SAVAGE MAFIA โลกันตร์คนคลั่งรัก นิยาย บท 45

ตอนที่ 45

"ใครทำเสื้อเธอเปื้อน" ไฟเอ่ยถามน้องสาวในอ้อมกอดของตัวเองเสียงเข้มเมื่อเห็นว่าเสื้อนักศึกษาสีขาวของเธอเปื้อนรอยดำจากการที่โดนจอยผลักล้มลงกับพื้นกระเบื้องก่อนหน้านี้

"จอยกับดาวแกล้งน้องค่ะ..จอยเป็นคนผลักน้องล้มแล้วก็ทำเสื้อของน้องเปื้อนด้วย" น้ำขิงรีบฟ้องพี่ชายยกใหญ่พลางชี้นิ้วมาทางจอยและดาวทำให้ไฟตวัดตามองมาที่จอยและดาวอีกครั้ง "จอยกับดาวใช้เล็บกรีดแขนน้องด้วยค่ะ" น้ำขิงยกเรียวแขนขึ้นมาให้พี่ชายดูไฟที่เห็นรอยเล็บข่วนกรีดยาวบนเรียวแขนของน้องสาวที่มีเลือดสีแดงสดไหลซึมออกมาด้วยจึงขบกรามแน่นอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนจะวางน้องสาวลงอย่างเบามือ

"ใช้เล็บของพวกเธอกรีดหน้าตัวเองซะ" มาเฟียหนุ่มออกคำสั่งเสียงเข้มพลางล้วงปืนที่แหนบอยู่ข้างเอวสอบของตัวเองขึ้นมาหันปลายกระบอกปืนเล็งมาที่กลางศีรษะของจอยการกระทำดิบเถื่อนอย่างโจ่งแจ้งของมาเฟียหนุ่มทำเอาจอยและดาวยืนตัวแข็งทื่อด้วยความหวาดกลัวด้วยกลัวว่าไฟจะยิงพวกเธอจริงๆ

"กรีดหน้าตัวเองซะถ้าไม่อยากให้ฉันลั่นไก..ข่วนหน้าตัวเองให้เลือดอาบหน้าถ้าเลือดไม่ออกห้ามหยุด" จอยกำหมัดแน่นด้วยความโกรธเธอเอาแต่จ้องมองมาที่น้ำขิงด้วยความเกลียดชัง "บังอาจใช้สายตาแบบนั้นมองน้องสาวของฉัน..อยากตายมากใช่ไหม" มาเฟียหนุ่มชักปืนขึ้นเตรียมจะยิงเข้าที่กลางศีรษะของจอยแต่ทว่าน้ำขิงใช้มือบางของตัวเองแตะมือหนาของพี่ชายให้ลดปืนลงด้วยไม่อยากจะให้มีการฆาตกรรมกันเกิดขึ้นเพียงเพราะเรื่องเล็กน้อยที่เกิดจากความหึงหวงของเธอเพียงคนเดียวมาเฟียหนุ่มยอมลดปืนลงพลางดันลิ้นหนาเข้ากระพุ้งแก้มอย่างหงุดหงิด

"ข่วนสิ" น้ำขิงหันมาออกคำสั่งเสียงเรียบพลางยืนกอดอกมองเพื่อนร่วมชั้นทั้งสองคนด้วยท่าทางที่เหนือกว่า

"ไม่ได้ยินที่น้องสาวฉันสั่งเหรอ..ข่วน" มาเฟียหนุ่มออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงดุดันทำให้จอยและดาวเรียวขาสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว

"อธิการบดี..อึก" จอยเรียกอธิการบดีด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาพลางร้องไห้ออกมาด้วยความกลัว

"ทำตามที่น้องสาวของฉันสั่งเดี๋ยวนี้" ไฟเค้นเสียงลอดไรฟันออกมาบ่งบอกว่าเขาหงุดหงิดเต็มทนทำให้จอยและดาวจำใจใช้เล็บของตัวเองกรีดข่วนเข้าที่ใบหน้าของตัวเองซ้ำๆจนมีเลือดไหลออกมาอาบชโลมทั่วใบหน้า

"พี่ชายคะ..พอแล้วค่ะน้องพอใจแล้ว" น้ำขิงเอ่ยบอกพี่ชายเมื่อเห็นว่าจอยและดาวเลือดอาบใบหน้าจนแทบจะมองไม่เห็นเค้าโครงเดิมของใบหน้าเดิมของพวกเธอได้เลย

