SAVAGE MAFIA โลกันตร์คนคลั่งรัก นิยาย บท 3

@หลายวันต่อมา

“วันพรุ่งนี้ลูกว่างไหม” พริบพราวเดินเข้ามาเอ่ยถามลูกชายที่นั่งทำงานอยู่ภายในห้องทำงานใหญ่ของคฤหาสน์หรูพริบพราวอุ้มน้ำขิงนั่งลงบนตักของเธอเด็กน้อยเอาแต่จ้องมองพี่ชายต่างสายเลือดตาใสแป๋ว

“แม่มีอะไร” ไฟถามผู้เป็นแม่เสียงเรียบโดยที่สายตาคมกริบไม่ได้ล่ะไปจากเอกสารตรงหน้า

“พรุ่งนี้ลูกช่วยไปงานวันพ่อที่โรงเรียนน้องแทนพ่อเขาหน่อย”

“แม่จะให้ผมไปนั่งบนเวทีให้ลูกสาวคนโปรดของแม่ไหว้?” ไฟเงยหน้าออกจากกองเอกสารตรงหน้ากล่าวถามผู้เป็นแม่เสียงเขียว ให้ตายสิ เขาไม่ได้อยากจะเป็นพ่อเลี้ยงของเธอเสียหน่อย เขาอยากจะเป็นคนรักของเธอต่างหาก

@วันต่อมา

@โรงเรียนนานาชาติxxx

ไฟเดินอุ้มน้องสาวต่างสายเลือดแนบอกแกร่งเดินเข้ามาในหอประชุมใหญ่ของโรงเรียนผู้ปกครองต่างพากันมองมาที่เขาเป็นตาเดียวกันด้วยท่าทางที่น่าเกรงขามบวกกับอายุของเขาที่ดูเหมือนจะเป็นผู้ปกครองที่อายุน้อยที่สุดในหอประชุมแห่งนี้

"เรียนเชิญผู้ปกครองของนักเรียนชั้นเกรดหกขึ้นมานั่งบนเวทีได้เลยค่ะ" คุณครูสาวสวยที่ทำหน้าที่เป็นพิธีกรพูดขึ้นทำให้มาเฟียหนุ่มลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเดินขึ้นไปนั่งรอน้ำขิงขึ้นมาไหว้พร้อมๆกับคุณพ่อของเด็กๆคนอื่นๆ น้ำขิงเดินเข้ามานั่งตรงหน้าของพี่ชายต่างสายเลือดพร้อมก้มลงกราบพร้อมๆกับเพื่อนคนอื่นๆของเธอมือเล็กวางพวงมาลัยดอกมะลิไว้บนหน้าตักแกร่งของพี่ชายต่างสายเลือด มาเฟียหนุ่มรับพวงมาลัยดอกมะลิมาไว้ในมือใหญ่พลางก้มลงมาหอมแก้มอมชมพูระเรื่อของน้องสาวพร้อมกับอวยพรให้เธอเหมือนที่คุณพ่อของเด็กคนอื่นๆกำลังทำกัน

"หัดเข้มแข็งอย่าร้องไห้บ่อย..และเป็นของฉัน" นั้นเป็นคำอวยพรจากปากของมาเฟียหนุ่ม

“ใช่..พรุ่งนี้พ่อเขาติดงานมาไม่ได้..ปีนี้ลูกก็ไปแทนพ่อเขาหน่อย”

“แม่จะบ้าเหรอผมเพิ่งจะอายุสิบเก้าปีได้ไม่กี่เดือนผมจะไปเป็นพ่อให้ลูกสาวคนโปรดของแม่ได้ยังไงผมไม่ใช่พ่อของเด็กทารกนี่นะ”

“ไปแค่แป๊บเดียว..ถ้าลูกไม่อยากไปเดี๋ยวแม่ให้เซนไปแทนก็ได้”

“ถ้าวุ่นวายมากก็ไม่ต้องไป..ไม่ไปโรงเรียนแค่วันเดียวคงไม่ถึงตายหรอก” วาจาห้าวห้วนไม่รักษาน้ำใจของไฟทำให้น้ำขิงเสียใจเด็กน้อยขอบตาแดงก่ำน้ำตาไหลรินอาบสองแก้มนวลจนดวงตากลมโตพร่ามัว

“ไอ้ลูกคนนี้นี่..เห็นไหมว่าน้องร้องไห้แล้วพูดอะไรไม่รู้จักคิด” พริบพราวเอ็ดลูกชายเสียงเขียวก่อนจะรีบอุ้มลูกสาวตัวน้อยขึ้นมาแนบอกเมื่อเห็นว่าเธอสะอื้นร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจ “โอ๋ๆๆ ไม่ต้องร้องนะลูกรัก..ไม่เป็นไรนะเดี๋ยวแม่ไปแทนพ่อเขาเองลูกไม่ต้องร้องนะ” พริบพราวปลอบประโลมลูกสาวตัวน้อยด้วยความรักเอ็นดูทำเอาไฟพ่นลมหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่ายกับความขี้แยของน้องสาว