SAVAGE MAFIA โลกันตร์คนคลั่งรัก นิยาย บท 41

ตอนที่ 41

"พี่ชาย?" นักรบขมวดคิ้วเป็นปมพยายามปะติดปะต่อเรื่องราวระหว่างเธอกับพี่ชายของเธอ "พี่น้องหยอกกันแรงดีนะ"

"พี่ชายคือแฟนของหนูค่ะ..หนูมีแฟนแล้ว..แฟนหนูคืออธิการบดีของมหาวิทยาลัยนี้ค่ะแล้วเขาก็หวงหนูมากด้วย..อาจารย์อย่ามายุ่งกับหนูเลยนะคะ"

"พี่ชายของเราจะเป็นแฟนของเราได้ยังไง..ไม่ชอบพี่ถึงกับสร้างเรื่องขึ้นมาโกหกพี่เลยเหรอ" นักรบหัวเราะในลำคออย่างนึกตลกในคำพูดของเธอ

"หนูกับอธิการบดีเป็นพี่น้องต่างสายเลือดกันค่ะ..หนูเป็นน้องสาวบุญธรรมของอธิการบดี"

"น้องสาวบุญธรรม?"

"ค่ะ"

"เรากับพี่ชายต่างสายเลือด..มีอะไรกันแล้ว?" นักรบเลิกคิ้วถาม

"ค่ะ..รู้อย่างนี้แล้วจะเลิกยุ่งกับหนูได้รึยังคะ" น้ำขิงตอบรับด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

"หึ..เด็กน้อย..อย่าสร้างเรื่องมาโกหกพี่เลยพี่ไม่เชื่อหรอกว่าเด็กเรียบร้อยแบบเราจะแอบมีอะไรกับพี่ชายของตัวเอง..อย่ามาหลอกพี่เลย"

"หนูพูดความจริงค่ะ..หนูไม่ได้ใสซื่อเหมือนที่อาจารย์คิด..หนูเป็นเมียของพี่ชายแล้วหนูก็ไม่อยากให้พี่ชายเข้าใจหนูผิด..เลิกตื้อหนูเถอะค่ะ"

"โอเค..งั้นพี่ขอโทรศัพท์ของเราหน่อย"

"จะเอาไปทำไมคะ"

"อาจารย์อยากได้เบอร์โทรส่วนตัวของท่านอธิการบดี"

"หนูขอพูดตามตรงเลยนะคะ..หนูไม่เคยเห็นผู้ชายคนไหนน่าลำคาญเท่ากับอาจารย์มาก่อนเลย"

"หึ..อาจารย์จะถือว่าเป็นคนชมนะ..ขอบคุณสำหรับเบอร์โทรนะเดี๋ยวดึกๆพี่โทรหา" นักรบแอบหยิบเอาโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าสะพายของน้ำขิงออกมาในตอนที่เธอเผลอโชคดีของเขาที่น้ำขิงไม่ได้ใส่รหัสล็อคหน้าจอมือถือเอาไว้จึงทำให้เขาสามารถยิงเบอร์โทรของเธอเข้ามาที่เครื่องของเขาได้อย่างง่ายดาย นักรบลุกขึ้นยืนเต็มความสูงพลางขยี้ผมของน้ำขิงเบาๆอย่างนึกเอ็นดูก่อนจะเดินออกไปจากห้องพยาบาลด้วยท่าทางอารมณ์ดี

@คฤหาสน์หรูของไฟ

"ในตอนที่เธอมองหน้าผู้ชายคนอื่นยอมให้ผู้ชายคนอื่นขยี้ผมเธอคิดถึงหน้าของฉันบ้างรึเปล่า" น้ำเสียงดุดันของไฟดังขึ้นทำให้น้ำขิงที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามาภายในห้องนอนของตัวเองชะงักไปเรียวขาสวยสั่นเทิ้มด้วยความหวาดกลัวสมองสั่งการให้เท้าเล็กเดินถอยหลังออกให้ห่างจากผู้ชายเลือดเย็นตรงหน้า

