SAVAGE MAFIA โลกันตร์คนคลั่งรัก นิยาย บท 40

ตอนที่ 40

วันต่อมา

08 : 00 น.

"อึก" น้ำขิงนั่งทานโจ๊กผ่านม่านน้ำตาพร่ามัวในชุดนักศึกษาถูกระเบียบอยู่บนเก้าอี้โต๊ะทานอาหาร

"ถ้าเจ็บก็ไม่ต้องไปเรียน" มาเฟียหนุ่มเอ่ยบอกน้องสาวเสียงเรียบก่อนจะเดินเข้ามาอุ้มน้องสาวขึ้นในท่าเจ้าสาวเดินตรงขึ้นไปบนห้องนอนของตัวเองบนชั้นสองของบ้านทันที

"นอนลงไป" มาเฟียหนุ่มกดไหล่มนของน้องสาวลงนอนบนเตียงนอนของตัวเอง

"อึก..น้องต้องไปเรียนแล้ว" น้ำขิงสะอื้นไห้ด้วยไม่อยากอยู่ใกล้กับพี่ชายอีก

"ฉันบอกให้นอนลงไป" มาเฟียหนุ่มออกคำสั่งเสียงเข้มพลางก้าวขายาวขึ้นมานั่งคร่อมร่างเล็กเอาไว้

"อึก..น้องไม่อยากอยู่กับพี่ชายแล้ว..ฮือๆ" กำปั้นเล็กกระหน่ำฟาดลงหน้าท้องแกร่งของพี่ชายด้วยความน้อยใจ

"ทำไม..จะไปหาอดีตชู้รักของเธอเหรอ" มือหนาบีบปลายคางมนของน้องสาวอย่างแรงจนน้ำขิงเบ้หน้าด้วยความเจ็บ

"อึก..พี่ชายพูดอะไรคะ..น้องไม่เคยทำแบบนั้น"

"ฉันไม่เคยยุ่งกับผู้หญิงคนอื่นฉันมีแค่เธอคนเดียวในตอนที่เธอมองหน้าผู้ชายคนอื่นฉันขอให้เธอคิดถึงหน้าฉันเอาไว้เป็นคนแรก" มาเฟียหนุ่มโน้มใบหน้าลงมาขบกัดซอกคอขาวผ่องของน้องสาวสร้างรอยความเป็นเจ้าของซ้ำรอยเดิมจากเมื่อคืนจนน้ำขิงรู้สึกเจ็บแปลบตามรอยเขี้ยวที่มาเฟียหนุ่มทำเอาไว้บนเรือนร่างของเธอริมฝีปากหนาเลื่อนลงมาเรื่อยๆจนมาหยุดที่ใจกลางความเป็นสาวมือหนาถลกกระโปรงนักศึกษาขึ้นพลางเกี่ยวขอบแพนตี้ลายลูกไม้สีดำที่ปกปิดของสงวนเอาไว้ไม่มิดฟันคมขบกัดไปตามรอยแยกของกลีบดอกไม้งามบวมช้ำจนน้ำขิงสะดุ้งเฮือกด้วยความเจ็บ

"ฮึก..อื้อ..เจ็บ..อึก..ยะ..อย่ากัด..ฮือๆ" น้ำขิงตัวสั่นเทิ้มด้วยทั้งเจ็บและหวาดกลัวในเวลาเดียวกันน้ำขิงพยายามขยับตัวออกห่างจากฟันคมของพี่ชายแต่ก็โดนมือหนาของพี่ชายกดหน้าท้องแบนราบของเธอลงมาเฟียหนุ่มตวัดลิ้นเลียเลือดสีแดงสดที่ซึมออกจากรอยเขี้ยวของเขาเล็กน้อยก่อนจะดูดดุนกลีบดอกไม้งามบวมช้ำอย่างมูมมาม

"ลูกขิง~ไปเรียนรึยังลูก" เสียงของพริบพราวดังขึ้นมาแต่ไกลทำให้ไฟชะงักไปเล็กน้อยคิดไม่ถึงว่าผู้เป็นมารดาจะกลับมาเร็วกว่าที่บอกเขาเอาไว้น้ำขิงอาศัยจังหวะที่มาเฟียหนุ่มชะงักไปรีบลุกออกจากเตียงนอนวิ่งออกไปหาผู้เป็นมารดาทันที

