สัญญาร้ายของประธานปีศาจ นิยาย บท 14

บทที่14 ข้อกำหนดเพิ่มเติม

การเคลื่อนไหวอย่างที่ไม่อาจจะคาดเดาได้เท่าเอาไป๋เสว่เอ๋อร์ตกใจเล็กน้อย เธอเงยหน้าเหลือบมองใบหน้าที่เคร่งขรึมแสนเย็นชานั่นที่อยู่ใกล้นี่ ก่อนจะรับรู้ถึงอาการตื่นตระหนกของตัวเอง... ผู้ชายคนนี้ช่างเก่งที่ทำให้คนอื่นสับสนเสียจริง

เผยลี่เชินดูออกว่าอีกคนจมเข้าไปในความคิดตัวเอง มือหนาช้อนคางอีกคนขึ้น บีบหน่อยๆเรียกสติ “เหม่อไปถึงไหน?”

ไป๋เสว่เอ๋อร์รีบเรียกสติให้กลับมา ดวงตาสั่นไหวแต่ก็แสร้งทำเป็นสงบ “ต่อให้ฉันจะฉลาดกว่านี้ก็ไร้ประโยชน์ เรื่องบางเรื่องความฉลาดก็เอามาตัดสินอะไรไม่ได้”

อย่างวิกฤตการณ์ทุกวันนี้ของเผยซื่อ เธอต้องเงิน และก็ไม่ใช่แค่ก้อนเล็กๆด้วย

เผยลี่เชินปล่อยหญิงสาวในอ้อมกอดให้เป็นอิสระ เขาเลิกคิ้วก่อนจะเดินไปที่โต๊ะกินข้าวแล้วนั่งลง “ไป๋เสว่เอ๋อร์ หรือว่าเรามาทำข้อตกลงกันหน่อยเป็นไง”

ไป๋เสว่เอ๋อร์เงียบอยู่ครู่นึง ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าเต็มและเดินตามไปนั่งลงตรงข้ามอีกฝ่าย

“ข้อตกลงอะไร?”

ตอนนี้สถานภาพของเธอไม่สามารถที่จะปฏิเสธอะไร เพราะตอนนี้ถ้าเพียงแค่สิ่งที่เผยลี่เชินต้องการ เป็นสิ่งที่เธอมี และสิ่งที่เธอจะทำมีเขาช่วย ก็ไม่มีข้อตกลงไหนที่เธอจะปฏิเสธ หรือจะเรียกว่าได้ประโยชน์ทั้งคู่ก็ได้

“ครั้งที่แล้วเธอเคยบอกฉัน ถ้ามันเป็นเรื่องที่ฉันพอจะช่วยเผยซื่อได้ เธอก็ยินดีจะมอบตัวเธอให้ฉัน แต่ฉันก็เคยบอกว่าตัวเธอไม่สมกับที่จะแลกเพื่อไป๋ซื่อในราคาร้อยห้าสิบล้าน”

มือทั้งสองของไป๋เสว่เอ๋อร์บิดกันมาแน่น หน้าเริ่มรู้สึกร้อน การตั้งค่าเธอเป็นราคามันเป็นการเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของเธอ แต่ว่าตอนนี้ เธอก็ไม่มีศักดิ์ศรีอะไรแล้วเหมือนกัน

ตอนนี้เธอก็หน้าด้านหน้าทนพออยู่แล้ว จะให้มีเรื่องต้องอับอายอีกเธอก็ไม่กลัว ไป๋เสว่เอ๋อร์หัวเราะออกมา ราวกับกำลังคุยเรื่องธุรกิจอย่างสนุก “แล้วยังไงต่อ? ประธานเผยคิดว่า เงินก้อนนั้นจะต้องตอบแทนด้วยอะไรถึงจะพอ?”

เผยลี่เชินมองดูใบหน้าที่กำลังหัวเราะของอีกคน ซึ่งในความจริงการตอบสนองน่าจะเป็นอีกนัยน์นึงเสียมากกว่า แต่ก็กลับทให้รู้สึกถึงเรื่องราวที่กำลังจะเกิดขึ้นเริ่มน่าสนใจขึ้นมาบ้างแล้ว

“ตอนนี้คนอื่นไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นกับไป๋ซื่อ แต่เธอน่าจะรู้อยู่แก่ใจว่าไป๋ซื่อก็เหมือนเปลือกหอยที่ว่างเปล่า ถ้าฉันเอาเงินเข้าไปลงมันก็ไม่ต่างอะไรกับการเอาตะกร้าสานไม้ไผ่ไปตักน้ำ เพราะฉะนั้นมันไม่จำเป็นที่จะต้องรักษาไว้”