"จะสงสารพวกมันทำไมพวกมันทำเธอเจ็บนะ"

"น้องพอใจแล้วค่ะ" น้ำขิงเอ่ยบอกพี่ชายก่อนจะหันไปออกคำสั่งกับเพื่อนร่วมชั้นทั้งสองคนเสียงเข้ม "พวกเธอไปได้แล้ว" จอยและดาวรีบวิ่งออกไปจากตรงนั้นทันทีด้วยกลัวว่าน้ำขิงจะเปลี่ยนใจ

"เป็นคนดีจังเลยนะ" ไฟเอ่ยกระแหนะกระแหนน้องอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนจะอุ้มน้องสาวขึ้นมาในท่าเจ้าสาวเดินตรงไปที่ห้องพักของอธิการบดีโดยที่มีวกวนและชะเอมเดินตามหลังเข้ามาในห้องพักของอธิการบดีด้วย

"ไปเอากล่องยามา" ไฟหันไปออกคำสั่งกับวกวนเสียงเรียบวกวนลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเดินออกไปเอากล่องยาที่ห้องพยาบาลของมหาวิทยาลัยทีี่อยู่ไม่ไกลจากห้องพักของอธิการบดีอย่างว่าง่าย

"ทำหน้าแบบนั้นทำไม" ไฟเอ่ยถามน้องสาวเสียงเข้มเมื่อเห็นว่าเธอเอาแต่นั่งทำหน้ากระเง้ากระงอดราวกับไม่พึงพอใจอะไรบางอย่าง "เป็นอะไร..เจ็บแผลเหรอ?" ไฟเลิกคิ้วถาม

"น้องไม่ชอบที่นักศึกษาผู้หญิงพวกนั้นแซวพี่ชาย" น้ำขิงตอบในสิ่งที่อัดอั้นในใจมานานหลายชั่วโมงต่อหน้าชะเอมที่นั่งอยู่บนโซฟาฝั่งตรงข้ามของเธออย่างลืมตัว

"หึงฉันเหรอ" มาเฟียหนุ่มเอ่ยถามพลางยักยิ้มมุมปากด้วยความพึงพอใจที่น้ำขิงแสดงอารมณ์หึงหวงเขาออกมาอย่างเปิดเผยเป็นครั้งแรก

"เปล่าหนิคะ" น้ำขิงเอ่ยปฏิเสธอย่างเลิ่กลั่กพลางเบือนหน้าหลบสายตาคมกริบของพี่ชายมองออกไปอีกทางพวงแก้มของเธอแดงระเรื่อด้วยความเขินอายเมื่อเผลอหลุดแสดงอาการหึงหวงพี่ชายออกมาจนโดนพี่ชายจับได้

"ฉันก็หึงเธอเหมือนกันเวลาที่เธอปล่อยให้ไอ้นักรบมันขยี้ผมของเธอ" มาเฟียหนุ่มจับลำคอระหงของน้องสาวให้หันกลับมาสบตากับตน

"จะยอกย้อนเหรอคะ" น้ำขิงปัดมือหนาของพี่ชายออกจากลำคอระหงของเธออย่างไม่แรงนักมาเฟียหนุ่มยกเอวคอดกิ่วของน้องสาวขึ้นมานั่งบนตักแกร่งของตัวเองพลางกดจูบสูดดมหอมแก้มป่องแดงระเรื่อของน้องสาวเข้าปอดฟอดใหญ่

"แล้วเธอล่ะรู้สึกยังไงเวลาที่ฉันโดนผู้หญิงคนอื่นแซว..ฉันก็เหมือนกันเวลาที่เธอปล่อยให้ผู้ชายคนอื่นจับแขนลูบผมของเธอได้ง่ายๆฉันก็หึงเหมือนกัน" มาเฟียหนุ่มเอ่ยถามน้องสาวเสียงเข้มพลางจ้องมองดวงหน้าจิ้มลิ้มของน้องสาวไม่วางตาน้ำขิงที่ได้ฟังที่พี่ชายพูดจึงแบะปากร้องไห้

"ฉันพูดแค่นี้เธอก็ร้องไห้แล้วเหรอ" มาเฟียหนุ่มเอ่ยถามพลางใช้มือหนาเช็ดหยาดน้ำตาออกจากสองแก้มนวลของน้องสาวอย่างเบามือ

"เปล่าหนิคะ..น้องแค่เจ็บแผล"