"น้ำขิง" มาเฟียหนุ่มเรียกน้องสาวก่อนที่เธอจะเดินพ้นประตูห้องนอนออกไปทำให้น้ำขิงหมุนตัวกลับมาสบตากับเขาอีกครั้ง "ฉันจะเชื่อใจเธอ..อย่าทำให้ความเชื่อใจของฉันที่มีให้เธอมันศูนย์เปล่า"

"ค่ะ" น้ำขิงตอบรับเสียงเบาก่อนจะเดินพ้นประตูห้องนอนออกไปอย่างรวดเร็ว "ทำไมคุณแม่กลับมาเร็วจังคะ" น้ำขิงวิ่งเข้ามาสวมกอดผู้เป็นมารดาเต็มรักพยายามข่มอารมณ์ความเจ็บเอาไว้ภายใต้ใบหน้าที่มีแต่รอยยิ้มสดใส

"พอดีงานเสร็จเร็วน่ะแล้วนี่พี่ชายตัวดีของเราออกไปทำงานหรือยัง"

"แล้วคุณพ่อล่ะคะ" น้ำขิงเอ่ยถามหาผู้เป็นบิดาแทนการตอบคำถามเกี่ยวกับพี่ชายต่างสายเลือดของเธอ

"พ่อเขาแวะไปส่งอาวุธสงครามน่ะพ่อเขาเลยให้แม่กลับมารอที่บ้านก่อน..ไม่รู้เป็นอะไรช่วงนี้พี่ชายของเราไม่ยอมไปส่งของเองพ่อเขาเลยต้องไปส่งแทน..ปกติงานเสี่ยงอันตรายแบบนี้พี่ชายของเราไม่เคยพลาด"

"แม่หวัดดี" ไฟเดินลงมาจากบันไดชั้นสองของบ้านพลางเอ่ยทักทายผู้เป็นมารดาด้วยน้ำเสียงห้าวห้วนก่อนจะเดินผ่านหน้าน้องสาวและมารดาออกไปยังรถลีมูซีนคันหรูที่จอดรอเขาอยู่หน้าคฤหาสน์เพื่อจะเดินทางไปประชุมที่บริษัทด้วยท่าทางเคร่งขรึม

"พี่ชายของเราเป็นอะไร" พริบพราวมองตามแผ่นหลังแกร่งของลูกชายด้วยความงุนงง

"ไม่มีอะไรหรอกค่ะงั้นหนูขอตัวไปเรียนเลยนะคะคุณแม่..เดี๋ยวเข้าเรียนสายเอา"

15 : 00 น.

@มหาวิทยาลัย

ภายในห้องเรียนนิเทศศาสตร์ปี1

"น้ำขิงไหวไหม..ทำไมหน้าซีด" ชะเอมเอ่ยถามเพื่อนรักด้วยความเป็นห่วงเมื่อเห็นว่าน้ำขิงเอาแต่นั่งเหม่อลอยตั้งแต่เช้าแถมยังหน้าซีดเผือดไม่สดใสเหมือนอย่างเมื่อวาน

"ไม่สบายนิดหน่อยน่ะ" น้ำขิงตอบพลางคลี่ยิ้มบางๆให้ชะเอม

"ณัฐณิชาเดี๋ยวจบคลาสแล้วไปเอาใบงานที่ห้องก้บผม" นักรบอาจารย์หนุ่มเดินเข้ามาบอกน้ำขิงก่อนจะเดินออกไปจากห้องเรียนเมื่อหมดเวลาสอนแล้ว

"เสียดายความหล่อไม่น่าคิดสั้นเลย" ชะเอมมองตามแผ่นหลังแกร่งของอาจารย์หนุ่มออกไปจนพ้นกรอบประตูห้องเรียนพลางส่ายหน้าน้อยๆไหว้อาลัยแด่อาจารย์หนุ่มล่วงหน้า

"ปะ..เปล่าค่ะ..หนูขอตัว" น้ำขิงรีบเก็บข้าวของใส่ลงในกระเป๋าแบรนด์เนมดังของตัวเองด้วยท่าทางร้อนรนอย่างเห็นได้ชัดราวกับกำลังกลัวอะไรบางอย่างที่กำลังจะตามมา

