สัญญาร้ายของประธานปีศาจ นิยาย บท 21

บทที่ 21: ก็อยากจะใช้เธอหนะ

เผยอี้ได้ยินปุ๊บ รีบทำท่าทีเห็นด้วย “ใช่แล้วครับประธานเผย พวกเราเผยซื่อไม่เลี้ยงคนขี้เกียจหรอกครับ ไม่ต้องการพวกสวยแต่ข้างนอกเหมือนกัน ถ้าครั้งนี้เธอสามารถช่วยคุณได้งานโครงการหนานไห่มาหละก็ไม่มีคนจะมีความเห็นกับเธอแน่นอน แต่ถ้าเธอไม่สามารถจัดการงานให้ได้ ก็หมายความว่าเธอยังไม่มีความสามารถพอ”

ความสำเร็จของการเจรจาได้มาซึ่งงานโครงการ ไม่ได้ขึ้นอยู่กับผู้เจรจาทั้งสองฝ่าย ผู้ช่วยที่ดีคนหนึ่งถือเป็นความจำเป็นอย่างยิ่ง ปกติโครงการพัฒนาของหนานไห่ก็ยากอยู่แล้ว จะให้เธอที่เป็นเลขามือใหม่ที่พึ่งเข้ามาบริษัทลงมือจัดการทำให้โครงการสำเร็จเสร็จสิ้นก็ดูฝืนใจไปหน่อย

ที่เผยอี้ทำแบบนี้ ก็เพราะอยากให้ไป๋เสว่เอ๋อร์รู้ตัวแล้วถอยออกไป บังคับทำให้เธอลาจากเผยซื่อไป เผยลี่เชินรู้จุดประสงค์ของเผยอี้เป็นอย่างดี เขาหันหน้ามองไปทางไป๋เสว่เอ๋อร์ ไม่ได้พูดอะไร

ไป๋เสว่เอ๋อร์สังเกตเห็นสายตาของเผยลี่เชิน รีบลุกขึ้นยืน โน้มตัวเล็ก ๆ ให้กับทุกคน “ถ้าประธานเผยอนุญาต ฉันจะพยายามช่วยเขาเอางานโครงการหนานไห่มาให้ได้ แล้วก็ขอบคุณทุกท่านที่ให้โอกาสฉันในการพิสูจน์ตัวเอง” เผยอี้แสยะยิ้มถามกลับว่า “แล้วถ้าสมมุติว่าโครงการไม่สำเร็จเพราะความผิดพลาดของเธอหละ”

ไป๋เสว่เอ๋อร์กัดฟันแล้วพูดว่า “ฉันยอมรับผิดชอบทั้งหมดด้วยตัวเอง”

เธอรู้อยู่แก่ใจว่าเผยอี้ตั้งใจทำให้เธอลำบากใจ แต่ว่าสิ่งที่เขาพูดก็ไม่ใช่ว่าจะมีไร้สาระ ขณะนี้เจ้านายระดับสูงอยู่ที่นี่หมด ถ้าเธอไม่ตกลง ก็เหมือนกับเธอยอมรับว่าตัวเองเป็นคนที่ดูดีแต่ข้างในกลวงไปโดยปริยาย ดังนั้นเธอจึงต้องตอบตกลง

“เยี่ยม!” เผยอี้ยืนขึ้น “ทุกคนได้ยินแล้วนะครับ นี่คือคำพูดที่ออกจากปากเธอ ถ้าเธอไม่สามารถคว้างานโครงการเพราะความผิดพลาดของตัวเอง เธอยอมรับผิดชอบทั้งหมด”

ทุกคนตกอยู่ในความเงียบ ต่างแอบสอดส่องสีหน้าของเผยลี่เชิน เห็นเขาไม่ได้มีการตอบโต้อย่างไร ทุกคนล้วนแอบโล่งอกเบา ๆ

เรื่องนี้เป็นจุดเริ่มต้นเล็ก ๆ ก่อนที่จะเริ่มประชุม ไม่นาน เผยลี่เชินสั่งให้คนชี้แจงรายละเอียดของโครงการ การประชุมได้เริ่มต้นขึ้น

ผ่านไปชั่วโมงกว่าการประชุมจบลง โครงการได้เริ่มต้นประสานงานอย่างเป็นทางการ ไป๋เสว่เอ๋อร์กอดเอกสารเกี่ยวกับโครงการพัฒนาหนานไห่หนาปึกเดินตามเผยอี้เชินออกจากห้องประชุม

พวกเขาเดินไปไม่กี่ก้าว ก็ได้ยินเสียงคนเดินตามมา เผยอี้เดินไปข้าง ๆ ไป๋เสว่เอ๋อร์ ชำเลืองมองด้วยหางตาแล้วยัดเอกสารไว้บนสุดของกองเอกสารที่ไป๋เสว่เอ๋อร์กำลังกอดอยู่

“ส่งที่ห้องเอกสาร”

พูดจบ เขาเดินมุ่งหน้าไปต่อ

เผยลี่เชินหันมาสแกนอ่านเอกสารในมือไป๋เสว่เอ๋อร์ด้วยความเร็ว จากนั้นสายตาพุ่งไปทางเผยอี้ทันที “เดี๋ยวก่อน!”

เผยอี้หยุดเดิน หันหน้ามามอง “ทำไมหรอครับประธานเผย?”

“คุณแขนขาขาดหรือยังไงกัน” สีหน้าเผยลี่เชินบึ้งตึง

เผยอี้ชักสีหน้า รู้สึกไม่พอใจ “เธอเป็นเลขาไม่ใช่หรอครับ ผมให้เธอไปส่งเอกสารหน่อยจะเป็นอะไรไป”

“เธอเป็นเลขาผม คุณไม่มีสิทธิ์มาสั่งการ” เผยลี่เชินขยับตัวไปยืนอยู่ด้านหน้าเผยอี้ รูปร่างที่สูงกว่าเกือบครึ่งหัวเหมือนกำลังข่มอำนาจอย่างไม่มีเสียง

“ก็ผมอยากใช้เธอไง!”

เมื่อเผยลี่เชินได้ยิน เอื้อมมือไปดึงเอกสารที่อยู่ด้านบนสุดในมือไป๋เสว่เอ๋อร์ออกมา โยนใส่หน้าเผยอี้โดยไม่เกรงใจใด ๆ “เผยอี้ ถ้าคุณไม่ใช้เลขาของตัวเองหละก็ ผมไม่มายด์ที่จะไล่เขาออกแทนคุณนะ แล้วก็เอกสารชิ้นนี้ส่งไปที่ห้องเอกสารภายในสิบนาที ไม่งั้นจะถือว่ากระทำความผิดในข้อหานำข้อมูลภายในบริษัทไปเผยแพร่”

“นี่ คุณ…….”

เผยอี้กัดฟันไว้แน่น พูดอะไรไม่ออก

เผยลี่เชินไม่สนใจปฏิกิริยาของเขา หันมามองไป๋เสว่เอ๋อร์ที่อยู่ข้าง ๆ “ไป”

พูดจบเดินมุ่งหน้าต่อไป ไป๋เสว่เอ๋อร์ตั้งสติได้ก็รีบเดินตามไป

เผยอี้มองไปทางที่สองคนเดินไป กำมือไว้แน่น

ไป๋เสว่เอ๋อร์หอบกองเอกสารกลับมาที่ห้องทำงานประธาน มองไปทางผู้ชายที่กำลังนั่งทำงานตรงหน้า ครุ่นคิดสักพัก เอ่ยปากว่า “ประธานเผยคะ เรื่องเมื่อกี้ขอบคุณมากนะคะ”