สัญญาร้ายของประธานปีศาจ นิยาย บท 20

บทที่20 เธอมีอะไรดีกว่าคนอื่น

เผยลี่เชินจัดการอ่านเอกสารในมือจนจบก่อนจะตระหนักได้ว่าด้านข้างมีไป๋เสว่เอ๋อร์ยืนอยู่ เขาจัดการปิดเก็บเอกสารทันที ก่อนจะเอ่ยถามขึ้น “ได้เจอกับเลขาสวี่แล้วหรือยัง?”

ความหมายเลขาสวี่ของชายหนุ่ม แน่นอนว่าต้องเป็นสวี่เยว่หรูไม่ใช่ใครอื่นแน่

“เมื่อกี้เจอแล้วที่ห้องทำเครื่องดื่มค่ะ” เธอตอบตามความจริง

“เลขาสวี่รับผิดชอบเรื่องจัดตารางงานในแต่ละวัน ฟังฉันและไปจัดการ สายๆเธอไปหาเลขาสวี่ บอกเขาว่าต้องการตารางการเดินทางของฉัน และอีกสักพักก็ไปเข้าประชุมกับฉันด้วย มีประชุมกับพวกระดับสูงกับโปรเจคหนานไห่ เธอต้องรับผิดชอบในการสรุปการประชุม”

“รับทราบค่ะ”

ไป๋เสว่เอ๋อร์ตอบรับ ชายหนุ่มสักพักก็ลุกขึ้นยืน คว้าสูทที่พาดไว้กลับขึ้นมาใส่ ก่อนจะเดินนำออกไปข้างนอก

หญิงสาวรอจนเผยลี่เชินเดินออกไปก่อนถึงเดินตามหลังไป แต่ก้าวได้ไม่ทันไร อยู่ๆคนตรงหน้าก็หยุดเข้าให้ คนตามหลังที่ไม่ทันได้ระวังก็เลยชนเข้ากับแผ่นหลังหนานั่นทันที

“ขอโทษทีค่ะท่านประธาน!”

ไม่ทันได้ถูแผลที่โขกบรรเทาความเจ็บ ไป๋เสว่เอ๋อร์ก็ต้องรีบเอ่ยขอโทษอีกคนเอาเสียก่อน

เผยลี่เชินมองเธอก่อนไม่กี่วิต่อมาจะเอื้อมมือไปเชยคางอีกคนเข้า

หญิงสาวหัวใจรัดแน่นเมื่อสายตาสบเข้าโดยตรงกับดวงตาหนาลึกนั่นแต่กลับอ่านความหมายมันไม่ออก

“ไป๋เสว่เอ๋อร์ จำไว้นะ คนที่มีคุณสมบัติของเลขาจะไม่แสดงออกตลอดเวลาแบบนี้”

“ฉันเข้าใจแล้ว”

เธอไม่เคยทำงานเป็นเลขามาก่อน หรือให้พูดตามตรงเลยก็คือทันทีที่เธอเรียนจบก็เข้าทำงานที่ไป๋ซื่อเลย ต่อให้ไม่ค่อยได้เรื่องเสียเท่าไหร่ แต่ก็ไม่มีประสบการณ์การทำงานด้านอื่น

“ถ้าเป็นฉัน อย่างน้อยก็จะยิ้ม” เผยลี่เชินว่า ทันใดนิ้วโป้งก็เลื่อนขึ้นไปเกลี่ยริมฝีปากนุ่มนิ่มนั่น

ไป๋เสว่เอ๋อร์นิ่งไป ก่อนชายตรงหน้าจะรีบถอนมือออก เขารีบหันหลังกลับมาก่อนจะเปิดประตูห้องออกไป

หญิงสาวเดินตามหลังไป คิดถึงประโยคล่าสุดของอีกคน จึงค่อยๆแอบยกริมฝีปากอย่างเงียบๆ

ในห้องประชุมขนาดใหญ่บนชั้นเดียวกัน โต๊ะประชุมวงรีเต็มไปด้วยผู้คน เหลือก็เพียงตำแหน่งด้านหน้าตรงกลางที่ยังคงว่างอยู่

ทุกคนที่นั่งอยู่ ทั้งหมดเป็นพวกคนระดับสูงของเผยซื่อ เผยอี้ก็อยู่ด้วยเช่นกัน เขามองโครงการหนานไห่ตรงหน้า ในใจอดจะรู้สึกหดหู่เล็กน้อยไม่ได้

หลังจากเมื่อเช้าที่เจอไป๋เสว่เอ๋อร์ที่บริษัท เธอก็เป็นเหมือนดั่งเงาที่ตามติดเขา ผลุบๆโผล่ๆในสมองของเขาตลอดเวลา แค่คิดว่าเผยลี่เชินเป็นคนจัดการให้เธอมาทำงานที่เผยซื่อก็อดจะโมโหไม่ได้

“กริ๊ก” เสียงประตูห้องประชุมถูกเปิดออก เผยลี่เชินเดินเข้ามา ดูเหมือนท่าทางที่ออกมาไม่รู้ตัวจะทำให้คนรอบกายเกรงขาม คนที่นั่งอยู่ต่างยืดตัวและหยุดพูดคุยแทบจะในทันที

เผยอี้ไม่ได้ตั้งใจมองก็เผลอมองเช่นกัน ไม่ทันจะได้ละสายตาออกมาก็เจอกับร่างเพรียวบางที่เดินตามเข้ามา

เผยอี้หันไปมองอย่างเต็มตา ไป๋เสว่เอ๋อร์เดินตามเผยลี่เชินมาด้วยกัน ในมือถือตัวช่วยในการจดบันทึกอย่างแท็บเลตขนาดเล็ก ท่าทางราวกับเป็นเลขาส่วนตัวอย่างไงอย่างงั้น

ต้นคิ้วขมวดมุ่น มองหญิงสาวตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้าไปมา