"เดี๋ยว..จะรีบไปไหน" นักรบคว้าเรียวแขนของน้ำขิงเอาไว้ในตอนที่น้ำขิงกำลังจะเดินออกไป "กลัวพี่ทำไม" นักรบเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอบอุ่น

"หนูเปล่ากลัวอาจารย์ค่ะ" ใช่ หากแต่ว่าคนที่เธอกลัวคือพี่ชายต่างสายเลือดของเธอต่างหาก

"ไม่กลัวพี่..แล้วทำไมต้องหนีพี่ตลอดเลย..รังเกียจพี่เหรอ"

"หนูกลัวว่าอาจารย์จะไม่ปลอดภัยมากกว่าค่ะ..ผู้ชายที่มายุ่งกับหนูมักจะพบจุดจบแบบเดียวกัน..เพราะฉะนั้นอาจารย์อยู่ให้ห่างจากหนูดีกว่านะคะ..หนูขอเตือนเป็นครั้งสุดท้ายว่าอย่ามายุ่งกับหนู" น้ำขิงเอ่ยตักเตือนอาจารย์หนุ่มด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

"พูดอะไร..พี่ไม่เข้าใจ..แล้วทำไมเราถึงตัวร้อนขนาดนี้..ไม่สบายทำไมไม่บอกพี่..มากินยาก่อนค่อยกลับมาทำรายงานต่อ" นักรบดึงข้อมือของน้ำขิงให้เดินตามตัวเองมาที่ห้องพยาบาลของมหาวิทยาลัยที่อยู่ถัดไปจากโต๊ะม้าหินอ่อนเพียงไม่กี่ก้าวแต่ทว่าน้ำขิงกลับสะบัดมือออกจากการเกาะกุมอย่างแรง

"ไม่เป็นไรค่ะหนูจะกลับแล้ว"

"อย่าดื้อ" อาจารย์หนุ่มคว้าเรียวแขนของน้ำขิงเอาไว้อีกครั้งก่อนจะลากน้ำขิงตรงมาที่ห้องพยาบาล

"รู้สึกดีขึ้นรึยัง" อาจารย์หนุ่มเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าน้ำขิงทานยาลดไข้ที่เขายื่นให้เธอแล้ว

"ค่ะ..หนูขอตัวกลับเลยนะคะพี่ชายหนูรออยู่" น้ำขิงรีบก้าวขาเรียวสวยลงจากเตียงนอนห้องพยาบาลอย่างรวดเร็ว

"อธิการบดีคือพี่ชายของเราเหรอ" นักรบเอ่ยถาม

"ค่ะ"

"แล้วทำไมถึงปล่อยให้ตัวเองจับไข้ขนาดนี้" นักรบเอ่ยถามด้วยความอยากรู้และเป็นห่วงเมื่อเห็นว่าน้ำขิงไม่ยอมตอบนักรบจึงเปลี่ยนเรื่องคุย "พี่ขอเบอร์โทรของเราไว้หน่อย" นักรบยื่นโทรศัพท์มือถือของตัวเองมาตรงหน้าของน้ำขิงเมื่อเห็นว่าเธอส่ายหน้าปฏิเสธการให้เบอร์ส่วนตัวกับเขา นักรบจึงใช้ความเป็นอาจารย์ของตัวเองให้เกิดประโยชน์ "ผมขอในฐานะของอาจารย์..ผมขอเบอร์โทรของคุณไว้ด้วย..คุณเป็นหัวหน้าห้องวิชาของผมเผื่อผมติดธุระมาสอนไม่ได้ผมจะได้โทรมาบอกคุณให้มาบอกเพื่อนๆของคุณ" พูดจบสายตาคมกริบจึงเหลือบไปเห็นรอยเขี้ยวบนเรียวขาขาวผ่องของน้ำขิงจึงชะงักไปครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยถามออกมา "รอยที่ขาใครทำ" นักรบเอ่ยถามด้วยสีหน้าไม่พอใจ

"พี่ชายทำค่ะ" น้ำขิงตอบ