SAVAGE MAFIA โลกันตร์คนคลั่งรัก นิยาย บท 6

“ผมให้ยืนรออยู่หน้าบ้านครับ” ไฟที่ได้ฟังอย่างนั้นจึงรีบเดินสาวเท้าตรงไปที่ประตูรั้วบ้านทันทีด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความดุดัน

“สวัสดีครับ” เด็กผู้ชายวัยสิบสามขวบที่เห็นใบหน้าหล่อเหลาแต่เต็มไปด้วยความดุดันของไฟจึงรีบยกมือไหว้สวัสดีผู้อาวุโสกว่าอย่างนอบน้อมพร้อมกับกล่าวออกมาอย่างฉะฉาน “ผมมาหาน้ำขิงครับ”

“เป็นเพื่อน?” ไฟเลิกคิ้วเข้มถามพลางจ้องมองเด็กน้อยด้วยสายตาดุดัน

“ครับผม”

“ชื่ออะไร”

“วกวนครับ”

“คนบ้าอะไรชื่อวกวน” เป็นเอดที่พูดแทรกขึ้นมา

“มาทำไม” ไฟถาม

“มาจีบน้ำขิงครับ” คำตอบของเด็กน้อยทำเอามาเฟียหนุ่มหัวร้อนขึ้นมาในทันที

“ล้อเล่นครับ..เป็นเพื่อนน้ำขิงครับ ชะเอมให้มาชวนน้ำขิงไปเล่นที่สวนสาธารณะหลังหมู่บ้านครับ” เด็กชายพูดจาฉะฉานราวกับไม่ได้เกรงกลัวสายตาดุดันของไฟที่มองมาที่ตนเลยสักนิดหนำซ้ำยังชะโงกหน้ามองหาน้ำขิงอีก

“มาทางไหนกลับไปทางนั้น” มาเฟียหนุ่มเอ่ยปากไล่ก่อนจะเดินหันหลังกลับเข้ามาในบ้านแต่ยังไม่ทันที่จะได้ก้าวขาเดินเด็กชายก็ตะโกนเรียกน้ำขิงก่อนทำให้เขาต้องหันกลับมาตวัดตามองเด็กชายหน้ามึนคนนี้อย่างเอาเรื่อง

“น้ำขิง!!น้ำขิงอยู่ในบ้านไหมออกมาหาเราหน่อย!!”

“ลากมันออกไป” มาเฟียหนุ่มหันไปออกคำสั่งกับเหล่าบอดี้การ์ดบริเวณนั้นด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว

“คุณพ่อน้ำขิงทำไมใจร้ายกับเด็ก” เด็กชายกล่าวพลางทำหน้ากระเง้ากระงอด

“พ่อ?” มาเฟียหนุ่มขมวดคิ้วเข้าหากันเป็นปม เขาดูแก่ถึงขั้นเด็กชายตรงหน้าเรียกเขาว่าพ่อเลยหรือ

“คุณพ่อให้น้ำขิงออกไปเล่นกับพวกเราเถอะนะครับ..ผมจะมาส่งน้ำขิงให้ถึงบ้านก่อนหกโมงเย็นครับ” สรรพนามที่เด็กชายใช้เรียกไฟทำเอาเอดและเหล่าบอดี้การ์ดบริเวณนั้นกลั้นขำกันแทบไม่อยู่

“โอ๊ย!ปล่อยผมนะ!” เด็กชายโวยวายเมื่อถูกมาเฟียหนุ่มดึงรั้งคอเสื้อของตนขึ้นอย่างแรงทำให้เท้าเล็กของเด็กชายลอยละล่องอยู่บนอากาศเหนือพื้นกระเบื้องหินอ่อนขึ้นมาตามแรงดึงจากมือใหญ่

“ไม่มีใครบอกรึไงว่าที่นี่บ้านใคร..ที่นี่มันใช่ที่ที่เด็กปากดีอย่างแกจะมาเดินเล่นไหม” ไฟเค้นเสียงลอดไรฟันจ้องเด็กชายอย่างโกรธขึ้ง

“จะบอกแม่!มาเฟียทำร้ายเด็ก!” เด็กชายตะเบ็งเสียงพลางดีดดิ้นพล่านอย่างไม่ยอมแพ้แม้ร่างกายจะลอยละล่องอยู่บนอากาศก็ตาม

“วกวน..” เสียงเล็กของน้ำขิงดังขึ้นจากด้านหลังก่อนจะเดินออกจากคฤหาสน์หรูพร้อมกับพริบพราว

“มีเรื่องอะไรกัน” พริบพราวเอ่ยถามลูกชายที่ตอนนี้ดึงหิ้วคอเสื้อของวกวนจนเท้าลอยละล่อง

