SAVAGE MAFIA โลกันตร์คนคลั่งรัก นิยาย บท 42

ตอนที่ 42

"ไม่ต้อง" มาเฟียหนุ่มตอบกลับมือซ้ายคนสนิทด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งก่อนจะหันมาสนใจเอกสารกองพะเนินบนโต๊ะทำงานของตัวเองต่อ

"ครับ" เซนก้มศีรษะให้ผู้เป็นนายก่อนจะเดินออกไปจากห้องทำงานของเจ้านายหนุ่ม

วันต่อมา

19 : 00 น.

@คฤหาสน์ไฟ

พั่บ! พั่บ! พั่บ!

"อ๊าส์!!" เสียงคำรามของไฟดังขึ้นอย่างต่อเนื่องเสียงเนื้อกระทบกันดังก้องอยู่ภายในห้องนอนของน้ำขิงตั้งแต่ช่วงบ่ายโมงที่น้ำขิงกลับมาจากไปค่ายรับน้องที่ต่างจังหวัด

"อ๊าสสสส!" มาเฟียหนุ่มรีบดึงแก่นกายใหญ่ออกจากช่องทางรักบวมช้ำก่อนจะขยับตัวขึ้นมานั่งคร่อมเอวคอดกิ่วพลางฉีดน้ำรักสีขาวขุ่นพ่นเข้าในโพรงปากเล็กของน้ำขิงจนล้นทะลักโพรงปากออกมาเลอะปลายคางมน

แค่ก~แค่ก~

น้ำขิงสำลักน้ำคาวของชายหนุ่มหน้าดำหน้าแดงมือบางพยายามดันหน้าขาแกร่งของพี่ชายให้ออกห่างจากลำตัวของเธอ

"ขยับออกไปได้แล้วค่ะ" น้ำขิงเอ่ยบอกพี่ชายด้วยน้ำเสียงสั่นเครือพลางเบือนหน้ามองออกไปอีกทาง ไฟขยับตัวออกจากลำตัวของน้องสาวอย่างว่าง่ายดวงตาคมกริบจ้องมองใบหน้าจิ้มลิ้มที่เลอะไปด้วยคราบน้ำกามของเขาไม่วางตาก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบกระดาษทิชชูข้างหัวเตียงนอนมาเช็ดคราบน้ำกามของตัวเองออกจากแก่นกายใหญ่ลวกๆ

ตื้ด~ตื้ด~

เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์มือถือของน้ำขิงดังขึ้นทำให้น้ำขิงลุกขึ้นมานั่งพิงหัวเตียงนอนพลางเอื้อมมือลงมาหยิบกระเป๋าสะพายข้างของตัวเองที่ตกอยู่ที่พื้นข้างหัวเตียงนอนแต่ทว่ามาเฟียหนุ่มหยิบกระเป๋าสะพายข้างของเธอขึ้นมาก่อน

"ไม่ต้องรับ?" มาเฟียหนุ่มเลิกคิ้วมองน้องสาว น้ำขิงบันทึกเบอร์โทรของนักรบเอาไว้ว่า [ไม่ต้องรับ] มาเฟียหนุ่มอ่านชื่อของคนปลายสายที่โทรเข้ามาเพียงนิดก่อนจะยื่นโทรศัพท์มือถือให้น้องสาวกดรับด้วยรู้ดีว่าคนที่โทรมาหาน้องสาวของตนคือนักรบ

"รับสายมัน" มาเฟียหนุ่มออกคำสั่งเสียงเข้มบังคับให้น้องสาวกดรับสายจากนักรบพลางจ้องมองใบหน้าจิ้มลิ้มที่เปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำกามของตัวเองอย่างดุดัน

"ทำไมน้องต้องรับด้วย..ในเมื่อน้องไม่ได้คิดอะไรกับอาจารย์คนนั้น"

"พิสูจน์สิ"

"น้อง..ไม่.." ยังไม่ทันที่น้ำขิงจะได้พูดจบประโยคไฟก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน

"คุยกับมัน..เป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะไม่ได้คุย" มาเฟียหนุ่มเค้นเสียงลอดไรฟันอย่างไม่สบอารมณ์

"พี่ชาย~" น้ำขิงมองใบหน้าหล่อเหลาของพี่ชายด้วยแววตาสั่นระริก

"คุยกับมัน" ไฟกดรับสายแทนน้องสาวพร้อมกับกดเปิดลำโพงเสียงดังให้ตัวเองได้ยินด้วยก่อนจะก้มลงมาหยิบบุหรี่ราคาแพงในกระเป๋ากางเกงยีนส์ของตัวเองขึ้นมาจุดไฟริมฝีปากหยักได้รูปดูดบุหรี่เข้าปอดอย่างหนักหน่วงพลางพ่นควันบุหรี่ขาวฟุ้งจำนวนมากพ่นขึ้นลอยติดบนเพดานห้องนอนของน้องสาวกลิ่นบุหรี่บวกกับกลิ่นน้ำกามของไฟทำเอาน้ำขิงรู้สึกอยากจะอาเจียนขึ้นมา

Call : นักรบ

น้ำขิง : ฮัลโหล

นักรบ : ขอบคุณที่ยอมรับสายพี่..พี่แค่อยากจะโทรมาขอโทษเราเรื่องเมื่อวานพี่ขอโทษที่แสดงอารมณ์ไม่น่ารักแบบนั้นต่อหน้าเรา..จะดูฉวยโอกาสไปไหมถ้าพี่จะขอเลี้ยงข้าวเราเป็นการไถ่โทษ"

