SAVAGE MAFIA โลกันตร์คนคลั่งรัก นิยาย บท 47

ตอนที่ 47

"กรี๊ดดด!..ฮือๆเจ็บ..แรงกว่านี้อีกได้ไหมคะ" น้ำขิงกรีดร้องเสียงดังลั่นห้องนอนด้วยความเจ็บและเสียวซ่านในเวลาเดียวกันเธอร้องขอความรุนแรงจากคนตัวโตซ้ำๆมาเฟียหนุ่มอัดกระแทกกระทั้นแก่นกายใหญ่เข้าใส่ร่องสวาทบวมช้ำตามคำขอของเธอไม่ยั้งจนร่างเล็กกระตุกสั่นเกร็งถี่ๆเมื่อโดนแก่นกายใหญ่กระแทกกระทั้นเล่นงานจุดกระสันของเธอครั้งแล้วครั้งเล่า

"อ๊ะ!อ๊ะ..อื้อออ~นะ..น้องจะเสร็จแล้ว" ร่างเล็กสั่นสะท้านไปทั้งตัวด้วยความเสียวซาบซ่านพลางส่งเสียงครางหวานออกมาไม่เป็นภาษา

"อ๊าส์!รอแป๊บนึง..ซี๊ดดดดรอเสร็จพร้อมกัน" พั่บ! พั่บ พั่บ! มาเฟียหนุ่มเอ่ยบอกน้องสาวด้วยน้ำเสียงกระเส่าก่อนจะเร่งขยับสะโพกสอบถาโถมแรงกายเข้าใส่อย่างดุดันรุนแรงร่างเล็กกระตุกถี่ยิบก่อนจะปลดปล่อยสายธารน้ำหวานออกมาก่อนมาเฟียหนุ่ม

"อ๊ายยยยย" น้ำขิงนอนหอบหายใจรวยรินด้วยความเหนื่อยล้าดวงตากลมโตค่อยๆปิดลงมาเฟียหนุ่มที่เห็นน้องสาวกำลังจะชิ่งหลับไปก่อนจึงเอ็ดน้องสาวเพียงนิดก่อนจะเร่งจังหวะอัดกระแทกกระทั้นแรงกายเข้าใส่ร่องสวาทบวมช้ำอย่างบ้าคลั่ง

"บอกให้รอพร้อมกัน..เสร็จก่อนตลอด" มาเฟียหนุ่มโน้มใบหน้าลงมาฝังเขี้ยวบนเนินอกใหญ่ของน้องสาวอย่างแรงน้ำขิงที่เพิ่งเผลอหลับไปเมื่อครู่สะดุ้งตื่นขึ้นมาทันทีมาเฟียหนุ่มยักยิ้มมุมปากเพียงนิดเมื่อทำให้น้องสาวสะดุ้งตื่นขึ้นมาได้ก่อนจะผละริมฝีปากออกหน้าอกใหญ่อย่างอ้อยอิ่งมือหนายกเรียวขาสวยขึ้นมาดูดเม้มขบกัดฝังรอยเขี้ยวลงบนเรียวขาขาวผ่องจงใจสร้างร่องรอยความเป็นเจ้าของบนเรือนร่างของน้องสาว

"ฮึก..พี่ชาย" มาเฟียหนุ่มตวัดลิ้นสากเลียเลือดสีแดงสดที่ไหลออกมาตามรอยเขี้ยวของตัวเองดูดกลืนกินอย่างมูมมามทำราวกับตัวเองเป็นแวมไพร์ก่อนจะเลื่อนใบหน้าหล่อเหลาขึ้นมาขบเม้มติ่งเกสรสีสวยอย่างแรงลิ้นสากตวัดเลียตามรอยแยกอย่างละเมียดละไมทำเอาร่างเล็กอ่อนระทวยเคลิบเคลิ้มไปกับสัมผัสของลิ้นอุ่นมาเฟียหนุ่มผละริมฝีปากออกจากใจกลางความเป็นสาวก่อนจะกระแทกกระทั้นแรงกายเข้าใส่ร่องสวาทบวมช้ำอีกครั้งอย่างบ้าคลั่ง ปึก! ปึก! ปึก! มาเฟียหนุ่มถอดแก่นกายใหญ่ออกมาจากร่องสวาทเปียกแฉะก่อนจะขยับตัวขึ้นมานั่งคร่อมบนหน้าอกใหญ่ของน้องสาวพลางฉีดน้ำสีขาวขุ่นลงบนใบหน้าจิ้มลิ้มเกลี้ยงเกลาของน้องสาวอย่างล้นหลาม