“น้ำขิงช่วยเราด้วย พ่อเธอจะทำร้ายเรา”

“พี่ชาย..ปล่อยวกวนลงมานะคะ” น้ำขิงเดินเข้ามาจับท่อนแขนแกร่งของพี่ชายต่างสายเลือดเอาไว้พลางส่งสายตาออดอ้อนจนมาเฟียหนุ่มใจอ่อนยอมปล่อยเด็กชายลง

“น้ำขิงเรากลัวพ่อเธอ..พ่อเธอจะทำร้ายเรา” วกวนเดินอ้อมมากอดหลังของน้ำขิงเอาไว้ทำเอามาเฟียหนุ่มขบกรามแน่นฉุนเฉียวจนกระชากเรียวแขนเล็กของน้ำขิงมาแนบชิดกับลำตัวหนาเขาอย่างแรงทำเอาพริบพราวที่ยืนดูเหตุการณ์อยู่เบิกตาโพลงตกใจไม่น้อย

“ไฟ! ดึงแขนน้องแบบนั้นได้ยังไงถ้าแขนน้องหลุดหักขึ้นมาจะทำยังไง” พริบพราวแหวใส่ลูกชายเสียงเขียวก่อนจะรีบแย่งลูกสาวคนเล็กมายืนข้างหลังของตัวเอง

“มารับลูกสาวป้าไปเล่นด้วยใช่ไหม” พริบพราวหันมาเอ่ยถามเด็กชาย

“ใช่ครับ..เรานัดกันเอาไว้ตั้งแต่เมื่อวานครับ” เด็กชายตอบอย่างฉะฉานเมินเฉยต่อสายตาดุดันของมาเฟียหนุ่ม

“จะไปเล่นที่ไหนกันแล้วจะกลับถึงบ้านกันกี่โมง” พริบพราวถามเด็กชาย

“ไปเล่นที่สวนสาธารณะหลังหมู่บ้านครับ..กลับไม่เกินหกโมงเย็นครับ..ตอนเล่นกันเสร็จวกวนจะมาส่งน้ำขิงให้ถึงหน้าบ้านครับ..กลับไม่เกินหกนาฬิกาจุดศูนย์ศูนย์แน่นอนครับ”

“ชัวร์นะ..เป็นลูกผู้ชายต้องรักษาคำพูดนะรู้ไหม..อย่าพากันไปเถลไถลที่ไหนไกลล่ะเข้าใจไหม” 

“ร้บทราบครับ..ปะไปเล่นกันน้ำขิง” วกวนกล่าวชวนเสียงหวานทำให้น้ำขิงหันมาส่งยิ้มหวานให้ผู้เป็นมารดาก่อนจะเดินจูงมือกันเดินตรงไปยังรถจักรยานของเด็กชายที่จอดอยู่หน้าประตูคฤหาสน์

“น้ำขิงนั่งดีๆนะระวังตก..เราจะซิ่งแล้วนะ..กอดเอวเราไว้แน่นๆนะน้ำขิง” น้ำขิงกอดเอววกวนแน่นทำเอามาเฟียหนุ่มที่ยืนมองอยู่ขบกรามแน่นจนสันกรามนูนอย่างไม่สบอารมณ์กับภาพที่เห็น

“น้ำขิงทำไมพ่อของน้ำขิงโหดจัง” เด็กชายเอ่ยถามพลางปั่นจักรยานไปด้วย

“นั่นพี่ชายเรา”

“อ้าวเหรอ..ก็ตอนนั้นเราเห็นพี่ชายเธอมางานวันพ่อที่โรงเรียนเราเลยคิดว่าเป็นพ่อของเธอ”

18 : 10 น.

“น้ำขิงพรุ่งนี้เจอกันที่โรงเรียนนะเราจะนั่งรอที่โต๊ะประจำหน้าโรงเรียนนะ” วกวนกล่าวพลางโบกมือลาน้ำขิงด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

“อืม..เจอกันพรุ่งนี้” น้ำขิงกล่าวพลางโบกมือลาด้วยรอยยิ้มก่อนจะเดินหันหลังเข้ามาภายในคฤหาสน์หรูพร้อมกวาดสายตามองหาผู้เป็นมารดาไปด้วย

“กลับบ้านช้าสิบนาที” น้ำเสียงดุดันดังขึ้นจากด้านหลังทำให้น้ำขิงหันกลับมามองอัตโนมัติ

“พี่ชาย..” น้ำขิงมองมาเฟียหนุ่มตาบ้องแบ๊วทำเอาลิ้นหนาของมาเฟียหนุ่มดันเข้าหากระพุ้งแก้ม

“คิดว่าน่ารักแล้วจะรอดรึไง”

“พี่ชายน้องหิวข้าวแล้ว”