ทันทีที่ได้ยิน หน้าของไป๋เสว่เอ๋อร์ก็เปลี่ยนสีแทบจะทันที

ไป๋ซื่อเป็นสิ่งที่พ่อของเธอลงทุนลงแรงมา ถ้าเพียงแค่บอกให้ทิ้งแล้วทิ้งเลยนั้น เธอจะเผชิญหน้ากับพ่อเธอได้อย่างไร? ยิ่งไปกว่านั้นถ้าไม่มีไป๋ซื่อแล้ว ทั้งครอบครัวและเธอจะทำยังไง?

เมื่อเห็นความช้าในการตอบคำถามของไป๋เสว่เอ๋อร์ ก็ทำให้รู้ได้ทันทีว่าเธอกำลังคิดวิธีอะไรอยู่ในใจ เขายืดตัวขึ้นก่อนจะเอนตัวลงไปพิงกับพนักเก้าอี้ข้างหลัง ก่อนจะเอ่ยต่อ

“ก็ถ้าเธอตกลง ฉันก็จะเอาเงินก้อนนั้นให้ทันที ช่วยให้เธอจัดการกับคฤหาสน์ของเป๋ยซื่อก่อน แต่เรื่องของคดีทางนั้น ฉันจะหาวิธีจัดการ อาจจะไปกระชับความสัมพันธ์ ให้พวกข้างบนนั้นจัดการกับพ่อคุณ ถ้าคุณคิดว่าแผนนี้มันเวิร์คก็เป็นอันว่าข้อตกลงเราสำเร็จ”

ไป๋เสว่เอ๋อร์เสียสติไปพักนึง เผยลี่เชินพูดแบบนี้ ก็น่าจะมั่นใจได้ว่าเขาจะสามารถมากพอให้สำเร็จ แต่จะให้เธอหันหลังให้กับไป๋ซื่อ มันก็ช่างน่าละอายใจต่อพ่อกับแม่ของเธอจริงๆ

แต่ว่าถ้าไม่ได้เงินกู้นี่ บ้านเธอก็จะไม่เหลือ ทีนี้เธอกับแม่ได้ไปนอนกลางถนนแล้วจริงๆแน่ และยังพ่อของเธออีก ตั้งแต่ที่ไป๋ซื่อเกิดปัญหา ทั้งเพื่อนสนิท รวมไปถึงเพื่อนเก่าทุกคนตีออกห่างตระกูลไป๋ ตัดความสัมพันธ์และทิ้งพ่อของเธอไว้อย่างโดดเดี่ยว...

ไป๋เสว่เอ๋อร์กัดปากตัวเองแน่น ในใจวัดข้อดีข้อเสียจนตัดสินใจได้แล้ว แต่กลับพูดสิ่งที่ตัดสินออกมาไม่ออก

“ขอเวลาฉันแป๊ปนึง ฉันขอคิดดูสักนิด” ไป๋เสว่เอ๋อร์ว่าจบก็พาร่างกายขึ้นไปยังชั้นสอง

เผยลี่เชินไม่ได้ตื่นตระหนกอะไร เพราะเขามั่นใจมากพอว่าไป๋เสว่เอ๋อร์จะเลือกอะไร

ท้ายที่สุด นอกจากเขาแล้วก็ไม่มีใครช่วยเธอได้ รอเธอเห็นด้วย จะช้าหรือเร็วก็ไม่ใช่ปัญหา

ไป๋เสว่อเอ๋อร์ขังตัวเองไว้ในห้องนอน ผ่านไปประมาณกว่าหนึ่งชั่วโมง สุดท้ายเธอก็ตัดสินใจได้

จริงๆแล้วเผยลี่เชินเข้าใจดีพอที่จะเห็นปัญหาทั้งหมดอย่างถี่ถ้วน การหันหลังให้ไป๋ซื่อนั้นจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดของเธอ

ทันทีที่ไป๋เสว่เอ๋อร์ตัดสินใจจะเดินออกไปคุยกับเผยลี่เชินให้รู้เรื่อง ก็หันไปเห็นเสื้อผ้าชุดใหม่ที่วางไว้บนโต๊ะในห้องนอน เพราะเมื่อคืนก่อนเสื้อผ้าเธอถูกฉีกขาด เสื้อผ้านี้ก็น่าจะเป็นชุดใหม่ที่เผยลี่เชินให้คนส่งมา