สัญญาร้ายของประธานปีศาจ นิยาย บท 16

บทที่16 ไม่เล่นตามเกม

เลขาส้งลังเล แต่ความแน่วแน่ของไป๋เสว่เอ๋อร์ก็ทำให้เธอรู้ว่าฉุดไม่อยู่ ตอนนี้คงทำได้แค่เปิดประตูห้องประชุมนี้เท่านั้น

ทันทีที่ประตูเปิดออก ก็มีกลุ่มคนเดินเข้ามาเป็นแถวยาวเหยียด ท่าทางทุกคนดูข่มขู่และก้าวร้าวเสียแทบทั้งหมด

“ท่านไป๋! คุณต้องให้คำแถลงการณ์แก่พวกเรา!”

ทันทีที่คนเหล่านั้นเข้ามาพวกเขาก็เข้าล้อมรอบไป๋เสว่เอ๋อร์ เลขาส้งกลัวว่าจะมีคนลงมือกับเธอเลยรีบเดินเข้าไปในวงแต่ฝูงชนไม่รู้ว่าใครเข้ามาจึงผลักเธอออกไป

ไป่เสว่เอ๋อร์มองอย่างกระสับกระส่าย ก่อนจะเอ่ยปากพูดขึ้น “ทุกคนโปรดอดทนรอ ที่วันนี้ฉันมา ก็เพื่อที่จะให้แผนกการเงินจัดการเรื่องทรัพย์สินของบริษัท”

“เชื่อก็บ้าแล้ว! ใครๆเขาก็รู้ว่าตอนนี้ไป๋ซื่อมีแต่เปลือก เป็นหนี้มหาศาล แล้วจะเอาเงินที่ไหนมาให้พวกเรากัน?!”

คนในกลุ่มนั้นเอ่ยประโยคไม่น่าฟังนั่นขึ้น

“ใช่! เลิกหลอกเราได้แล้ว! พวกเรารู้ว่าพวกคุณคนด้านบนกำลังแบ่งเงินกันอยู่ใช่ไหมล่ะ และพวกที่เหลือพนักงานระดับล่างอย่างพวกเราพวกคุณก็ไม่สนใจ!”

“ใช่แล้ว! ทั้งๆที่ไป๋ซื่อเป็นคนก่อเรื่องขึ้นมาทำไมกลายเป็นพวกเราซวย? ฉันตาบอดจริงๆที่มาเข้าบริษัทนี้!”

“ถูกต้อง! ถ้าฉันตกงานจะไปหางานอื่นก็ยากแล้ว เงินชดเชยก็ไม่จ่าย! นี่ยังอยากให้คนอื่นเข้ามีจมูกหายใจบ้างไหม!”

“……”

เมื่อไป๋เสว่อเอ๋อร์ได้ยินเสียงเหล่านี้หัวของเธอก็เกือบจะระเบิด บริษัทประสบปัญหา ตอนแรกเธอคิดว่าพนักงานที่ยังอยู่นั้นจะสามารถเข้าใจสถานการณ์ของพวกเขาได้ คิดไม่ถึงเลยว่าเมื่อถึงคราวจริงไม่มีใครควบคุมอารมณ์ได้เลย

ไป๋เสว่เอ๋อร์กัดฟันแน่นก่อนจะตะโกนลั่น “หากพวกคุณไม่มีแม้แต่ความอดทนที่จะฟังสิ่งที่ฉัน ฉันก็ไม่จำเป็นต้องอยู่ตรงนี้แล้วพูดมันอีกต่อไป! เหตุผลที่ฉันเปิดประตูก็เพื่อที่คุยกับพวกคุณให้เข้าใจอย่างชัดเจน!”