"อ๊าสสสสสส" มาเฟียหนุ่มพ่นลมหายใจออกมาหนักๆก่อนล้มตัวลงนอนทาบทับบนร่างเล็กของน้องสาวก่อนจะซุกใบหน้าหล่อเหลาเข้าหาหน้าอกใหญ่มือหนาบีบเคล้นคลึงเต้าใหญ่ทั้งสองข้างอย่างเอาแต่ใจ

"น้ำกามของพี่ชายอย่างกับหนองในแมงกระพรุนยังกล้าเอามาฉีดใส่หน้าน้องอีกนะ" น้ำขิงบ่นให้พี่ชายก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบทิชชู่บนโต๊ะข้างหัวเตียงนอนมาเช็ดคราบน้ำกามออกจากใบหน้าของตัวเอง

"เนินโหนกของเธอก็อย่างกับโหนกพะยูนยังกล้ามาว่าฉันอีกนะ" มาเฟียหนุ่มตอบกลับน้องสาวเสียงเข้มก่อนจะสอดแก่นกายใหญ่เข้ามาในช่องทางบวมช้ำอีกครั้งและอีกครั้งทั้งคู่ตักตวงความสุขจากกันและกันอย่างเนิ่นนานกินเวลาล่วงเลยจนเกือบจะฟ้าสาง

วันต่อมา

"พี่ชาย!" น้ำขิงตะโกนเรียกพี่ชายเสียงดังเมื่อก้มลงมองดูที่เรียวขาขาวผ่องของตัวเองจึงพบกับรอยดูดรอยเขี้ยวสีแดงเต็มเนินสามเหลี่ยมบวมช้ำลากยาวลงมาจนถึงเรียวขาสวยขาวผ่องของเธอที่ไฟเป็นคนจงใจทำทิ้งเอาไว้บนเรือนร่างของเธอตั้งแต่เมื่อคืน

"มีอะไร" ไฟเดินเข้ามาหาน้องสาวด้วยร่างกายที่เปลือยเปล่า

"รอยที่พี่ชายทำไว้จะรับผิดชอบน้องยังไงคะ..รอยที่พี่ชายทำเอาไว้เมื่อคืนแดงเต็มขาน้องขนาดนี้แล้วน้องจะไปมหาวิทยาลัยได้ยังไง"

"ฉันก็เห็นเธอไปสภาพแบบนี้ทุกวัน..เธอจะตกใจทำไม" มาเฟียหนุ่มจ้องมองรอยเขี้ยวตามเรือนร่างของน้องสาวอย่างพึงพอใจก่อนจะเดินเข้ามาลูบไล้ไปตามส่วนส่วนเว้าโค้งของน้องสาวมือหนาลูบไล้ลงมาจนถึงบั้นท้ายงอนงามขาวนิ่มก่อนจะแยงนิ้วยาวแกร่งสอดเข้ามาหยอกเย้ากับร่องสวาทบวมช้ำ

"พี่ชาย..น้องแต่งตัวอยู่นะ" น้ำขิงขยับสะโพกมนออกห่างจากมือหนาซุกซนของพี่ชายอย่างไร้เยื่อใยทำเอามาเฟียหนุ่มดันลิ้นหนาเข้ากระพุ้งแก้มอย่างหงุดหงิดเมื่อโดนน้องสาวปฏิเสธสัมผัสของตัวเอง

"ก็แต่งไปสิ..ใครเขาห้ามเธอ"

"ก็พี่ชายไงกวนน้อง" น้ำขิงตอบกลับพี่ชายเสียงเรียบพลางติดกระดุมเสื้อนักศึกษาไปด้วย

"นมเธอใหญ่ไปรึเปล่า" มาเฟียหนุ่มเอ่ยถามน้องสาวเมื่อสังเกตเห็นหน้าอกของน้องสาวขยายใหญ่ขึ้นจากเมื่ออาทิตย์ก่อนหลายเท่าตัว