"พี่ชาย~" น้ำขิงเรียกพี่ชายเสียงเบาพลางเดินถอยหลังไปเรื่อยๆจนแผ่นหลังติดกับผนังห้องเย็นเฉียบ

"ถ้าฉันทำแบบนั้นบ้างเธอจะรู้สึกยังไง" มาเฟียหนุ่มเดินเข้ามากักขังน้องสาวเอาไว้ในอ้อมแขน

"พี่ชาย~โอ๊ย!" มาเฟียหนุ่มเหวี่ยงร่างของน้องสาวขึ้นมาบนเตียงนอนอย่างแรงทำเอาน้ำขิงนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ

"กับไอ้นักรบ..มันยังไง" มาเฟียหนุ่มหยิบมีดพกจากกระเป๋ากางเกงยีนส์ของตัวเองออกควงเล่นอย่างชำนาญ

แกร่ง! แกร่ง!

เสียงมีดสองเล่มกระทบลับกันทำเอาน้ำขิงเนื้อตัวสั่นเทิ้มด้วยความหวาดกลัวมาเฟียหนุ่มเหวี่ยงมีดเฉียดเส้นผมของน้ำขิงลอยไปติดที่ขอบหน้าต่างห้องนอนอย่างรวดเร็วโดยที่น้ำขิงยังไม่ทันได้ตั้งตัว

"ฮึก..พี่ชาย" น้ำขิงสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจเมื่อแก้มนวลของเธอเกือบจะโดนมีดแหลมคมของพี่ชายบาดแก้มอย่างเฉียดฉิว

"ฉันไม่เคยนอกใจเธอ..เธอเองก็ไม่ควรจะนอกใจฉัน" น้ำเสียงเยือกเย็นของมาเฟียหนุ่มยิ่งทำให้น้ำขิงกลัวเขามากขึ้นกว่าเดิม

"อึก..นะ..น้องรักพี่ชายค่ะ" น้ำขิงใช้มือบางปาดน้ำตาออกจากใบหน้าลวกๆ

"ฉันไม่ได้ถามว่าเธอรักฉันไหม"

"นะ..น้องมีแค่พี่ชายคนเดียวค่ะ"

"ก็ดี..เพราะถ้าฉันรู้..เธอรู้ใช่ไหมว่าเธอกับอดีตชู้รักของเธอจะมีจุดจบยังไง" ฉึก! มีดพกสั้นแหลมคมถูกปักลงใกล้กับใจกลางความเป็นสาวแบบเฉียดฉิวจนกระโปรงนักศึกษาของน้ำขิงฉีกขาดน้ำขิงนั่งตัวแข็งทื่อตกใจจนช็อกพูดอะไรไม่ออกทำได้เพียงสะอื้นไห้เงียบๆไม่กล้าร้องไห้เสียงดังด้วยกลัวจะทำให้พี่ชายหงุดหงิดจนพาลทำร้ายเธอ

"อึก..ค่ะ..น้องมีแค่พี่ชายคนเดียว"

"ในจี้..มีเครื่องดักฟังและกล้องขนาดเล็กที่สามารถเห็นทุกอย่างที่เธอพบเจอมาในแต่ละวันและจีพีเอสระบุตำแหน่งที่อยู่ของเธอ" ไฟสั่งทำสร้อยชนิดพิเศษให้เธอด้วยจะได้รู้ความเคลื่อนไหวทุกย่างก้าวของเธอโดยที่ใช้รูปถ่ายของเธอและเขาอำพรางระบบกลไกการทำงานของวัตถุขนาดนาโนเล็กจิ๋วที่ซ่อนอยู่หลังรูปถ่ายข้างในจี้

"พี่ชาย~อึก..พี่ชายจะโรคจิตเกินไปแล้ว" น้ำขิงตกใจไม่น้อยเมื่อรู้ว่าในจี้ที่พี่ชายสวมใส่ให้เธอมีเครื่องดักฟังและกล้องขนาดเล็กจิ๋วซ่อนเอาไว้อยู่

"ฉันได้ยินทุกคำพูดของเธอกับมัน...ที่ฉันไม่พูดเพราะจะรอดูว่าเธอจะจัดการกับไอ้เวรนั้นยังไง..แต่ดูเหมือนว่าเธอจะไม่มีปัญญาจัดการกับมัน"

