SAVAGE MAFIA โลกันตร์คนคลั่งรัก นิยาย บท 48

ตอนที่ 48

"เรียกน้องมาหามีอะไรเร่งด่วนรึเปล่าคะ" น้ำขิงเอ่ยถามพี่ชายเสียงหวานหลังจากที่วิ่งออกมาจากอาคารเรียนมาหยุดอยู่ที่สวนหย่อมของมหาวิทยาลัยโดยที่มีสายลมเย็นพัดผ่านตลอดเวลาทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลายไม่น้อย

"คืนนี้ฉันต้องบินไปมาเก๊าเลยอยากเจอเธอก่อนไป" มาเฟียหนุ่มเอ่ยบอกน้องสาวพลางมองซ้ายมองขวาเมื่อเห็นว่าไร้ซึ่งผู้คนเดินผ่านจึงเดินเข้ามาสวมกอดน้องสาวเอาไว้จมูกโด่งกดจูบสูดดมกลิ่นหอมของแป้งเด็กบนแก้มนวลชมพูระเรื่อของน้องสาวด้วยความรู้สึกแสนรัก

"มีงานอะไรด่วนเหรอคะทำไมพี่ชายต้องรีบไปด้วย" น้ำขิงเอ่ยถาม

"คาสิโนมีปัญหานิดหน่อยฉันเลยต้องไปเคลียร์ปัญหาเอง..ฉันไปไม่นานแค่สามวันก็กลับแล้ว"

"แค่สามวันแน่นะคะ" น้ำขิงหรี่ตามองพี่ชายอย่างจับผิด "น้องไม่อนุญาตให้พี่ชายไป"

"ไม่อนุญาต?" มาเฟียหนุ่มเลิกคิ้วถามอย่างไม่เข้าใจทั้งที่เขาบอกว่าไปทำงานแค่สามวันแต่เธอกลับไม่ยอมให้เขาไป

"ใช่ค่ะ..พี่ชายห้ามไปนะน้องไม่อนุญาตให้ไป"

"เดี๋ยวนี้กล้าถึงขั้นห้ามไม่ให้ฉันไปไหนมาไหนแล้ว?" มาเฟียยืนเท้าเอวสอบจ้องมองใบหน้าจิ้มลิ้มของน้องสาวอย่างเหนื่อยใจ "ขอเหตุผลที่ไม่ยอมให้ฉันไปทำงาน"

"ก็น้องกลัวพี่ชายจะไปมีบ้านเล็กบ้านน้อยหนิคะ" น้ำขิงตอบในสิ่งที่ตัวเองคิดออกไปตามตรงคำตอบของเธอทำเอามาเฟียหนุ่มหลุดยิ้มมุมปากออกมาเพียงนิดก่อนจะปรับสีหน้าให้ดูเคร่งขรึมเหมือนเดิม

"ฉันไปทำงานนะ"

"เหรอคะ.." น้ำขิงยืนกอดอกจ้องมองดวงตาคมกริบของพี่ชายที่จ้องมองมาที่เธอไม่วางตาทั้งคู่เล่นสงครามสายตากันอย่างไม่มีใครยอมอ่อนข้อให้ใคร

"ขอแค่สามวัน" มาเฟียหนุ่มเอ่ยบอกน้องสาวโดยที่สายตาคมกริบยังคงจ้องมองดวงตากลมโตสีน้ำตาลเข้มของน้องสาวด้วยแววตาที่ยากเกินจะคาดเดา

"สามวันจริงเหรอคะ" น้ำขิงตอบกลับโดยที่ดวงตากลมโตของเธอยังคงจ้องมองดวงตาคมกริบของพี่ชายไม่วางตาเหมือนกัน

"ฉันพูดคำไหนคำนั้น" มาเฟียหนุ่มตอบกลับน้องสาวเสียงเรียบก่อนจะเป็นฝ่ายยกธงขาวยอมแพ้ไปก่อนเมื่อเห็นว่าดวงตากลมโตของน้องสาวแดงก่ำเริ่มมีน้ำตาคลอออกมาปิดม่านตาน้ำขิงอยากจะเอาชนะพี่ชายจึงไม่ยอมกระพริบตาจนทำให้ดวงตาของเธอแดงและมีน้ำตาคลอมาเฟียหนุ่มใช้มือหนาเช็ดหยาดน้ำตาออกจากดวงหน้าของน้องสาวอย่างอ่อนโยนพลางกดจูบลงบนเปลือกตาอย่างแผ่วเบาก่อนจะเลื่อนจมูกโด่งมากดจูบสูดดมบนเส้นผมดำขลับของน้องสาวจมูกโด่งสูดดมกลิ่นของเส้นผมหอมกรุ่นที่คุ้นเคยอย่างหลงใหล

"น้องไม่เชื่อ" น้ำขิงตอบกลับพี่ชายเสียงแข็งพลางผละตัวออกจากพี่ชายดวงตากลมโตยังคงจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาราวกับพระเจ้าประทานพรของพี่ชายไม่วางตา

"เลิกมองฉันด้วยสายตาแบบนี้ได้แล้ว..ตาเธอแดงหมดแล้วนะ" มาเฟียหนุ่มสวมกอดน้องสาวไว้อีกครั้ง "ต้องทำยังไงเธอถึงจะเชื่อ"

"เอาน้องไปด้วยสิคะแล้วน้องจะยอมเชื่อ"

"หึ..เป็นเด็กอย่าหัดมาเจ้าเล่ห์กับผัว" มาเฟียหนุ่มหัวเราะในลำคอเบาๆพลางบีบบั้นท้ายงอนงามของน้องสาวอย่างนึกมันเขี้ยวในความเจ้าเล่ห์ของเธอเขารู้ทันเธอตั้งแต่แรกแล้วแต่เพียงแสร้งเล่นไปตามน้ำก็เท่านั้นเอง

"นะคะ..ให้น้องไปด้วยนะ..ไปตั้งสามวันน้องคงนอนร้องไห้คิดถึงพี่ชายอีกแน่เลย" น้ำขิงสวมกอดพี่ชายเต็มรักเมื่อรู้ตัวว่าโดนพี่ชายรู้ทันแผนการของเธอตั้งแต่แรก

"เธอไปก็เป็นภาระของฉัน..ฉันไปทำงานนะ"

"น้องจะนั่งดูพี่ชายทำงานเงียบๆจะไม่ดื้อไม่ซน..น้องสัญญาด้วยเกียรติของเมียพี่ชาย"

"เธอน่ะเหรอจะยอมนั่งเงียบๆ" มาเฟียหนุ่มพูดขึ้นอย่างรู้ทันมีหรือที่เขาจะไม่รู้ว่าน้องสาวของเขาซุกซนแค่ไหนน้ำขิงถึงจะดูเป็นคนเงียบๆขี้อายไม่ค่อยพูดแต่เวลาที่อยู่กับพี่ชายเธอกลับซุกซนเป็นพิเศษหลายครั้งความซุกซนของเธอทำให้สิ่งของ..ของเขาพังมาหลายครั้งแล้ว