"ก็ปกตินะคะ"

"เวลาจะนั่งจะเดินเธอไม่ปวดหลังเหรอ" มาเฟียหนุ่มเอ่ยถามด้วยความอยากรู้..เขารู้สึกอึดอัดแทนน้องสาวมาเฟียหนุ่มครุ่นคิดในใจหน้าอกของเธอใหญ่ยิ่งกว่าลูกมะพร้าวเธอคงจะใช้ชีวิตประจำวันลำบากน่าดู

"น้องชินแล้วค่ะ"

"เธอไปแอบทำหน้าอกมารึเปล่า" มาเฟียหนุ่มเอ่ยถามน้องสาวอย่างติดตลกพลางใช้มือหนาบีบขยำเต้าใหญ่ของน้องสาวผ่านเนื้อผ้าเสื้อนักศึกษาสีขาวตัวบางอย่างหนักหน่วง

"อ๊า~พี่ชาย..น้องเปล่าทำ..นมน้องใหญ่มาตั้งแต่เด็กแล้วพี่ชายก็รู้ดี" น้ำขิงตอบกลับพี่ชายด้วยน้ำเสียงแหบพร่าพลางพิงหลังแนบชิดกับแผงอกแกร่งของพี่ชายด้วยสีหน้าเคลิบเคลิ้ม

"มันใหญ่เกินไป..ฉันไม่ชอบที่นมเธอมันล้นมือของฉัน"

"น้องก็ไม่ชอบเอ็นปูดๆของพี่ชายเหมือนกันค่ะ" น้ำขิงตอบกลับพี่ชายเสียงแข็งก่อนจะขยับตัวออกห่างจากพี่ชายด้วยความไม่พอใจ

"ไม่ชอบ..แต่เมื่อคืนเธอก็ขอให้ฉันกระแทกเธอแรงๆ" มาเฟียหนุ่มยักยิ้มมุมปากด้วยท่าทางที่เหนือกว่า

"น้องไปพูดแบบนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่น้องไม่เห็นจะจำได้เลย" น้ำขิงแสร้งเบือนหน้าหลบสายตาคมกริบของพี่ชายที่จ้องมองมาทีี่เธออย่างกะลิ้มกะเหลี่ยอย่างเปิดเผยสายตาหวานเยิ้มของไฟทำเอาหัวใจดวงน้อยของน้ำขิงเต้นแรงอย่างบ้าคลั่งพวงแก้มสีชมพูระเรื่อเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความเขินอายน้ำขิงรู้สึกเขินอายทุกครั้งเมื่อโดนพี่ชายใช้สายตาหวานเยิ้มจ้องมองมาที่เธอ

"อยากให้ฉันทวนความจำให้ไหม"

"ไม่เอาค่ะ..น้องไม่ชอบ" น้ำขิงก้มหน้าลงซ่อนพวงแก้มแดงระเรื่อพลางตอบกลับพี่ชายด้วยท่าทางประหม่าริมฝีปากอวบอิ่มอมยิ้มจนแก้มจะปริ

"เธอเขินฉันอีกแล้วนะ" มาเฟียหนุ่มเอ่ยแซวน้องสาวพลางชักรูดแก่นกายใหญ่ไปด้วย

"เปล่าสักหน่อย..เอ็นปูดๆบานเบอะแบบนั้นใครจะไปชอบ"

"ข้อความจากพี่โลกันตร์ของน้องสาว" ชะเอมชะโงกหน้าเข้ามาอ่านข้อความบนหน้าจอโทรศัพท์มือถือของน้ำขิงอย่างถือวิสาสะพร้อมกับอ่านชื่อที่น้ำขิงเป็นคนตั้งขึ้นมาในแอปพลิเคชั่นไลน์

"พี่โลกันตร์~ชื่ออย่างเท่..เขินนนน..เด็กเกี๊ยวของพี่ชาย~พี่โลกันตร์ของน้องสาว..เขินนนน" ชะเอมที่ได้อ่านชื่อไลน์ของไฟที่น้ำขิงเป็นคนตั้งจึงเขินตัวบิดจนวกวนที่นั่งอยู่ข้างๆนึกลำคาญกับความเขินตัวบิดของเพื่อนรักน้ำขิงอมยิ้มเล็กน้อยด้วยความเขินอายเมื่อโดนชะเอมเอ่ยแซวก่อนจะหันมาสนใจข้อความของพี่ชายที่ส่งมาหาเธอ

LINE

โลกันตร์ของน้องสาว: ออกมาเจอฉันหน่อย

เด็กเกี๊ยวของพี่ชาย : คิดถึงน้องเหรอคะ

โลกันตร์ของน้องสาว : อืม..ออกมาเจอพี่สักนาทีก็ยังดี

เด็กเกี๊ยวของพี่ชาย : พี่?