"โกหกเนียนจังเลยนะ" มาเฟียหนุ่มเอ่ยประชดประชันน้องสาวพลางยักยิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจที่ได้เห็นน้องสาวแสดงอาการหึงหวงตนมากขนาดนี้

แกร๊ก~

เสียงเปิดประตูห้องพักของอธิการบดีดังขึ้นจากฝีมือของวกวนที่เดินเข้ามาพร้อมกับกล่องยามากมาย

"นี่กล่องยา" วกวนยื่นกล่องยาให้ไฟก่อนจะกลับมานั่งลงข้างๆชะเอมเหมือนเดิม

"น้องไม่ให้ทำ" น้ำขิงขยับตัวลงจากตักแกร่งของพี่ชาย

"งอนเหรอ?หึงฉันมากเลยเหรอ?..หรือกลัวฉันจะทำเธอแสบแผล?" มาเฟียหนุ่มคว้าเอวคอดกิ่วของน้องสาวขึ้นมานั่งบนตักแกร่งของตัวเองเหมือนเดิม

"ฉันก็ใส่ใจเธอเหมือนกัน"

"แต่โลกันตร์ก็ไม่ควรจะฆ่าอาจารย์นักรบ" น้ำขิงผละใบหน้าออกมาจากแผงอกแกร่งของพี่ชายพลางจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาของพี่ชายก่อนจะจุมพิตลงบนริมฝีปากหยักได้รูปของพี่ชาย

"มันยังไม่ตาย..แค่เป็นเจ้าชายนิทรา"

"ก็ไม่ต่างจากตายหรอกค่ะ"

วันต่อมา

@คลับหรูใจกลางกรุง

"คอแห้ง" ไฟเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้างในขณะที่นั่งทานมื้อค่ำกันอยู่ที่ห้องวีไอพีภายในคลับหรูของพนา

"น้ำค่ะ" น้ำขิงหยิบแก้วน้ำเปล่าขึ้นมาจ่อที่ริมฝีปากของพี่ชาย

"อยากกินเธอ" ไฟตอบกลับน้องสาวเสียงเรียบทำเอาพนาและอชิที่นั่งทานข้าวกันอยู่ฝั่งตรงข้ามถึงกับวางช้อนในมือกระทบลงบนจานข้าวอย่างแรงจนเกิดเป็นเสียงดังด้วยความหมั่นไส้ในคำพูดของเพื่อนรัก

"แห้งมากไหมไอ้เวร" พนาเอ่ยกระแหนะกระแหนไฟพลางจ้องมองคู่พี่น้องต่างสายเลือดอย่างเอือมระอา

"พี่ก็คอแห้งเหมือนกันพี่ขอน้ำสักแก้วสิ" อชิเอ่ยขอน้ำเปล่าจากน้ำขิงเสียงหวานจงใจจะกลั่นแกล้งเพื่อนรักให้โมโหหึง

"มึงเคยลงไปเล่นในนรกไหมไอ้เวร" ไฟตวัดตามองอชิอย่างคาดโทษก่อนจะหันหน้ากลับมาตักอาหารคำเล็กมาจ่อที่ริมฝีปากอวบอิ่มของน้องสาวเขามองเธอด้วยสายตาที่อบอุ่นอย่างเปิดเผยอชิและพนาที่เห็นความเปลี่ยนแปลงที่ดีขึ้นของไฟก็พลอยยิ้มตามไปด้วยไฟแสดงความรู้สึกออกมามากขึ้นจากคนที่ดิบห่ามเย็นชามาตลอดชีวิตเริ่มเปลี่ยนแปลงตัวเองให้ดูอบอุ่นมีชีวิตชีวามากขึ้นเพื่อน้องสาวต่างสายเลือดของเขาเพียงคนเดียว

"ไอ้โลกันตร์คนร้อยมาตรฐาน..กับน้องสาวมึงดูแลดีจังนะทีกับเพื่อนทำอย่างกับคนไม่เคยรู้จักกัน" อชิเอ่ยกระแหนะกระแหนเพื่อนรักอย่างติดตลกพลางคลี่ยิ้มบางๆประดับมุมปากดีใจกับเพื่อนรักที่คืนดีกับน้องสาวสักทีหลังจากที่ทั้งคู่ทะเลาะกันเรื่องของอาจารย์นักรบมาหลายสัปดาห์

"อร่อยไหม" ไฟเอ่ยถามน้องสาวพลางลูบศีรษะทุยสวยของน้องสาวด้วยความรักและนึกเอ็นดู