"พี่ชาย~"

"อย่ามาทำแบบนี้กับหนู" น้ำขิงตวัดตามองอาจารย์หนุ่มด้วยความลำคาญ

"ก็มาคุยกันดีๆสิ..โทรไปทำไมไม่รับ"

"เราไม่ได้เป็นอะไรกันนะคะทำไมหนูต้องรับสายของอาจารย์ด้วย..ต่างคนต่างอยู่จะดีกว่านะคะหนูพยายามที่จะช่วยอาจารย์แล้วนะ"

"กูว่าเพื่อนกูชัดเจนตั้งแต่แรกแล้วนะ..เป็นอาจารย์ก็อยู่ส่วนอาจารย์ไปจะมายุ่งกับนักศึกษาทำไม" เสียงทุ้มห้าวของวกวนดังขึ้นพร้อมเพื่อนผู้ชายของวกวนอีกสามคนเดินตรงเข้ามาหานักรบพร้อมกับไม้หน้าสาม

"เป็นแค่เพื่อนอย่าเสือก" นักรบตอบกลับวกวนด้วยน้ำเสียงและแววตาที่ดุดันเขาเผลอพ่นคำหยาบคายออกมาต่อหน้าน้ำขิงเป็นครั้งแรกหลังจากที่เก็บซ่อนความดิบเถื่อนเอาไว้ภายใต้ความอบอุ่นที่แสดงออกมาต่อหน้าของน้ำขิง

"ไอ้มุกแอ๊บเป็นผู้ชายอบอุ่นเนี่ย..คุ้นๆนะเหมือนว่ากูจะเคยทำแบบนี้กับน้ำขิงมาก่อน..กูเคยเลวมาก่อนทำไมกูจะมองนักเลงด้วยกันแบบมึงไม่ออก..ไอ้นักรบ" วกวนตอบกลับนักรบด้วยน้ำเสียงยียวน "น้ำขิงหลบไปก่อนไปหาชะเอมที่โต๊ะกินข้าวก่อนเดี๋ยวเราตามไป" วกวนเอ่ยบอกน้ำขิงด้วยน้ำเสียงอบอุ่นต่างจากที่คุยกับนักรบเมื่อกี้

"อย่าทำถึงตายนะ" น้ำขิงเอ่ยบอกวกวนก่อนจะรีบเดินออกไปหาชะเอมที่โต๊ะทานข้าวทันที

"จัดให้อาจารย์เขาหน่อยกูก็อยากลองของกับนักเลงเก่าอยู่เหมือนกัน" เพื่อนอีกคนของวกวนพูดขึ้นก่อนจะพากันลากอาจารย์หนุ่มหายเข้าไปในป่าก่อนจะออกมาพร้อมกับคราบเลือดบนตัวเล็กน้อย

"แม่ง..มันต่อยเก่งฉิบหาย" เพื่อนของวกวนคนหนึ่งพูดขึ้นมาพลางใช้หลังมือเช็ดคราบเลือดที่มุมปากของตัวเองลวกๆ

"สี่คนเกือบเอามันไม่ลงเกือบจะไม่รอดแล้วถ้าไอ้วกคนเดียวมึงสู้มันไม่ได้แน่" เพื่อนอีกคนพูดแทรกขึ้น

@บริษัทKF

ก๊อก~ ก๊อก~

เสียงเคาะประตูห้องทำงานของไฟดังขึ้นสองครั้งด้วยฝีมือของเซนมือซ้ายคนสนิท

"เข้ามา" ไฟเอ่ยอนุญาตบุคคลด้านนอกประตูห้องทำงานเสียงเรียบ

"นายครับ..อาจารย์คนนั้นมายุ่งกับคุณหนูอีกแล้วครับ" เซนมือซ้ายคนสนิทเดินเข้ามารายงานผู้เป็นนาย

"กูรู้แล้ว"

"ไอ้วกวนยกเพื่อนไปรุมกระทืบมันแล้วครับ..แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่ได้เป็นอะไรมาก..นายจะให้ผมจัดการเลยไหมครับ"