพับแขนเสื้อเชิ้ตสีขาวแขนยาวของตัวเองขึ้นทำราวกับตัวเองเป็นนักเลงชนชั้นรากหญ้ากำลังจะมีเรื่องต่อยตีกับคู่อริจนดูตลกและหน้าหมั่นไส้ในเวลาเดียวกัน

"ยอมใจในความมั่น..เดี๋ยวโคนันจะต้องเจอกับพี่ไมค์ไทสันสักหน่อยล่ะ..มั่นขนาดนี้ถ้าโดนหมัดหนักๆของพี่ไมค์ไทสันสักทีสองที..อะไรๆคงจะดีขึ้น" ชะเอมตั้งท่าจะลุกขึ้นยืนแต่ก็โดนวกวนทักท้วงขึ้นก่อน

"มึงจะไปไหน" วกวนขมวดคิ้วถาม

"ไปบอกพี่ไมค์ไทสันไงว่าโคนันคุงจะท้าต่อยด้วย"