[น้ำขิงเลิกคิ้วขึ้นด้วยความแปลกใจเมื่อไฟพิมพ์ข้อความส่งมาแทนตัวเองว่าพี่..ทั้งๆที่เขาไม่เคยแทนตัวเองว่าพี่เลยสักครั้ง]

โลกันตร์ของน้องสาว : ฉันคิดถึงเธอรีบออกมา..ฉันรออยู่ทางเดินเชื่อมอาคารเรียนตรงตึกเรียนของเธอ

เด็กเกี๊ยวของพี่ชาย : รับทราบค่ะ..ไปเดี๋ยวนี้แหละค่า~

"เดี๋ยวเรามานะ" น้ำขิงหันมาบอกเพื่อนรักทั้งสองคนก่อนจะรีบเดินออกจากห้องเรียนตรงไปหาพี่ชายที่รอเธออยู่ตรงทางเชื่อมของอาคารเรียน

"มาแล้วค่ะ...อ้าว" น้ำขิงยืนมองพี่ชายที่ยืนอยู่อีกฝากฝั่งตรงข้ามของทางเชื่อมอย่างงุนงงเธอยืนขมวดคิ้วมึนงงกับพี่ชายทำไมถึงไม่เดินข้ามมาหาเธอ ไฟไม่ได้ทักทายน้องสาวเหมือนที่เขาอยากจะทำด้วยมีเหล่าอาจารย์หลายท่านที่เดินผ่านไปมาเขาจึงเลือกที่จะกดส่งข้อความไปหาน้องสาวที่ยืนมองเขาอยู่อีกฝากฝั่งแทนด้วยไม่อยากทำให้น้องสาวโดนคนอื่นมองไม่ดีเพราะในมหาวิทยาลัยเหล่าอาจารย์ยังไม่มีใครรู้ว่าน้ำขิงคือน้องสาวบุญธรรมของเขามีเพียงแค่นักศึกษาปี1คณะนิเทศศาสตร์เพื่อนของน้ำขิงบางคนเท่านั้นที่รู้เรื่องนี้

โลกันตร์ของน้องสาว : พี่คิดถึงเธอ..ตรงนี้มีพวกอาจารย์เดินอยู่เยอะ..คุยในไลน์ไปก่อนรอให้พวกอาจารย์พวกนี้ไปก่อน..เดี๋ยวพวกนี้จะมองเธอไม่ดี

"อะไรนะคะ" น้ำขิงเงยหน้าออกมาจากหน้าจอโทรศัพท์มือถือพลางหันไปเอ่ยถามพี่ชายที่ยืนทำหน้านิ่งกดส่งข้อความมาให้เธออยู่เขาทำราวกับว่าตัวเองไม่ได้คุยอยู่กับเธอ

โลกันตร์ของน้องสาว : เดินออกมาเกี๊ยว

[น้ำขิงรีบเดินตรงไปด้านหน้าที่เป็นทางออกทันทีตามคำสั่งของพี่ชายทั้งคู่เดินส่งยิ้มหวานมาให้กันเป็นระยะระหว่างที่กำลังเดินน้ำขิงเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นก่อนจะเปลี่ยนเป็นวิ่งตรงไปที่ประตูทางออกอย่างรวดเร็วทำให้ไฟต้องรีบสาวเท้าเร่งฝีเท้าตามน้องสาวจนทันทำให้ตอนนี้ทั้งคู่วิ่งอยู่ตำแหน่งที่เสมอกันคนล่ะฝากฝั่งไฟส่งจูบให้น้องสาวเพียงนิดก่อนจะรีบสาวเท้าตรงไปที่ประตูทางออกให้เร็วที่สุด