สัญญาร้ายของประธานปีศาจ นิยาย บท 13

บทที่13 พวกเรามาพนันกัน

ดวงตาของเผยลี่เชินเผลอสั่นเล็กน้อย เขาไม่เคยคิดเลยด้วยซ้ำว่าอยู่ๆเผยอี้จะพูดเรื่องโครงการพัฒนาที่ดินที่หนานไห่ขึ้นมา

เขาลูบมุมปากตัวเองเบาๆ ทำตัวราวกับไม่ได้ใส่ใจ “ถ้าจะว่าฉันเก่ง แน่นอนว่าถ้าเปรียบกับนายฉันเก่งกว่ามาก”

“แต่ว่า โครงการนี้พ่อเป็นคนให้นายจัดการ ฉันแค่รู้สึกว่าโปรเจคเล็กๆนี้ ไม่ต้องถึงขั้นให้ฉันเข้าไปดูหรอกนะว่าไหม?”

แค่เพียงไม่กี่คำของเผยลี่เชิน ก็ทำเอาเผยอี้โกรธเสียจนถึงที่สุด “เผยลี่เชิน! พี่ไม่ต้องมาทำเป็นไม่สนใจ! ผมไม่เชื่อหรอก โครงการนี้ผมยกให้พี่ และพี่ต้องทำให้มันสำเร็จตามกำหนด!”

เผยซื่อจะขึ้นอยู่กับใครไม่มีใครรู้ เรื่องโครงการที่หนานไห่เป็นโปรเจคที่เป็นปัญหาถกเถียงมาจนถึงตอนนี้ ใครรับมาก็รังแต่จะโชคร้าย กับการที่พ่อของพวกเขาโยนเรื่องนี้ให้เผยอี้จัดการก็ทำเอาเผยอี้ไม่พอใจมาตั้งแต่แรก

“ถ้างั้นทำไมไม่ลองพนันกันล่ะ?” เผยลี่เชินยกยิ้มมุมปากก่อนจะว่าต่อ “ฉันจะรับโครงการนี้เอง และถ้ามันเสร็จตามกำหนดเวลา...”

เผยลี่เชินค่อยๆพูดอย่างต่อเนื่อง ว่าเข้าเรื่องสัญญาให้เผยอี้ไปตัดสินใจเอาเอง

เผยอี้ที่เคยรู้สึกโกรธ แต่เมื่อได้ยินว่าอีกคนจะพนันกับเขาก็ทำให้อดรู้สึกตื่นเต้นไม่ได้ “แน่นอน ถ้าพี่ทำมันได้ผมจะรับเงื่อนไขของพี่”

“แต่ถ้าไม่ล่ะก็...” เผยอี้กวาดตาไปที่ไป๋เสว่เอ๋อร์ที่อยู่ในอ้อมกอดของเผยลี่เชิน ฟันขบกันเบาๆ “พี่ห้ามมายุ่งกับไป๋เสว่เอ๋อร์อีก”

ไป๋เสว่เอ๋อร์อดจะหน้าบึ้งขมวดคิ้วมุ่นไม่ได้ เรื่องพวกนี้มันเป็นการสู้กันของสองพี่น้องตระกูลเผย แล้วทำไมจะต้องมาลากเธอเข้าไปเกี่ยวด้วย?

“ได้สิ ฉันรับปาก” เผยลี่เชินตกปากรับคำเสียรวดเร็ว ก่อนจะก้มลงมองไปยังหญิงสาวในอ้อมแขนตนเอง แล้วตั้งใจพูดกับอีกคนต่อหน้าเผยอี้ที่กำลังมองอยู่ “อาหารเช้าอยู่บนโต๊ะ ไปกินตอนร้อนๆเถอะ”

การกระทำของชายหนุ่มเจ้าของอ้อมแขนทำเอาเธอใจสั่น แต่ก็ได้ไม่นาน เธอก็เข้าใจเมื่อเห็นสายตาเผยอี้ที่มองตามมา บนโต๊ะอาหารตอนนี้เธอเลยไม่พูดอะไรออกมาสักคำ

เผยอี้แอบกำมือแน่น เส้นเอ็นที่แขนราวกับจำระเบิดออกมาเสียได้ แต่ก่อนที่เขากับไป๋เสว่เอ๋อร์คบกัน เขาไม่เคยเห็นผู้หญิงคนนี้เชื่อฟังใครขนาดนี้ ทำไมวันนี้กับเผยลี่เชิน เธอกลับ...

เผยลี่เชินหยิบแก้วกาแฟขึ้นดื่ม แอบถอนหายใจเบาๆอย่างโล่งอก เห็นเผยอี้มองตามไป๋เสว่เอ๋อร์ไป เขาก็ขยับตัวเล็กน้อยบดบังสายตาที่ทอดตามอีกคนไม่เลิกนั่น

“ทำไม? ไม่ได้กินข้าวเช้ามารึไง? จะมาร่วมด้วยว่างั้น?”

ความหมายแฝงในน้ำเสียงของเผยลี่เชินมันชัดเจนมากๆอย่างที่คนอย่างเผยอี้ต้องดูออกอย่างแน่นอน

สีหน้าของเผยอี้เริ่มจะเปลี่ยนสีอีกครั้ง เขาไม่ได้พูดอะไรต่อตอบกลับก็รีบเดินออกไป

เผยลี่เชินถือแก้วในมือเดินตามไป เดินไปจนถึงปากประตู เผยอี้ที่กำลังเปิดประตูขึ้นรถก็อดไม่ได้ที่จะประชดเยาะเย้ยตอกกลับมา “ช่างน่าแปลกใจจริงๆ วันนี้พี่ชายออกมาส่งผมได้”

ทันทีที่เขาว่าจบก็เงยหน้ามองเผยลี่เชินอีกครั้ง ถึงได้เห็นสายตาที่แสนเย็นชามองกลับมา นัยน์ตาแบบเดิมที่ช่างอ่านออกยากเสียเหลือเกิน

“ฉันรู้ว่านายไม่พอใจที่ฉันเข้าใกล้ไป๋เสว่เอ๋อร์ แต่ว่าเผยอี้ ฉันมีเรื่องที่จะเตือนนายอย่างนึง คนที่ส่งไป๋เสว่เอ๋อร์มาให้ฉันไม่ใช่ใครเลย แต่เป็นคนของนาย”

ดวงตาของเผยลี่เชินสั่นไหวเล็กน้อย “นายก็น่าจะรู้ เมื่อวานตอนกลางคืนไป๋เสว่เอ๋อร์โดนคนวางยา แต่คนวางยาไม่ใช่ใครเธอก็คือยอดรักของนายจินจิงจิง”

เผยอี้หน้าเปลี่ยนแทบจะทันที ก่อนจะปฏิเสธเสียงดังลั่น “เป็นไปไม่ได้!”

“อยากให้ฉันเปิดกล้องวงจรปิดให้ดูไหมล่ะ? เมื่อวานตอนที่ไป๋เสว่เอ๋อร์อยู่กับจ้าวหยางหลิน จินจิงจิงสั่งเหล้าและใส่ยานั่นให้พนักงานเข้าไปเสิร์ฟ ถ้าฉันไปไม่ทันนายคิดไหมว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น?”