น้ำขิง : อ๊ะ..อ๊า~

[น้ำขิงส่งเสียงร้องครวญครางออกมาเบาๆเมื่อโดนนิ้วยาวแกร่งของไฟกระทุ้งเข้ามาในช่องทางรักบวมช้ำของเธอโดยที่เธอยังไม่ทันได้ตั้งตัว]

นักรบ : อยู่กับใคร

[นักรบเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงฉุนเฉียวเมื่อได้ยินเสียงครางหวานของน้ำขิงเล็ดลอดเข้ามาราวกับว่าเธอกำลังรู้สึกเสียวซ่านอยู่บนเตียงนอนกับใครสักคน]

น้ำขิง : อยู่กับพี่ชายค่ะ..อ๊า~อื้อ~

[ไฟทิ้งบุหรี่ลงบนพื้นกระเบื้องห้องนอนอย่างไม่ใยดีก่อนจะโน้มใบหน้าหล่อเหลาลงมาดูดดุนยอดปทุมถันบวมเป่งอย่างหนักหน่วงลิ้นร้อนสากลากขึ้นมาประกบจูบริมฝีปากอวบอิ่มของน้องสาวอย่างแรงราวกับกำลังลงโทษเธอผ่านรสจูบที่รุนแรงฟันคมขบกัดลิ้นเล็กอย่างแรงจนได้กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งอยู่ในโพรงปากเล็ก]

นักรบ : น้ำขิงทำอะไร

[นักรบเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเกรี้ยดกราด น้ำขิงเม้มริมฝีปากบวมเจ่อเข้าหากันแน่นพยายามกลั้นเสียงครางของตัวเองเอาไว้ไม่ให้เล็ดลอดออกมาให้คนปลายสายได้ยิน

นักรบ : อยู่กับอธิการบดีเหรอ]

น้ำขิง : ใช่ค่ะ

นักรบ : งั้นอาจารย์ไม่รบกวนแล้ว..ไว้เจอกันในคลาสเรียนนะ

"แฟนน้องตัวใหญ่นะ..กูเคยเห็นครั้งหนึ่งตอนไปงานเลี้ยงวันเกิดเจ้าสัวประวิทย์" เจมส์เป็นเจ้าของคำพูดนั้น

"แล้วไง..กูไม่ได้สนใจเรื่องนั้น..กูสนใจแค่น้ำขิงคนเดียวเท่านั้น" นักรบตอบ

"มึงแน่ใจเหรอที่จะไฟท์...เหมือนมึงกำลังสู้อยู่กับราชาไททัน" อิฐพูดแทรกขึ้นมา

"คุ้มเหรอที่จะแลก?มึงตายได้เลยนะอย่าลืมว่าไอ้โลกันตร์มันเป็นมาเฟีย" เจมส์พูดแทรกขึ้นมาอีกคน

"หึ...มึงจะซ้อมตายเหรอไอ้รบ" พีทหัวเราะในลำคอเบาๆพลางส่ายหน้าน้อยๆให้เพื่อนรัก

"ถ้าไม่ให้กำลังใจก็หุบปากไปพวกเวร"

"เดี๋ยวกูส่งพวงหรีดไปให้ล่วงหน้า" เจมส์พูด

"เลิกพูดถึงมันเถอะ..พูดถึงบ่อยเดี๋ยวมันจะโผล่มานะ" พีทเป็นเจ้าของคำพูดนั้น

"เวรแล้ว..ราชาไททันมาแล้ว" อิฐรีบสะกิดแขนเจมส์และพีทเพื่อนรักทั้งสองคนที่นั่งอยู่ข้างๆตัวเองให้หันไปมองที่ประตูทางเข้าของผับเป็นตาเดียวกัน

"คนหรือหมีวะตัวสูงใหญ่อะไรขนาดนั้น" พีทพูดขึ้น

"เข้าทีมีครึ่งท้อง" อิฐพูดแทรกขึ้นมาอย่างติดตลก

"พูดจาอะไรให้เกียรติผู้หญิงด้วย" นักรบเอ็ดเพื่อนรักเพียงนิดก่อนจะหันหน้ากลับมาสนใจแก้วเหล้าตรงหน้าของตัวเองอีกครั้ง

"ครับ..พ่อคุณคนอบอุ่น" พีทเอ่ยกระแหนะกระแหนเพื่อนรักอย่างติดตลก

"เชี้ย!เอาแล้วไง..ตรงมาทางนี้ด้วย..มันจะมาฆ่ามึงรึเปล่าวะ" พีทสะดุ้งตกใจสุดขีดเมื่อเห็นไฟเดินถือเเท่งเหล็กขนาดใหญ่พร้อมกับจูงโซ่ปลอกคอสุนัขพันธุ์อเมริกันพิทบูลตัวใหญ่เดินตรงเข้ามาหานักรบด้วยท่าทางน่าเกรงขามชวนให้ขนหัวลุก

"เวร..มันเอาหมามาด้วยมันหอบลูกน้องมาเยอะขนาดนั้นมันจะไปออกรบกับใครวะ" เจมส์เอ่ยถามเพื่อนๆหัวใจแกร่งตกไปอยู่ที่ตาตุ่มราวกับโลกทั้งใบหยุดหมุน

"เชี้ย!มันตรงมาทางนี้จริงๆ" พีทรีบดีดตัวลุกออกจากเก้าอี้อย่างรวดเร็วต่างจากนักรบที่ยังคงนั่งดื่มเหล้าเงียบๆทำราวกับไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร

"ออกไปให้หมด!" เซนมือซ้ายคนสนิทของไฟตวาดเสียงดังลั่นทำเอาผู้คนภายในผับต่างตื่นตกใจกันหมด