“ฉันพบกับฝ่ายการเงินเพื่อหารือเกี่ยวกับเรื่องการจ่ายเงินชดเชย หากพวกคุณมาที่นี่เพื่อสร้างปัญหาและทำให้กระบวนการช้าลงก็อย่ามากล่าวโทษเราถ้าเรายังหาเงินไม่ได้ตอนนี้! เงินนี้จะให้เมื่อไหร่มันไม่สำคัญกับฉัน! แต่ถ้าคุณทำเสียไปอีกหนึ่งวัน เงินที่จะถูกจ่ายก็ถูกเลื่อนไปอีกวันเหมือนกัน!”

เพียงแค่ไม่กี่ประโยคของไป๋เสว่เอ๋อร์ ก็ทำเอาทุกคนที่อยู่ในปัจจุบันสงบลง แม้ว่าพนักงานเหล่านี้จะใจร้อน แต่พวกเขาก็เป็นพวกเข้าใจง่าย การจ่ายเงินชดเชยจะต้องผ่านกระบวนการ

“ที่ประธานไป๋พูดก็ถูก หรือพวกเราควรจะอดทนรออีกสักหน่อย...” ไม่รู้ว่าใครในกลุ่มเอ่ยประโยคนั้นขึ้น

แต่ทันใดนั้นคนข้างกายก็คัดค้านขึ้น “รองั้นเหรอ? ถ้าเธอเอาเงินหนีไปพวกเราจะทำยังไง? ถึงเวลานั้นก็ไม่มีแม้แต่ที่ที่จะมาร้องครวญครางแล้ว!”

ไปเสว่เอ๋อร์สูดอากาศเข้าเต็มปอด มือกำหมัดแน่น ก่อนจะใช้มือแหวกทางผู้คนเดินตรงไปยังแท่นกล่าวในห้องประชุมด้านหน้า

เธอยืนนิ่งที่แท่นประกาศนั้น ก่อนจะเงยหน้าไล่กวาดมองทุกคน

“ฉันเชื่อว่าพนักงานทุกคนในห้องเป็นพนักงานที่มีประสิทธิภาพของไป๋ซื่อ เมื่อไม่นานมานี้ไป๋ซื่อกำลังพบกับสถานการณ์ที่ยากลำบาก หลายๆคนที่กลัวก็ค่อยๆลาออกไปและเลิกไป พนักงานของบริษัทออกไปกันกว่าครึ่ง คงมีแต่พวกคุณที่ยังคงอยู่ ฉันรู้ว่าพวกคุณบางคนทำงานกับไป๋ซื่อมาหลายต่อหลายปีแล้ว ทุกก้าวของไป๋ซื่อมีทุกคนเป็นพยานมาโดยตลอด จริงๆแล้วฉันรู้สึกขอบคุณมาก ขอบคุณที่พวกคุณอยู่ร่วมทางมาจนถึงวาระสุดท้ายของไป๋ซื่อ ขอบคุณพวกคุณจริงๆ!”

ไป๋เสว่เอ๋อร์พูด ก่อนจะโค้งคำนับกว่าเก้าสิบองศาให้แก่ผู้คนด้านล่าง

ในห้องประชุมเงียบสนิท ทุกคนตกอยู่ในความเงียบ แม้แต่คนที่เป็นผู้นำในการตั้งคำถามตอนนี้ก็ไม่พูดอะไร

ไม่กี่วิต่อมา ไป๋เสว่เอ๋อร์ก็ยืดตัวขึ้น และพูดต่อด้วยน้ำเสียงมั่นคง “ตอนนี้ไป๋ซื่อล้มละลายแล้ว ได้ใบแจ้งจากศาลอย่างชัดเจน แน่นอนว่าฉันจะจัดการเรื่องเงินชดเชยให้ทุกคนตามกระบวนการ แม้ว่าทรัพย์สินที่เหลืออยู่ของ บริษัท จะไม่เพียงพอหลังจากทำบัญชี แต่ฉันไป๋เสว่เอ๋อร์ให้สัญญา ไม่ว่าต้องยืมหรือต้องกู้เงินที่ไหน ฉันจะต้องเอาเงินที่พวกคุณสมควรได้มาให้ แน่นอนว่าจะไม่มีการติดค้างและการล่าช้า”